PRAWDZIWA HISTORIA KLAUSA SCHWABA – KIM JEST ”ZBAWCA LUDZKOŚCI” ?

Rankiem 11 września 2001 r. Klaus Schwab siedział przy śniadaniu w Park East Synagogue w Nowym Jorku z rabinem Arthurem Schneierem , byłym wiceprezydentem Światowego Kongresu Żydów i bliskim współpracownikiem rodzin Bronfmanów i Lauderów.

Razem obaj mężczyźni obserwowali jedno z najbardziej znaczących wydarzeń następnych dwudziestu lat, gdy samoloty uderzyły w budynki World Trade Center .

Teraz, dwie dekady później, Klaus Schwab ponownie siedzi w pierwszym rzędzie w momencie definiującym pokolenie we współczesnej historii ludzkości.

Zawsze wydaje się, że siedzi w pierwszym rzędzie, gdy zbliża się tragedia, bliskość Schwaba do zmieniających świat wydarzeń prawdopodobnie zawdzięcza temu, że jest jednym z najlepiej skomunikowanych ludzi na Ziemi.

Jako siła napędowa Światowego Forum Ekonomicznego ,

„międzynarodowa organizacja współpracy publiczno-prywatnej”,

…Schwab zabiegał o głowy państw, czołowych biznesmenów oraz elitę środowisk akademickich i naukowych w owczarni Davos od ponad 50 lat.

Niedawno wzbudził również gniew wielu z powodu jego niedawnej roli lidera Wielkiego Resetu , szeroko zakrojonej próby przekształcenia cywilizacji na całym świecie z wyraźną korzyścią dla elity Światowego Forum Ekonomicznego i ich sojuszników. Schwab podczas dorocznego spotkania Forum w styczniu 2021 r. podkreślił, że budowanie zaufania będzie integralną częścią sukcesu Wielkiego Resetu, sygnalizując późniejszą ekspansję i tak już masowej kampanii public relations tej inicjatywy.

Chociaż Schwab wzywał do budowania zaufania poprzez nieokreślony „postęp”, zaufanie jest zwykle ułatwiane przez przejrzystość.

Być może właśnie dlatego tak wielu odmówiło zaufania panu Schwabowi i jego motywom, ponieważ tak niewiele wiadomo o historii i pochodzeniu tego człowieka przed założeniem przez niego Światowego Forum Ekonomicznego we wczesnych latach siedemdziesiątych.

Podobnie jak wielu prominentnych liderów programów sponsorowanych przez elity, internetowa dokumentacja Schwaba jest dobrze oczyszczona, przez co trudno jest znaleźć informacje o jego wczesnej historii, a także informacje o jego rodzinie. …

Jednak wielu, którzy urodzili się w Ravensburgu w Niemczech w 1938 roku, spekulowało w ostatnich miesiącach, że rodzina Schwaba mogła mieć jakiś związek z działaniami wojennymi Osi , które, jeśli zostaną ujawnione, mogą zagrozić reputacji Światowego Forum Ekonomicznego i wywołać niechcianą kontrolę. do wyznawanych misji i motywów. W tym śledztwie Unlimited Hangout , przeszłość, którą Klaus Schwab starał się ukryć, jest szczegółowo badana, ujawniając zaangażowanie rodziny Schwabów nie tylko w nazistowskie poszukiwanie bomby atomowej, ale także w nielegalny program nuklearny apartheidu w RPA.

Szczególnie odkrywcza jest historia ojca Klausa, Eugena Schwaba , który jako wybitny wykonawca wojskowy poprowadził wspierany przez nazistów niemiecki oddział szwajcarskiej firmy inżynieryjnej do wojny.

Ta firma, Escher-Wyss , wykorzystywała niewolniczą siłę roboczą do produkcji maszyn kluczowych dla nazistowskiego wysiłku wojennego, jak również dla nazistowskich wysiłków na rzecz produkcji ciężkiej wody dla swojego programu nuklearnego.

Wiele lat później, w tej samej firmie, młody Klaus Schwab zasiadał w radzie dyrektorów, kiedy podjęto decyzję o wyposażeniu rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA w niezbędny sprzęt, by kontynuować jego dążenia do stania się potęgą jądrową.

Ponieważ Światowe Forum Ekonomiczne jest obecnie prominentnym orędownikiem nierozprzestrzeniania broni jądrowej i „czystej” energii jądrowej, przeszłość Klausa Schwaba czyni go kiepskim rzecznikiem jego deklarowanej agendy na teraźniejszość i przyszłość.

Jednak zagłębiając się jeszcze bardziej w jego działalność, staje się jasne, że prawdziwą rolą Schwaba od dawna jest:

„kształtowanie globalnych, regionalnych i branżowych agend” współczesności,

…w celu zapewnienia ciągłości większych, znacznie starszych programów, które straciły reputację po II wojnie światowej, nie tylko technologii nuklearnej, ale także polityki kontroli populacji mającej wpływ na eugeniki …


Historia Szwaba

10 lipca 1870 roku dziadek Klausa Schwaba, Jakob Wilhelm Gottfried Schwab , zwany później po prostu Gottfriedem , urodził się w Niemczech w stanie wojny z francuskimi sąsiadami.

Karlsruhe , miasto, w którym urodził się Gottfried Schwab, znajdowało się w Wielkim Księstwie Badenii, rządzonym w 1870 roku przez 43-letniego Wielkiego Księcia Badenii Fryderyka I .

W następnym roku wspomniany książę miał być obecny na proklamacji Cesarstwa Niemieckiego, które miało miejsce w Sali Lustrzanej w Pałacu Wersalskim.

Był jedynym zięciem urzędującego cesarza Wilhelma I i jako Fryderyk I był jednym z panujących władców Niemiec.

Zanim Gottfried Schwab skończy 18 lat, Niemcy będą świadkami objęcia tronu przez Wilhelma II po śmierci jego ojca, Fryderyka III.

W 1893 roku 23-letni Gottfried Schwab oficjalnie wyjechał z Niemiec, rezygnując z niemieckiego obywatelstwa i opuszczając Karlsruhe, aby wyemigrować do Szwajcarii.

W tym czasie jego zawód został odnotowany jako prosty piekarz . Tutaj Gottfried spotkał Marie Lappert , która pochodziła z Kirchberg koło Berna w Szwajcarii i była od niego o pięć lat młodsza.

Pobrali się w Roggwil w Bernie 27 maja 1898 r., aw następnym roku, 27 kwietnia 1899 r., urodził się ich syn Eugen Schwab. W chwili swoich narodzin Gottfried Schwab awansował na świat, zostając inżynierem maszyn.

Kiedy Eugen miał około roku, Gottfried i Marie Schwab postanowili wrócić do Karlsruhe, a Gottfried ponownie złożył wniosek o obywatelstwo niemieckie.

Eugen Schwab poszedł w ślady swojego ojca, a także został inżynierem maszyn, aw przyszłych latach doradzał swoim dzieciom, aby robiły to samo.

Eugen Schwab ostatecznie rozpoczął pracę w fabryce w mieście w Górnej Szwabii w południowych Niemczech, stolicy okręgu Ravensburg w Badenii-Wirtembergii.

Fabryką, w której rozwijał swoją karierę, był niemiecki oddział szwajcarskiej firmy Escher Wyss . Szwajcaria miała wiele długotrwałych powiązań gospodarczych z obszarem Ravensburga, a szwajcarscy kupcy na początku ^XIX wieku sprowadzali przędzę i wyroby tkackie.

