WIELKA TARTARIA – CZYM BYŁO ZAPOMNIANE, PRZEDRESETOWE PROTOPAŃSTWO ?

Aby zrozumieć i poznać zjawisko alternatywnej i wymazanej historii świata u podstaw trzeba wiedzieć czym była Wielka Tartaria. Ta kraina o której nie wspomina żadna oficjalna książka od historii jest punktem zwrotnym w kierunku niesamowitej ukrywanej i niszczonej wiedzy o nieznanych nam technologiach, przed wiecznych wojnach nuklearnych i mistycznej architekturze zapomnianych miast.

Tym materiałem rozpoczynamy nowy cykl pod tytułem ”Historia alternatywna” , w której zapoznacie się z mało jeszcze znanymi porywającymi i niesamowitymi tematami.

Grande Tartária – (łac Tartaria Magna, fr Grande Tartarie, angielskim, niemieckim Wielkiej Tartary Große Tartaria , hebrajskim ַעַןנַעַן, arabski کنعان). Informacje o oficjalnej nazwie nie zostały zachowane. 

Transkontynentalne proto-państwo, które obejmowało całą Azję od rzeki Don do Cieśniny Beringa od wschodu do zachodu, od Oceanu Arktycznego do Oceanu Indyjskiego od północy do południa protektoraty obejmowały teren między rzekami Ren i Oka w Azji Mniejszej, Persji i Babilon, a także w Afryce i Ameryce Północnej.

Pierwsza stolica – miasto Tartar nad rzeką Tatar (obecnie terytorium Jakucji, na dolnym biegu Kołymy). Następnie, w różnych okresach, stolica Wielkiego Tartaru znajdowała się w Solha (Khanbalik), gdzie dziś jest wioską Arka na terytorium Chabarowska. Następnie w Kara-Kurum, dziś w regionie Krasnojarska, znanym jako Czarne Kamienie. Później stolica znajdowała się w Grustin (Tomsk), Tobolsk, Astrachań, Moskwa i Samarkanda (Kamienna Twierdza).

Nazwa kraju pochodzi od etnonimu jednego z najliczniejszych plemion przeszłości, plemion tatarskich, które uważały Chana za założyciela swojego klanu o imieniu Tartar, który był bratem Chana Mogulla, oraz bliskiego krewnego książąt słoweńskich, czeskich i Lecha, z Rusi.

Historia

Starożytność i średniowiecze – Wielki Tartar w okresie prehistorycznym był miejscem osadnictwa przodków wszystkich ludów reprezentujących rasę białą – Aryjczyków lub Hyperborejczyków. 

Na terenie Tatarów, w okresie neolitu, znajdowało się wiele bogatych zabytków kultury prehistorycznej. Prehistoryczny tatarski był kulturowo związany z sąsiednimi Górnymi Indiami, a na jego terytorium znaleziono wiele megality. W późnej epoce brązu i wczesnej epoce żelaza terytorium Tartaru zamieszkiwały plemiona Tatarzy, Mongołowie, Scytowie, Sarmaci, Rosjanie, Słoweńcy, Persowie i Turcy.

Pod koniec czwartego wieku, w wyniku podboju armii Aleksandra Wielkiego, Tatarzy stracili kontrolę nad Anatolią, Babilonem i Persją.

Pod koniec XII wieku, młody wojownik z mongolskiego plemienia Tamuzin i córka Ivana, wielkiego Bort Ku Chen zakochali się w sobie . Jednak ojciec dziewczyny nie zgodził się na małżeństwo, które posłużyło do rozpoczęcia wojny między Kara-Kurum a zjednoczonymi wojskami pod Tamuzinem. Armię utworzyły plemiona Tamuzin Mogul i ich krewni z plemion tatarskich. Ludy te żyły w skrajnie północno-wschodniej części kraju, w prowincjach Mongul, Melar i Tenduk, uważane za przodki mitologicznych Gogów i Magogów (dziś terytoria Jakucji, Kołymy i Czukotki).

W tej wojnie armia Prestbítero João została całkowicie pokonana, a sam Ivan zginął z rąk Tamuzina podczas bitwy. Tak więc nieznany żołnierz zasiadł na tronie Wielkiego Khana i wszedł do historii pod imieniem Czyngis-chana. A Borta Ku Chen była jego ukochaną żoną i matką ich dzieci aż do śmierci.

Aby przywrócić porządek i zaprowadzić pokój, rozpoczęto rosyjską kampanię Batu-Chana (Khan Batu), którą historycy nazywają początkiem „jarzma mongolsko-tatarskiego”. W wyniku kampanii przywrócono władzę w moskiewskiej Tartarii , Bułgarii, Tavrii (Mała Tartaria ) i Kijowie. Jego ludność w XV wieku władała językami arabskim i rosyjskim, które stały się podstawą współczesnych języków rosyjskiego, ukraińskiego i białoruskiego.

