TARTARIA – JAK WYGLĄDAŁ ŚWIAT PO ŚREDNIOWIECZNYM POTOPIE

W niniejszym artykule przedstawimy podział mapy pokazującej wiele obszarów lądowych jako zatopionych, zwłaszcza w odniesieniu do nizin Syberii i Europy Wschodniej. Jak rozumiem, jest tylko jedna kopia tej karty. W pewnym sensie tylko jedna osoba przedstawiła taką sytuację geograficzną na kontynencie Eurazji. Mapa nosi nazwę „Mapa podróży Argonautów z pradawnego świata według Timajosa Platona, Hekateusza, Apoloniusza i Onomakrytusa, przewidziana dla historii Grecji”.

Choć świat ten nazywany jest prymitywnym, sądząc po nazwach na mapie, możemy wnioskować, że przedstawia on realny obraz skutków katastrofy, która miała miejsce około XV-XVI wieku. Po czym rozpoczął się znany „Wiek Renesansu”. Niektórzy badacze przypisują tę katastrofę XVII wieku, ja jednak trzymam się wersji z XV-XVI wieku, bo poza tym wiele faktów nie pasuje do jasnego obrazu sekwencji wydarzeń. Co z pewnością odbyło się bez przerw w rzeczywistości i późniejszego sklejania przestrzeni. Mapa pokazuje trasy nawigacji zgodnie z opisami starożytnych lub, całkiem możliwe, nie tak dawnych źródeł.

Mapa ta została wykonana przez francuskiego filozofa, historyka i pisarza naukowego Delisle de Salem w 1770 roku dla tomu „Historia starożytna” jego książki „Historia ludzkości”. Jak wynika z opisu Delisle de Salle, nie był on ani wizjonerem, ani wynalazcą, lecz zajmował się badaniami naukowymi. Został jednak oskarżony o działalność heretycką, uwięziony, jego dzieła zostały zniszczone:

„Jean-Baptiste-Claude Delisle de Salle (1741-1816) był francuskim filozofem, historykiem, oskarżonym o działalność heretycką pod koniec XVIII wieku. Sal jest najbardziej znany z publikacji wielotomowego opus Philosophy of Nature: A Treatise on the Moral Nature of Man. Praca, między innymi, podważyła biblijną teorię, że ziemia została stworzona w 4004 p.n.e. Zamiast tego Salh przedstawił teorię opartą na obserwacjach astronomicznych, że Ziemia ma 140 000 lat.

Za jego rewolucyjne idee Kościół katolicki ogłosił go heretykiem. Jego publikacje zostały następnie ocenzurowane iw większości zniszczone. W konsekwencji wszystkie jego prace są dziś niezwykle rzadkie. Sal był także w szczególności bliskim przyjacielem Voltaire’a, który odwiedził go w więzieniu w 1777 roku, dając mu 500 funtów za uwolnienie. Nie jest spokrewniony z bardziej znaną rodziną kartografów, De L’Isle.” Źródło 

Z opisu tej karty (to samo źródło):

„Podczas gdy Afryka, Europa Zachodnia i Arabia są rozpoznawalne, współczesna Rosja, Azja i subkontynent indyjski są oddzielone od siebie szerokimi kanałami oceanicznymi. Eksploracja zachodnia nie dotarła jeszcze do północno-wschodniego wybrzeża Azji, dlatego pokazano przypuszczalną zaokrągloną linię brzegową. Scytia jest przedstawiana jako osobny kontynent, podczas gdy środkowe Włochy, oznaczone grecką nazwą Tirrenia, to odrębna wyspa. Wyspa Nowaja Ziemia jest tutaj określana jako wyspa Tazata (lub Tasata, jej prymitywna nazwa od rzeki Taz). W Afryce. Góry Atlas, a także teoretyczne jeziora na źródle Nilu. Sri Lanka lub Cejlon jest identyfikowany przez rzymską nazwę Tapobrana. Wymieniono kilka starożytnych dużych i średnich miast, w tym Ecbatana, Babilon, Berenice i inne ”.

