Zjadają nas nie nowotwór a grzyby. Do tak strasznego wniosku doszła lekarka laboratoryjna z wyższym wykształceniem, która przez ćwierć wieku badała pod mikroskopem patogeny wszelkiego rodzaju chorób u wielu pacjentów.
Niestety, taka jest gorzka prawda: zjadają nas grzyby. Zaczęło się w 1980 roku. Młody mężczyzna z dziwną chorobą został wysłany do laboratorium na badanie. Od czasu do czasu jego temperatura wzrastała do 38 stopni bez wyraźnego powodu. Wydawałoby się, że jest w porządku. Ale ta łatwo chora osoba poważnie powiedziała do laborantów: „Dziewczyny, czuję, że niedługo umrę”. Nie uwierzyli mu, ponieważ lekarz prowadzący podejrzewał, że to tylko malaria. Przez cały miesiąc próbowali znaleźć jego patogen we krwi pacjenta. Ale nigdy go nie znaleźli.
A pacjent, niespodziewanie dla lekarzy, bardzo szybko stał się „ciężki”. Potem, z przerażeniem, odkryli, że ma septyczne zapalenie wsierdzia – zakaźne uszkodzenie mięśnia sercowego, które początkowo przeoczyli. Nie udało się uratować faceta, Kozmina nie wylała krwi zmarłego. Oglądając go jeszcze raz pod mikroskopem, niespodziewanie znalazła w nim najmniejsze organizmy z maleńkim jądrem. Przez dwa miesiące próbowałem je identyfikować, przesłuchując asystentów laboratoriów klinicznych i oglądając atlasy z bakteriologii, ale bezskutecznie. I wreszcie znalazłem coś podobnego w książce mołdawskiego autora Shroit.
Były zdjęcia i opisy dziwnych mikroorganizmów – mykoplazm, które nie mają gęstej błony komórkowej. Pokryte są jedynie cienką membraną, dzięki czemu łatwo zmieniają swój kształt. Na przykład z kuli mykoplazma może rozciągać się jak robak – i wciskać się w wąski por ludzkiej komórki. Nawet wirusy nie są do tego zdolne, chociaż są mniejsze niż mykoplazmy kuliste .… Jednak te ostatnie mogą, bez penetracji komórki, otrzymywać z niej składniki odżywcze. Najczęściej te kawałki protoplazmy po prostu przyklejają się do komórek i wysysają z nich soki przez pory.
Ale, jak to często bywa w nauce, pierwsze znalezisko dało więcej pytań niż odpowiedzi. W książce Schroita badacz znalazł drugiego pretendenta do roli czynnika sprawczego septycznego zapalenia wsierdzia. Zarówno wyglądem, jak i zwyczajami bardzo podobnymi do mykoplazmy była tak zwana elforma bakterii. Pojawia się, gdy pacjent jest leczony penicyliną, która zapobiega tworzeniu się błony przez bakterie.
Lekarze uważali, że bez niej pasożyty umrą. A potem okazało się, że mogą żyć bez muszli, a nawet powodować choroby, ale przebiegają bardzo nietypowo, jak mówią lekarze, nietypowo. Takie dolegliwości są bardzo trudne do zdiagnozowania. chlamydia . Niektórzy naukowcy nazwali go zarodnikiem grzyba, inni – wirusem, ale wszyscy zgodzili się, że ten karzeł mikroświata swobodnie wnika do komórek i pasożytuje w nich.
Tak więc zarówno chlamydia, jak i mykoplazma pobudzają choroby z tymi samymi objawami klinicznymi. Na podstawie objawów nie można określić, kto spowodował chorobę – pasożyt błonowy lub komórkowy. Niestety, pierwsze próby zidentyfikowania tajnego zabójcy doprowadziły do powstania trzech wersji, z których każda mogła okazać się fałszywa. Ale te poszukiwania nie poszły na marne. Jeśli teraz Kozmina znalazła w czyjejś krwi taki „drobiazg”, który nie wymagał zwracania uwagi na instrukcje i instrukcje, to mimo wszystko podniosła alarm, aby lekarze nie przeoczyli choroby, jak to się stało z nieszczęśnikiem.
