Henry Kissinger nie żyje, zmarł w wieku 100 lat, ale jego dziedzictwo Nowego Porządku Świata jest kontynuowane, między innymi po przez jego wiernego „ucznia” i podopiecznego to jest Klausa Schwaba, wielkiego „mentora” Światowego Forum Ekonomicznego. Jak już w tytule zostało wspomniane Kissinger był członkiem Grupy Bilderberg, ale także wespół z Davidem Rockefellerem jednym z założycieli wspomnianej grupy.
„Na całym świecie działa przeciwko nam monolityczny i bezwzględny spisek, bazujący na ukrytych środkach, by rozszerzać swą strefę wpływów (…) Jest to system, który zgromadził ogromne ludzkie i materialne zasoby, dla zbudowania zjednoczonej i wysoce skutecznej maszyny, która łączy operacje militarne, dyplomatyczne, wywiadowcze, ekonomiczne, naukowe i polityczne. Jej przygotowania są ukrywane, a nie ogłaszane, jej pomyłki grzebane, a nie publikowane a jej przeciwnicy uciszani.”
John F. Kennedy. Były (zamordowany) Prezydent USA.
Kochani, ikona Nowego Porządku Świata Henry Kissinger zmarł 29-11-2023 roku, ale to, co zbudował, przetrwa aż do czasu pełnego ujawnienia się „królestwa” Antychrysta, które notabene już nadchodzi. Dziś już wiemy doskonale, jak źli są Klaus Schwab i Światowe Forum Ekonomiczne, ale czy wiesz, że to wszystko pochodzi od Henry’ego Kissingera? To szlak z powiązaniami, które sięgają aż do II wojny światowej, Adolfa Hitlera i bomby atomowej! Henry Kissinger jest wspólnym mianownikiem wszędzie, gdzie spojrzysz.
Nasi stali Czytelnicy pamiętają wszystkie te publikacje, w których poruszaliśmy kwestie związane z Nowym Porządkiem Świata, CFR, Grupą Bilderberg i o wszystkich innych kluczowych „graczach”. Można pokusić się o stwierdzenie, że Henry Kissinger był „trenerem” stojącym za nimi wszystkimi i tym wszystkim. O tak, i nie jest to w żadnej mierze przesada, lecz trzeźwa ocena niepodważalnych faktów.
Wspomnijmy nikczemne WEF (Światowe Forum Ekonomiczne) i program Young Global Leader (Szkoła Młodych Liderów). One oczywiście pochodzą od Klausa Schwaba, ale Klaus Schwab był starannie wybraną osobą przez Kissingera do zrobienia całej tej intrygi czasów ostatecznych. Ta wiedza przez wielu zostanie zepchnięta w „niebyt” tak zwanych „teorii spiskowych”, ponieważ wielu woli żyć w złudzeniu aniżeli w prawdzie, gdyż prawda mogłaby dosłownie „rozwalić” ich umysł, ich „poukładane” oraz „zaszufladkowane” życie.
Na marginesie dzisiejszej publikacji, należy również wspomnieć, że istnieje coś takiego jak „Bohemian Club”, stowarzyszenie przeznaczone dla wpływowych mężczyzn, działające nie do końca jawnie. Oficjalnym znakiem organizacji jest sowa. Anglojęzyczna Wikipedia donosi, że członkami „Bohemian Club” byli prezydenci Stanów Zjednoczonych (Theodore Roosevelt, Dwight Eisenhower, Richard Nixon, Gerald Ford, Ronald Reagan, George Bush senior), pisarze (Jack London, Mark Twain, Ambrose Bierce), sekretarz stanu Colin Powell, i oczywiście dziś wspominany noblista Henry Kissinger.
Drodzy Czytelnicy Klausowi Schwabowi rzeczywiście udało się zbudować Światowe Forum Ekonomiczne, na którym co roku w Davos zbiera się najpotężniejszy na świecie skład w poszukiwaniu materialnego zbawienia. Jednak ta „niezwykła” podróż rozpoczęła się wraz z jego narodzinami w 1938 roku w Ravensburgu w Niemczech, w domu Eugena Schwaba, inżyniera mechanika, który był po złej stronie historii, pomagając Adolfowi Hitlerowi w pracach nad bombą atomową za pośrednictwem swojej firmy Sulzer Escher Wyss. Nie bez powodu te nazistowskie powiązania zostały wymazane z publicznej uwagi.