W tym samym czasie Ravensburg dostarczał zboże do Rorschach aż do 1870 r., wraz ze zwierzętami hodowlanymi i różnymi serami, głęboko w Alpy Szwajcarskie.

W latach 1809-1837 w Ravensburgu mieszkało 375 Szwajcarów, chociaż populacja Szwajcarii spadła do 133 w 1910 roku.

W latach 30. XIX wieku wykwalifikowani robotnicy szwajcarscy założyli fabrykę bawełny z włączonym zakładem bielenia i wykańczania, należącym i utrzymywanym przez braci Erpf.

Powstały około 1840 r. targ koni w Ravensburgu przyciągał także wielu ludzi ze Szwajcarii, zwłaszcza po otwarciu w 1847 r. linii kolejowej z Ravensburga do Friedrichshafen, miasta położonego nad pobliskim Jeziorem Bodeńskim na pograniczu szwajcarsko-niemieckim.

Handlarze zbożem Rorsach regularnie odwiedzali Ravensburger Kornhaus i ostatecznie ta transgraniczna współpraca i handel doprowadziły również do otwarcia w mieście filii zuryskiej fabryki maszyn Escher-Wyss & Cie.

Ten wyczyn stał się wiarygodny, gdy linia kolejowa łącząca Szwajcarię z niemiecką siecią tras została ukończona w latach 1850-1853.

Fabryka została założona przez Waltera Zuppingera w latach 1856-1859 i rozpoczęła produkcję w 1860 roku.

W 1861 roku możemy zobaczyć pierwszy oficjalny patent producentów Escher-Wyss w Ravensburgu.

„specyficzne urządzenia na mechanicznych krosnach do tkania wstęg”.

W tym czasie oddział Escher Wyss w Ravensburgu był kierowany przez Waltera Zuppingera i to tam opracował swoją turbinę styczną i gdzie uzyskał szereg dodatkowych patentów.

W 1870 r. Zuppinger wraz z innymi założył również papiernię w Baienfurcie niedaleko Ravensburga.

Odszedł na emeryturę w 1875 roku i całą swoją energię poświęcił dalszemu rozwojowi turbin.

Dokument założycielski Fabryki Escher-Wyss Ravensburg, datowany na 1860 rok.

Na przełomie nowego stulecia Escher-Wyss odłożył na bok tkanie wstęgi i zaczął koncentrować się na znacznie większych projektach, takich jak produkcja dużych turbin przemysłowych, a w 1907 r. ubiegał się o „procedurę zatwierdzenia i koncesji” dla budowa elektrowni wodnej w pobliżu Dogern am Rhein, o której informowała broszura bazylejska z 1925 roku.

W 1920 r. Escher-Wyss znaleźli się w poważnych tarapatach finansowych .

Traktat Wersalski ograniczył militarny i gospodarczy rozwój Niemiec po Wielkiej Wojnie, a Szwajcarska Kompania uznała, że ​​spowolnienie w sąsiednich krajowych projektach inżynierii lądowej jest zbyt trudne do zniesienia.

Macierzysta filia Escher-Wyss mieściła się w Zurychu i powstała w 1805 roku, a firmę, która wciąż cieszyła się dobrą reputacją i ponad stuletnią historią, uznano za zbyt ważną, by ją stracić.

W grudniu 1920 r. przeprowadzono reorganizację, obniżając kapitał zakładowy z 11,5 do 4,015 mln franków francuskich, a następnie ponownie podwyższony do 5,515 mln franków szwajcarskich.

Pod koniec roku finansowego 1931 Escher-Wyss wciąż tracił pieniądze.

Jednak dzielna firma kontynuowała dostarczanie dużych kontraktów inżynieryjnych w latach dwudziestych XX wieku, jak odnotowano w oficjalnej korespondencji napisanej w 1924 roku od księcia Wilhelma III z Urach do firmy Escher-Wyss i do zarządcy majątku Domu Urachów, księgowego Juliusza Heller .

W niniejszym dokumencie omówiono,

„Ogólne Warunki Zrzeszenia Niemieckich Producentów Turbin Wodnych na Dostawę Maszyn i Innych Urządzeń dla Elektrowni Wodnych”.

Potwierdza to również broszura „Warunki Związku Niemieckich Producentów Turbin Wodnych na Montaż Turbin i Części Maszyn w Rzeszy Niemieckiej”, wydrukowana 20 marca 1923 r. w broszurze reklamowej firmy Escher-Wyss dla uniwersalnego regulator ciśnienia oleju.

Po Wielkim Kryzysie na początku lat 30. XX wieku, który zniszczył gospodarkę światową, Escher-Wyss ogłosił:

„ponieważ katastrofalny rozwój sytuacji gospodarczej w związku ze spadkiem kursu waluty; Firma [ Escher-Wyss ] chwilowo nie jest w stanie kontynuować swoich bieżących zobowiązań w różnych krajach będących klientami.”

Firma ujawniła również, że złoży wniosek o odroczenie sądowe do szwajcarskiej gazety Neue Zürcher Nachrichten , która podała 1 grudnia 1931 r. , że:

„Spółce Escher-Wyss zawieszono upadłość do końca marca 1932 r. i jako kurator w Szwajcarii powołano spółkę powierniczą”.

W artykule optymistycznie stwierdzono, że

„powinna istnieć perspektywa kontynuowania działalności”.

W 1931 r. Escher-Wyss zatrudniał około 1300 robotników niekontraktowych i 550 pracowników etatowych.

W połowie lat trzydziestych Escher-Wyss ponownie znalazł się w tarapatach finansowych. Aby tym razem uratować firmę, na pokład weszło konsorcjum, które miało uratować podupadającą firmę inżynieryjną.

Konsorcjum zostało częściowo utworzone przez Federalny Bank Szwajcarii (przypadkowo kierowany przez Maxa Schwaba , który nie jest spokrewniony z Klausem Schwabem ) i miała miejsce dalsza restrukturyzacja.

W 1938 roku ogłoszono , że inżynier w firmie, pułkownik Jacob Schmidheiny zostanie nowym prezesem Rady Dyrektorów w Escher-Wyss .

Wkrótce po wybuchu wojny w 1939 r. cytowano słowa Schmidheiny :

„Wybuch wojny niekoniecznie oznacza bezrobocie dla przemysłu maszynowego w kraju neutralnym, wręcz przeciwnie”.

Escher-Wyss i jego nowy zarząd najwyraźniej nie mogli się doczekać czerpania korzyści z wojny, torując drogę do przekształcenia ich w głównego nazistowskiego kontrahenta wojskowego.

Krótka historia żydowskich prześladowań w Ravensburgu

Kiedy do władzy doszedł Adolf Hitler , w Niemczech wiele się zmieniło, a historia żydowskiej populacji Ravensburga w tamtych czasach jest smutna.

Jednak nie był to pierwszy raz, kiedy antysemityzm został po raz pierwszy odnotowany jako wychowujący swój brzydki łeb w regionie.

W średniowieczu w centrum Ravensburga znajdowała się synagoga , wzmiankowana już w 1345 r., obsługująca niewielką społeczność żydowską datowaną na lata 1330-1429.

Pod koniec 1429 i przez 1430 Żydzi z Ravensburga stali się celem ataku i doszło do straszliwej masakry .