Ponadto w tym samym okresie podjęto działania w celu uniknięcia powtórzenia się scenariusza wydarzeń moskiewskich w Europie Środkowej. Z tego powodu Sheibani-Khan prowadził kampanię przeciwko Borussii (Prusy), która doprowadziła do bezkrwawego wysiedlenia większości rosyjskich książąt, którzy dowodzili dużymi garnizonami w Prusach, na Pomorzu i w Saksonii. Ziemie Borussii zostały nazwane Szwabią, od imienia nowego władcy Shaibani. A przybywający z nim Murzowie położyli podwaliny pod przyszłą szlachtę niemiecką – baronów.

Na początku XV wieku Khan Tamurbek (Tamerlan) odzyskał posiadanie ziem podbitych przez Aleksandra Wielkiego. Ale jednocześnie próbował oddzielić się od Wielkiej Tartarii, aby założyć własną niezależną Tartarię ze stolicą w Samarkandzie. Przestał płacić podatki i ogłosił się władcą Turanu (w tym okresie Turan obejmował całą ziemię na wschód od Uralu aż do Cieśniny Beringa).

Nowy wiek.

Globalna katastrofa – potop błotny zniszczył terytorium na wschód od Uralu w XVI wieku.

 Smaragd (Iwan Groźny) skorzystał z tego i zaczął aneksować terytoria pozostawione bez kontroli. Pojawienie się niekoronowanych władców, oszustów wywołało protesty między spadkobiercami Czyngis-chana. Pierwszy bunt miał miejsce w 1670 r. Pod wodzą Aleksieja Georgiewicza Czerkaskiego, którego głównym wodzem był generał Stepan Razin.

Wojna Stepana Razina

Genealogia książąt Czerkaskich sięga do czasów egipskich faraonów, więc Wielki Władca Aleksiej Georgiewicz uważał się za jedynego prawowitego spadkobiercę tronu Wielkiej Tartarii. Wojna o tron ​​moskiewski została przegrana z wielu powodów, a głównym z nich było zniszczenie dużej ilości zasobów materialnych i ludzkich przez katastrofę, gdy całe terytorium Turanu zamienia się w pustynię, a Wielki Tartar zmniejszył się do wielkości ziem Turkiestanu.

Głównym rezultatem porażki Tatarów w tej wojnie jest powstanie i konsolidacja placówki Świętego Cesarstwa Rzymskiego na Morzu Bałtyckim, co pozwala Piotrowi I, sprzymierzonemu z elektorem Saksonii, Augustem II i królem Danii i Norwegii, Christian V, – idź na wojnę przeciwko Karolowi XII, który pozostał wierny Tartarii. W ten sposób ostatni fragment Wielkiego Tartaru w Europie – kraina Gotów, Wandali i Murmanów – został pokonany, aw 1721 r. Stał się częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Od tego momentu Europa całkowicie opuszcza strefę wpływów Tartarii, a granica między Europą a Azją zostaje przeniesiona z rzeki Don na Ural.

Wojna patriotyczna z 1812 r.

Aby uzyskać pełną kontrolę nad tatarską Moskwą, w 1812 r. Rozpoczęła się kolejna wojna domowa (cywilna). Zjednoczone siły zbrojne Europy pod dowództwem MI Kutuzowa i Napoleona Bonaparte rozpoczęły blitzkrieg nad brzegiem Wołgi. Chociaż zadanie nie zostało w pełni zrealizowane, Moskwa białych kamiennych ścian, wybitnie muzułmańska, przestała istnieć. Moc należała teraz całkowicie do klanu Oldenburg. 

Ostatnia stolica Wielkiej Tartarii jest odbudowywana w stylu europejskim, a wszystkie meczety przekształcane są w grecko-wschodnie kościoły i katedry Kościoła rosyjskiego, który od 1943 r. Nazywa się rosyjskim prawosławnym.

Od momentu poddania Tartarów Moskwy do Petersburga pozostały tylko małe enklawy byłego imperium. Części dawnej Wielkiej Tartarii, w Turkestanie i Etiopii, nadal istniały. W 1868 r. Turkestan został ostatecznie podbity przez armię generała KP. Kaufmann i Etiopia zostały przejęte przez Brytyjczyków.

