MAPY PRZEDRESETOWAEGO ŚWIATA UJAWNIONE !

Termin „przedpotopowy” jest dziś powszechnie rozumiany jako oznaczający „starożytny”. Jednak „powódź” jest terminem jasnym, odnoszącym się do procesu zanurzania obszaru w wodzie. Przyczyna jego niejednoznacznego użycia jest niepewna i lingwiści nie mogą go z całą pewnością określić.

Koncepcja globalnego kataklizmu mającego miejsce w czasach historycznych, podobnego do biblijnego potopu, była szeroko badana przez zwolenników historii alternatywnej. Zaproponowano wiele teorii, które doprowadziły do ​​publikacji setek artykułów i powstania tysięcy filmów. Przedstawiono różne dowody, zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie, jednak ostateczne odpowiedzi dotyczące daty, przyczyn i zasięgu takiej katastrofy pozostają nieuchwytne. Nauka głównego nurtu nie uznaje tych twierdzeń ani rzekomej katastrofy.

Zakłada się z pewną pewnością, że dane wydarzenie miało miejsce w czasach starożytnych, a prawdopodobnie inne na początku XIX wieku. Jednakże nie istnieje żadna pisemna dokumentacja; w różnych kulturach przetrwały jedynie tradycje ustne, z aż 600 odniesieniami. Historycy głównego nurtu wykazali niewielkie zainteresowanie tymi narracjami.

Sugeruje się, że przesunięcie biegunów geograficznych Ziemi jest jedną z potencjalnych przyczyn zaniku starożytnych kultur i cywilizacji oraz zmiany układu kontynentów. Hipoteza ta skłoniła do zaproponowania powtarzającego się modelu przesunięć biegunów.

Model ten sugeruje, że położenie starożytnych budowli w kierunku północy – odnoszące się do starożytnej geograficznej północy, a nie do dzisiejszego bieguna północnego – jest zróżnicowane, co wskazuje, że konstrukcje te zostały zbudowane w różnych okresach. Przecinające się linie kierunkowego ułożenia kościołów i katedr wskazują na lokalizacje dawnych biegunów. Uważa się, że każde starożytne miasto wykazuje ten wzór, ze świątyniami skierowanymi w różnych kierunkach, na północ.

Odwrócenie biegunów Ziemi, potencjalnie analogiczne do efektu Dzhanibekowa zaobserwowanego przez kosmonautę przy zerowej grawitacji, może spowodować, że Ameryka Północna zostanie pokryta lodem w wyniku powstania nowego bieguna geograficznego na jej zachodnim wybrzeżu.

Takie zdarzenie prawdopodobnie wiązałoby się z przesunięciem płyt litosfery i ruchem wody oceanicznej zgodnie z zasadą bezwładności. Może to prowadzić do powstawania gór i znaczących wpływów oceanicznych na ląd, w tym do gigantycznych tsunami, a także do rozprzestrzeniania się śródlądowych mórz i jezior na równiny, co przypomina biblijną narrację o powodzi.

Wyłonienie się wód wewnętrznych z mórz podziemnych wzdłuż uskoków może zaostrzyć tę katastrofę. Przewidywanie wystąpienia i czasu takiego zdarzenia ma charakter spekulacyjny.

Starożytne atlasy gwiazd mogą zachować pierwotne położenie osi obrotu Ziemi, oferując historyczny wgląd w niebiańską orientację planety.

Konstelacje służą jako znaczniki. Obecnie oś obrotu Ziemi skierowana jest w stronę Gwiazdy Polarnej, znajdującej się na końcu ogona Ursa Minor. Natomiast A. Dürer przedstawił środek gwiaździstego nieba w gwiazdozbiorze Draco.

W astronomii zmianę kierunku bieguna geograficznego przypisuje się precesji osiowej Ziemi, która dokonuje jednego pełnego obrotu w sferze niebieskiej mniej więcej co 26 000 lat. Dokładne liczby to:

Precesja osiowa Ziemi jest stopniowa i występuje z szybkością 1° na 71,6 lat. Pełne okrążenie bieguna zajmie 25 776 lat. Dodatkowo występuje ruch nutacyjny, będący zmianą kąta nachylenia Ziemi do płaszczyzny ekliptyki. Nutacja waha się od minimum 22,1° do maksimum 24,5°. Obecnie nachylenie osiowe wynosi 23°27′ i stopniowo wzrasta.

Oczekuje się, że na przestrzeni 500 lat, czyli wieku tych niebieskich atlasów, oś Ziemi przesunie się o prawie 7°. Podobnie holenderski kartograf Frederick de Wit również sporządził porównywalną mapę około 1670 roku.

Centrum, na które wskazuje oś Ziemi, leży w gwiazdozbiorze Smoka. Jednakże osobliwe jest to, że równoleżniki nie są rysowane z tego środka, ale raczej z punktu w pobliżu Gwiazdy Polarnej. Może to reprezentować przejście między starymi i nowymi biegunami w sferze niebieskiej.

Istnieje wiele atlasów i map przedstawiających położenie osi obrotu Ziemi. Oto kilka przykładów:

Centrum pozostaje w gwiazdozbiorze Smoka, jak przedstawiono w atlasach z początku XVIII wieku. Poniżej znajduje się szczegółowa mapa przedstawiająca wszystkie gwiazdy w regionie Bieguna Północnego.

Gwiazda Północna jest samotna, a Biegun Północny, znajdujący się w gwiazdozbiorze Smoka, jest wyraźny. Powinniśmy rozszerzyć tę mapę.

Jeśli istnieje alternatywne wyjaśnienie tych starożytnych map i atlasów gwiazd, które pokazują inną lokalizację bieguna północnego, podziel się nim w komentarzach.

Wydaje się, że środkiem obrotu gwiaździstego nieba w konstelacji Smoka jest środek ekliptyki, prostopadły do ​​płaszczyzny obrotu planet Układu Słonecznego. Na starych mapach gwiazd było to bardziej znaczące niż punkt, na który wskazuje geograficzny biegun północny Ziemi.

Te atlasy i mapy wydają się niezwiązane z koncepcją przesunięcia biegunów. Jednak w XVI-wiecznym atlasie A. Durera biegun geograficzny (biegun pokoju) nie jest oznaczony. Czy mogło to zbiegać się z biegunem ekliptyki? A czy po zmianie North Star stało się nowym centrum?