 O wspomnianej tutaj rzece Taz:

„ Taz (nie. Tasu’yava) to rzeka w Rosji, w Syberii Zachodniej płynie przez terytorium Yamalo-Nieniecki Okręg Autonomiczny. Pochodzi z syberyjskiego Uvala. W kilku odnogach wpływa do Zatoki Taz Morza Karskiego. Płynie wśród bagien w północno-wschodniej części Równiny Zachodniosyberyjskiej ”. Źródło

Mój dodatek do opisu:

Skandynawia pokazana jest również jako osobna wyspa. I mówi: „ Rudbeck jest rzekomą Atlantydą ”. Na lewo od niego jest mała wyspa, na której jest napisane: „Supposed Atlantis by Bailey”. Na południe – linia „domniemanego koła podbiegunowego”. Przerywana linia otaczająca Skandynawię od północy wskazuje drogę według historycznego Timaeusa. Na innych częściach mapy, również linią przerywaną, ścieżki są przedstawione według Onomakritos, Apoloniusza (przez ramię morskiej oddzielającej Europę od Półwyspu Bałkańskiego.),

Anglia jest podpisany ” Cassiteridswedług Strabona”. Kaseteris lub „Wyspy cyny”. Oprócz Strabona wymieniali ich także Herodot, Diodor z Syculusa, Ptolemeusz, Dionizy Periguetes i Pomponiusz Mela. Na Oceanie Atlantyckim, naprzeciw Europy, pokazano małą wyspę o nazwie Hyperborea . Wręcz przeciwnie, bardziej zwyczajowo uważamy, że Hyperborea znajduje się na dalekiej północy, a Atlantis – naprzeciw Europy na Oceanie Atlantyckim.

Na dużej północnej wyspie, otoczonej zielonym okręgiem , czytamy Cymeryjczyków i Scytów . Poziomo, mniej więcej wzdłuż linii koła podbiegunowego – góry Ripeyskiy (a raczej Riphean – od słowa „rafy”). A nad ich napisem: „ Pierwsi ludzie naszego świata ”, gdybym umiał przetłumaczyć poprawnie.

W komentarzach powiedziano mi, że napis „Peuple privé du jour” oznacza „ludzie bez światła, bez światła, żyjący w zmierzchu”. Wynika to z faktu, że obszar ten znajduje się za kołem podbiegunowym, gdzie zimą jest mało światła, a latem jest dokładnie odwrotnie. Ale z jakiegoś powodu starożytne źródła milczą na ten temat. Jakby to zjawisko było obserwowane tylko zimą? Albo najprawdopodobniej mieli tylko zimowe opisy tych miejsc.

Serelingres – jeśli rozwiniesz „ser el ingres”, to okaże się – „to są ingres”. Ingria lub Ingermanlandia znajduje się obecnie znacznie na zachód i wcześniej była uważana za terytorium Szwecji. Choć niektóre źródła podają, że przed Szwedami na tych terenach mieszkali Rosjanie:

„Po upadku Nowogrodu jako samodzielnej jednostki, moskiewscy carowie podjęli kroki w celu skolonizowania regionów podległych temu republikańskiemu miastu. Szwedzi zrobili to samo, zwłaszcza po traktacie stołbowskim, kiedy wszystkie ziemie dorzecza Newy i Izhory zostały oficjalnie włączone do szwedzkiej prowincji Ingria lub Ingermanland… Zgodnie z tą umową rosyjska szlachta, mnisi i inni poddani cara na oddanych terytoriach mogli opuścić je w ciągu dwóch tygodni, jeśli sobie tego życzyli. Wszyscy Rosjanie, którzy pozostali po tym krótkim wypowiedzeniu, poddali się koronie szwedzkiej. 

Wielu z nich jednak jeszcze długo po tym przeniosło się do Moskwy, na co skarżyli się Szwedzi. W październiku 1649 r. car Aleksy Michajłowicz, ojciec Piotra Wielkiego, zobowiązał się zapłacić Szwecji za zbiegłych Rosjan i obiecał ich więcej nie przyjmować. Oczywiste jest, że przyczyną tego ucieczki była wrogość religijna, ponieważ Szwecja nie przestała się nawracać, chociaż zatrzymała krucjaty i stała się częścią protestantyzmu”.

