Według badań opublikowanych w czasopiśmie naukowym „Nature”, granica długości życia dla człowieka wynosi od 120 do 150 lat. Dla porównania, Wal grenlandzki ma prawdopodobnie zdecydowanie najdłuższą długość życia spośród wszystkich ssaków żyjących na ziemi, wynoszącą około dwustu lat. Starożytne pisma i Biblia twierdzą, że ludzie przed potopem około 11,5 tys. lat temu przeżywali tysiąc lat. Czy to prawda i jak to możliwe?
Stary jak Methuselah. Prawie każdy zna to powiedzenie. W Księdze Rodzaju Methuselah jest opisany jako syn Enocha, ojciec Lamecha i dziadek Noego. W najstarszej znanej wersji Biblii jest napisane, że Methuselah miał już 200 lat, gdy jego syn Lamech ujrzał światło dzienne i że Methuselah zmarł gdzieś krótko po potopie. Methuselah miał jednak nie tylko kamienną starość, ale według Księgi Rodzaju był także ósmym patriarchą tzw. okresu antediluwiańskiego:
„Enoch miał 65 lat i spłodził Methuselę. I Enoch chodził z Bogiem. A spłodziwszy Methuselę, żył 300 lat, i spłodził synów i córki; a wszystkie dni jego były 365 lat. I Enoch chodził z Bogiem, i już go nie widziano, bo Bóg go pochwycił.”
Skorygowane pytanie, które zadaje wielu uczonych, dotyczy tego, czy Methuselah był ziemianinem w konwencjonalnym sensie. Według Starego Testamentu Methuselah zmarł w roku wielkiego potopu 11 500 lat temu w wieku 969 lat. Dopiero Samaratinus, specjalna hebrajska wersja Tory, podaje inny wiek. Tutaj Methuselah zmarł w wieku 720 lat, a miał tylko 67 lat, gdy urodził się jego syn. Czy ludzie naprawdę mogą się tak zestarzeć, czy Biblia przesadza, czy po prostu została źle zrozumiana i źle zinterpretowana?
To byłaby jedna z możliwości. Jeśli jednak porównamy Biblię z innymi starożytnymi pismami, znajdziemy wiele wzmianek o ponadprzeciętnej długości życia. Przyjrzyjmy się Sumeryjskiej Liście Króli, na którą składają się liczące 4000 lat gliniane tabliczki zapisane pismem klinowym i które zostały odkryte na przełomie wieków przez niemiecko-amerykańskiego badacza Hermanna Hilprechta w starożytnym Nippur.
Tajemnica sumeryjskiej listy królewskiej
Lista podzielona jest na część przed i część po potopie. Dla uczonych lista ta jest bezcenna, ponieważ odzwierciedla bardzo starożytne tradycje, a jednocześnie pokazuje ważny ciąg chronologiczny różnych okresów panowania królów w Sumerze. Do dziś nie ma pewności, czy lista jest kompletna, bo brakuje kilku ważnych dynastii, – wśród nich II dynastii Lagasz z jej panującym Gudeą.
Lista ta była kontynuowana podczas panowania Babilończyków i Asyryjczyków i sięga aż do czasów Arsakidów w II wieku p.n.e. Hermann Hilprecht odkrył jeszcze osiemnaście podobnych tabliczek z pismem klinowym, które przypisuje się do okresu 2017 – 1794 p.n.e. Ponad tuzin kopii sumeryjskiej listy królewskiej z VII w. p.n.e. znaleziono m.in. w Babilonie, Suzie, Asyrii i królewskiej bibliotece w Niniwie.
Według obecnej wiedzy Sumer to miejsce najwcześniejszej znanej cywilizacji w południowej części Mezopotamii między Tygrysem a Eufratem, która później została nazwana Babilonią i dziś należy do południowego Iraku od Bagdadu do Zatoki Perskiej.