TRICHOMONADA
W 1981 roku do laboratorium trafiła ciężarna kobieta z diagnozą „gorączki” niewiadomego pochodzenia. I wydali instrukcję: „Poszukaj czynnika wywołującego malarię”. Następnie asystenci laboratoryjni „zasiali” krew pacjenta w pożywce. W jednym „siewie” znajoma już Koźmina naprawdę dorosła, a w innym – o zgrozo! – pojawiły się malutkie… Trichomonas. Te same wiciowce, które według oficjalnej medycyny powodują tylko choroby weneryczne, a według „podziemia” – i wiele innych „dolegliwości cywilizacyjnych”.
Zadzwoniłem na alarm i postawiłem wszystkich specjalistów z Biełgorodu na nogi – mówi Koźmina. „Ale nie potrafili wyjaśnić wyników testu. Następnie pilnie wyjechałem do Moskwy do Instytutu Mikrobiologii Gamaleya. Potwierdzili, że krew pacjenta zawiera mykoplazmy. Ale skomentuj obecność Trichomonas odrzucony! I nie doradzali, jak leczyć pacjenta.
„Ale nauczymy cię, jak prawidłowo zasiać mykoplazmę” – powiedzieli mi zawstydzeni luminarze mikrobiologii. Ale z tego też się ucieszyłem. Pomyślałem, że nabyte umiejętności pomogą mi zidentyfikować czynniki sprawcze prawie wszystkich chorób o nieznanej etiologii. Ale kiedy zacząłem „siać” mykoplazmy w Biełgorodzie, obok tych pasożytów błonowych wyrosło wiele innych drobiazgów, których nie mogłem rozpoznać.
Rzeczywiście, mikroorganizmy te wyróżniały się szeroką gamą kształtów: okrągłym, owalnym, szablopodobnym, z jednym jądrem i kilkoma, oddzielnymi i połączonymi łańcuchami. Był powód, dla którego lekarz-asystent był zdezorientowany. Potem postanowiła studiować z książek klasyków mikrobiologii. W książce jednego naukowca przeczytałem, że Trichomonas rozmnażają się przez zarodniki.
Jak to rozumieć, skoro grzyb ma zarodniki, a Trichomonas jest uważany za zwierzę? Jeśli opinia naukowca jest słuszna, to te wiciowce powinny tworzyć w człowieku grzybnię – grzybnię. Rzeczywiście, w analizach niektórych pacjentów pod mikroskopem zaobserwowano coś podobnego do grzybni.
Na początku byłem zaskoczony, jakie to wątki? – wspomina Lidia Wasiliewna. – Może wata? A może pacjent starł kurz z ubrania? Ale potem byłem zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że włókna składają się… z jednokomórkowych pasożytów. To prawda, że nie z Trichomonas, ale z mykoplazm. Może więc to jeden i ten sam mikroorganizm, ale na różnych etapach rozwoju? Nic więc dziwnego, że Trichomonas tworzą zarodniki, a mykoplazmy tworzą grzybnię. Po prostu grzybnia rośnie w naszym ciele.
Oficjalna nauka uznała istnienie Trichomonas wiciowców – ale tylko w jamie moczowo-płciowej. A Lydia Vasilievna często znajdowała te pasożyty we krwi, gruczole sutkowym i innych narządach. Jak te olbrzymy mikroświata dostały się do nich z genitaliów, które osiągają 30 mikronów i nie mogą czołgać się przez szczeliny? Może naprawdę wylewają najmniejsze zarodniki, które z łatwością przenikają do krwiobiegu i rozprzestrzeniają się po całym ciele?
Wcześniej nie miałam odwagi – przyznaje badaczka – aby zadeklarować urologom, że Trichomonas jest w stanie podróżować przez organizm. A teraz mam poważne podstawy do takiego stwierdzenia i nie boję się rozmawiać o nich ze specjalistami. Ale nie tylko o tym. Urolodzy twierdzą, że zabite Trichomonas są w formie wiciowców. Jakby pod wpływem narkotyków pasożyty zrzuciły swoje „kopyta”.
A według Koźminy te Trichomony są zdrowe. W końcu znalazła je w analizach pacjentów kilka miesięcy po przebiegu leczenia. Martwe Trichomonas dawno by się rozproszyły, ale były całkowicie nienaruszone. Jeśli naprawdę zostali zabici, to prawdopodobnie zmartwychwstali później.
