KONIEC OKRESU ”KALI YUGA” W 2025 – CO CZEKA NAS PO ”WIELKIEJ CIEMNOŚCI” ?

Kali Yuga jest czwartą i ostatnią erą indyjskiego cyklu Yuga. Po zakończeniu tej ery starożytne teksty zapowiadają Złoty Wiek. Do dziś jednak nie ma zgody co do dokładnego datowania jug. Wiele tradycji zostało nawet później zmienionych. Od 2700 lat żyjemy we wznoszącej się Kali Yudze, która zakończy się w 2025 roku. Indyjski epos Mahabharata opisuje Kali Jugę jako czas, w którym „dusza świata” ma czarny odcień.

Pozostaje tylko jedna czwarta cnoty, która powoli maleje do zera pod koniec Kali Jugi. Dalej czytamy, że ludzkość zwraca się ku niegodziwości. Choroby, letarg, gniew, klęski żywiołowe, strach w ogóle, a także strach przed niedostatkiem są coraz częstsze i coraz bardziej determinują codzienne życie ludzi. Pokuta, poświęcenie i inne zwyczaje religijne nie są już stosowane. Wszystkie żywe istoty, czy to ludzie, zwierzęta czy rośliny, ulegają degeneracji.

Kali Jugę poprzedziły trzy inne jugi. Satya lub Krita Yuga, Złoty Wiek, Treta Yuga, Srebrny Wiek i Dwapara Yuga, Brązowy Wiek. W Mahabharacie Hanuman daje dokładny opis cyklu jugi księciu Pandawów, Bhimie. Pisze on:

„Krita Yuga została tak nazwana, ponieważ istniała tylko jedna religia i wszyscy ludzie byli święci. Dlatego nie byli zobowiązani do odprawiania ceremonii religijnych… Ludzie nie kupowali ani nie sprzedawali, nie było biednych ani bogatych. Nie było potrzeby pracować, ponieważ wszystko, czego ludzie potrzebowali, było zdobywane siłą woli. W Krita Yudze nie było chorób; nie było słabnięcia z upływem lat; nie było nienawiści, próżności ani złych myśli; nie było smutku ani strachu. Cała ludzkość mogła osiągnąć najwyższą błogość. Uniwersalna dusza była Biała … utożsamianie Jaźni z uniwersalną duszą było całą religią doskonałego wieku.

W Treta Yudze zaczęto składać ofiary i dusza świata stała się czerwona. Cnota zmniejszyła się o jedną czwartą. Ludzkość poszukiwała prawdy i odprawiała ceremonie religijne; osiągała to, czego pragnęła poprzez dawanie i czynienie. W Dwapara Yudze aspekt duszy świata był żółty. Religia została zredukowana o połowę. Wedy zostały podzielone na cztery części i chociaż niektórzy znali cztery Wedy, inni znali tylko trzy lub jedną. Umysł zmalał, prawda zmalała, pojawiły się pragnienia, choroby i nieszczęścia. Z tego powodu ludzie musieli pokutować. Z powodu powszechności grzechu był to wiek dekadencji”.

Wiele tradycji zostało następnie zmienionych

Od około 5000 lat żyjemy w najciemniejszej ze wszystkich epok, Kali Judze, w której pojęcia takie jak cnota i dobroć nie mają już żadnej wartości i prawie zniknęły ze świata. Ale kiedy tak naprawdę zaczęła się ta era i kiedy się skończy. Do dziś badacze nie zgadzają się co do dokładnego datowania jug. Wiele tradycji zostało nawet później zmienionych. Oznacza to, że pomimo rozbudowanych ram teologicznych cyklu yuga, daty początku i końca Kali Yugi pozostają w dużej mierze nieznane do dziś. Ogólnie przyjętą datą początku Kali Jugi jest rok 3102 p.n.e. – 35 lat po zakończeniu bitwy w Mahabharacie. Uważa się, że data ta opiera się na stwierdzeniu znanego astronoma Aryabhatty w sanskryckim tekście Aryabhatiya, który stwierdza:

„Kiedy minęło sześćdziesiąt razy sześćdziesiąt lat (tj. 3600 lat) i trzy czwarte yug, minęły dwadzieścia trzy lata od moich narodzin”.

