Wojna z Kościołem i jego pasożytniczą potęgą wchodzi w ostrą fazę. Polska idzie tropem innych krajów, gdzie już dawno (czasem przed wiekami) lub niedawno (jak w Irlandii) zdemaskowano potwora ukrytego za obłudnie świątobliwą miną i pokazano mu jego miejsce w wolnym społeczeństwie.
Nadchodzi dla Kościoła czas kary, a dla narodu czas słusznego gniewu i wyzwolenia. A będzie tą karą podporządkowanie Kościoła prawu jednakiemu dla wszystkich organizacji, równy z innymi organizacjami status. Skończy się władza, skończą przywileje, rządowe pieniądze, panoszenie się w instytucjach publicznych i edukacyjnych, bezkarne sianie nienawiści do wszystkiego, co niekatolickie, deprawowanie dzieci opowieściami o grzesznej masturbacji i jeszcze bardziej grzesznym homoseksualizmie. Za to zacznie się płacenie podatków, nie mówiąc już o siedzeniu w więzieniu za pedofilię bądź jej ukrywanie, za złodziejstwo i wyłudzenia.
Jeszcze kilka lat temu działał w Polsce szantaż moralny – krytyka Kościoła mogła być jedynie „konstruktywna”, to znaczy mogła tylko służyć jego dobru. Jakże by bowiem ktoś śmiał być ogólnie przeciwny Kościołowi (a więc Bogu!), czyli nie chcieć jego dobra! Kościoła nie wolno „atakować” – wolno się tylko o niego „troszczyć”.
Dziś wyzwoliliśmy się z tej oślizłej manipulacji. Nie chcemy dobra Kościoła, atakujemy go otwarcie i ani nam się śni o niego troszczyć. Niech się Kościół troszczy i modli o dobro ukochanej przez siebie masonerii, skoro uważa, że zwalczanie zła i rzeczy złych nie przystoi. My, ludzie stojący na gruncie dobroci serca i sumienia, które każą być wyrozumiałym dla złodziejstwa i pedofilii, ale tylko do pewnych granic, nie pozwolimy już wmawiać sobie, że Kościół jest dobry i szlachetny, a tylko niektórzy ludzie Kościoła błądzą i grzeszą.
To kłamstwo. Kościół zawsze był i nadal jest systemowo zły, jego doktryny fałszywe, pełne pychy i często wprost nieludzkie, a dobroć zjawia się w nim rzadko i wyjątkowo, wyrastając jak kwiaty na bagnie. Kościół zawsze był siedliskiem zbrodni, pychy i rozpusty, zawsze zabijał, zawsze niewolił, zawsze niszczył, gnębił i dyskryminował. Jest wzorem i natchnieniem dla wszelkiego totalitaryzmu i ucisku aż po dziś dzień.
I nie zmieni tego nawet tysiąc „prawdziwie świętych” kapłanów ani tysiąc przytułków, ani tysiąc szkół. Ani tysiąc pięknych katedr. Ani tysiąc kantat i oratoriów. Znakiem i tradycją Kościoła są tortury i mordowanie „heretyków”, przymus religijny, potworne kampanie wojenne i eksterminacyjne zwane krucjatami, praca niewolnicza i obowiązkowe daniny, nawracanie siłą, deptanie „pogańskich” kultur, bezprzykładna rozpusta dworów papieskich i biskupich, wyłudzanie majątków, piętnowanie Żydów i trzymanie ich w gettach, a także rozwiązłość, przemoc seksualna i pedofilia.
Nigdy nie było inaczej. Niech pierwszy schowa kamień, kto wykaże, że choć przez jedno pokolenie w swej historii Kościół nie popełniał zbrodni, nie niewolił, nie prześladował.
Aby dotrzeć do ludzi ze skalą zepsucia katolicyzmu„Kler” (fikcyjnego, lecz opartego na kombinacji prawdziwych historii), a już zaczytujemy się w książce F. Martela „Sodoma”, w której dziesiątki kardynałów i biskupów z Watykanu szeroko i sugestywnie opisują zgniliznę moralną i bezbrzeżną rozpustę oraz złodziejstwo panujące w siedzibie Stolicy Apostolskiej, w stolicy „Świętego Apostolskiego Kościoła Rzymskokatolickiego” – zwłaszcza pod rządami pochodzącego z Polski papieża Jana Pawła II. Co za wstyd!
Po drodze mieliśmy sprawę Jankowskiego i chyba pierwszy realny sukces w walce z Kościołem (tak, teraz trzeba walczyć!), jakim było obalenie urągającego moralności publicznej pomnika tego zwyrodnialca. Nie zapomnę roli, jaką w tym przełomowym wydarzeniu odegrała moja przyjaciółka Bożena Aksamit.
Nad Polską wisi ohydne kłamstwo pedofilskie.
Wciąż bezkarnie i bezczelnie niektórzy biskupi i księża parafialni powtarzają swoim wiernym, że pedofilii nie ma w Kościele więcej niż gdzie indziej, że jest należycie zwalczana, a potępianie Kościoła za pedofilię księży jest agresją i niesprawiedliwością. Wciąż wielu – lecz na szczęście coraz mniej – Polaków wierzy w te odrażające kłamstwa.