Ale pasożyty nie są zdolne do takich cudów. Najprawdopodobniej przydarzyło mu się coś podobnego do tego, co dzieje się z bakteriami podczas leczenia farmakologicznego: narządy zewnętrzne rozpuszczają się, ale wewnętrzne pozostają.
Zasłona spada z oczu.
Koźmina kontynuowała swoje badania, znajdując coraz więcej niespójności z ogólnie przyjętymi teoriami. Bardzo często we krwi chorych wykrywała jednocześnie dwa patogeny: chlamydię i ureaplazmę . Wśród pacjentów było wiele starszych kobiet. Co więcej, pasożyty te pojawiły się u nich dopiero niedawno, kiedy nie mogły w żaden sposób zarazić się poprzez kontakt seksualny. Skąd wzięły się czynniki sprawcze chorób przenoszonych drogą płciową?
Tutaj musimy zrobić małą dygresję. Asystenci laboratoryjni kliniki ATC pracują ze stałym kontyngentem ludzi. Zastanawiając się nad tym, skąd wzięły się chlamydia i ureaplasma u niewinnych babć, przypomnieli sobie, jakie Trichomonas znaleziono u tych pacjentów wiele lat temu. Sprawdzili dokumenty – i na pewno. Nawiasem mówiąc, coś podobnego wydarzyło się u mężczyzn: kiedyś byli leczeni z powodu zapalenia cewki moczowej Trichomonas, a teraz ich analizy wykazały małe stworzenia przypominające Trichomonas, ale bez wici.
Uważano, że osoby starsze od dawna pozbyły się czynników wywołujących choroby przenoszone drogą płciową: pasożyty rzekomo zostały zabite przez narkotyki. A z analiz okazało się, że pasożyty pozostały przy życiu, ale zmieniły swój kształt i nawyki, czaiły się w organizmie, by nie powodować ataków chemicznych przez lekarzy. A kiedy już zapomnieli o Trichomonas, nagle wyszli z podziemia, ponownie podżegając choroby weneryczne – ku wielkiemu wstydowi osiadłych starych ludzi. Jak wytłumaczyć te metamorfozy?
Kluczem do tajemnicy była ciekawa historia, która miała miejsce w Republice Czadu. W ciągu jednego roku wszystkie dzieci tam urodzone okazały się chore na encefalopatię iz jakiegoś powodu niedojrzałe kokosy spadły ze wszystkich palm. Fakt ten zainteresował naukowców i odkryli, że choroby ludzi i roślin wywołuje ten sam pasożyt – spiroplasma, który jest krewnym mykoplazmy i ureaplazmy. Nowy patogen świetnie czuł się w orzechach kokosowych, w mózgach dzieci iw łożysku matek. Był wręcz uniwersalnym pasożytem, który swobodnie wnikał do wszelkich narządów ludzi i roślin, znajdując je równie dobrze nadające się do życia. Kto ma tak niesamowite zdolności?
Długo myślałem o tym pytaniu – kontynuuje Lydia Vasilievna – a rok temu całkiem nieoczekiwanie otrzymałem odpowiedź. Znalazłem go nie w pracach naukowych luminarzy mikrobiologii, ale w wydawanej przez Mayrusyana Encyklopedii Dziecięcej, której pierwsze tomy pojawiły się niedawno w sprzedaży. Tak więc w drugim tomie („Biologia”) znajduje się artykuł redaktora o śluzowcach. Dostają też barwne rysunki: wygląd śluzowców i ich wewnętrzną strukturę, którą można zobaczyć pod mikroskopem.
Patrząc na te zdjęcia, byłem zdumiony do głębi duszy: to te mikroorganizmy, które przez wiele lat znajdowałem w analizach, ale nie mogłem ich zidentyfikować. A tutaj – wszystko zostało wyjaśnione bardzo prosto i przejrzyście. Jestem bardzo wdzięczny Maysuryan za to odkrycie. Wydawałoby się, co ma wspólnego śluzowiec z najmniejszymi mikroorganizmami, którą Lidia Wasiliewna badała przez mikroskop przez ćwierć wieku? Najbardziej bezpośredni. Jak pisze Maysuryan:
śluzowiec przechodzi kilka etapów rozwoju: z zarodników wyrastają „ameby” i wiciowce! Bawią się w śluzowej masie grzyba, łącząc się w większe komórki – z kilkoma jądrami. A potem tworzą śluzowate drzewo owocowe – klasyczny grzyb na nodze, który wysycha, wyrzuca zarodniki. I wszystko się powtarza.
