A oto Ja sprowadzę potop wody na ziemię, aby zniszczyć wszelkie ciało, w którym jest duch życia, pod niebem; wszystko na ziemi straci życie. Ale z tobą zawrę moje przymierze i wejdziesz do arki, ty i twoi synowie, twoja żona i żony twoich synów z tobą… ”.
Tak rozpoczęła się epicka historia Noego w Starym Testamencie – sprawiedliwego człowieka wybranego przez Boga do zbudowania ogromnego statku i ocalenia wszelkiego rodzaju żywych stworzeń. Jednak mit o wielkim potopie, który zniszczył grzeszników, nie był wymysłem starożytnych Żydów.
Cywilizacja sumeryjska jest słusznie uważana za jedną z najbardziej tajemniczych w historii świata. Przez kilka tysięcy lat miasta Lagasz, Ur, Uruk (istnieją setki nazw) były ośrodkami gospodarczymi i kulturalnymi między rzekami Tygrys i Eufrat. Przesiąknięta systemem kanałów irygacyjnych dolina rzeki była spichlerzem dla ogromnej populacji.
Miesiącom zimowym towarzyszyły ulewne deszcze i wylewy rzek. Świadczą o tym według kalendarza babilońskiego nazwy dziesiątego (grudzień-styczeń) i jedenastego (styczeń-luty) miesiąca – „tonący” i „bity przez wiatr”. Cykle rolnicze odegrały ogromną rolę w życiu sumeryjskiego społeczeństwa.
Jednak słowa „powódź” można by używać nie tylko w odniesieniu do klęsk żywiołowych. Na przykład starożytne teksty sumeryjskie nazywają „potopem” karę króla akadyjskiej dynastii Naram-Suena, syna Sargona Starożytnego. Bóg powietrza i burz Enlil zesłał karę na władcę państwa za jego nieprawość.
Sama kara miała wiele etapów, najgorszym było splądrowanie stolicy kraju Nippur przez plemię Kutii. Lamenty nad Nippur stały się ostoją miejskich zimowych rytuałów. W nich kara bogów nazywa się „powodzią”, choć najwyraźniej nie było mowy o katastrofie wodnej.
W 1872 roku 32-letni brytyjski grawer i asyrolog George Smith znalazł wśród artefaktów z biblioteki Ashurbanipala fragment glinianej tabliczki z opisem legendy o potopie.
Znalezisko wywołało furorę w społeczeństwie europejskim – przewróciła się słynna legenda Starego Testamentu o prawym człowieku Noe, który zbudował arkę i przeżył klęskę żywiołową. W następnym roku Smith był w stanie udać się na wyprawę do Niniwy, aby znaleźć brakujące fragmenty eposu.
Sponsorem podróży był Edwin Arnold, wydawca The Daily Telegraph. Poszukiwania zakończyły się sukcesem i już w 1875 roku Smith opublikował wyniki swoich poszukiwań w książce : Assyrian Discoveries: An Account of Explorations and Discoveries on the Site of Nineveh, during 1873-1874.
Legenda mówi o gniewie bogów na ludzi za ich nieprawość, wspomniany już Enlil ponownie rozpoczął karę. Padało przez wiele dni i nocy. Ocalonym wybrańcem został król miasta Szuruppak Ziusudra, ostrzeżony przez boga mądrości Ea o zbliżających się mrocznych czasach.
Rzeczywiście, w latach trzydziestych XX wieku ekspedycja z Uniwersytetu Pensylwanii, prowadzona przez archeologa Ericha Schmidta, odkryła warstwę kulturową w Shuruppak, składającą się ze złóż gliny i mułu, co wskazywało na powodzie. Powódź, która miała miejsce w V i IV tysiącleciu pne, spowodowała także zniszczenia w większych miastach Sumeru – Uru, Uruk i Kisz.
Ziusudra, który według legendy rządził w Szuruppaku przez kilkadziesiąt tysięcy lat, zbudował ogromny statek, aby ocalić swoją rodzinę, majątek i żywe istoty żyjące na Ziemi:
„Wszystko, co miałem› Załadowałem tam:
Włożyłem całe srebro na statek;
I przyniósł całe złoto;
I zawiozłem tam wszystkie stworzenia Boże.
Jak również rodzina i krewni.
A z pól i ze stepu
Sprowadziłem tam wszystkie owady;
I przywiózł wszystkich rzemieślników na statek. „
Kataklizm trwał 6 dni, po czym woda zaczęła opadać, a statek wylądował na szczycie góry Nisir – tak w starożytności nazywano Ararat. Bogowie obdarzyli Ziusudrą nieśmiertelnością, a rasa ludzka narodziła się ponownie od niego. Historia ta jest uderzająco podobna do historii Noego. To pozwoliło uczonym stwierdzić, że semickie legendy biblijne były oparte na mitach sumeryjskich, akadyjskich, asyryjskich i babilońskich.
To jednak nie zakończyło historii sumeryjskiego prawego człowieka. Ostatni raz, ale pod innym imieniem, pojawia się w eposie o Gilgameszu – bohaterskim władcy miasta Uruk. Utnapisztim (tak nazywano Ziusudrę w eposie akadyjskim) opowiada królowi, w jaki sposób osiągnął nieśmiertelność. Nie znaleziono jednak żadnej tablicy, która świadczyłaby o zakończeniu rozmowy między dwoma potężnymi bohaterami.
Możliwe, że motywy kultury sumeryjskiej, a następnie akadyjskiej, asyryjskiej i babilońskiej przeniknęły do kultury żydowskiej w wyniku słynnej niewoli babilońskiej z lat 598-582. PNE. Byli jeńcy, którzy powrócili po podboju stolicy państwa X dynastii Chaldejskiej przez perskiego króla Cyrusa Wielkiego i wchłonęli mitologiczną warstwę starożytnej cywilizacji, najwyraźniej zapisali w Torze legendy Starego Testamentu.
Wiele historii odzwierciedlonych w Biblii jest w jakiś sposób związanych z tradycjami babilońskimi, które z kolei są nierozerwalnie związane z kulturą sumeryjską.
Źródło : https://www.soulask.com/the-flood-during-the-sumerian-civilization/
