FLUORESTENCYJNE WÓŁKNA WYCHODZĄ Z OSÓB PODDANYCH TERAPI GENOWEJ !

aktualizowałam ten post po kolejnym spotkaniu z Justinem, kiedy powiedział mi, że włókna pochodzą ze skóry osób zaszczepionych C19. Rozmawialiśmy o tym w moim programie, odcinku 7.Odwiedził mnie dr Justin Coy, były wykonawca Departamentu Obrony, który śledził i zatwierdzał moje badania. Przyniósł mi próbkę żarnika i latarkę UV – 365nm. W tym poście dokumentuję mikroskopię w ciemnym polu tych włókien i eksperymenty ze światłem UV.

Podejrzewał obecność lucyferazy we włóknach i poprosił mnie, abym rzucił okiem. Z moich badań wynika, że we włóknach znajdują się nanocząsteczki metali, które mogą powodować fluorescencję. Lucyferaza jest stosowana w biologii molekularnej, która wykorzystuje enzym lucyferazę i substrat (taki jak lucyferyna) do badania regulacji genów na poziomie transkrypcji. Nie sądzę, aby był to mechanizm fluorescencji polimerów, ponieważ w literaturze opisano inne mechanizmy wykorzystujące metale, a analiza Clifford Carnicoms wykazała ogromne ilości metali we włóknach, co mogłoby być prawdopodobne.

Odnotowano rozwój jasnopomarańczowych białek połączonych z lucyferazą w układach biologicznych – pozostaje to kwestią dalszych badań i odkryć. Nowatorskie substraty NanoLuc umożliwiają jasne obrazowanie bioluminescencji w dwóch populacjach zwierząt Wiemy, że wbudowana technologia kropek kwantowych może powodować, że włókna emitują różne światło, a włókna znalezione we krwi wykazują zjawisko dwójłomności. Wiemy również, że światło UV może być wykorzystywane jako źródło energii przez nanoczujniki, które mogą osadzać się w samoorganizujących się polimerach. Karl C przeprowadził niezwykłe badania mikroskopowe, pokazując tę niezwykłą emisję światła, które zamieściłem tutaj: Nadzwyczajna mikroskopia nanotechnologii samoorganizacji …

Oto różne obrazy analizowanych przeze mnie włókien, obserwując, jak zmieniają się pod wpływem normalnego światła, a następnie światła UV:

Zdjęcie: Mikroskopia ciemnego pola: światło UV po lewej stronie, światło UV po prawej

Zdjęcie powyżej: normalne światło

Obraz: Światło UV

Następnie chciałem sprawdzić, czy różne aspekty włókna reagują inaczej na światło UV i wydaje się, że tak. Niektóre obszary są bardziej luminescencyjne niż inne.

Zdjęcie: Włączone światło UV, oba zdjęcia.

Poniżej możesz zobaczyć bliższy widok żarnika w świetle UV oraz bardzo specyficzny obszar, który reaguje na światło UV:

Z pomarańczowego włókna wyłoniło się białe. Powiększenie 2000x po prawej stronie pokazuje centralną kawitację włókna

Poniżej możesz zobaczyć pomarańczowe włókno środowiskowe w porównaniu z włóknem „samoorganizującym się, nanotechnologicznym, hydrożelowym” powstałym w wyniku rozlania się w niezaszczepionej krwi C19, z wieloma widocznymi strukturami przypominającymi kropki kwantowe, widocznymi jako osadzone. Skład włókna wygląda tak samo, z wyjątkiem różnic w kolorach.

Oto różne obszary żarnika, które mają ogromny blask w świetle UV, powiększenie 2000x:

Oto obszar włókna pod wpływem światła UV:

To samo bez światła UV:

Oto kilka artykułów naukowych na temat polimerów fluorescencyjnych:
Nowy „inteligentny” polimer świeci jaśniej po rozciągnięciu
Skamieniałości pająków świecą w świetle UV, co świadczy o ich niezwykłym zachowaniu
Tworzywa sztuczne świecą jasno, ostrzegając przed niewidocznymi pęknięciami Uszkodzenia polimerów powodują rozerwanie mikrokapsułek, uwalniając cząsteczki fluorescencyjne

Mówiłam o jedwabiu pajęczym, który jest białkiem poliamidowym, a ostatnio przeprowadziłem mikroskopię na włóknie środowiskowym:
Polimer jedwabiu pająka natryskiwany w ramach operacji geoinżynieryjnych z Kalifornii – analiza mikroskopii ciemnego pola
W tym artykule wyjaśniono, że jeśli do nanowłókien wprowadzone zostaną metale, można osiągnąć fluorescencję:
Optyczne, fluorescencyjne nanowłókna jedwabiu pajęczego, elektroprzędzone z osadzonymi nanocząsteczkami tlenku ceru