Początkowo Kozmina nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przejrzałem sporo literatury naukowej na temat śluzowców – i znalazłem w niej wiele potwierdzeń moich przypuszczeń. Pod względem wyglądu i właściwości macki emitujące „ ameby” były uderzająco podobne do ureaplazmy , „ zoospory” z dwiema wiciami – do Trichomonas , a te, które odrzuciły wici i straciły błony – do mykoplazmy i tak dalej. Owocniki śluzowców do złudzenia przypominały… polipy w nosogardzieli i przewodzie pokarmowym, brodawczaki na skórze, raka płaskonabłonkowego i inne nowotwory .
Okazało się, że w naszym ciele żyje śluzowiec – ten sam, który można zobaczyć na spróchniałych kłodach i pniakach. Wcześniej naukowcy nie mogli go rozpoznać ze względu na wąską specjalizację: niektórzy badali chlamydię, inni – mykoplazmę, a jeszcze inni – Trichomonas. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że są to trzy etapy rozwoju jednego grzyba, który badał czwarty. Znana jest ogromna różnorodność śluzowców. Największy z nich – fuligo – ma do pół metra średnicy. A najmniejszy można zobaczyć tylko przez mikroskop. Jakie śluzowce współżyją z nami?
Może być ich dużo – tłumaczy Kozmina – ale do tej pory na pewno zidentyfikowałem tylko jedną. Ego to najpowszechniejsza śluzowata pleśń – „wilcze wymię” (naukowo – likogala) . Zwykle czołga się po pniach między korą a drewnem, bardzo kocha zmierzch i wilgoć, dlatego czołga się tylko w deszczową pogodę. Botanicy nauczyli się nawet wywabić to stworzenie spod kory. Zwilżony wodą koniec bibuły filtracyjnej opuszcza się na kikut, a wszystko przykrywa ciemną nakrętką. A kilka godzin później podnoszą czapkę – i widzą na pniu kremowe, płaskie stworzenie z kulkami wodnymi, które wyczołgało się, żeby się upić.
Od niepamiętnych czasów Likogala przystosowała się do życia w ludzkim ciele. I od tego czasu z przyjemnością przenosi się z kikuta do tego wilgotnego, ciemnego i ciepłego „domu” na dwóch nogach. Znalazłem ślady lycogali – jej zarodników i rzęsistków w różnych stadiach – w jamie szczękowej, sutku, szyjce macicy, prostacie, pęcherzu moczowym i innych narządach.
Likogala bardzo sprytnie omija siły odpornościowe ludzkiego organizmu. Jeśli organizm jest osłabiony, to nie ma czasu na rozpoznanie i unieszkodliwienie szybko zmieniających się komórek tworzących lykogal. W rezultacie udaje jej się wyrzucić zarodniki przenoszone przez krew, kiełkować w dogodnych miejscach i tworzyć owocniki…
Lydia Vasilievna wcale nie twierdzi, że znalazła uniwersalny czynnik sprawczy wszystkich chorób „nieznanego pochodzenia”. Jak dotąd jest pewna, że żebrowo-szlamowa pleśń lycogalu powoduje brodawczaki, torbiele, polipy i raka płaskonabłonkowego . Jej zdaniem guza nie tworzą zdegenerowane komórki ludzkie, ale elementy dojrzałego owocnika śluzowca. Przeszły już stadia ureaplazmy, ameboida, rzęsistka, plazmodium, chlamydii i teraz tworzą guz nowotworowy .
Lekarze nie potrafią wyjaśnić, dlaczego nowotwory czasami się rozpadają. Ale jeśli przyjmiemy, że nowotwór jest owocnikami śluzowca, to według Kozminy wszystko staje się jasne. Rzeczywiście, w naturze ciała te nieuchronnie umierają co roku – podobny rytm utrzymuje się w ludzkim ciele. Owocniki obumierają, aby wyrzucać zarodniki i odradzać się, tworząc plazmodia w innych narządach. Występuje dobrze znany przerzut guza.