W III tysiącleciu p.n.e., Sumer był podzielony na co najmniej dwanaście odrębnych miast-państw. Były to między innymi Kisz, Erech, Ur, Sippar, Akszak, Larak, Nippur, Adab, Umma, Lagasz, Bad-tibira i Larsa. Według listy, przed potopem nad ziemią panowało ośmiu królów. Po potopie różne miasta-państwa i ich królewskie dynastie tymczasowo przejęły władzę nad innymi miastami-państwami. Lista króli zaczyna się od genezy królowania, które traktowane jest wręcz jako instytucja boska. Dosłownie stwierdza:
„Po zstąpieniu z nieba królewskość była w Eridaju. W Eridaju Alulim został królem; panował przez 28800 lat. Alaljar panował przez 36 tysięcy lat. Dwóch królów; rządzili przez 64800 lat. Potem upadł Eridug i królewskość trafiła do Bad-tibrii.”
Ponieważ według listy panowanie władców trwało kilka tysięcy lat, wielu uczonych uważa, że przed potopem ludzie żyli prawie tysiąc lat, aż Bóg skrócił czas życia wraz z rozpoczęciem nowej epoki. W tym celu werset z Księgi Rodzaju 6:3 mówi: „Duch mój nie będzie się spierał z człowiekiem na wieki, bo i on jest ciałem: niemniej dni jego będą sto dwadzieścia lat.”
Nie ma jednak nawet pewności, czy liczby udzielonych kadencji są rzeczywiście prawdziwe, czy też rolę odgrywa tu tylko władza i sława. Niektórzy uczeni próbowali wyjaśnić te liczby poprzez matematyczne dochodzenie. Zwrócili na przykład uwagę na zadziwiające podobieństwa między sumeryjskimi listami królów a relacjami w Księdze Rodzaju. Na przykład Księga Rodzaju opowiada o potopie i o tym, że Noe starał się uratować wszystkie gatunki zwierząt na ziemi przed potopem i zniszczeniem.
Sumeryjska Lista Królewska również mówi o wielkim potopie, prawdopodobnie tym samym wydarzeniu. Ale to nie jedyne podobieństwo. Sumeryjska lista króli zawiera wykaz ośmiu królów, niektóre wersje mówią nawet o dziesięciu, którzy rządzili przez długi czas przed potopem i mieli od 18 600 do 43 200 lat. Coś podobnego znajduje się również w Rdz 5, gdzie zapisane są pokolenia stworzenia aż do potopu. Między Adamem a Noem jest osiem pokoleń, tak jak między początkiem królowania a potopem na sumeryjskiej liście królewskiej było ośmiu królów.
O dziwo, lista królów po potopie odnotowuje królów, którzy mieli znacznie krótsze panowanie, Co się tam działo? Czy po potopie ludzie mieli krótszą długość życia, czy współczesny człowiek powstał po potopie? Biblia mówi, że ludzie mieli niezwykle długi okres życia przed potopem i znacznie krótszy po potopie. Oczywiście po potopie na ziemi stało się coś drastycznego. Ale co? Nie tylko sumeryjska lista króli jest zagmatwaną zagadką, ale także Biblia. Dlaczego na przykład jest tak wiele podobieństw do Księgi Rodzaju?
Czy długość życia rzeczywiście została skrócona przez Boga, czy te istoty być może w ogóle nie pochodziły z Ziemi, czy może mamy do czynienia z najwcześniejszą i największą zmianą klimatu w historii Ziemi?
Potop był chyba zdecydowanie największym resetem w dotychczasowej historii Ziemi. To było wielkie oczyszczenie. Całe życie zostało zmiecione z Matki Ziemi za jednym zamachem, aby zrobić miejsce dla czegoś nowego. Platon pisał o tym:
„Nastąpiła zmiana w zachodzeniu i wschodzeniu słońca i innych gwiazd. Tam, gdzie teraz się wznosi, kiedyś ustawiała się i wznosiła ponownie po przeciwnej stronie. (…) Ta zmiana kierunku musi być uważana za największą i najbardziej wszechstronną ze wszystkich przewrotów, jakie mają miejsce w niebie. (…) Wtedy z konieczności największe spustoszenia następują również wśród świata zwierzęcego, a z gatunku ludzkiego w szczególności niewiele pozostaje.”