W pobliskich osadach Lindau, Überlingen, Buchhorn (później przemianowanych na Friedrichshafen), Meersburgu i Konstancji miały miejsce masowe aresztowania żydowskich mieszkańców.

Żydzi z Lindau zostali spaleni żywcem podczas krwawego zniesławienia w Ravensburgu z lat 1429/1430 , w którym członkowie społeczności żydowskiej zostali oskarżeni o rytualne składanie ofiar z dzieci.

W sierpniu 1430 r. w Überlingen społeczność żydowska została zmuszona do konwersji, 11 z nich zrobiło to, a 12, którzy odmówili, zostało zabitych.

Masakry, które miały miejsce w Lindau, Überlingen i Ravensburgu, miały miejsce za bezpośrednią aprobatą rządzącego króla Zygmunta, a pozostali Żydzi zostali wkrótce wygnani z regionu.

Zakaz ten w Ravensburgu został potwierdzony przez cesarza Ferdynanda I w 1559 r. i podtrzymywany m.in.

 „Ponieważ Żydom nie wolno tu zajmować się żadnym handlem ani biznesem, nikomu innemu nie wolno wjeżdżać do miasta pocztą ani transportem.

Resztę natomiast, jeśli nie otrzymali od komisariatu zezwolenia na dłuższy lub krótszy pobyt, ma zostać usunięty z miasta przez komisariat”.

Dopiero w ^XIX w. Żydzi mogli ponownie legalnie osiedlać się w Ravensburgu i już wtedy ich liczba była tak mała, że ​​nie odbudowano synagogi.

W 1858 r. w Ravensburgu było tylko 3 Żydów, a w 1895 r. już 57. Od przełomu wieków do 1933 r. liczba Żydów mieszkających w Ravensburgu systematycznie malała, aż gmina liczyła zaledwie 23 ludzie.

Na początku lat 30. w Ravensburgu mieszkało siedem głównych rodzin żydowskich, w tym rodziny Adler, Erlanger, Harburger, Herrmann, Landauer, Rose i Sondermann.

Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów część Żydów z Ravensburga została początkowo zmuszona do emigracji, inni zostali później zamordowani w nazistowskich obozach koncentracyjnych.

Przed II wojną światową było wiele publicznych manifestacji nienawiści wobec małej społeczności żydowskiej w Ravensburgu i okolicach.

Już 13 marca 1933 r., około trzy tygodnie przed ogólnokrajowym nazistowskim bojkotem wszystkich żydowskich sklepów w Niemczech, strażnicy SA ustawili się przed dwoma z pięciu żydowskich sklepów w Ravensburgu i próbowali uniemożliwić potencjalnym kupującym wejście, umieszczając znaki w jednym sklepie podając ,

„Wohlwert zamknięty do aryanizacji”…

Wohlwert wkrótce został „zaryizowany” i byłby jedynym żydowskim sklepem, który przetrwał pogrom hitlerowski.

Pozostali właściciele czterech dużych żydowskich domów towarowych w

• Ravensburg
• Knopf
• Merkur
• Landauera i Wallersteinera,

… wszyscy byli zmuszeni sprzedawać swoje nieruchomości nieżydowskim kupcom w latach 1935-1938. W tym okresie wielu Żydów z Ravensburga mogło uciec za granicę, zanim rozpoczęły się najgorsze prześladowania narodowosocjalistyczne.

Chociaż co najmniej ośmiu zginęło brutalnie, poinformowano, że trzech żydowskich obywateli mieszkających w Ravensburgu przeżyło z powodu swoich „aryjskich” małżonków.

Część Żydów aresztowanych w Ravensburgu podczas Nocy Kryształowej została następnego dnia zmuszona do przemarszu ulicami Baden-Baden pod nadzorem strażników SS, a następnie deportowana do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen.

W Ravensburgu miały miejsce straszliwe zbrodnie nazistów przeciwko ludzkości.

1 stycznia 1934 r. w nazistowskich Niemczech weszła w życie „ Ustawa o zapobieganiu chorobom dziedzicznym ”, co oznaczało, że osoby ze zdiagnozowanymi chorobami, takimi jak demencja, schizofrenia, epilepsja, dziedziczna głuchota i różne inne zaburzenia psychiczne, mogły być legalnie sterylizowane .

W Szpitalu Miejskim w Ravensburgu, zwanym dziś Szpitalem Heilig-Geist , od kwietnia 1934 r. przeprowadzano przymusowe sterylizacje. W 1936 r. sterylizacja była najczęściej wykonywaną procedurą medyczną w szpitalu miejskim.

W latach przedwojennych w latach trzydziestych poprzedzających aneksję Polski przez Niemców, fabryka Escher-Wyss w Ravensburgu , zarządzana obecnie bezpośrednio przez ojca Klausa Schwaba, Eugena Schwaba , nadal była największym pracodawcą w Ravensburgu.

Fabryka była nie tylko głównym pracodawcą w mieście, ale własna partia hitlerowska Hitlera przyznała oddziałowi Escher-Wyss Ravensburg tytuł „ Narodowo-Socjalistycznej Firmy Modelowej ”, podczas gdy Schwab był u steru.

Naziści potencjalnie nakłaniali szwajcarską firmę do współpracy w nadchodzącej wojnie, a ich postępy zostały ostatecznie odwzajemnione.

Escher-Wyss Ravensburg i wojna

Ravensburg był anomalią w czasie wojny w Niemczech, ponieważ nigdy nie był celem nalotów alianckich.

Obecność Czerwonego Krzyża i pogłoski o porozumieniu z różnymi firmami, w tym Escher-Wyss , sprawiły, że siły alianckie publicznie zgodziły się nie atakować południowoniemieckiego miasta.

Przez całą wojnę nie był klasyfikowany jako ważny cel militarny i z tego powodu miasto wciąż zachowuje wiele ze swoich pierwotnych cech.

Jednak po rozpoczęciu wojny w Ravensburgu działy się znacznie ciemniejsze rzeczy.

Eugen Schwab nadal zarządzał „Narodowo-Socjalistyczną Kompanią Modelową” dla Escher-Wyss , a szwajcarska firma pomagała nazistowskiemu Wermachtowi w produkcji znaczącej broni wojennej, a także bardziej podstawowego uzbrojenia.

Firma Escher-Wyss była liderem w technologii dużych turbin do zapór hydroelektrycznych i elektrowni, ale produkowała również części do niemieckich myśliwców.

Byli również ściśle zaangażowani w znacznie bardziej złowrogie projekty rozgrywające się za kulisami, które, jeśli zostaną ukończone, mogłyby zmienić wynik II wojny światowej.

urzędnicy nazistowscy przed Ratusz w Ravensburgu w 1938 roku.

Zachodni wywiad wojskowy był już świadomy współudziału i współpracy Eschera-Wyssa z nazistami.

W tamtym czasie dostępne są zapisy zachodniego wywiadu wojskowego, a konkretnie Grupa Zapisów 226 (RG 226) z danych zebranych przez Biuro Służb Strategicznych (OSS), które pokazują, że siły alianckie były świadome niektórych interesów Eschera-Wyssa . stosunki z nazistami.