Jednak bardzo rzadko pojawia się w liczbie pojedynczej. Zwykle, jak mówią onkolodzy, powstają pierwotne guzy mnogie – w kilku miejscach jednocześnie. Lydia Vasilievna wyjaśnia tę zagadkę naturalną właściwością śluzowców: ta sama likogala tworzy kilka kulek. Teraz lekarze i naukowcy mają nadzieję, że ostatecznie zidentyfikowano głównego biologicznego wroga rasy ludzkiej – uniwersalnego czynnika wywołującego choroby o nieznanej etiologii.
Wcześniej wąscy specjaliści badali go w częściach, niektóre „rogi”, niektóre „nogi”, niektóre „ogon”. Ale dopiero synteza tej wiedzy umożliwiła rozpoznanie superpasożyta i odnalezienie jego pięty achillesowej. Koźmina jako pierwsza próbowała to zrobić. Była jednak zaskoczona, gdy dowiedziała się, że tradycyjni uzdrowiciele od dawna szukali słabego miejsca śluzowatej pleśni. Nauczyli się leczyć wiele chorób, które ich zdaniem
Pasożyty uwielbiają żarłoków i leniwych ludzi
Oto, co powiedziała mi Lidia Wasiliewna podczas swoich kolejnych studiów w Moskwie na zaawansowanych kursach szkoleniowych dla lekarzy: Jeśli trochę się ruszamy, dużo jemy, pijemy, śpimy, oddajemy się innym ekscesom, to zamienimy nasze ciało w wysypisko śmieci z produktami gnijącymi, w których drobnoustroje chorobotwórcze. I zaczną pożerać nasze narządy, to znaczy nasze ciało rozpadnie się na substancje nieorganiczne. Będziemy dosłownie jak zgniłe kikuty, na których rosną śluzowce. W końcu to grzyby odgrywają główną rolę w naszym rozkładzie … Tylko nie myśl, że to odkryłem. Nawet średniowieczni lekarze wiedzieli o zabójczych grzybach.
Rzeczywiście, w książce Giennadija Malachowa „Siły lecznicze” znajduje się interesująca historia o tym, jak starożytni ormiańscy uzdrowiciele wyobrażali sobie rozwój chorób. Otwierając zwłoki zmarłych i zmarłych, znaleźli dużo śluzu i pleśni w przewodzie pokarmowym. Ale nie wszyscy umarli, ale tylko ci, którzy za życia oddawali się lenistwu, obżarstwom i innym ekscesom, otrzymując za karę liczne choroby.
Lekarze wierzyli, że jeśli dana osoba dużo je i mało się porusza, to nie całe jedzenie jest wchłaniane przez organizm. Część gnije, pokrywając się śluzem i pleśnią. Oznacza to, że grzybnia zaczyna rosnąć w żołądku. Pleśń wyrzuca zarodniki – mikroskopijne nasiona grzybów, które dostają się do krwioobiegu z substancjami odżywczymi i są roznoszone po całym ciele. W osłabionych narządach zaczynają kiełkować zarodniki, tworząc owocniki grzybów. Tak zaczyna się rak.
Lekarze starożytności wierzyli, że początkowo grzyby wyrzucają „biały raj” – płytki i skrzepy krwi w naczyniach krwionośnych, które mają biały kolor. Drugi etap to „szary raj”: grzyby tworzą guzy stawów i inne szarawe nowotwory. Wreszcie „czarny raj” odpowiada współczesnemu znaczeniu tego słowa. Tyle że nie jest czarny, bo nowotwory złośliwe i przerzuty mają taki kolor. Jest to raczej kolor aury dotkniętych narządów.
Oczywiście na raka nie umrzemy wszyscy i choć w naszym organizmie jest ogromna ilość zarodników, to według Kozminy nie wyrządzają one krzywdy, o ile utrzymujemy zdrowie na wysokim poziomie. Ale zarodniki kiełkują i zamieniają się w grzyby, jeśli osłabimy układ odpornościowy. Jednak nawet wtedy nie należy rozpaczać: uzdrowiciele ludowi od dawna znaleźli radę dla tych grzybów.
Kiszonki na raka
Leczenie raka i chorób go poprzedzających to nie moja sprawa – mówi Kozmina. Moim zadaniem jest wczesna diagnoza. I śmiało robię to w jednym konkretnym przypadku – gdy pacjent jest zagrożony rakiem płaskonabłonkowym. Jest to bardzo powszechna dolegliwość: na przykład 80 procent złośliwych chorób płuc jest spowodowanych przez raka płaskonabłonkowego, czyli śluzowca „lycogala epidermum”. Doskonale znam wszystkie etapy jego rozwoju.