W ujęciu czysto naukowym za potop odpowiedzialne było odwrócenie biegunów. Nagle słońce nie wzeszło na wschodzie, ale na zachodzie. Ziemia została dosłownie wywrócona do góry nogami, i zapewne klimatycznie również. Ten proces zmian najwyraźniej doprowadził nie tylko do wielkiego wymierania gatunków, ale także do skrócenia długości życia wszystkich istot żywych, w tym ludzi.
Czy starożytne kultury były kształtowane przez katastrofy?
Aby lepiej zrozumieć ten proces, warto przyjrzeć się krótko teorii francuskiego uczonego Denisa Saurata. Mimo że teoria Saurata do dziś uważana jest za pseudonaukową, ma ona sens, bo wiele z niej potwierdzają obecnie także uznani naukowcy. Saurats nie wierzy, że potop został wywołany przez przechylenie osi Ziemi.
Powołuje się on na teorię lodowego świata austriackiego inżyniera Hannsa Hörbigera, który twierdzi, że we wczesnym okresie istnienia Ziemi istniało kilka księżyców pokrytych lodem, które zbliżyły się do Ziemi i pękły pod własnym ciężarem, powodując upadek fragmentów na Ziemię i wywołując globalną katastrofę klimatyczną.
Zgodnie z teorią Hörbigera, takie katastrofy miałyby miejsce kilkakrotnie we wczesnej historii i odcisnęłyby swoje piętno na wszystkich starożytnych kulturach. Kiedy poprzednik księżyca, szósty księżyc Ziemi, rozpadł się, jego masy lodu i wody podobno wywołały biblijny potop i przyniosły upadek pierwszej ludzkości.
Możemy tylko zgadywać, jak wyobrażamy sobie ludzkość przedpotopową na podstawie znalezisk archeologicznych i starożytnych pism, ale jest wysoce prawdopodobne, że byli oni olbrzymami. Czy Methuselah, Noe oraz Adam i Ewa też byli olbrzymami?
Saurat uważa też, że przedpotopowa ludzkość była większa. Według autora jest to związane ze zmniejszeniem ciężkości, co jednocześnie gwarantowało również długie życie, ponieważ zużycie fizjologiczne jest wprost proporcjonalne do masy ciała, a ciało o tych samych rozmiarach i mniejszej masie ma dłuższą żywotność. Tymczasem wielu ortodoksyjnych naukowców również zakłada, że warunki życia na ziemi były inne w czasach prehistorycznych.
Fizycy w toku różnych badań stwierdzili, że niższa grawitacja w połączeniu z niskim ciśnieniem powietrza i wysoką zawartością tlenu i CO2 w powietrzu faktycznie wywołuje gigantyczny wzrost. Inna teoria głosi, że Methuselah, Noe oraz bogowie i władcy nie pochodzili z Ziemi, lecz należeli do pozaziemskiej cywilizacji, która pojawiła się w postaci tych bogów, którzy stworzyli pierwszą ludzkość, by po potopie pozostawić ich samym sobie.
I możliwe, że bogowie spełnią swoją obietnicę i wrócą na Ziemię, bo ku swojemu ubolewaniu muszą zdać sobie sprawę, że ludzkość przez 11 tysięcy lat wciąż nie dorosła.
Poniżej znajdziesz link do naszej grupy na cukor.pl wystarczy, że się zarejestrujesz i możesz działać. Tak więc zapraszamy wszystkich do budowy ,nowej społeczności, która nie podlega cenzurze !;)
https://cukor.pl/kategorie-pytan/globalna-wiedza/
Wpadaj też na nasze inne media na fb, telegramie youtube i rumble!
https://www.facebook.com/globalna.info
https://www.facebook.com/Altermajk/?ref=pages_you_manage