W RG 226 znajdują się trzy konkretne wzmianki o Escher-Wyss, w tym:

• Numer akt 47178 , który brzmi: Escher-Wyss ze Szwajcarii pracuje nad dużym zamówieniem dla Niemiec. Miotacze ognia wysyłane są ze Szwajcarii pod nazwą Brennstoffbehaelter. Datowany na wrzesień 1944. 

• Numer akt 41589 wykazał, że Szwajcarzy zezwalali na przechowywanie niemieckiego eksportu w ich kraju, rzekomo neutralnym kraju podczas II wojny światowej. Wpis brzmi: Relacje biznesowe między Empresa Nacional Calvo Sotelo (ENCASO), Escher Wyss i Mineral Celbau Gesellschaft. 1 pkt. Lipiec 1944 r. Zobacz także L 42627 Raport dotyczący współpracy hiszpańskiej Empresa Nacional Calvo Sotelo i niemieckiej firmy Rheinmetall Borsig w sprawie niemieckiego eksportu przechowywanego w Szwajcarii. 1 pkt. Sierpień 1944. 

• Numer akt 72654 twierdził, że: Węgierski boksyt był wcześniej wysyłany do rafinacji do Niemiec i Szwajcarii. Następnie rządowy konsorcjum zbudował fabrykę aluminium w Dunaalmas na granicy Węgier. Dostarczono energię elektryczną; Węgry wniosły kopalnie węgla, a wyposażenie zamówiono w szwajcarskiej firmie Escher-Wyss . Produkcja rozpoczęła się w 1941 r. 2 s. maj 1944 r.

Jednak Escher-Wyss byli liderami w szczególności w jednej kwitnącej dziedzinie, w tworzeniu nowej technologii turbin.

Firma zaprojektowała turbinę o mocy 14 500 KM dla strategicznie ważnej elektrowni wodnej zakładu Norsk Hydro w Vemork, niedaleko Rjukan w Norwegii.

Elektrownia Norsk Hydro, częściowo zasilana przez Eschera Wyssa , była jedynym zakładem przemysłowym pod kontrolą nazistów, zdolnym do produkcji ciężkiej wody, składnika niezbędnego do produkcji plutonu dla nazistowskiego programu bomb atomowych.

Niemcy przeznaczyli wszelkie możliwe środki na produkcję ciężkiej wody, ale siły alianckie były świadome potencjalnie zmieniających grę postępów technologicznych dokonywanych przez coraz bardziej zdesperowanych nazistów.

W latach 1942 i 1943 elektrownia wodna była celem częściowo udanych nalotów brytyjskich komandosów i norweskiego ruchu oporu, chociaż produkcja ciężkiej wody była kontynuowana. Siły alianckie zrzuciły na fabrykę ponad 400 bomb, co ledwo wpłynęło na operacje w rozrastającym się obiekcie.

W 1944 r. niemieckie okręty próbowały przetransportować ciężką wodę z powrotem do Niemiec, ale norweski ruch oporu był w stanie zatopić statek z ładunkiem. Z pomocą Eschera-Wyssa naziści byli prawie w stanie zmienić losy wojny i doprowadzić do zwycięstwa Osi.

W fabryce Escher-Wyss w Ravensburgu Eugen Schwab był zajęty zatrudnianiem robotników przymusowych do pracy w swojej modelowej nazistowskiej firmie. W latach II wojny światowej w Ravensburgu, m.in. w Escher Wyss, pracowało prawie 3600 robotników przymusowych .

Według archiwisty miejskiego w Ravensburgu , Andrea Schmuder , fabryka maszyn Escher-Wyss w Ravensburgu zatrudniała w czasie wojny od 198 do 203 robotników cywilnych i jeńców wojennych.

Karl Schweizer , miejscowy historyk z Lindau, twierdzi, że Escher-Wyss utrzymywał na terenie fabryki mały specjalny obóz dla robotników przymusowych.

Wykorzystanie mas robotników przymusowych w Ravensburgu spowodowało konieczność utworzenia jednego z największych zarejestrowanych nazistowskich obozów pracy przymusowej w warsztacie byłej stolarni przy Ziegelstrasse 16 .

W pewnym momencie w obozie tym przebywało 125 francuskich jeńców wojennych, którzy w 1942 r. zostali przeniesieni do innych obozów.

Francuskich robotników zastąpiło 150 rosyjskich jeńców wojennych, którzy, jak krążyły plotki, byli traktowani najgorzej ze wszystkich jeńców wojennych. Jedną z takich więźniarek była Zina Jakuschewa , której karta pracy i zeszyt pracy są w posiadaniu United States Holocaust Memorial Museum.

Dokumenty te identyfikują ją jako nieżydowską robotnicę przymusową przydzieloną do Ravensburga w Niemczech w latach 1943 i 1944.

Eugen Schwab sumiennie utrzymywał status quo w latach wojny.

W końcu, skoro młody Klaus Martin Schwab urodził się w 1938 roku, a jego brat Urs Reiner Schwab urodził się kilka lat później, Eugen chciałby uchronić swoje dzieci przed niebezpieczeństwem.

Klaus Martin Schwab – Międzynarodowy Człowiek Tajemnic

Urodzony 30 marca 1938 r. w Ravensburgu w Niemczech Klaus Schwab był najstarszym dzieckiem w normalnej nuklearnej rodzinie.

W latach 1945-1947 Klaus uczęszczał do szkoły podstawowej w Au w Niemczech.

Klaus Schwab wspomina w wywiadzie z 2006 roku dla Irish Times , że:

„Po wojnie przewodniczyłem francusko-niemieckiej regionalnej organizacji młodzieżowej. Moimi bohaterami byli Adenauer, De Gasperi i De Gaulle”.

Klaus Schwab i jego młodszy brat Urs Reiner Schwab mieli pójść w ślady dziadka Gottfrieda i ojca Eugena i obaj początkowo kształcili się na inżynierów maszyn.

Ojciec Klausa powiedział młodemu Schwabowi, że jeśli chce wywrzeć wpływ na świat, powinien szkolić się na inżyniera maszyn. Byłby to dopiero początek referencji na Uniwersytecie Schwaba.

Klaus rozpoczął studia w Spohn-Gymnasium Ravensburg w latach 1949-1957, w końcu ukończył Humanistisches Gymnasium w Ravensburgu.

W latach 1958-1962 Klaus rozpoczął współpracę z różnymi firmami inżynierskimi, aw 1962 roku ukończył studia w zakresie inżynierii mechanicznej w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu z dyplomem inżyniera.

W następnym roku ukończył również kurs ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii.

Od 1963 do 1966 Klaus pracował jako asystent dyrektora generalnego Niemieckiego Związku Budowy Maszyn (VDMA) we Frankfurcie.

W 1965 roku Klaus pracował również nad swoim doktoratem w ETH Zurich, pisząc rozprawę na temat: „Długoterminowy kredyt eksportowy jako problem biznesowy w inżynierii mechanicznej”.

Następnie, w 1966 roku, otrzymał doktorat z inżynierii w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologicznym (ETH) w Zurychu. W tym czasie ojciec Klausa, Eugen Schwab, pływał w większych kręgach niż wcześniej.

Po tym, jak przed wojną był dobrze znaną postacią w Ravensburgu jako dyrektor zarządzający fabryki Escher-Wyss , Eugen został ostatecznie wybrany na prezesa Izby Handlowej w Ravensburgu.