Cytat pochodzi z książki Aleksieja Smirnowa „ Nieudany rosyjski car Karol Filip, czyli szwedzka intryga czasu kłopotów ”. Wydaje się, że różnica między Szwedami a Rosjanami w tamtych czasach była bardziej religijna niż etniczna. Ale de Salle nie umieścił ich wcale tam, gdzie są teraz. Lub jest prawdopodobne, że Ingriy było kiedyś kilkoma. Jest echem nieistniejącej nazwy „Inglia” i podobnej do istniejącej nazwy „Anglia” (ang. INGlish). Rdzeń „ing” jest uważany za często spotykany wcześniej w języku słowiańskim i oznacza ruch. Na przykład „gang” (po angielsku „iść”)?

Według oficjalnej wersji Cymeryjczycy mieszkali również znacznie na południe od tych miejsc. Obecnie uważa się, że były to konwencjonalnie nazywane „przedscytyjskie” ludy z północnego regionu Morza Czarnego w epoce żelaza (1000 p.n.e.). Ale teraz już wiemy, że Scytowie żyli nie tylko w północnym regionie Morza Czarnego, wcześniej Scytia zajmowała terytorium większe niż dzisiejsza Rosja. I oczywiście nie było to tysiące lat temu. Szczegóły dotyczące Scytii, przemianowanej wówczas w Tartarus , napisałem serię artykułów w 8-częściowym „ Tartary – to Scythia ”.

Nad tą dużą wyspą znajduje się mała wyspa Tazata, obecnie nazywana Nową Ziemią.

Na samym dole tej wyspy znajduje się napis „Macroriens” lub „Macrobiens”. W 11. tomie Pamiętników Królewskiego Instytutu Francji znalazłem to, co Etiopczycy nazywali makrobinami. Ale z drugiej strony współcześni Etiopczycy również mieszkają daleko od tego miejsca. Z Afryką kojarzy się tylko pod nazwą „ Pierwsi ludzie naszego świata””. Obecnie uważa się, że życie powstało w Afryce. 

A haplogrupa „A” jest najstarsza. Etiopczycy są tylko jedną z niej. Tych. oba te miejsca potwierdzają początki narodzin współczesnej cywilizacji. Nawiasem mówiąc, pochodzenie Etiopczyków nie jest w pełni zrozumiałe. Nie należą ani do rasy kaukaskiej, ani do rasy negroidów, chociaż mają cechy obu. Ale nie znaleziono również form przejściowych między murzynami a rasy kaukaskiej. Genetyczna tajemnica… Tu przywołuję Psalmową mapę świata, o której pisałam w artykule ” Tatarski to Scytia, cz. 5 ” Fragment stamtąd:

Opisy potworów przedstawionych na mapie:

„W pierwszym wieku naszej ery Pliniusz Starszy opowiedział w swojej Historii Naturalnej, że w Afryce było wiele niesamowitych plemion, w tym„ Nigro, którego król ma tylko jedno oko ”,„ Sinamolgi, którego głowy są jak psy ”i„ Artabatita ” którzy wędrują jak dzikie czworonożne bestie”. Te zmutowane rasy z konieczności były ujęte na mapach Afryki od ponad 1000 lat, chociaż nikt ich nigdy nie widział .” Źródło

Kuźnia, czy raczej laboratorium tworzenia nowych ludzi? Wróćmy jednak do naszej mapy po potopie. Morza Czarne, Azowskie i Kaspijskie wydają się leżeć na swoich miejscach, połączone jedynie szerokimi cieśninami, tworząc w ten sposób jeden akwen. Kaukaz położony jest w tym samym miejscu – pomiędzy Morzem Czarnym i Kaspijskim, ale pośrodku przedzielonym cieśniną lub rzeką. O czym już pisałem w artykule „ Wielki Mur Kaukaski – Tama Goga i Magoga, część 1 ”, ale wtedy jeszcze nie wiedziałem o tej mapie. Takie było moje założenie, które teraz zostało potwierdzone.