Aryabhatta napisał te wersy w wieku 23 lat. Do tego czasu minęło 3600 lat Kali Jugi. Jednak do dziś nie wiemy, kiedy urodził się Aryabhatta ani kiedy skomponował to pismo. Istnieje również fakt, że Aryabhatta nawet nie wspomniał o Kali Yudze z nazwy. Pisze jedynie, że minęło już 3600 lat jugi. Badacze Pisma Świętego zazwyczaj zakładają, że Kali Yuga rozpoczęła się w 3102 r. p.n.e.. Ogólnie rzecz biorąc, stwierdzenie to jest wykorzystywane do uzasadnienia, że Aryabhatiya została skomponowana w 499 roku naszej ery. Nie oznacza to jednak automatycznie, że Kali Yuga rozpoczęła się w 3102 r. p.n.e., ponieważ Aryabhatiya została skomponowana w 499 r. n.e., ponieważ nie wiemy, kiedy dokładnie Aryabhatta żył i ukończył swoją pracę. Innym interesującym i ważnym źródłem jest inskrypcja Aihole Pulakesina II z Badami, która została napisana po upływie 3735 lat po wojnie Bharata i 556 lat po królach Saka.

Jeśli przyjmiemy, że era Saka rozpoczęła się w 78 r. n.e., a wojna Bharata miała miejsce w 3102 r. p.n.e., to Kali Yuga rozpoczęła się w 3067 r. p.n.e., czyli 35 lat po wojnie Bharata.

Należy jednak pamiętać, że istniała również starożytna era Saka, która według uczonych mogła rozpocząć się między 83 r. p.n.e. a 383 r. p.n.e. – choć jest to również kwestionowane. Jeśli inskrypcja z Aihole rzeczywiście odnosi się do starożytnej ery Saka, to era Kali musiała rozpocząć się kilkaset lat przed 3102 r. p.n.e..

Brakuje ważnych dowodów

Faktem jest, że nie ma żadnego tekstu ani inskrypcji, które podawałyby konkretną i wiarygodną datę początku Kali Jugi. Uważa się, że datowanie Kali Jugi na rok 3102 p.n.e. opiera się na informacjach zawartych w astronomicznym sanskryckim traktacie Surya Siddhanta, że pięć geocentrycznych planet (Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn) było ustawionych w jednej linii na 0° Barana w pobliżu gwiazdy Zeta Piscium na początku Kali Jugi.

Jednak Surya Siddhanta wyraźnie stwierdza, że ta koniunkcja występuje pod koniec Złotego Wieku. Współczesne symulacje, na przykład Richarda Thompsona, pokazują, że 17/18 lutego 3102 r. p.n.e. pięć planet zatoczyło na niebie łuk o długości około 42° i przeszło przez trzy znaki zodiaku. Były to Baran, Ryby i Wodnik.

Z astronomicznego punktu widzenia nie była to koniunkcja – znacznie bardziej spektakularne zrównania miały miejsce w poprzednich i następnych stuleciach.

Dlatego też, ponownie, otrzeźwiający wniosek jest taki, że nie ma żadnych astronomicznych podstaw dla początku Kali Jugi, ani nie ma żadnych dowodów na to, że Aryabhatta lub jakikolwiek inny astronom kiedykolwiek obliczył dokładną datę. To, co należy uznać za ważne, to fakt, że w Surya Siddhanta nigdy nie stwierdzono, że takie ustawienie planet miało miejsce na początku Kali Yugi. Wręcz przeciwnie, w Surya Siddhanta jest nawet wyraźnie stwierdzone, że ta koniunkcja planet w 0° Barana ma miejsce pod koniec Złotego Wieku, czyli Satya Yugi. Dosłownie stwierdza się:

„Teraz, pod koniec Złotego Wieku (Krita Yuga), wszystkie planety, na mocy ich średniego ruchu – z wyjątkiem ich węzłów i apsyd – są w koniunkcji w pierwszym Baranie”.

