Jeśli mówimy o Atlantydzie, to wspominamy myśli filozofa Platona i myślimy o czasach odległych, takich jak dziesięć tysięcy a nawet sto tysięcy lat temu. Cywilizacja Lemuria miała być jeszcze starsza niż Atlantyda i miała sobie liczyć setki tysięcy lub nawet miliony lat w przeszłość. Istnieje tajemnicza teoria, która ma wielką popularność, że zarządcy systemu co jakiś czas organizują naszej planecie tak zwane resety.
Gdy jako ludzkość osiągamy pewien wysoki poziom technologii, ucywilizowania i przede wszystkim empatii, to wciskają guzik i rujnują naszą planetę, obracają w ruinę to, co stworzyliśmy. A z resztek tych, którzy przetrwali, na powrót czynią dzikusów.
Wielu ludzi interesujących się tak zwaną zakazaną archeologią zna mnóstwo dowodów na to, że taki reset miał miejsce tysiące lat temu. Cywilizacje starożytne ocaliły wiedzę, która potem uległą erozji, zapomnieniu, i przekształciła się w religie pogańskie z ich wiedzą o astronomii i malowidłami i rzeźbami przedstawiającymi kosmitów i ludzi w skafandrach astronautów.
Widocznie naszym nadzorcom nie pasuje, gdy jesteśmy za bardzo cywilizowani, i tak jest przynajmniej od upadku Edenu i od rozpoczęcia Kali Yugi – czyli ery zepsucia i zła, ery, w której człowiek, zamiast żyć tysiące lat, żyje ledwie 70 – 120 lat, pośród chorób, niepełnosprawności, trudów i znoju.
Są też ludzie, którzy mówią o Wielkiej Lechii, czyli cywilizacji, która w czasach starożytnych miała być położona na terenach słowiańskich i która rzekomo walczyła z Cesarstwem Rzymskim. Wielka Lechia miała jednak zostać pokonana przez kościelnych następców Cesarstwa i schrystianizowana. Póki co, na Wielką Lechię nie ma wiele dowodów. A co, gdybym powiedział Ci, że są liczne dowody na to, że jeszcze 100, 200 lat temu, istniała wysoko rozwinięta cywilizacja, z wolną energią i innymi wynalazkami?
I to dowody w postaci zdjęć i filmów video? Co, gdybym powiedział Ci, że pierwsza i druga wojna światowa były ostatnimi „wydarzeniami”, które tę cywilizację niszczyły na całej planecie? Zaś rzekoma eksplozja indonezyjskiego wulkanu w 1816 roku, która nie była eksplozją, ale czymś innym, była pierwszym wydarzeniem niszczącym tę cywilizację?Czy to możliwe, że nasza współczesna historia jest AŻ TAK sfałszowana?
Swiat przed potopem.
Stara mapa Athanasiusa Kircher-a (1625-50) pokazuje przybrzeżną część kontynentów, która została zatopiona w wyniku powodzi. Teren został zalany jest zacieniony. Spójrz na Afrykę , Amerykę, Europę. Rosja jest reprezentowana przez księstwo moskiewskie i tatarskie. Wskazano Armenię, Persję itp. Autor wskazał Atlantydę na Oceanie Atlantyckim. Zajmowała ogromny kawałek, od północnej do południowej Ameryki. Mapa pokazuje nawet miejsca zamieszkania ludności, która zatonęła pod wodą (zacienione rysunki).
Tutaj są Bermuty i część Równiny Rosyjskiej(polnoc) i Azory. Morze Czarne jest mniejsze niż Morze Kaspijskie. Nawiasem mówiąc, Morze Kaspijskie jest połączone z Morzem Aralskim.Kircher narysowal mapy jakby był świadkiem tych wydarzeń lub przerysował je z innych, bardziej starożytnych map. Ale wszystko, co archeolodzy znajdują teraz pod wodą, absolutnie dokładnie odpowiada tej mapie.
Teoria „Tartarii”
Czyli globalnej cywilizacji bez granic, cywilizacji z wolną energią, wieżami Tesli, elektrycznymi pojazdami i tramwajami, nie znająca religii, z kościołami bez krzyży, ale z zamontowanymi na wieżyczkach tajemniczymi antenami, zbiera coraz większą popularność.
Co więcej, na potwierdzenie tej teorii są wyjątkowo liczne dowody nie tylko zdjęciowe i filmowe, ale także.. archeologiczne. Wiele budowli współczesnych miast ma być wybudowanych na ogromnych fundamentach dawnych, megalitycznych budowli, które zostały zburzone.