Oto zdjęcie z tego miejsca:

Jeśli dodasz tutaj wodę, okaże się coś takiego, jak na mapie de Salle. Następna część mapy:

Cała północna część Syberii, czyli Równina Zachodniosyberyjska, jest pokazana jako zalana wodą.

Ta mapa wyraźnie pokazuje, jak to może być: to, co ma kolor zielony, okazuje się być pod wodą, gdy poziom wody podnosi się o kilka metrów:

Na pozostałym niezatopionym terytorium Azji napisano: „Płaskowyż Tartarski”. Teraz ten płaskowyż nazywa się „Płaskowyżem Centralnej Syberii”. Miasto w północnej części płaskowyżu to Babilon Atlantis. Kolejny Babilon. A może wręcz przeciwnie, pierwszy Babilon opisany w Biblii?

Góry Imais, o których również pisałam w cyklu artykułów „Tartaria to Scytia”. Scytia znajdowała się po obu stronach tych gór, a jej części były tak nazywane (chyba przez zachodnioeuropejskich kartografów): „Po tej stronie gór” i „Po drugiej stronie gór”.

Poniżej znajduje się napis: „Część Azji, zwana przez starożytną Azję lub Byk lub Imais”. A także – Kaukaz, który spowodował wiele zamieszania w odczytywaniu opisów starożytnych geografów. Z tego samego miejsca wzięła się nazwa Turków i stwierdzenie, że Ałtaj to ich ojczyzna, choć być może tak było, jeśli wziąć pod uwagę, że Turcy = Turcy. Albo mamy do czynienia z inną grą liter, z zastąpienia jednej, której znaczenie pojęcia zmienia się diametralnie, z którą już nie raz się spotkaliśmy: Kozacy-Kazachowie, Tatarzy-Tatarzy, Mogołów-Mongołowie itp.

Kolejna część mapy:

Poniżej Tartaru na mapie znajduje się Ganges Wewnętrzny i Zewnętrzny (Inde en deca du Gange). Okazuje się, że „Indie” oznacza „wewnętrzne”. Wejdź do środka lub wyjdź na zewnątrz. A Ganges jest ścieżką, którą podążają.

Indie są pokazane jako osobna wyspa. Brzmi on: „Półwysep Indii zostaje następnie oddzielony od kontynentu ”. Jeśli spojrzysz na mapę, możesz nawet zobaczyć, gdzie nastąpiło to rozłączenie – ponownie wzdłuż zielonej linii:

Na tym samym fragmencie mapy de Salle widzimy w Morzu Egipskim lub Indyjskim (obecnie Morze Arabskie) jeszcze jedną „Kaseteris”, czyli „Wyspy Cynowe”, według starożytnych geografów”. Ci starożytni geografowie! Uwielbiali mylić ludzi bliźniaczymi nazwami geograficznymi. Jakby nie mieli wystarczającej wyobraźni na nazwy? 5 Babilon, 12 Aleksandria (to tylko miasta, a mniejszych osad w ogóle nie ma), 4 Samary, 3 pary Iberii z Albanią (o czym pisałem w artykule „ Etruskowie, Celtowie i Galowie to jeden naród ”, oraz to oczywiście nie jest pełna lista.

Powrót do Europy:

Tutaj widzimy, że Półwysep Bałkański jest również oddzielony szeroką cieśniną od reszty Europy. Na niej jest napisane: „ Ramię morskie do Dunaju ”, a wzdłuż niego przerywane linie wskazują drogę żeglarzy według Apoloniusza z Rodos. Nazwa „Grecja” nie jest jeszcze obecna na mapie, tylko Tracja, Macedonia, Samotraka i miasta: Hellespont, Ateny (? – w ogóle nie tam, gdzie jest teraz) i Iolcus. Zamiast półwyspu Peloponez znajduje się archipelag Peloponez. 