W 1966 roku, podczas zakładania niemieckiej komisji ds. tunelu kolejowego Splügen, Eugen Schwab określił powołanie niemieckiej komisji jako projekt,

„która tworzy lepsze i szybsze połączenie dla dużych kręgów w naszej coraz bardziej zbieżnej Europie, a tym samym oferuje nowe możliwości rozwoju kulturalnego, gospodarczego i społecznego”.

W 1967 roku Klaus Schwab uzyskał doktorat z ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii oraz tytuł magistra administracji publicznej w Szkole Rządowej im. Johna F. Kennedy’ego na Harvardzie w Stanach Zjednoczonych.

Podczas pobytu na Harvardzie Schwab był nauczany przez Henry’ego Kissingera , który, jak później powiedział, był jedną z 3-4 najlepszych postaci, które najbardziej wpłynęły na jego myślenie w ciągu całego jego życia.

Henry Kissinger i jego były uczeń Klaus Schwab,

We wspomnianym wcześniej artykule Irish Times z 2006 roku Klaus mówi o tym okresie jako bardzo ważnym dla kształtowania się jego obecnego myślenia ideologicznego, stwierdzając :

„Lata później, kiedy wróciłem z USA po studiach na Harvardzie, miały miejsce dwa wydarzenia, które miały na mnie decydujący wpływ.

 

Pierwszą z nich była książka Jean-Jacquesa Servan-Schreibera The American Challenge, w której stwierdzono, że Europa przegra z USA z powodu gorszych metod zarządzania w Europie.

 

Drugim wydarzeniem było – i to jest istotne dla Irlandii – Europa Sześciu stała się Europą Dziewięciu ”.

Te dwa wydarzenia pomogłyby ukształtować Klausa Schwaba w człowieka, który chciał zmienić sposób, w jaki ludzie prowadzili swoje interesy.

W tym samym roku młodszy brat Klausa, Urs Reiner Schwab, ukończył ETH Zurich jako inżynier mechanik, a Klaus Schwab rozpoczął pracę w starej firmie swojego ojca, Escher-Wyss , aby wkrótce zostać Sulzer Escher-Wyss AG , Zurych, jako asystent Przewodniczący do pomocy w reorganizacji łączących się spółek.

To prowadzi nas do powiązań nuklearnych Klausa.

Powstanie technokraty

Sulzer , szwajcarska firma, której początki sięgają 1834 roku, po raz pierwszy zyskała na znaczeniu po rozpoczęciu budowy sprężarek w 1906 roku.

Do 1914 roku rodzinna firma stała się częścią „ trzech spółek akcyjnych ”, z których jedna była oficjalnym holdingiem. W latach 30. zyski Sulzera ucierpiały podczas Wielkiego Kryzysu i, jak wiele firm w tamtym czasie, musiały zmierzyć się z zakłóceniami i akcjami protestacyjnymi ze strony swoich pracowników.

Druga wojna światowa może nie dotknęła Szwajcarię tak bardzo, jak jej sąsiadów, ale boom gospodarczy, który miał nastąpić, doprowadził do wzrostu potęgi Sulzer i dominacji na rynku.

W 1966 roku, tuż przed przybyciem Klausa Schwaba do Escher-Wyss , szwajcarscy producenci turbin podpisali umowę o współpracy z braćmi Sulzer w Winterthur.

Sulzer i Escher-Wyss rozpoczęły fuzję w 1966 roku, kiedy Sulzer kupił 53% udziałów firmy. Escher-Wyss oficjalnie stał się Sulzer Escher-Wyss AG w 1969 roku, kiedy ostatnie akcje zostały nabyte przez braci Sulzer.

Po rozpoczęciu fuzji Escher-Wyss zacznie się restrukturyzować, a dwóch dotychczasowych członków zarządu jako pierwsi zakończy się ich służbą dla Escher-Wyss .

Dr H. Schindler i W. Stoffel ustąpią z Rady Dyrektorów kierowanej obecnie przez Georga Sulzera i Alfreda Schaffnera .

Dr Schindler był członkiem Rady Dyrektorów Escher-Wyss przez 28 lat i przez większość swojej służby pracował u boku Eugena Schwaba.

Peter Schmidheiny przejął później funkcję Prezesa Rady Dyrektorów Escher-Wyss , kontynuując rządy rodziny Schmidheiny nad kierownictwem firmy.

W trakcie procesu restrukturyzacji zdecydowano, że Escher-Wyss i Sulzer skoncentrują się na wydzielonych obszarach budowy maszyn, przy czym fabryki Escher-Wyss zajmą się przede wszystkim budową elektrowni wodnych, w tym turbin, pomp magazynowych, maszyn nawrotowych, urządzeń zamykających i rurociągów, a także turbiny parowe, turbosprężarki, systemy wyparne, wirówki i maszyny dla przemysłu papierniczego i celulozowego.

Sulzer skoncentrował się na przemyśle chłodniczym, budowie kotłów parowych i turbinach gazowych.

1 stycznia 1968 r. świeżo zreorganizowana firma Sulzer Escher-Wyss AG została uruchomiona publicznie, a firma została uproszczona, co uznano za konieczne ze względu na kilka dużych przejęć.

Obejmowało to ścisłą współpracę z Brown Boveri , grupą szwajcarskich firm elektrotechnicznych, które również pracowały dla nazistów, dostarczając Niemcom część swoich technologii podwodnych używanych podczas II wojny światowej.

Brown Boveri był również opisywany jako „wykonawcy instalacji elektrycznych związanych z obronnością” i uważał, że warunki zimnowojennego wyścigu zbrojeń byłyby korzystne dla ich działalności.

Fuzja i reorganizacja tych szwajcarskich gigantów inżynierii mechanicznej sprawiła, że ​​ich współpraca opłaciła się w wyjątkowy sposób. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Grenoble w 1968 r. Sulzer i Escher-Wyss wykorzystali 8 sprężarek chłodniczych do wytworzenia ton sztucznego lodu .

W 1969 roku obie firmy połączyły siły, aby pomóc w budowie nowego statku pasażerskiego o nazwie „Hamburg”, pierwszego na świecie statku w pełni klimatyzowanego dzięki połączeniu Sulzer Escher-Wyss .

W 1967 roku Klaus Schwab oficjalnie wkroczył na scenę szwajcarskiej społeczności biznesowej i objął przewodnictwo w fuzji firm Sulzer i Escher-Wyss , a także tworząc zyskowne sojusze z Brown Boveri i innymi.

W grudniu 1967 Klaus przemawiał na imprezie w Zurychu do czołowych szwajcarskich organizacji inżynierii maszyn; Stowarzyszenie Pracodawców Szwajcarskich Producentów Maszyn i Metali oraz Stowarzyszenie Szwajcarskich Producentów Maszyn.

W swoim przemówieniu poprawnie przewidział znaczenie włączenia komputerów do nowoczesnej szwajcarskiej inżynierii maszynowej, stwierdzając , że:

„W 1971 r. produkty, których obecnie nie ma nawet na rynku, mogą stanowić nawet jedną czwartą sprzedaży. Wymaga to od firm systematycznego badania możliwych zmian i identyfikowania luk na rynku.

Dziś 18 z 20 największych firm w naszej branży maszynowej posiada działy planowania, którym powierza się takie zadania.

Oczywiście każdy musi korzystać z najnowszych osiągnięć technologicznych, a komputer jest jednym z nich.