W lutym 1816 roku, który później nazwano „Rokiem bez lata”. W Stanach Zjednoczonych wciąż nazywa się go „tysiąc osiemset zamarzniętymi na śmierć”. A oficjalna nauka rozważa początek „małej epoki lodowcowej”, która trwała trzy lata. W marcu w Ameryce Północnej nadal panowały zimowe temperatury.
W kwietniu i maju było nienaturalnie dużo deszczu i gradu, nagły mróz zniszczył większość upraw, w czerwcu dwie gigantyczne śnieżyce zabiły ludzi, w lipcu i sierpniu rzeki zamarzły nawet w Pensylwanii. Każdej nocy było mroźno, a w Nowym Jorku i północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych spadło nawet metr śniegu. Niemcy były nękane przez gwałtowne burze. Wiele rzek, w tym Ren, wylało z brzegów. Pogoda w Szwajcarii była okropna, co miesiąc padał śnieg.
Niezwykłe zimno doprowadziło do katastrofalnych nieurodzaju. Wiosną 1817 roku ceny zbóż w Europie wzrosły dziesięciokrotnie, a wśród ludności zaczął się głód. Ciemność spadła na świat. W dosłownym znaczeniu tego słowa. Słońce nie mogło przebić się przez zachmurzony całun i nie ogrzało ziemi. Lord Byron napisał w 1816 roku:
„Jasne słońce zgasło, a gwiazdy / Wędrowały bez celu, bez promieni / W wiecznej przestrzeni; lodowata ziemia / Pędziła ślepo w bezksiężycowym powietrzu. / Poranna godzina obudziła się i minęła, / Ale dnia nie przyniósł po nim … / Mieszkania wszystkich, którzy mieli mieszkania – / Miasta spłonęły ogniska… / Miasta płonęły… / Straszny głód / Rozdzierano ludzi… /
I szybko ginęli ”.Rozwiązanie trwającego trzy lata oziębienia „znaleziono” sto lat później. Amerykański badacz W. Humphreys powiązał zmiany klimatyczne w latach 1816-1819. z erupcją wulkanu Tambora na wyspie Sumbawa. Obecnie hipoteza ta jest uważana za ogólnie przyjętą w świecie nauki. Chociaż nie jest jasne, dlaczego eksplozja wulkanu na południe od równika tak wpłynęła na klimat półkuli północnej?
Bez wpływu na klimat Południa. Erupcje o tej samej mocy (około ośmiuset megaton), które miały miejsce w 1883 r. w Indonezji (Krakatoa), w 1912 r. na Alasce (Katmai) oraz w 1991 r. na Filipinach (Pinatubo), doprowadziły do spadku temperatury nie więcej niż o pół stopnia . Bez powodowania ciemności w południe, bez burz śnieżnych w środku lata, bez masowego wylewu rzek.
Warto zauważyć, że podczas gdy Europa i Ameryka zamarzały i głodowały, w Rosji w latach 1816-1819. nie odnotowano nic niezwykłego. Bez zimna, bez głodu. Wszystko było jak zwykle. Zarówno mrozy, jak i nieurodzaj. Nawet w zwykłych latach zima w Rosji trwa sześć miesięcy, pnie starych drzew pękają od mrozu. Tymczasem Rosja najprawdopodobniej była źródłem problemów klimatycznych zarówno w Europie, jak i w Ameryce.
Świadczy o tym pośrednio wiek nowoczesnych lasów w Rosji i na Białorusi, który ma nie więcej niż dwieście lat. Wszystkie lasy! Syberyjski, rosyjski i białoruski. Fakt ten można wytłumaczyć jedynie tym, że dwieście lat temu zniknęły wszystkie rosyjskie lasy. I starożytny (wiąz żyje trzysta lat, lipa – czterysta, sosna i modrzew – pięćset, świerk – sześćset, cedr – tysiąc, dąb – półtora tysiąca) i młodsze.
Najwyraźniej spłonęły. A obecne urosły na tym miejscu. Na centralnej równinie rosyjskiej las został odrestaurowany w połowie XIX wieku poprzez masowe nasadzenia na skwerach. A tajga syberyjska wzrosła sama. Nie było tu nikogo, kto by sadził drzewa. Cenzura rosyjska ukryła fakty z oziębieniem globalnym i z pożarami lasów.