To ważne stwierdzenie zostało niestety błędnie zinterpretowane, a następnie błędnie przedstawione jako fakt przez niektórych wcześniejszych komentatorów, którzy próbowali znaleźć astronomiczne uzasadnienie dla daty 3102 pne. Ustalenie początku i końca Kali Jugi na podstawie tekstów sanskryckich również okazuje się trudne ze względu na szereg nieścisłości dotyczących cykli Jura.

Boskie lata zamiast ludzkich

W wielu tekstach sanskryckich, na przykład, 12 000-letni czas trwania cyklu yuga otrzymał niezwykle wysoką wartość 4 320 000 lat poprzez wprowadzenie mnożnika 360, który został przedstawiony jako liczba „ludzkich lat, ale który w rzeczywistości reprezentuje boski rok”. W książce The Arctic Home in the Vedas opublikowanej w 1903 roku, autor Lokmanya Bal Gangadhar Tilak napisał:

„Kompilatorzy Puran, z których wiele zostało najwyraźniej napisanych we wczesnych wiekach ery chrześcijańskiej, naturalnie nie chcieli wierzyć, że Kali Yuga się skończyła. Podjęto zatem próby przedłużenia czasu trwania Kali Jugi poprzez przekształcenie 1000 (lub 1200) zwykłych ludzkich lat w tyle samo boskich lat, przy czym jeden boski rok lub rok bogów był równoważny 360 ludzkim latom … to rozwiązanie problemu zostało powszechnie przyjęte, a Kali liczący 1200 zwykłych lat został natychmiast przekształcony przez ten pomysłowy zabieg we wspaniały cykl tylu boskich lub 360 x 1200 = 432 000 zwykłych lat „.

Jednak wiele tekstów sanskryckich, takich jak Mahabharata i Prawa Manu, które, jak sugerują uczeni, zostały skomponowane wcześniej niż Purany, nadal zachowuje oryginalną wartość cyklu yuga wynoszącą 12 000 lat.

Mahabharata wyraźnie wspomina, że czas trwania cyklu yuga opiera się na dniach i nocach ludzi. Zoroastrianie również wierzyli w 12 000-letni cykl. „Wielki rok Greków” był różnie określany jako 12 954 lata przez Cycerona lub 10 800 lat przez Heraklita. W swojej książce The Holy Science, opublikowanej w 1894 roku, autor Sri Yukteswar wyjaśnia, że pełny cykl yuga trwa 24 000 lat i składa się z cyklu wstępującego trwającego 12 000 lat, w którym cnota stopniowo wzrasta, oraz cyklu zstępującego trwającego kolejne 12 000 lat, w którym cnota stopniowo maleje. Tak więc po zakończeniu 12 000-letniego cyklu zstępującego z Satya Yugi do Kaly Yugi, sekwencja odwraca się i rozpoczyna się 12 000-letni cykl wstępujący, postępujący od Kali Yugi do Satya Yugi. Yukteswar wyjaśnia:

„Każdy z tych okresów 12 000 lat przynosi całkowitą zmianę, zarówno zewnętrznie w świecie materialnym, jak i wewnętrznie w świecie intelektualnym lub elektrycznym, i jest nazywany jedną z Daiva Yugas lub elektrycznych par”.

Katastrofy ekologiczne i upadek cywilizacji

Zgodnie z doktryną cyklu yuga, okresy przejściowe między yugami charakteryzują się upadkiem cywilizacji i katastrofami ekologicznymi, które zmiotły z powierzchni ziemi niemal całą ludzką cywilizację. Nowa cywilizacja, która wyłania się w nowej yudze, jest budowana i prowadzona przez nielicznych ocalałych z katastrofy, którzy posiadają wiedzę techniczną i duchową z poprzedniej epoki.

Wiele starożytnych źródeł mówi o enigmatycznej grupie zwanej Siedmioma Mędrcami, którzy mieli pojawiać się na początku każdej jugi i promować sztuki cywilizacyjne. Znajdujemy ich w mitach z całego świata – w Sumerze, Indiach, Polinezji, Ameryce Południowej, a także w Ameryce Północnej. „Siedmiu mędrców” posiada nieskończoną mądrość i moc. Mogą podróżować po lądzie i wodzie i przybierać różne formy do woli. Kalendarz Saptharshi starożytnych Indii wydaje się być oparty na ich okresowym pojawianiu się na początku każdej yugi.