Wiele małych i średnich firm z naszej branży maszynowej podejmuje ścieżkę współpracy lub korzysta z usług dostawców usług przetwarzania danych specjalnych.”

Według Schwaba komputery i dane były oczywiście postrzegane jako ważne dla przyszłości, co zostało później przewidziane w reorganizacji Sulzer Escher-Wyss podczas ich fuzji.

Nowoczesna strona internetowa firmy Sulzer odzwierciedla tę godną uwagi zmianę kierunku, stwierdzając, że w 1968 roku :

„Działalność w zakresie technologii materiałowych jest intensyfikowana [przez Sulzer] i stanowi podstawę dla produktów technologii medycznej. Fundamentalna zmiana z firmy produkującej maszyny do korporacji technologicznej zaczyna być widoczna”.

Klaus Schwab pomagał zmienić Sulzer Escher-Wyss w coś więcej niż tylko giganta budowy maszyn, przekształcał ich w korporację technologiczną, która z dużą prędkością zmierza w kierunku zaawansowanej technologicznie przyszłości.

Należy również zauważyć, że Sulzer Escher-Wyss zmienił inny cel swojej działalności, aby pomóc im „stworzyć podstawę dla produktów technologii medycznej”, obszar, który nie był wcześniej wymieniony jako przemysł docelowy dla Sulzer i/lub Escher-Wyss .

Ale postęp technologiczny nie był jedynym ulepszeniem, jakie Klaus Schwab chciał wprowadzić w Sulzer Escher-Wyss , chciał również zmienić sposób myślenia firmy o stylu zarządzania biznesem.

Schwab i jego bliscy współpracownicy forsowali całkowicie nową filozofię biznesową, która pozwoliłaby:

„wszyscy pracownicy akceptują imperatywy motywacji i zapewniają w domu poczucie elastyczności i zwrotności.”

To tutaj pod koniec lat 60. widzimy, jak Klaus zaczyna wyłaniać się jako bardziej publiczna postać.

W tym czasie firma Sulzer Escher-Wyss również bardziej niż kiedykolwiek zainteresowała się kontaktami z prasą.

W styczniu 1969 roku szwajcarscy giganci zorganizowali publiczną sesję doradczą zatytułowaną „ Dzień Prasy Przemysłu Maszynowego ”, która dotyczyła głównie kwestii zarządzania przedsiębiorstwem.

Podczas tego wydarzenia Schwab stwierdził, że firmy stosujące autorytarne style zarządzania biznesem „nie są w stanie w pełni aktywować„ kapitału ludzkiego ”, argumentu, którego używał przy wielu różnych okazjach w późnych latach sześćdziesiątych.

Pluton i Pretoria

Escher-Wyss byli pionierami w niektórych z najważniejszych technologii wytwarzania energii.

Jak wskazuje Departament Energii Stanów Zjednoczonych w swoim artykule dotyczącym nadkrytycznego CO ² Brayton Cycle Development (CBC), urządzenia stosowanego w elektrowniach wodnych i jądrowych,

„ Escher-Wyss była pierwszą znaną firmą, która opracowała turbomaszynę do systemów CBC, począwszy od 1939 roku”.

Dalej stwierdzając, że zbudowano 24 systemy,

„z Escher-Wyss projektowaniem cykli konwersji mocy i budowaniem maszyn wirnikowych dla wszystkich z wyjątkiem 3”.

W 1966 roku, tuż przed wejściem Schwab do Escher-Wyss i rozpoczęciem fuzji Sulzer , sprężarka helowa Escher-Wyss została zaprojektowana dla La Fleur Corporation i kontynuowała ewolucję Brayton Cycle Development.

Technologia ta była nadal ważna dla przemysłu zbrojeniowego do 1986 roku, a drony napędzane energią jądrową były wyposażone w chłodzony helem reaktor jądrowy z cyklem Braytona.

Escher-Wyss był zaangażowany w produkcję i instalację technologii jądrowej co najmniej już w 1962 roku, jak pokazuje ten patent na

„układ wymiany ciepła dla elektrowni jądrowej” i ten patent z 1966 r. na „instalację turbiny gazowej reaktora jądrowego z awaryjnym chłodzeniem”.

Po tym, jak Schwab opuścił Sulzer Escher-Wyss , Sulzer pomógł również w opracowaniu specjalnych turbosprężarek do wzbogacania uranu w celu uzyskania paliw reaktorowych.

Kiedy Klaus Schwab dołączył do Sulzer Escher-Wyss w 1967 roku i rozpoczął reorganizację firmy w korporację technologiczną, zaangażowanie Sulzer Escher-Wyss w ciemniejsze aspekty globalnego wyścigu zbrojeń nuklearnych stało się natychmiast bardziej widoczne.

Zanim Klaus został zaangażowany, Escher-Wyss często koncentrował się na pomocy w projektowaniu i budowie części do cywilnych zastosowań technologii jądrowej, np. wytwarzania energii jądrowej.

Jednak wraz z przybyciem chętnego pana Schwaba pojawił się również udział firmy w nielegalnej proliferacji technologii broni jądrowej.

W 1969 roku inkorporacja Escher Wyss do Sulzer została w pełni zakończona, a ich nazwa została zmieniona na Sulzer AG , usuwając historyczną nazwę Escher-Wyss z ich nazwy.

Ostatecznie, dzięki przeglądowi i raportowi przeprowadzonemu przez władze szwajcarskie i niejakiego Petera Huga , ujawniono, że Sulzer Escher-Wyss zaczął potajemnie kupować i budować kluczowe części do broni jądrowej w latach sześćdziesiątych.

Firma, podczas gdy Schwab był w zarządzie, również zaczęła odgrywać kluczową rolę w rozwoju nielegalnego programu broni jądrowej w RPA w najciemniejszych latach reżimu apartheidu.

Klaus Schwab był czołową postacią w tworzeniu kultury firmy, która pomogła Pretorii zbudować sześć broni jądrowych i częściowo złożyć siódmą.

W raporcie Peter Hug nakreślił, w jaki sposób firma Sulzer Escher Wyss AG (określana po fuzji jako po prostu Sulzer AG ) dostarczyła rządowi RPA istotne elementy i znalazł dowody na rolę Niemiec we wspieraniu rasistowskiego reżimu, ujawniając również, że rząd szwajcarski ,

„był świadomy nielegalnych transakcji, ale „tolerował je w milczeniu”, jednocześnie aktywnie wspierając niektóre z nich lub krytykując je tylko połowicznie”.

Raport Huga został ostatecznie sfinalizowany w pracy zatytułowanej:

„Szwajcaria i RPA 1948-1994 – Raport końcowy NFP 42+ zlecony przez Szwajcarską Radę Federalną”, opracowany i napisany przez Georga Kreisa i opublikowany w 2007 roku.

Do 1967 r. RPA zbudowała reaktor w ramach planu produkcji plutonu, SAFARI-2 zlokalizowany w Pelindabie .

SAFARI-2 był częścią projektu opracowania reaktora moderowanego ciężką wodą, który byłby zasilany naturalnym uranem i chłodzony sodem.

Ten związek z opracowaniem ciężkiej wody do produkcji uranu, tej samej technologii, która była używana przez nazistów również z pomocą Eschera-Wyssa , może wyjaśniać, dlaczego początkowo mieszkańcy RPA zaangażowali Eschera-Wyssa .