Ale mam nadzieję, że naukowcy pomogą mi stworzyć metody identyfikacji czynników sprawczych innych chorób. Lydia Vasilievna chce znaleźć wśród wielu śluzowców patogeny określonych rodzajów raka i innych chorób cywilizacyjnych. Ale dlaczego jest pewna, że wszystkie są powodowane przez grzyby, a nie jakiś inny pasożyt? Może dlatego, że prawie wszyscy lekarze i tradycyjni uzdrowiciele, którzy wiedzą, jak leczyć raka, wyznają podobne poglądy.
Tak więc Władimir Adamowicz Iwanow z Mińska w swojej książce „Mądrość ziołolecznictwa” (St. Petersburg) opisuje metodę oczyszczania sokiem z cytryny i oliwą z oliwek. Jeśli używasz go prawidłowo, korki cholesterolu i kamienie bilirubiny wychodzą z wątroby bez bólu. Ale największe szczęście, według uzdrowiciela, jest wtedy, gdy śluz się wydostanie. W tym przypadku gwarantuje pacjentowi, że w najbliższej przyszłości nie będzie mu groził rak wątroby. Podobnie jak ormiańscy lekarze średniowiecza, Iwanow wierzy, że śluz powoduje raka, a najlepszym sposobem zapobiegania groźnej dolegliwości jest eliminacja śluzu z organizmu.
A jego słynny współpracownik Giennadij Pietrowicz Malachow nazywa śluz przyczyną wszystkich zaburzeń, które pojawiają się w ciele nad przeponą. Ale sugeruje leczenie ich uryną. I, co dziwne, osiąga doskonałe wyniki. To prawda, wyjaśnia je zbyt sprytnie – w duchu nauk Wschodu. Powiedzmy, że śluz „ochładza”, a mocz „rozgrzewa”, energia Yang pokonuje energię Yin i tak dalej.
Zdaniem Koźminy wszystko jest znacznie prostsze. Czynnik sprawczy wielu chorób „nieznanego pochodzenia” – ureaplasma – żywi się mocznikiem. Pasożyta tego można zwabić „ulubioną delikatnością”. Na przykład, jeśli pijemy mocz, to ureaplasma przedostaje się do przewodu pokarmowego i opuszcza przez niego nasz organizm. Ale czasami można wywabić pasożyta przez skórę – robiąc balsamy lub kompresy z moczu w bolącym miejscu. Cóż, jeśli leczenie moczem jest obrzydliwe, możesz potraktować śluzowiec innym napojem, który prawdopodobnie też ci się spodoba.
Walker, Bragg i inni znani uzdrowiciele radzą rano jeść tartą marchewkę i buraki na pusty żołądek lub pić świeży sok z nich zrobiony. To ich zdaniem najlepsza prewencja wielu dolegliwości.
Nie tylko Kozmina uważa grzyby za czynniki sprawcze chorób stulecia. Do podobnego wniosku doszedł słynny uzdrowiciel z Kijowa Borys Wasiljewicz Bołotow: uważa raka za pasożytnictwo komórek roślinnych na zwierzętach. Ale rośliny są zasadowe, a zwierzęta kwaśne. Dlatego aby pozbyć się pasożytów, musimy cały czas zakwaszać nasz organizm, przez co ich istnienie w nim jest nie do zniesienia. Bołotow radzi pić kwas chlebowy tak dużo, jak to możliwe, jeść solone i marynowane warzywa, goryczkę i tak dalej.
Zgadza się z nim równie znany lekarz z Nowosybirska Konstantin Pawłowicz Butejko. Jego zdaniem woda gazowana i piwo doskonale zakwaszają krew. Ale najlepiej to zrobić za pomocą płytkiego oddychania, wtedy w organizmie gromadzi się dużo dwutlenku węgla, znacznie więcej niż mogą mu dać napoje. A dwutlenek węgla, według Butejki, wszelkie pasożyty boją się ognia. Dlatego każdy śluz jest wchłaniany przez organizm.
