Legendy o potopie i Arce istnieją w różnych kulturach. W tradycji biblijnej jest to Arka Noego, gdyż to Noe był człowiekiem sprawiedliwym, któremu powierzono misję zbawienia ludzkości.
Historia potopu jest znana większości. Jest to epoka, w której Bóg zdał sobie sprawę, że Ziemia jest zepsuta, a następnie postanowił zniszczyć wszystko, co żyje i zesłał Wielki Potop.
„I widział Pan, że wielka jest niegodziwość człowieka na ziemi i że wszelkie wyobrażenia ich serc są ustawicznie złe. I żałował Pan, że stworzył człowieka na ziemi, i zasmucił się w sercu swoim.”
Wyjątek dotyczył tylko prawego i bogobojnego Noego i jego rodziny. Pan ostrzegł go o nadchodzącej próbie i powiedział o jedynej drodze zbawienia – Arce .
Większość ludzi zna popularne obrazy Arki Noego, na których arka przypomina drewniany statek z jakąś stodołą na szczycie. Biblia podaje jednak inny opis – w Księdze Rodzaju jest to pewien prostokątny przedmiot:
„Zrób sobie arkę z drewna. Zrób pomieszczenia w arce i pokryj ją smołą wewnątrz i na zewnątrz. I uczyń tak: długość arki wynosi trzysta łokci*, jej szerokość wynosi pięćdziesiąt łokci, a jej wysokość wynosi trzydzieści łokci. Zrób okno dla arki i ustaw je na wysokości łokcia, a drzwi arki odłóż na bok. Zrób to z dolnym, drugim i trzecim pokładem.
*Łokieć w Starym Testamencie ma około 45 centymetrów. Ale warto też wziąć pod uwagę ten egipski łokieć królewski – 53 centymetry, gdyż Mojżesz uważany jest za autora Księgi Rodzaju (a kształcił się w Egipcie).
Celem arki było uratowanie mieszkańców przed katastrofą, która miała położyć kres ziemskiemu życiu. Budowa trwała około 120 lat i została zaprojektowana bez kontroli. Wynika to z faktu, że podczas powodzi nie było gdzie żeglować, a wszelka nawigacja odbywała się z woli Boga.
Arkę wykonano z materiału, który Biblia określa jako „drewno susła” – ale nie wiadomo na pewno, jaki to rodzaj drewna. Niektórzy badacze sugerują, że może to być cyprys, cedr, tek lub mahoń. Ciekawy zbieg okoliczności – słowo „skrzynia” (od francuskiego coffre – skrzynia, skrzynia lub łac. cophinus – kosz) współbrzmi ze słowem „suseł” – drewno, z którego na polecenie Boga wykonano Arkę.
Jak wiecie, Arka Noego wylądowała na szczycie góry Ararat:
„I w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, arka zatrzymała się na górach Ararat” (Rdz 8:4).
Na Araracie kilkakrotnie szukano Arki Noego. Co ciekawe, do niedawna zdobywanie góry było uważane za zabronione: wierzono, że wspinacz złamie przykazania.
Jedną z najstarszych opowieści o wejściu na górę Ararat jest legenda o świętym biskupie Jakubie (Hakob Mtsbnetsi). Mieszkał w wąwozie Ararat i chciał rozwiać spory dotyczące potopu. Wtedy biskup postanowił wspiąć się na górę, zobaczyć Arkę na własne oczy i przynieść jej kawałek ludziom. Wspinaczka była trudna i za każdym razem, gdy Jakub zatrzymywał się, aby odpocząć, anioł sprowadzał go z powrotem do podnóża góry.
Ale Bóg zlitował się i posłał do niego anioła, który powiedział, że nie powinien wspinać się na szczyt – ręka śmiertelnika nie powinna dotykać Arki. I wraz z ostrzeżeniami anioł przyniósł kawałek Arki. Relikwia może można go nadal oglądać w katedrze w Eczmiadzynie w Armenii. A katolikos Symeon I z Yerevantsi wysłał niewielki fragment jako prezent dla Katarzyny Wielkiej w podziękowaniu za jej troskę o naród ormiański.
Większość ludzi wyobraża sobie Arkę Noego jako gigantyczny statek. Jednak w ostatnim czasie pojawia się coraz więcej hipotez, które burzą ten tradycyjny pogląd.
Znaleziska archeologiczne dają współczesnym widzom możliwość zobaczenia, jak nasi przodkowie przedstawiali arkę w czasach starożytnych. Na przykład w wielu dziełach z I tysiąclecia pne. Arka wygląda dokładnie jak pudełko. Podobne wizerunki znajdują się na starożytnych monetach z II i III wieku naszej ery.
Tę wersję potwierdzają także tureckie mozaiki przedstawiające wydarzenia Wielkiego Potopu. Na terenie miasta Mopsuestia odnaleziono zachowany fragment mozaikowej podłogi z napisem „Arka Noego Odkupiciela”. Mozaika zawiera wizerunek zwierząt stłoczonych wokół otwartego pudełka z 4 nogami.
Arka miała skromne wymiary: długość wynosiła 162 metry, szerokość 27 metrów, wysokość 16,2 metra – do takiej opinii doszła grupa naukowców z Rzymu, którzy badali teksty sumeryjskie, akadyjskie, żydowskie i aramejskie.
Zgadzam się, 162-metrowa drewniana skrzynia jest za mała, aby pomieścić parę każdego stworzenia. Badacze zazwyczaj zakładają, że mówimy bardziej o materiale genetycznym zwierząt i nasion roślin.
Podczas tłumaczenia Biblii na różne języki znaczenie słowa „arka” kilkakrotnie zmieniało swoje znaczenie. Początkowo greccy tłumacze Starego Testamentu używali jednego słowa (kivotos) zarówno na określenie Arki Noego, jak i Arki Przymierza, na której znajdowały się tablice Mojżesza z Dziesięcioma Przykazaniami, a według Nowego Testamentu List do Hebrajczyków także naczynie z manną i laska Aarona. „Kivotos” było zamkniętą drewnianą skrzynią do przechowywania. Ale w tłumaczeniach zaczęto używać różnych terminów, w wyniku czego utracone zostało pierwotne znaczenie.
Zatem, według ostatnich badań, Arka Noego nie była statkiem w zwykłym tego słowa znaczeniu: w starożytnych tekstach konstrukcją była sześcienna lub prostokątna skrzynia.
Co więcej, w czasach przedpotopowych nie rozwinął się przemysł stoczniowy, a Noe nie znał tak trudnego rzemiosła, więc wykonał zadanie w najprostszy sposób: zbudował nie statek, ale pudełko.
To ciekawa hipoteza sugerująca, że historia Arki Noego jest alegorią. Słowami zrozumiałymi dla starożytnego człowieka opowiada się o statku kosmicznym, na którym zebrano nie same zwierzęta, ale ich DNA.
Jeśli postrzegamy Arkę Noego jako statek będący repozytorium DNA wszelkiego życia na ziemi, pojawia się kilka fascynujących pytań. Na przykład, w jaki sposób Noe otrzymał wiadomość o nadchodzącej powodzi? Czy można to zinterpretować jako ostrzeżenie ze strony istot pozaziemskich? Czy istnieje związek z technologią pozaziemską?
Jeśli wyobrazimy sobie, że Arka Noego była statkiem ratującym nie samą faunę, ale dane genetyczne, to w tamtym momencie jedynie technologie pozaziemskie mogłyby zapewnić bezpieczeństwo różnorodności biologicznej Ziemi na wypadek katastrofy.