Ale do 1969 r. RPA porzuciła projekt reaktora ciężkowodnego w Pelindabie, ponieważ drenował zasoby z programu wzbogacania uranu, który po raz pierwszy rozpoczął się w 1967 r.

Atomówka w RPA w magazynie

W 1970 roku Escher-Wyss był zdecydowanie głęboko zaangażowany w technologię nuklearną, co widać w zapisie dostępnym w Landesarchivs Baden-Württemberg .

Rejestr zawiera szczegóły dotyczące procesu zamówień publicznych i zawiera informacje o rozmowach w sprawie przyznania nagród z konkretnymi firmami zaangażowanymi w zakup technologii i materiałów jądrowych.

Cytowane firmy to:

• NUKEM
• Uhde
• Krantz
• Preussag
• Escher-Wyss
• Siemens
• Rheintal
• Leybold
• Lurgi
• i niesławny Transnuklear …

Szwajcarzy i mieszkańcy RPA utrzymywali bliskie stosunki w tym okresie historii, kiedy brutalnemu reżimowi południowoafrykańskiemu trudno było znaleźć bliskich sojuszników.

Do 4 listopada 1977 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych uchwaliła rezolucję 418 , która nałożyła obowiązkowe embargo na broń wobec Republiki Południowej Afryki, embargo, które nie zostanie w pełni zniesione do 1994 r.

Georg Kreis zwrócił uwagę na następujące kwestie w swojej szczegółowej ocenie raportu Huga:

„Fakt, że władze przyjęły postawę laisse-faire nawet po maju 1978 r., wysuwa się na pierwszy plan w wymianie listów między Ruchem Anty-Apartheid i DFMA w październiku/grudniu 1978 r.

Jak wyjaśnia badanie przeprowadzone przez Huga, szwajcarski Ruch Antyapartheidowy wskazał na niemieckie raporty, według których Sulzer Escher-Wyss i firma o nazwie BBC dostarczały części do południowoafrykańskiej fabryki wzbogacania uranu, a także na powtarzające się kredyty dla ESCOM, które również obejmowały znaczne wkłady banków szwajcarskich.

Te twierdzenia doprowadziły do ​​pytań, czy Rada Federalna – w świetle fundamentalnego poparcia embarga ONZ, nie powinna w przyszłości nakłaniać Banku Narodowego do zaprzestania udzielania kredytów ESCOM”.

Szwajcarskie banki pomogłyby w finansowaniu południowoafrykańskiego wyścigu do broni jądrowej, a do 1986 r. Sulzer Escher-Wyss z powodzeniem produkował specjalne sprężarki do wzbogacania uranu.

Założenie Światowego Forum Ekonomicznego

W 1970 roku młody parweniusz Klaus Schwab napisał do Komisji Europejskiej i poprosił o pomoc w założeniu

„niekomercyjny think tank dla europejskich liderów biznesu”.

Wydarzenie to sponsorowałaby również Komisja Europejska, wysyłając francuskiego polityka Raymonda Barre , aby pełnił rolę „intelektualnego mentora” forum.

Raymond Barre, ówczesny komisarz ds. gospodarczych i finansowych , później został premierem Francji i został oskarżony o wygłaszanie antysemickich komentarzy podczas sprawowania urzędu.

Tak więc w 1970 r. Schwab opuścił Escher Wyss, aby zorganizować dwutygodniową konferencję menedżerów biznesowych.

W 1971 roku w Davos w Szwajcarii zwołano pierwsze spotkanie Światowego Forum Ekonomicznego – wówczas nazywanego Europejskim Sympozjum Zarządzania .

Około 450 uczestników z 31 krajów wzięło udział w pierwszym Europejskim Sympozjum Zarządzania Schwab , w większości składającym się z menedżerów z różnych europejskich firm, polityków i amerykańskich naukowców.

Projekt został nagrany jako zorganizowany przez Klausa Schwaba i jego sekretarkę Hilde Stoll , która później w tym samym roku została żoną Klausa Schwaba .

Europejskie sympozjum Klausa nie było oryginalnym pomysłem.

Jak dość spójnie stwierdził w 2018 roku pisarz Ganga Jey Aratnam :

„’Spirit of Davos’ Klausa Schwaba był także 'Duchem Harvardu’.”

 

„ Szkoła biznesu nie tylko opowiadała się za ideą sympozjum. Wybitny ekonomista z Harvardu, John Kenneth Galbraith, był orędownikiem zamożnego społeczeństwa, a także potrzeb planowania kapitalizmu i zbliżenia Wschodu i Zachodu”.

Prawdą było również, jak zauważył Aratnam, że Davos nie był gospodarzem takich wydarzeń po raz pierwszy.

W latach 1928-1931 w hotelu Belvédère odbywały się konferencje uniwersyteckie w Davos, wydarzenia, których współzałożycielem był Albert Einstein , a które powstrzymał tylko Wielki Kryzys i groźba nadchodzącej wojny.

Klub Rzymski i WEF

Najbardziej wpływową grupą, która przyczyniła się do powstania sympozjum Klausa Schwaba, był Klub Rzymski , wpływowy think tank elity naukowej i finansowej, który na wiele sposobów odzwierciedla Światowe Forum Ekonomiczne, w tym m.in.

promuje model globalnego zarządzania kierowany przez elitę technokratyczną …

Klub został założony w 1968 roku przez włoskiego przemysłowca Aurelio Peccei i szkockiego chemika Alexandra Kinga podczas prywatnego spotkania w rezydencji rodziny Rockefellerów w Bellagio we Włoszech.

Jednym z pierwszych osiągnięć była książka z 1972 roku zatytułowana „ Granice wzrostu ”, która w dużej mierze koncentrowała się na globalnym przeludnieniu, ostrzegając, że:

„gdyby światowe wzorce konsumpcji i wzrost liczby ludności trwały na tym samym wysokim poziomie w tamtych czasach, ziemia osiągnęłaby swoje granice w ciągu stulecia”.

Na trzecim spotkaniu Światowego Forum Ekonomicznego w 1973 roku Peccei wygłosił przemówienie podsumowujące książkę, które strona internetowa Światowego Forum Ekonomicznego wspomina jako wydarzenie wyróżniające to historyczne spotkanie.

W tym samym roku Klub Rzymski opublikuje raport szczegółowo opisujący „adaptacyjny” model globalnego zarządzania, który podzieli świat na dziesięć wzajemnie powiązanych regionów gospodarczych/politycznych.

Klub Rzymski był od dawna kontrowersyjny z powodu swojej obsesji na punkcie zmniejszania światowej populacji i wielu wcześniejszych polityk, które krytycy opisali jako pod wpływem eugeniki i neomaltuzji.

Jednak w niesławnej książce Klubu z 1991 roku, Pierwsza globalna rewolucja , argumentowano, że taka polityka może zyskać powszechne poparcie, jeśli masy będą w stanie połączyć ją z egzystencjalną walką przeciwko wspólnemu wrogowi.

W tym celu Pierwsza globalna rewolucja zawiera fragment zatytułowany „Wspólnym wrogiem ludzkości jest człowiek”, który stwierdza, co następuje:

„Poszukując wspólnego wroga, przeciwko któremu moglibyśmy się zjednoczyć, wpadliśmy na pomysł, że zanieczyszczenie, groźba globalnego ocieplenia, niedobory wody, głód i tym podobne, pasują do rachunku.