Bardziej surową metodę leczenia opracował uzdrowiciel z Symferopola V.V. Tiszczenko. Swoich pacjentów zaprasza do picia trującego naparu z cykuty. Nie po to, żeby się otruć, ale żeby wypędzić z ciebie śluzowiec. Ale nie przez przewód pokarmowy, ale bezpośrednio przez skórę. Aby to zrobić, musisz zrobić balsamy z soku z marchwi lub buraków na dotkniętym narządzie.
Sam obserwowałem, jak skuteczne mogą być takie metody – mówi Kozmina. – U jednego z naszych pacjentów doszło do stwardnienia guza w gruczole sutkowym. A w jej punkciku znalazłem mykoplazmy i ameboidy. Oznacza to, że śluzowiec już zaczął formować owocnik – kobieta była zagrożona rakiem. Ale nasz doświadczony chirurg-onkolog Nikołaj Khristoforovich Sirenko, zamiast operacji, zasugerował, aby pacjentka wzięła do środka zwykły lek przeciwzapalny i nałożyła na jej klatkę piersiową… kompres z kleiku buraczanego. I „zdenerwowany” lekiem śluzowata pleśń wpełzła do przynęty bezpośrednio przez skórę: pieczęć zmiękła – pękł ropień na klatce piersiowej. Ku zaskoczeniu innych lekarzy ten ciężko chory pacjent zaczął wracać do zdrowia.
Kiedyś do Sirenko trafił mężczyzna, który był dwukrotnie operowany przez innych chirurgów, ale nie mogli mu pomóc, rak dał rozległe przerzuty. Sirenko nie uważał pacjenta za beznadziejnego; udzielał „dziwnych” rad, w których połączono osiągnięcia współczesnej medycyny z ludowym doświadczeniem. Co roku „beznadziejny” przechodził VTEK, a 10 lat później otrzymywał bezterminową niepełnosprawność.
Wszyscy lekarze byli niesamowici – z wyjątkiem Sirenko i Koźminy. Ich zdaniem pacjent pozostał przy życiu, ponieważ grzybnia w jego ciele wydawała się zakonserwowana – nie powstały na niej owocniki, które mogłyby niszczyć narządy i powodować śmierć. Kozmina uważa, że przy odpowiedniej opiece inni pacjenci, u których pojawiły się już przerzuty, mogą żyć długo. Najważniejsze, aby nie pozwolić, aby śluzowata pleśń przyniosła owoce. Ale lepiej oczywiście nie prowadzić do „czarnego raka”,
Na przykład Vasily Mikhailovich Lysyak, dyrektor domu wakacyjnego Krassevo w obwodzie Borysowskim w obwodzie białoruskim, jest doskonałym leczeniem reumatoidalnego zapalenia stawów. Oferuje kurs… 17 beczek z wywarami z ziół leczniczych. Pacjenci długo moczą się, siadając po szyję w ciepłej wodzie, a pod koniec kursu ze zdziwieniem stwierdzają, że na stawach ustąpiły guzy, których nie mogli się pozbyć przez wiele lat.
Według Kozminy śluzowce wypełzły z tych ludzi: grzybom o wiele przyjemniej było w ciepłym bulionie ziołowym niż w organizmach chorych, gdzie codziennie zatruwa się je antybiotykami i innymi paskudnymi rzeczami. Jeśli choroby przewodu pokarmowego będą nękane, beczkę z wodą trzeba będzie zabrać … do środka. Oczywiście nie proste, ale mineralne. A już na pewno nie za jednym posiedzeniem.
Lidia Wasiliewna sukces hydroterapii tłumaczy tym, że jest to naturalna metoda usuwania śluzowca z naszego organizmu. Nic dziwnego, że pod koniec kursu z pacjenta wydostaje się duża ilość śluzu. Po tym zaostrzeniu natychmiast pojawia się ulga, a po miesiącu lub dwóch stan pacjenta znacznie się poprawia. W końcu pozbył się głównego czynnika sprawczego „chorób cywilizacji”. Ale niech się nie denerwują ci, którzy nie mają gdzie się nacieszyć „Narzanem”, nie wspominając o siedemnastu beczkach naparów ziołowych. Istnieją równie skuteczne środki ludowe.