Wyspy Sycylii, Krety i Cypru są również pokazane jako wyspy, tak jak są teraz. Ale wyspą są również Włochy, które są tutaj sygnowane jako „Firenia”. Albo Florencja? A obok tej wyspy znajduje się dość duża wyspa, zwana „ Wyspą Atlantydy”, A na nim napisy: Korsyka, Sardynia, które są teraz oddzielnymi wyspami, ale znacznie mniejszymi. Oto jak wygląda dzisiaj okolica:

Ten obraz pokazuje również linię, wzdłuż której Włochy mogły zostać oddzielone od kontynentu. Generalnie we wszystkich trzech przypadkach: w Alpach, na Kaukazie i w Himalajach mamy podobny obraz – strome południowe zbocza wpadają w wąski, jeśli nie wąwóz, ale głęboką dolinę oddzielającą góry od reszty terytorium po stronie południowej. Rodzaj ogromnego muru obronnego z szeroką fosą wzdłuż niego. Nawiasem mówiąc, na Krymie góry również odrywają się od południowej strony, dzieląc klimat Krymu na dwie części: ciepłą, wilgotną i łagodną w południowej części (SCC) oraz suchą, kontynentalną w pozostałej części Krymu:

„Góry służą jako bariera, która zatrzymuje napływające tu zimne powietrze kontynentalne i arktyczne , a morze, będąc potężnym regulatorem ciepła, łagodzi klimat pasa przybrzeżnego”. Źródło 

Ostatnia część mapy Delidia de Salle:

W pobliżu grupy wysp u zachodniego wybrzeża Afryki jest napisane: „Przypuszczalna Atlantyda według Turnesorta”. Dalej w tej samej linijce, na zachodnim wybrzeżu Arabii, jest napisane: „Przypuszczalna Atlantyda według Bayera”.

Góry Atlas znajdują się w północnej Afryce. Nadal tam są. W tych górach mieszkają Berberowie i z jakiegoś powodu Amazonki. Żony słowiańskich wojowników nazywane były Amazonkami . Z dostępnych obecnie źródeł (w szczególności Strabon) wynika, że ​​Amazonia znajdowała się w Sarmacji, nad rzeką Tanais (obecnie Don). Fra Mauro umieszcza Amazonkę w środkowym biegu Wołgi. 

Ale przyzwyczaiłem się już do tego, że kraje w starożytności podwoiły się i potroiły, będąc w różnych częściach świata. Oprócz tych, które wymieniłem powyżej, najbardziej znanym przykładem są Indie. W językach zachodnioeuropejskich „Indianie” i „Indianie” są nadal pisane tak samo.

Poniżej gór Atlas znajduje się jezioro Hesper, w pobliżu którego jest napisane „kiedy (jeśli) woda pokrywa stopę pana Atlasa”. Na prawo od niego znajduje się kolejne jezioro o nazwie Triton, a obok niego latarnia morska Hesperydy. Teraz nie ma tam jezior ani latarni morskiej. Ale miasto pozostało. Teraz nie nazywa się Berenice, ale Benghazi. Malignant Tropics jest napisane w miejscu Sahary . Gdybym mógł poprawnie przetłumaczyć słowo „rak”. W komentarzach powiedziano mi, że w tym przypadku mam na myśli „ Zwrotnik Raka ”. Dzięki za podpowiedź! Ale coś wyraźnie stało się z północną Afryką. Kiedyś wyglądało to tak:

Zwróć uwagę na liczbę rzek. A obecny stan tego regionu:

Wygląda na to, że miliony ton piasku wysypano z góry w ogromnym pasie, wypełniając zarówno rzeki, jak i jeziora, a cała roślinność nie tylko w Afryce, ale także w Arabii i Azji Południowej wciąż się zachowała. Nikolaas Witsen w swojej książce Northern and Eastern Tatary podaje niezwykłe katastroficzne opisy tych miejsc, odwołując się do relacji naocznych świadków, którzy przesłali mu swoje wiadomości:

„Konsul generalny w Trypolisie w Barbarii poinformował mnie w listach, że obszar zwany Ogela leży 7 dni drogi od Derny, czyli w połowie drogi między Trypolisem a Aleksandrią i jest całkowicie skamieniały . Tak więc ludzie, zwierzęta, drzewa i trawy wciąż można zobaczyć w skamieniałej formie.  Tak powiedzieli mi inni ludzie, którzy przez długi czas mieszkali w Algierii. Kiedy wielbłądy o miękkich nogach muszą stąpać po takiej kamiennej ziemi, zakładają skórzane buty z gwoździami, aby nie skaleczyć się o kamienną trawę. Taką skamieniałą osobę przywieziono stamtąd do Wenecji i tam go widać.