Kronika strat terytorialnych Wielkiego Tataru do początku XX wieku

• 1774 – Transfer z Bejrutu do Imperium Osmańskiego oraz z Malezji do Holandii i Anglii;
• 1783 – Przeniesienie archipelagu Cyklad na Morzu Egejskim do Imperium Osmańskiego;
• 1836 – Transfer z Hawajów do Stanów Zjednoczonych;
• 1841 – Przeniesienie gruntów w Kalifornii, USA i Chile, formalnie do Hiszpanii, ale w rzeczywistości do Francji, ponieważ chilijska kolonia była własnością Burbonów, którzy w tym czasie również rządzili Hiszpanią;
• 1855 – Przeniesienie czterech wysp z łańcucha górskiego Kuril i północnej części Hokkaido do Japonii;
• 1867 – Przeniesienie archipelagu Aleuckiego i lądu w stanach Zatoki Hudsona, Alaski, Waszyngtonu i Kolorado pod jurysdykcję USA;

„Wojna krymska”

W rzeczywistości wojna ta była kontynuacją podziału Wielkiego Dziedzictwa Tatarańskiego między potomków dynastii Oldenburga Holstein-Gottorp, a ich najbliższymi krewnymi w brytyjskim oddziale, Saxe-Coburg i Gotha, obecnie znaną jako rodzina Windsor.

Wreszcie po wspólnym wysiłku zmiażdżenia Tartarii powstały wewnętrzne sprzeczności między klanami Holstein-Gottorp i Saxe-Coburg i Gotha Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Klan brytyjski domagał się znacznych ustępstw od klanu petersburskiego, co doprowadziło do kolejnej wojny wewnętrznej w Imperium Rzymskim.

Imperium rosyjskie, będące prawnym następcą Wielkiej Tartarii, stało się przedmiotem inwazji Imperium Brytyjskiego, które było mniej zamożne, ale miało większe ambicje. Samo Imperium Rosyjskie, w roli Wielkiej Tartarii, doznało zamachu stanu z Anglosasów, którzy przewodzili koalicji, która walczyła przeciwko Rosji we wszystkich kierunkach: na Kaukazie, Krymie, Bałtyku, Morzu Białym i Oceanie Spokojnym. Ale Anglosasi zostali pokonani w tej wojnie, co nie przeszkadza im po dziś dzień uważać się za zwycięzców.

Ponad 70% terytorium Tartarii zajmowały równiny i niziny. Zachodnia część kraju znajdowała się na równinie północnoniemieckiej, charakteryzującej się przemiennymi równinami, płaskowyżami i wzgórzami (Valdai, Rosja Centralna itp.). Południowy, wydłużony system górski Uralu oddzielił równinę wschodnioeuropejską od nizin zachodniej Syberii. Na wschód od tego podziału znajdował się środkowy płaskowyż Syberii, z odizolowanymi górami, które stopniowo stały się równiną Jakucji Środkowej.

W starożytności obecne nordyckie wzgórza Uralu były wysokimi górami, zwanymi Riphean. Pasmo górskie rozciągające się od Morza Białego do delty Dunaju już nie istnieje. Ural był znacznie niższy. Ałtaj i Sajani nazywani byli Kaukazem. A półwysep kamczacki powstał dopiero w XVI wieku.

Wody śródlądowe

Ponad 20% terytorium Tartarii zajmowały zbiorniki wodne. Największe były: Murzyn (rosyjski), Azow, Khvalyn (na dzisiejszej Polesiu), Mazanderund (obecnie Kaspian i Aral), Beloye (Baszkiria), Kataisk (na środkowej Syberii) i Lenskoye (na terytorium Chabarowska). Jezioro Bajkał nie istniało.

Klimat

Klimat Tartarii na północ od 50 równoleżnika był stabilny, umiarkowanie kontynentalny. Nie było warstwy wiecznej zmarzliny, zimy były śnieżne, ale nigdy nie było silnych mrozów, z tego powodu wody Oceanu Arktycznego pozostawały otwarte do żeglugi przez większą część roku.

Flora i fauna.

Lasy liściaste i stepy leśne dominowały w pasie arktycznym i subarktycznym. Na południe od Ładogi i Dviny (Daugava) dominowały stepy i półpustynie. Na zachód od górnego Valdai lasy iglaste i mieszane. Na terytorium Turkiestanu lasy liściaste przeplatane były stepami leśnymi.

Wiele gatunków ptaków, ryb, zwierząt i gadów przetrwało do dziś. Podczas gdy na przykład żubry (dzikie bydło), tygrysy i lamparty śnieżne, wiele gatunków zniknęło nieodwracalnie. Wiadomo, że mamuty w Tartarii były nazywane słoniami i że istniały w dużych ilościach do drugiej połowy XVI wieku. 

Źródło :

https://www.tart-aria.info/pt-br/enciclop-dia-da-tart-ria/