Zjawiska te w swej całości i wzajemnych oddziaływaniach stanowią wspólne zagrożenie, z którym wszyscy muszą się zmierzyć.

Ale określając te niebezpieczeństwa jako wroga, wpadamy w pułapkę, przed którą ostrzegaliśmy już czytelników, a mianowicie mylenie symptomów z przyczynami.

Wszystkie te zagrożenia są spowodowane ingerencją człowieka w procesy naturalne i tylko poprzez zmianę postaw i zachowań można je przezwyciężyć.

Prawdziwym wrogiem jest więc sama ludzkość”.

Od tamtej pory elita zamieszkująca Klub Rzymski i Światowe Forum Ekonomiczne często argumentowała , że ​​metody kontroli populacji są niezbędne do ochrony środowiska.

Nic więc dziwnego, że Światowe Forum Ekonomiczne podobnie wykorzystałoby kwestie klimatu i środowiska jako sposób na wprowadzenie na rynek, w razie potrzeby, niepopularnych polityk, takich jak te z Wielkiego Resetu .

Przeszłość to prolog

Od czasu założenia Światowego Forum Ekonomicznego (WEF) Klaus Schwab stał się jednym z najpotężniejszych ludzi na świecie, a jego Wielki Reset sprawił, że przyjrzenie się człowiekowi zasiadającemu na tronie globalistów stało się ważniejsze niż kiedykolwiek.

Biorąc pod uwagę jego znaczącą rolę w dalekosiężnych wysiłkach transformacji każdego aspektu istniejącego porządku, historia Klausa Schwaba była trudna do zbadania.

Kiedy zaczynasz zagłębiać się w historię człowieka takiego jak Schwab, który siedzi wysoko wśród innych mrocznych, elitarnych inicjatorów i dywersantów, wkrótce odkryjesz, że wiele informacji zostało ukrytych lub usuniętych.

Klaus to ktoś, kto chce pozostać ukryty w mrocznych zakątkach społeczeństwa i kto tylko przeciętnemu człowiekowi pozwoli zobaczyć dobrze zaprezentowany konstrukt wybranej przez siebie osoby.

Czy prawdziwy Klaus Schwab jest postacią „miłego starego wujka”, który chce uczynić dobro dla ludzkości, czy naprawdę jest synem nazistowskiego kolaboranta, który wykorzystywał niewolniczą pracę i pomagał nazistowskim wysiłkom, by zdobyć pierwszą bombę atomową.

Czy Klaus jest uczciwym menedżerem biznesowym, któremu powinniśmy zaufać, aby stworzyć bardziej sprawiedliwe społeczeństwo i miejsce pracy dla zwykłego człowieka, czy też jest osobą, która pomogła popchnąć Sulzer Escher-Wyss w rewolucję technologiczną, która doprowadziła do jej roli w nielegalnym wytwarzaniu broni jądrowej dla rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA?

Dowody, którym się przyjrzałem, nie wskazują na życzliwego człowieka, ale raczej na członka zamożnej, dobrze powiązanej rodziny, która ma historię pomagania w tworzeniu broni masowego rażenia dla agresywnych, rasistowskich rządów.

Jak powiedział Klaus Schwab w 2006 roku,

„Wiedza będzie wkrótce dostępna wszędzie – nazywam to „googlizacją” globalizacji. Nie chodzi już o to, co już wiesz, tylko o to, jak z niej korzystasz. Musisz być wyznacznikiem tempa”.

Klaus Schwab uważa się za wyznaczającego tempo i gracza z najwyższej półki, a jego kwalifikacje i doświadczenie są imponujące.

Jednak jeśli chodzi o praktykowanie tego, co głosisz, Klaus został wykryty.

Jednym z trzech największych wyzwań na liście priorytetów Światowego Forum Ekonomicznego jest nierozprzestrzenianie broni jądrowej, jednak ani Klaus Schwab, ani jego ojciec Eugen nie przestrzegali tych samych zasad, gdy prowadzili działalność.

Wręcz przeciwnie…

W styczniu Klaus Schwab ogłosił, że 2021 to rok, w którym Światowe Forum Ekonomiczne i jego sojusznicy muszą „odbudować zaufanie” mas.

Jeśli jednak Schwab nadal będzie ukrywał swoją historię i powiązania swojego ojca z „Narodowo-Socjalistyczną Firmą Modelową”, jaką był Escher-Wyss w latach 30. i 40., to ludzie będą mieli dobry powód, by nie ufać leżącym u podstaw motywacji jego nadmiernie sięgającej, niedemokratycznej Świetny program resetowania .

W przypadku Schwabów dowody nie wskazują po prostu na złe praktyki biznesowe lub jakieś nieporozumienie.

Historia rodziny Schwabów ujawnia natomiast zwyczaj pracy z ludobójczymi dyktatorami dla podstawowych motywów zysku i władzy.

Naziści i południowoafrykański reżim apartheidu to dwa najgorsze przykłady przywództwa we współczesnej polityce, jednak Schwabowie oczywiście nie mogli lub nie widzieli tego w tamtym czasie.

W przypadku samego Klausa Schwaba wydaje się, że pomógł wyprać relikty epoki nazistowskiej , tj. ambicje nuklearne i ambicje kontroli populacji, aby zapewnić ciągłość głębszej agendy.

Pełniąc funkcję przywódczą w Sulzer Escher Wyss , firma starała się wspierać nuklearne ambicje reżimu południowoafrykańskiego, wówczas najbardziej nazistowskiego sąsiedniego rządu na świecie, zachowując własne dziedzictwo Eschera Wyssa z czasów nazistowskich.

Następnie, poprzez Światowe Forum Ekonomiczne , Schwab pomógł zrehabilitować politykę kontroli populacji pod wpływem eugeniki w erze po II wojnie światowej, w czasie, gdy ujawnienie okrucieństw nazistowskich szybko przyniosło pseudonauce wielką niesławę.

Czy jest jakikolwiek powód, by sądzić, że Klaus Schwab, jaki istnieje dzisiaj, zmienił się mimo wszystko?

A może nadal jest publiczną twarzą trwających dziesięciolecia wysiłków, aby zapewnić przetrwanie bardzo starego programu?

Ostatnie pytanie, jakie należy zadać o prawdziwe motywacje działań Herr Schwaba, może być najważniejsze dla przyszłości ludzkości:

Czy Klaus Schwab próbuje stworzyć Czwartą Rewolucję Przemysłową , czy też Czwartą Rzeszę …?

Poniżej znajdziesz link do naszej grupy na cukor.pl wystarczy, że się zarejestrujesz i możesz działać. Tak więc zapraszamy wszystkich do budowy ,nowej społeczności, która nie podlega cenzurze !;)

Wpadaj też na nasze inne media na fb, telegramie youtube signal i rumble!

FB https://www.facebook.com/globalna.info

FB https://www.facebook.com/Altermajk/?ref=pages_you_manage

TWITTER https://twitter.com/globalna_info

TELEGRAM https://t.me/globalnainfo

YT https://www.youtube.com/channel/UCJrk4aE4N5I0NcyRvgDA2BA

RUMBLE https://rumble.com/c/RESETOWIEC

SIGNAL https://signal.group/#CjQKIHJLwiFP0jXgU6C9b3rKyXZXLXsvDbt_vtBqs9a0WIyREhANExUUT61ic-6lC_3oKniD