Pierwszym okresem przejściowym w 12 000-letnim cyklu yuga jest 300-letni okres pod koniec Złotego Wieku od 9976 r. p.n.e. do 9676 r. p.n.e. W tym czasie nagle zakończyła się ostatnia epoka lodowcowa. Nagle zrobiło się bardzo ciepło, co spowodowało katastrofalne powodzie z powodu topnienia mas lodu. Wiele starożytnych legend odnosi się do tego okresu.

Na przykład Platon donosi w Timaeus o mitycznej wyspie Atlantydzie, która została pochłonięta przez morze około roku 9600 pne w „jeden dzień i jedną noc nieszczęścia”.

Wydarzenie to zostało odnotowane w mitach powodziowych wielu starożytnych kultur, które mówią o ścianach wody, które zalały cały ląd aż do najwyższych szczytów górskich. Archeolog Bruce Masse z Los Alamos National Laboratory w Nowym Meksyku podejrzewa, że za katastrofę odpowiedzialne było uderzenie komety.

Kiedy w 676 r. p.n.e. rozpoczęła się Kali Yuga, wiele wiedzy, tradycji i umiejętności ze zstępującej Kali Yugi zostało zapomnianych. W tym czasie pojawiło się wielu filozofów i proroków, którzy próbowali ponownie odkryć mądrość utraconą przez Kali Jugę i rozpowszechnić ją wśród nieświadomej populacji – byli wśród nich Budda, Tales i Pitagoras. Niemniej jednak wiele wiedzy zostało utracone. Na przykład, oryginalne Wedy składały się z 1180 sakhas, z których tylko siedem lub osiem sakhas, mniej niż jeden procent, jest dziś pamiętanych. Podczas rewizji i spisywania tekstów wkradło się wiele błędów, pominięć i interpolacji. Obejmują one błędy w doktrynie cyklu yuga.

Czy zbliżamy się do końca?

Podsumujmy: Zakres czasowy cyklu yuga ściśle odzwierciedla globalne katastrofy środowiskowe, które towarzyszą okresom przejściowym między yugami. Oznacza to, że co 2700 lat naszą planetę na przestrzeni kilkuset lat nawiedza seria katastrofalnych wydarzeń, które prowadzą do całkowitego upadku cywilizacji. Natychmiast po zniszczeniu i upadku wyłania się nowa cywilizacja.

Wiele wskazuje na to, że cykl yuga był kiedyś obliczany za pomocą kalendarza Saptarshi. Miał on trwać 12 000 lat i składał się z czterech yug o równym czasie trwania 2700 lat każda, oddzielonych okresami przejściowymi trwającymi 300 lat. Cały cykl yuga trwający 24 000 lat składa się ze wznoszącego się i opadającego cyklu yuga, które następowały po sobie jak cykle dnia i nocy przez wieczność. Od 2700 lat żyjemy we wznoszącej się Kali Yudze, która zakończy się w 2025 roku.

Zgodnie z konwencją, 300-letni okres przejściowy po 2025 roku można podzielić na dwa okresy po 150 lat każdy. W pierwszym 150-letnim okresie – „Świcie Kali” – struktury Kali Jugi mogą upaść z powodu połączenia wojen, katastrof środowiskowych i zmian kosmicznych, podczas gdy w drugim okresie – „Świcie Dwapara” – mogą pojawić się duchowo rozwinięte systemy i filozofie wznoszącej się Dwapara Jugi. Jest bardzo prawdopodobne, że oba procesy upadku i wyłaniania się będą zachodzić jednocześnie przez cały 300-letni okres przejściowy, choć być może z różną intensywnością.

Obecny wzrost ekstremalnych zjawisk pogodowych z jednej strony i pierwsze oznaki przebudzenia wyższej świadomości ludzkości z drugiej mogą wskazywać, że skutki okresu przejściowego już trwają.

Musimy teraz uświadomić sobie te wielkie cykle czasu, które definiują ludzką cywilizację – i oczywiście zmiany, które już wyraźnie widać na horyzoncie.