NASZE MAPY ŚWIATA OKŁAMUJĄ NAS OD WIEKÓW – JAK NAPPRAWDĘ WYGLĄDAJĄ KONYNĘTY.

Standardowe mapy klasowe, z których wszyscy uczyliśmy się geografii, oparte są na odwzorowaniu Mercatora, XVI-wiecznym renderingu, który zachował linie używane do nawigacji, jednocześnie potwornie zniekształcając prawdziwe rozmiary kontynentów i oceanów. Rezultatem jest powszechne błędne przekonanie, że Grenlandia jest tak duża, jak Afryka, Syberia i Kanada są nieproporcjonalnie ogromne, a Antarktyda najwyraźniej zamarznięta jest od zawsze.

W rzeczywistości Afryka jest większa niż cała Ameryka Północna, a Antarktyda jest mniej więcej tak duża jak Australia. Na tym polega trudność rozciągania kuli tak, aby pasowała do prostokąta, a kartografowie od stuleci walczą o równowagę między utrzymaniem prostych linii równoleżnikowych a zachowaniem perspektywy. 

Brak dokładnych map.

Kartografowie od wieków podejmowali liczne próby wyjaśnienia tej niekonsekwencji. Mapy są kompromisem między zniekształcaniem kątów linii szerokości i długości geograficznej a względnymi obszarami kontynentów i oceanów. Niektóre zostały stworzone do konkretnych celów, podczas gdy inne po prostu próbowały znaleźć kartograficzne miejsce dla siebie. Problem był tak rozległy, że francuski matematyk opracował nawet tytułowe równanie, aby określić ilościowo stopień zniekształcenia mapy. 

Równanie to, nazywane  wskaźnikiem Tissota , ma postać okręgów rozmieszczonych w regularnych odstępach na mapie. Obliczając, jak bardzo każdy okrąg odkształca się, można określić, jak bardzo mapa pociąga i rozciąga kontynenty z kształtu w tym punkcie.

Oto kilka różnych sposobów, w jakie kartografowie próbowali przedstawić Ziemię.

Projekcja sinusoidalna.

Ta mapa wygięła równik, próbując odtworzyć topografię kuli i uniknąć rozciągania obszarów daleko od równika. Udaje jej się przedstawić dokładniejszy obraz biegunów, ale kosztem zniekształconych kontynentów i wygiętych południków. Obszary w pobliżu równika i południka głównego są dokładne, ale zniekształcenie pogarsza się, im dalej od nich się oddalasz.

Projekcja Robinsona.

Ta próba stworzenia wiernej mapy świata była podobna do Sinusoidalnej, wyciągając krawędzie mapy tak aby naśladować kulę. Mapa jednak nie jest tak ekstremalna, przybierając formę znacznie łagodniejszego owalu. Wzór ten był próbą kompromisu między zniekształceniem obszarów kontynentów a kątami linii współrzędnych. W pewnym momencie był używany nawet przez National Geographic Society.

Projekcja Bonne’a.

Bardziej nieszablonowy przykład pomysłowości tworzenia map faktycznie pochodzi z XVI wieku. Kształt serca zachowuje integralność w pobliżu środka, ale staje się coraz bardziej nierealistyczny, gdy porusza się na zewnątrz. Skoncentrowanie się na Europie i Afryce oznacza, że ​​większość obszarów zainteresowania wczesnych kartografów została odwzorowana prawie dokładnie, chociaż Australia cierpi z powodu niefortunnego rozciągnięcia.

Projekcja Armadillo.

Ta mapa jest próbą symulacji trójwymiarowej poprzez rzutowanie mapy na torus. Utrzymuje to kontynenty w przyzwoitym położeniu, jednocześnie powodując, że oceany wydają się mniejsze i odcinając połowę Australii i całą Nową Zelandię. Podobnie jak w przypadku innych map, wierzchołki i boki są najbardziej zniekształcone.

Czy mamy zwycięzcę?

Jednak w końcu możemy mieć wierną płaską mapę świata. Zwycięzcy prestiżowego japońskiego konkursu Good Design w 2016 roku, wymyślili jak przełożyć nasz sferyczny świat w prostokątną formę. Hajime Narukawa, architekt i artysta z Tokio, podzielił kulę ziemską na 96 regionów i złożył ją w czworościan, a następnie w piramidę, po czym ostatecznie spłaszczył ją w dwuwymiarowy arkusz. 

Wielostopniowy proces zachowuje prawdziwe wymiary kontynentów, odchylając je na zewnątrz zamiast rozciągać, zachowując iluzję, że wszystkie są ułożone pionowo, tak jak jesteśmy przyzwyczajeni. Na ich stronie internetowej podano, że celem było stworzenie mapy lepiej dostosowanej do problemów XXI wieku, w tym szybko zmniejszającego się lodu morskiego i roszczeń terytorialnych dotyczących terytorium morskiego, poprzez dokładniejsze przedstawienie, jak faktycznie wyglądają obszary w pobliżu biegunów.

Rezultatem tego jest AuthaGraph mapa, która wygląda trochę inaczej, niż większość z nas jest przyzwyczajona. Widziany w formie prostokąta Antarktyda jest nienaruszona i znajduje się w prawym dolnym rogu.

Obie Ameryki i Afryka są pochylone do wewnątrz i wypchnięte do górnych rogów mapy, podczas gdy Australia siedzi idealnie pionowo w środku na dole. Linie szerokości i długości geograficznej skręcają się w dziwnych kierunkach, w wyniku transformacji, które wyłamały je z ich naturalnie kulistej konfiguracji. 

Co najważniejsze, wszystkie kontynenty są renderowane tak, jak wyglądają. Afryka odzyskała swój prymat geograficzny, podczas gdy Ameryka Północna i Europa skurczyły się do swoich prawdziwych rozmiarów. Ostatecznie oceany są przedstawiane dokładnie. Łamiąc długotrwałe zasady rządzące tym, jak powinny wyglądać kontynenty oraz linie szerokości i długości geograficznej, Narukawa uzyskał dokładne geograficznie przedstawienie Ziemi.

Jego projekcję można nawet mozaikować, aby stworzyć niekończącą się sekwencję kontynentów położonych obok siebie. Możesz kupić wersję origami jego mapy złożoną z małych segmentów oddzielonych szwami, które składają się z globu na arkusz iz powrotem.

Narukawa mówi, że jego mapa nie jest jeszcze całkiem dokładna – niektóre regiony są lekko zniekształcone. Ma nadzieję, że uda mu się wykonać jeszcze więcej podziałów swojego globu, aby uzyskać prawdziwie dokładne odwzorowanie kontynentów.

Opracował : Arsus