Na przykład fitoterapeuta z regionu Biełgorod Anatolij Pietrowicz Semenko podczas jednej sesji wydala śluzówkę z zatoki szczękowej. Daje pacjentowi do wypicia trującą miksturę z słodko-gorzkiej psiankowatej. Sugeruje wlać do nosa sok wyciśnięty z bańki cyklamenu, a następnie przepłukać go naparem z zakraplacza. Od trucizny śluzowiec choruje, szuka ratunku – i znajduje go w słodkim naparze. W rezultacie z korzeni wychodzą polipy, a nawet cysty. W tym czasie osoba zaczyna kichać tak mocno, że owocniki wylatują z nosa jak zatyczki. I nie jest wymagana żadna operacja!
Należy jednak pamiętać, że wszyscy uzdrowiciele zalecają stosowanie wyłącznie świeżych soków z dobrej jakości surowych warzyw i owoców. Pod żadnym pozorem nie bierz zepsutych owoców. W przeciwnym razie, jak pokazała praktyka, zamiast korzyści możesz otrzymać krzywdę. I nic dziwnego. W ubiegłym stuleciu naukowcy odkryli kilka rodzajów śluzowatych pleśni, które powodują różne choroby roślin. Niektóre powodują obrzęk na korzeniach kapusty (kilu kapuściana), inne – raka ziemniaków, pomidorów i innych psiankowatych (parch). Możliwe, że takie pasożyty przenoszą się z roślin na ludzi. Ten sam patogen spowodował masowe choroby orzechów kokosowych i ludzi w Afrykańskiej Republice Czadu.
Grzyb może żyć latami w ludzkim ciele w postaci śluzowej masy, która nie powoduje większych szkód – podsumowuje Lydia Vasilievna. Ale w sprzyjających warunkach jest w stanie uformować owocnik w ciągu 3-4 dni. Wtedy walka z nim będzie niezwykle trudna. Dlatego zadaniem lekarzy prowadzących jest usunięcie śluzu z organizmu na czas. Według Kozminy śluzowiec to bardzo łagodne i nieśmiałe stworzenie, które boi się wszystkiego. Łatwo go wystraszyć z domu.
Z drugiej strony jest bardzo łatwowierny – można go łatwo zwabić słodkim sokiem. Dlatego konieczne jest nie zabijanie śluzowców, ale delikatne ich wywabianie. Jeśli zaczniemy walczyć ze śluzem, nieuchronnie zostaniemy pokonani. W końcu znacznie lepiej niż człowiek przystosowuje się do niesprzyjających warunków środowiskowych. Przy silnym mrozie, braku pożywienia, spadkach ciśnienia, duże dawki promieniowania i podobne zadrapania, plazmodium zamienia się w sklerotium – gęstą stałą masę, w której mieszkają komórki, jak w letargicznym śnie. W tym stanie mogą być przez dziesięciolecia – bez jedzenia i wody.
Na przykład znany jest przypadek: sclerotium fuligo leżało w zielniku przez 20 lat, a potem nagle ożyło. Dlatego Kozmina uważa, że nie jest wskazane leczenie chorób wywołanych przez chlamydię tetracykliną. Pasożyty te giną, ale inne części śluzowca pozostają. Ale „ze strachem” zamienia się w sklerocję. Wiele innych leków ma podobny efekt. sclerotium fuligo leżało w zielniku przez 20 lat, a potem nagle ożyło. Dlatego Kozmina uważa, że nie jest wskazane leczenie chorób wywołanych przez chlamydię tetracykliną.
Pasożyty te giną, ale inne części śluzowca pozostają. Ale „ze strachem” zamienia się w sklerocję. Wiele innych leków ma podobny efekt. sclerotium fuligo leżało w zielniku przez 20 lat, a potem nagle ożyło. Dlatego Kozmina uważa, że nie jest wskazane leczenie chorób wywołanych przez chlamydię tetracykliną. Pasożyty te giną, ale inne części śluzowca pozostają. Ale „ze strachem” zamienia się w sklerocję. Wiele innych leków ma podobny efekt.
Bardzo trudno jest ożywić sklerocję w ludzkim ciele, dlatego nie należy doprowadzać do tak skrajnej formy śluzu. Lepiej go zadowolić, powoli przeżywając z ciała. Na przykład przynieś grzybowi (i sobie) kieliszek gorzkiego wina, paruj z nim w łaźni, a następnie wyjdź, życząc lekkiej pary na pożegnanie. Nie traktuj tych słów jako żartu. W końcu Rosjanie od niepamiętnych czasów wypędzili wszystkie dolegliwości w wannie.