Schwab senior nie miał wątpliwości, że Klaus będzie kimś tylko wtedy, gdy pójdzie na Harvard, co ten ostatni zrobił w latach sześćdziesiątych, a jego życie już nigdy nie było takie samo. Jego profesorem na Harvardzie był dr Henry Kissinger, również urodzony w Niemczech, któremu amerykański establishment wyznaczył większą rolę, pragnąc, aby Stany Zjednoczone utrzymały władzę nad Europą w słabym momencie jej historii po II wojnie światowej.
Henry przybył do Stanów Zjednoczonych jako żydowski imigrant uciekający z Niemiec w tym samym roku, w którym urodził się Klaus, w 1938 roku. Urodził się jako Heinz Kissinger, ale po przybyciu na amerykańską ziemię zmienił je na Henry. Brał udział w II wojnie światowej w skrzydle wywiadu wojskowego, polując na funkcjonariuszy hitlerowskich i gestapo. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy akademickiej, kończąc studia magisterskie i doktoranckie na Harvardzie, a mimo to starał się o rekrutację jako szpieg dla FBI (Federalnego Biura Śledczego). Kissinger pozostał na kampusie uniwersyteckim jeszcze długo potem, pełniąc funkcję dyrektora Harvard International Seminar w latach 1951-1971.
Kissinger przewodził 22-osobowemu panelowi doradców, którzy mieli pomóc w kształtowaniu „polityki europejskiej”, a Klaus Schwab wcześnie wpadł mu w oko. Później ujawniono, że Centralna Agencja Wywiadowcza (CIA) finansowała seminaria Kissingera kwotą 135 000 dolarów. Harvard był wówczas znany na całym świecie jako odgrywający kluczową rolę w zimnowojennej polityce wymierzonej w Europę. Przeznaczenie umieściło Klausa Schwaba wśród swoich pierwszych „orędowników” strachu. Otóż użyta metoda polegała na graniu na strachu Europejczyków przed zagładą nuklearną, teraz, gdy Związek Radziecki również miał swoje bomby atomowe.
Kissinger dostrzegł w Klausie Schwabie potencjalnego przyszłego przywódcę, a młody Niemiec został przedstawiony Johnowi K. Galbraithowi i Hermanowi Kahnowi, dwóm innym intelektualnym gigantom amerykańskiego establishmentu. Kahn wyrobił sobie reputację w dziedzinie odstraszania termojądrowego, Galbraith w polityce publicznej, a Kissinger, jak wiemy, w kształtowaniu polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych i, jak sam widział, świata.
Jedynym wspólnym wątkiem wszystkich trzech był ich związek z Radą Stosunków Zagranicznych (CFR), amerykańskim odłamem anglo-amerykańskiego imperialistycznego ruchu „Okrągłego Stołu”. Galbraith był bliżej Kissingera i razem dążyli do tego, by Europa była zobowiązana wobec Stanów Zjednoczonych, nowej potęgi światowej. Gambit polegał na strachu przed bombami atomowymi. Celem było kontrolowanie europejskiej polityki społecznej i gospodarczej.
Rok 1973 został nazwany przez Richarda Nixona „Rokiem Europy”. Ameryka była chętnym sojusznikiem w projekcie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), utworzonej w 1957 roku, która przekształciła się w Unię Europejską (UE). Kissinger szybko pojął istotę „Roku Europy” i wskrzesił umierającą Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), działającą na strachu Europejczyków przed wojną.
Klaus Schwab został wybrany, do tego aby być wehikułem do osiągnięcia tego celu. W 1970 roku Klaus napisał do Komisji Europejskiej o utworzeniu „niekomercyjnego think tanku dla europejskich liderów biznesu”. Galbraith miał przylecieć do Europy wraz z Kahnem, aby pomóc Schwabowi przekonać europejskie elity do poparcia projektu.
Komisja Europejska zaangażowała się w sponsorowanie tak zwanego „Europejskiego Sympozjum Zarządzania”, które w ciągu roku miało przekształcić się w „Światowe Forum Ekonomiczne”. Na pierwszy rzut oka Światowe Forum Ekonomiczne było projektem europejskim – w rzeczywistości było dziełem amerykańskiego establishmentu dla CIA, w końcu to właśnie za to finansowano Kissingera.