Bo też ilu Polaków wie, jak wielki uczyniono wysiłek w całym świecie, by dokładnie zbadać, oszacować i udokumentować zjawiska nadużyć seksualnych w Kościele? Ilu wiernych wie o raportach państwowych i pozarządowych (a nawet kościelnych), powstających w coraz to nowych krajach – od Irlandii po Australię? Iluż wie, jak straszną presję wywiera się od kilku dekad na Kościół, by przestał chronić pedofilów, i jak bardzo wciąż tej presji Kościół się opiera, odmawiając rzetelnej współpracy z państwowymi organami ścigania?
Ignorancja chroni Kościół, tak jak chroni go moralna znieczulica i plemienna wierność, która na żadne względy moralne się nie ogląda. Są w końcu i tacy, którzy wierzą, że jakkolwiek zepsuty i ohydny, Kościół daje dostęp do życia wiecznego, a przeto trzeba z nim trzymać. Ale i to się kończy. Jeszcze kilka lat…
Apogeum rozpasania Kościoła – złodziejstwa i zboczenia – przypadło na lata pontyfikatu Jana Pawła II. To on był głową Kościoła i na niego spada odpowiedzialność za wszystkie potworności, które działy się pod jego nosem, tuż obok. Ich sprawcami byli nierzadko ludzie, których gorąco protegował i którzy z tej osłony korzystali, by gwałcić i kraść.
Mówić, że Wojtyła nie wiedział (bo mu Dziwisz nie powiedział), to obrażać inteligencję i jego, i naszą.
To śmieszne. W gazetach pisali, filmy kręcili, gadali i plotkowali po całym Kościele, a ten akurat głuchy jakiś i nic nie słyszał. Tak jak śmieszne jest w swej naiwności myślenie, że niewiedza cokolwiek usprawiedliwia. Gdyby Wojtyła nie wiedział, że Watykan jest zboczonym burdelem i siedliskiem mafii, to tym bardziej byłby winny.
Kult Wojtyły obraża uczucia religijne ludzi prawdziwie wierzących. Wiara w Boga brzydzi się bowiem kultem jednostki.
To jednak ich sprawa. Dla moralności publicznej, moralności świeckiej – hańbą jest wszechobecność hołdów i pomników, nazw ulic, placów i szkół nie tylko dlatego, że sam kult jednostki jest czymś wstrętnym, lecz dlatego, że wiedza o zgniliźnie Kościoła od dawna jest już powszechnie dostępna i niepodważalna.
Nawet ci, którzy będą z nienawiścią komentować ten artykuł, nie podejmą żadnej polemiki z tym twierdzeniem. Nikt nie śmie już dzisiaj utrzymywać – wbrew zapewnieniom niezliczonych księży i biskupów – że Watykan Wojtyły nie był gniazdem węży. Kim więc był sam Wojtyła? Świętym mężem – ojcem węży? A może mieczem archanielskim, spadającym na głowy watykańskich i parafialnych zboczeńców? Tylko dokąd potoczyły się te głowy?
Tak, chcę powiedzieć głośno to, co czują już miliony ludzi. Boli mnie, że 1200 szkół w moim kraju nazywa się imieniem papieża Kościoła zdeprawowanego i unurzanego w pedofilii. Że nie oszczędzono nawet biednego molo w Sopocie, które też nazywa się Jana Pawła II. Że w każdej mieścinie jest ulica Jana Pawła II i jego pomnik.
Boli mnie to, że przez wiele dekad bałem się krytykować Wojtyłę i Kościół, gdyż taka krytyka mogła ściągnąć na mnie represje. To obrzydliwe i poniżające. Ale dziś ani ja się nie boję, ani nie boją się miliony innych. Boją się politycy, czego dowodem ich histeryczna reakcja na wystąpienie Leszka Jażdżewskiego, który oględnie, lecz odważnie powiedział kilka słów prawdy o Kościele i jego roli w Polsce.
Lecz zwykli ludzie, jak mówię, już przestają się bać. Mają dość. Dość agresji, ciemnoty, kłamstw. Dość zboczeńców i naciągaczy.
Dość szantażu politycznego, chciwości, załgania i nieustannego obrażania przez księży tych wszystkich, którzy nie chcą być im posłuszni. Po tysiącu lat kończy się nierozerwalnie z polskością związane pasożytowanie Kościoła na naszym państwie, zatruwanie duszy narodu poczuciem grzeszności i winy, łudzenie obietnicami powstania z grobów i raju na ziemi, wyzysk i dominacja.
Wkrótce skończy się płaszczenie się przed księżmi i biskupami, składanie niekończących się danin i hołdów, lęk przed nadprzyrodzoną mocą zaklętą w insygniach kapłaństwa, obrzydliwy, niewolniczy odruch uniżoności wobec księdza, jaki do dziś jeszcze zdarza się u starszych ludzi. Skończy się zabobonna wiara w moc obrazków i święconej wody, skończy się bulgot nienawiści o „dżenderach” i „seksualizacji dzieci”, w wykonaniu owładniętych obsesją seksualną pogromców masturbacji.
Skończy się też kult Jana Pawła II – te wszystkie szkaradne pomniki, te wszechobecne nazwy. To zniknie jak senna mara. Za dwie, może trzy dekady – po ciężkiej walce, w której Watykan i jego ludzie w Polce będą bronić do upadłego każdego przywileju i każdego dochodu. A że przy okazji z moralnego bagna coś tam może na końcu dobrego wyrośnie, to już inna sprawa.
Nawet w szczególnie zbrodniczym Kościele irlandzkim zjawiła się po latach kary jakaś pokora. Nie będę jednak udawał, że szczególnie mi na tym odrodzeniu zależy. Etyczny duch współczesnych narodów Zachodu unosi się wysoko ponad cieniami średniowiecza.