W pracy przedstawiono elektroprzędzony nanokompozyt składający się z rekombinowanych nanowłókien białka jedwabiu pajęczego (rSSp) z osadzonymi nanocząsteczkami tlenku ceru (ceru). RSSP (MaSp1) został wyprodukowany, ekstrahowany z mleka koziego i przetworzony na nanowłókna w procesie elektroprzędzenia. Powstałe elektroprzędzone nanowłókna mają średnią średnicę około 50 nm. Ponadto do masy przędzalniczej dodano nanocząstki ceru o średniej średnicy 10 nm w celu osadzenia w wytworzonych nanowłókienach.Nanocząstki te wykazują pewną aktywność optyczną dzięki optycznym trójwartościowym jonom ceru, związanym z utworzonymi wakatami tlenowymi.Utworzony nanokompozyt wykazuje obiecujące właściwości mechaniczne, takie jak moduł Younga, elastyczność (lub wydłużenie przy zerwaniu) i wytrzymałość. Ponadtomata elektroprzędzona staje się fluorescencyjna z emisją 520 nm pod wpływem światła UV w wyniku wzbudzenia optycznie aktywnych nanocząstek ceru.Ponadto powstały nanokompozyt wykazuje zanik swojej rezystancji elektrycznej w czasie pod wpływem cyklicznych obciążeń w różnych warunkach wilgotności.Zsyntetyzowany nanokompozyt można wykorzystać w różnych zastosowaniach biomedycznych, tekstylnych i sensorycznych.

Wiemy, że te polimery są wykorzystywane w transhumanistycznej inwigilacji i biologii syntetycznej. Tutaj wykorzystali pajęczy jedwab jako inspirację. Zwróć uwagę, jak opisują, że polimery te mogą owijać się wokół nerwów, mięśni i serca i stanowić elektroniczny interfejs tkankowy nowej generacji: Folie polimerowe inspirowane jedwabiem pajęczym łączą tkanki biologiczne i urządzenia elektroniczne

Łączenie tkanek biologicznych z urządzeniami elektronicznymi stanowi wyzwanie ze względu na miękkość tkanek oraz ich dowolne kształty i rozmiary. Innowacyjna, reagująca na wodę, superkurczliwa folia polimerowa, inspirowana jedwabiem pajęczym, umożliwia budowę miękkich, rozciągliwych i dopasowujących się do kształtu interfejsów tkanka-elektronika.

Zaprojektowaliśmy reagujące na wodę, superkurczliwe folie polimerowe składające się z poli(tlenku etylenu) i kompleksu inkluzyjnego poli(glikolu etylenowego)-α-cyklodekstryny, które początkowo są suche, elastyczne i stabilne w warunkach otoczenia, kurczą się o ponad 50% swojej pierwotnej długości w ciągu kilku sekund (około 30% na sekundę) po zwilżeniu, a następnie stają się miękkie (około 100 kPa) i rozciągliwe (około 600%) cienkie warstwy hydrożelowe. To superskurczenie przypisuje się wyrównanym mikroporowatym hierarchicznym strukturom folii, które również ułatwiają integrację elektroniczną.

Wykorzystaliśmy tę folię do wytworzenia dopasowujących się do kształtu układów elektrod, które upraszczają procedurę implantacji poprzez superskurcz i dopasowują się do nerwów, mięśni i serc o różnej wielkości po zwilżeniu w celu stymulacji nerwów in vivo i rejestracji sygnału elektrofizjologicznego.Badanie to pokazuje, że ten reagujący na wodę materiał może odegrać ważną rolę w kształtowaniu interfejsów tkanka-elektronika nowej generacji, a także w poszerzaniu biomedycznego zastosowania materiałów dostosowujących się do kształtu.

Oto film przedstawiający mikroskopowe światło UV włączone w obu filmach (na stronie)… Pobrałam próbkę krwi i zastosowałam światło UV, aby zobaczyć, co dzieje się z mikrorobotami. Podobnie jak w moich eksperymentach z zimnym laserem 450 nm, nanoboty są całkiem zadowolone i wydają się pochłaniać dodatkową energię – jeśli spojrzysz na nanobota, jego emisja światła wzrasta, co jest zgodne z WBAN, który właśnie zamieściłam, że światło jest energią źródło biosensorów. Pobieranie energii z ludzkiego ciała przez bezprzewodową sieć komputerową – przyczyna utraty przewodności elektrycznej w ludzkiej krwi? Obraz: Włókna środowiskowe zebrane w zwykłym świetle i świetle UV

 wytwarza fosforescencję w świetle UV

Osoby zaszczepione Covid mRNA emitują dziwną fluorescencyjną poświatę w świetle ultrafioletowym Nowe badania zaszokowały społeczność naukową po ujawnieniu, że osoby zaszczepione Covid mRNA emitują dziwną fluorescencyjną poświatę w określonym świetle ultrafioletowym (UV). Blask ten pojawia się jako małe kropki na skórze, które wydają się poruszać samodzielnie. Niepokojącego odkrycia dokonała dr Ana Maria Mihalcea. Jej praca została potwierdzona dowodami naukowymi i poparta dokumentacją rządową i pozarządową.

