W czerwcu 2019 roku Światowe Forum Ekonomiczne – prywatna grupa elitarnych miliarderów – podpisała strategiczne partnerstwo z Organizacją Narodów Zjednoczonych, organizacją międzyrządową. To wysoce wątpliwe partnerstwo zostało utworzone z wyraźnym celem „przyspieszenia realizacji Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju.”
Ten ruch był postrzegany przez wielu na całym świecie jako „korporacyjne przejęcie” na Organizacji Narodów Zjednoczonych i został sprzeciwiony przez setki organizacji pozarządowych, non-profit, think tanków i urzędników państwowych. List otwarty z września 2019 roku, podpisany przez te organizacje, szczegółowo opisał problem z takim posunięciem:
„Postanowienia strategicznego partnerstwa skutecznie przewidują, że liderzy korporacyjni staną się „szeptanymi doradcami” szefów departamentów systemu ONZ, wykorzystując swój prywatny dostęp do opowiadania się za rynkowymi, nastawionymi na zysk „rozwiązaniami” globalnych problemów, jednocześnie podważając prawdziwe rozwiązania osadzone w interesie publicznym i przejrzystych procedurach demokratycznych.”
Od tego fatalnego dnia w czerwcu 2019 roku, wpływy WEF wzrosły, a ich znaczenie i władza w rządzie ogromnie zwiększyło się.
Podczas pandemii COVID-19, WEF wystawił swoją misję, zatytułowaną The Great Reset, aby wykorzystać pandemię do forsowania tego, co, jak twierdzą, jest potrzebą „globalnych interesariuszy do współpracy w jednoczesnym zarządzaniu bezpośrednimi konsekwencjami kryzysu COVID-19 „, aby pomóc informować wszystkich tych, którzy określają przyszły stan globalnych stosunków, kierunek gospodarek narodowych, priorytety społeczeństw, charakter modeli biznesowych i zarządzanie globalnym dobrem.
Wielki Reset został spisany przez osoby sprawdzające fakty jako teoria spiskowa, mimo że WEF opowiadał się za nim publicznie, a szef WEF, Klaus Schwab, dosłownie napisał książkę pod tym tytułem – opowiadając się za tymi właśnie inicjatywami.
Po zgromadzeniu przez lata ogromnych wpływów rządowych, grupa, która otwarcie określa siebie jako „elity” doszła do tego samego wniosku, do którego lata temu doszedł Billy Boy – musimy zablokować słońce, aby spowolnić zmiany klimatyczne. Różniąc się od planu Gatesa, polegającego na rozpylaniu cząstek aerozolu w atmosferze w celu zablokowania słońca, WEF stanął za propozycją MIT, aby wykorzystać „kosmiczne bąbelki” do stworzenia tarczy słonecznej.
„Rozwiązania oparte na przestrzeni kosmicznej byłyby bezpieczniejsze – na przykład, gdybyśmy odchylili 1,8 procent padającego promieniowania słonecznego, zanim uderzy ono w naszą planetę, moglibyśmy w pełni odwrócić dzisiejsze globalne ocieplenie”.
Kolejną zaletą tej konkretnej tarczy słonecznej jest to, że jest ona odwracalna, ponieważ bańki mogłyby zostać opróżnione i usunięte ze swojego miejsca. Sfery byłyby wykonane z materiału takiego jak krzem, transportowany w kosmos w postaci stopionej, lub ciecze jonowe wzmocnione grafenem. Na razie plan jest roboczą hipotezą, a stojący za nim naukowcy prowadzą jedynie eksperymenty w laboratorium.
Powołując się na wysoce kontrowersyjną naturę takich planów geoinżynierii, WEF odwołał się do swoich relacji z ONZ, aby to umotywować. Geoinżynieria okazała się kontrowersyjna, ale Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu ONZ stwierdził, że jest to konieczny plan B, jeśli nie uda się ograniczyć wzrostu temperatury na możliwym do opanowania poziomie.
Rzeczywiście, niezależnie od zapewnień elit, wielu naukowców i organów rządowych podejmuje kroki, aby zapobiec takim działaniom. Niektóre kraje nawet zakazały tej praktyki. W zeszłym roku naród szwedzki wycofał się z planu testowania planu Billy’ego Boy’a polegającego na rozpylaniu cząstek na niebie w celu przetestowania blokowania słońca – powołując się na różnice zdań wśród naukowców.
Inni chcą po prostu zadośćuczynić wszystkim, którzy zostali poszkodowani przez te projekty.
David Keith, profesor fizyki stosowanej i polityki publicznej na Uniwersytecie Harvarda, uznaje „bardzo wiele realnych obaw” związanych z geoinżynierią, według raportu w Forbes. Aby zrównoważyć te zagrożenia zaproponował stworzenie „puli ryzyka”, która zbierałaby fundusze na ryzyko związane z grą z matką naturą – aż do ochłodzenia obszaru tak bardzo, że mieszkańcy nie będą w stanie uprawiać żywności.
Jak donosi Forbes:
Również te spadki temperatury niosą ze sobą poważne zagrożenia. Mroźne temperatury w 1815 r. doprowadziły do nieudanych plonów w warunkach niemalże klęski żywiołowej. Brytyjscy naukowcy podają aerozole stratosferyczne pochodzące z wybuchów wulkanów na Alasce i w Meksyku jako potencjalną przyczynę suszy w afrykańskim regionie Sahel. Poważne zaburzenia globalnego klimatu mogą przynieść niezamierzone konsekwencje, negatywnie wpływając na wysoko zaludnione regiony i wywołując kolejny kryzys uchodźczy. David Keith zaproponował stworzenie „puli ryzyka„, aby zrekompensować mniejszym krajom uboczne szkody spowodowane przez takie testy, ale taka wypłata może być niewielkim pocieszeniem dla tych, którzy zostali przesiedleni przez warunki nie do życia.
Rzeczywiście. Żadna suma pieniędzy nie zrekompensuje rodzinie utraty całej ziemi z powodu mrozu i konieczności przeniesienia się do innego kraju. Ale to są niektóre z zagrożeń związanych z modyfikacją pogody – dlatego mała grupa globalnych elit, którzy nie są naukowcami – nie powinna podejmować tych decyzji dla 8 miliardów ludzi.