Wokół tego miejsca leżą wszędzie drzewa na drodze, całe z kamienia, których kawałki trzeba było odbić młotkami . Domy i ludzie są bardzo gęsto zasypane piaskiem, tylko wielkim kosztem i trudem udało się do nich dotrzeć. Mam z nich kilka kawałków, które chciałbym wysłać do szanownej osoby itp.

Wspomniany wcześniej były konsul stanu w Trypolisie, po przybyciu tutaj, opowiedział mi o tym bardziej szczegółowo, po wypytaniu naocznych świadków. Powiedział mi też, że  na pustyni, w głębi lądu, za Trypolisem, często znajdują się skamieniałe przedmioty, takie jak różne owoce.  Zobaczył skamieniały chleb, nadal bardzo podobny do prawdziwego, na którym wciąż wyraźnie widać było od dołu czerń pieca.

Bartholinus opowiada, jak  w pobliżu Trypolisu w krótkim czasie zamieniło się w kamień jedno miasto, skąd skamieniałe dziecko zostało przywiezione do Francji i gdzie, jak powiedział, zobaczył skamieniałe drzewo. 

20 czerwca 1691

Wspomniany dżentelmen niewątpliwie przez nazwę „skamieniałe miasto” miał na myśli ten region Ogel

Te zapisy sporządzono w XVII wieku. Wciąż były ślady katastrofy, ale ludzie nie pamiętali już samej katastrofy. A może cenzura działała dobrze? Bo Witsen pisze:

„ Nie podejmę się wyjaśniania przyczyny pojawienia się tych skamieniałości . Ale tak jak drzewo postawione w wodzie będzie skamieniałe przez to, że kamieniste cząsteczki unoszące się w wodzie wnikają do wnętrza drzewa, pozostają tam i zakrywają drewniane części, tak być może deszcz lub tornado kamiennej wody unoszącej się z ziemi, przykryte ci ludzie i rzeczy udusili, zdrętwiali i skamieniali . Podobnie z deszczem miliony szarańczy w Afryce wdzierają się na pola i pożerają wszystko. Całe pola i obszary w Surinamie są zaśmiecone gąsienicami. W Norwegii widzieli, jak podczas deszczu lub rosy spadały myszy, które szkodziły polom, o czym piszą Wormiusz i Bartholinus.

Możliwe jest również, że stało się to podczas huraganu lub burzy , podobnie jak wiele drzew znajduje się pod ziemią wokół Amsterdamu, zwianych na bok przez wiatr, a następnie przykrytych piaskiem i ziemią. Ta ziemia mogła zawierać substancję, z której skamieniały (a czasami petryfikacja występuje w okolicznych obszarach), która następnie zamieniała w kamień wszystkie te drzewa, a także ludzi i zwierzęta gospodarskie, które były na tej ziemi, ponieważ powiedziano mi co znaleźli skamieniałych ludzi na kolanach, w takiej pozycji, jakby się modlili. Ale ponieważ nie ma tak wielu skamieniałych ludzi, prawdopodobnie większość ludzi, kiedy wiatr powalił drzewa, a żyzna ziemia była pokryta piaskiem i kamienistą ziemią, uciekła do żyznej nowej Oheli ”.

Sądząc po opisie póz, w jakich znajdowali się skamieniali ludzie, można stwierdzić, że skamieniałość z dużym prawdopodobieństwem nastąpiła natychmiast. W naszych czasach takie historie są postrzegane jako fantazja. Ale 200-300 lat temu ludzie pisali o powodzi, katastrofach, olbrzymach, smokach, pseglava i tym podobnych bez cienia dowcipu czy żartu. 

Oceniam to na podstawie książek z XVII-XIX wieku różnych autorów, których przeglądałem, nie beletrystycznych, ale naukowych i dokumentalnych.