Nowe badania pokazują, że osoby, które otrzymały zastrzyki Covid, emitują fluorescencyjną pomarańczową poświatę na twarzy, która jest widoczna w świetle ultrafioletowym 365 nanometrów. Ci, którzy byli narażeni na Covid, emitują tę poświatę wokół nosa, ujawniają badania. Po tym, jak jego żona została zmuszona do zaszczepienia się przeciwko Covid, dr Justin Coy rozpoczął własne badania. Odkrył, że im więcej zastrzyków otrzymała dana osoba, tym bardziej świeciła w świetle ultrafioletowym. Blask jest początkowo widoczny wokół nosa, a z czasem rozprzestrzenia się na całą twarz i szyję. Po gorącym prysznicu włókna są wydalane przez skórę osób zaszczepionych. Włókna te również świecą w świetle ultrafioletowym.

Włókna te nie tylko świecą, ale wykazano, że poruszają się samodzielnie w ruchach spastycznych. Są one również przyciągane przez ludzi. A kiedy osoba, która otrzymała zastrzyk, ma suchą skórę, te wyrzucone włókna unoszą się w powietrzu. Może to wyjaśniać, w jaki sposób dochodzi do rozprzestrzeniania się wirusa z osób zaszczepionych na niezaszczepione. W dokumentach procesowych Pfizer stwierdzono, że niezaszczepiona osoba znajdująca się w pobliżu osoby zaszczepionej może zarazić się poprzez wdychanie i kontakt ze skórą.

Według raportu Infowars, dowody wskazują, że ludzkość została zainfekowana najnowocześniejszą nanotechnologią nadzoru poprzez masowe szczepienia społeczeństwa zastrzykami Covid. W 2008 roku w stanie Kalifornia wprowadzono nanotechnologiczny biologiczny pestycyd zaprojektowany do zabijania brązowej ćmy, który wydaje się zawierać ten sam rodzaj niewidzialnego fluorescencyjnego mikro barwnika, który widzimy w badaniach naukowych. Dr Hildegarde Staninger przetestowała osoby wystawione na działanie tego nanotechnologicznego pestycydu i odkryła, że w ich oczach można wykryć poświatę w świetle ultrafioletowym.

Dr Staninger nazwała to efektem Oka Horusa ze względu na podobny wygląd. Staninger twierdził, że było to spowodowane użyciem fluorescencyjnego tiocyjanianu w pestycydzie. Zgodnie z literaturą, tiocyjanian był używany do śledzenia skuteczności dyspersji. Pomysł ten krąży od dziesięcioleci. Institute for National Security Studies, Nonlethal Weapons: Terms and References, opublikowany w 1997 roku, omawia niewidzialny barwnik podczerwony, który jest widoczny w świetle ultrafioletowym w celu późniejszej identyfikacji wichrzycieli.

Justin Coy wskazuje, że kod genetyczny lucyferazy, bioluminescencyjnego enzymu występującego w naturze, jest zawarty w szczepionkach Pfizer i Moderna wraz z SV40, co teoretycznie mogłoby pozwolić na zapisanie lucyferazy w genetyce biorcy. Coy sugeruje, że może to być to, co sprawia, że szczepionki świecą w świetle ultrafioletowym.

Ustawa TRACE, H.R.6666 – COVID-19 Testing, Reaching, And Contacting Everyone Act – została wprowadzona w maju 2020 roku.
Ustawa upoważnia amerykańskie Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) do kontaktowania się w celu śledzenia i monitorowania populacji. Pod koniec 2020 r. i na początku 2021 r. ludzie na całym świecie zaczęli zauważać instalację latarni ulicznych emitujących światło fioletowe, które jest kolorem światła ultrafioletowego. Badania nad tatuażami z kropek kwantowych finansowane przez Fundację Billa i Melindy Gatesów umożliwiły wykrycie, czy dana osoba została zaszczepiona, poprzez umieszczenie w szczepionkach fluorescencyjnych informacji medycznych. Niewidoczne tatuaże w bliskiej podczerwieni byłyby drukowane pod skórą i odczytywane później przez spersonalizowane smartfony..