Krótka historia Antarktydy odpowiednio przedstawia kontekst tła, dzięki któremu można zrozumieć jaśniejszą perspektywę naszego obecnego dylematu. Ostatnie badania ujawniają, że Antarktyda, Indie i Afryka były częścią superkontynentu Gondwany, dopóki nie rozdzielili się około 80 milionów lat temu.
Antarktyda tętniła życiem roślinnym i zwierzęcym, a krajobraz był w dużej mierze płaski i wyznaczony przez wolno płynącą rzekę. Analizując osady zarówno na morzu, jak i wzdłuż wybrzeża, w 2013 roku ustalono, że około 34 do 24 milionów lat temu lodowce zaczęły rzeźbić nierówne pasma górskie i doliny leżące pod pokrywą lodową dzisiaj. Jednak teoria przemieszczenia skorupy głosi, że ludzie mogli żyć na części Antarktydy wolnej od lodu zaledwie 12 000 lat temu.
Seria map Antarktydy zaczerpnięta ze starożytnych kultur pokazała, że kontynent nie zawsze był pokryty lodem. Turecki admirał Piri Reis, któremu przypisuje się stworzenie starożytnej mapy w 1513 roku, przedstawia Antarktydę wolną od lodu na długo przed jej zachodnim odkryciem przez dwóch rosyjskich odkrywców w 1820 roku. Mapa Reisa została znaleziona w Pałacu Topkapi w Stambule w 1929.
Dodatkowo, dwie dekady po Reisie, w 1534 roku Oronce Finé skomponowało mapę, która pokazała również niezwykle precyzyjną i zdeglacjowaną ziemię. Innym wkładem kartograficznym była mapa Orontheusa Phyniusa z 1531 roku, która pokazała nawet góry i rzeki Antarktydy. Wszystkie te mapy z przedlodowcową Antarktydą przybliżają współczesną mapę kontynentu bez obecnej pokrywy lodowej.
To zdecydowanie wskazuje na dowody na to, że ludzie kiedyś zamieszkiwali ten region w gościnnym klimacie. Uważa się, że te mapy z początku XVI wieku zostały częściowo opracowane na podstawie starożytnych źródeł sięgających cywilizacji egipskiej i sumeryjskiej.
Oprócz poparcia tego przekonania o starożytnych cywilizacjach zamieszkujących kontynent, naukowcy odkryli niedawno dwie wielkie piramidy położone zaledwie 15 kilometrów w głąb lądu i trzecią w pobliżu wybrzeża. NASA Operation Ice Bridge ma ekspertów, którzy uważają, że starożytna cywilizacja istniała pod 2,3 kilometra lodu.
Zespół amerykańskich i europejskich naukowców uważa, że może to być ich ostateczny dowód, pokazujący, że Antarktyda nie była lodową tundrą, ale roiła się od wielu roślin i zwierząt, w tym ludzi. Oczywiście, gdziekolwiek piramidy są odkrywane, spekulacje zawsze obfitują w łączenie ich z kontaktami pozaziemskimi.
Gdyby te ostatnie rewelacje okazały się prawdą, na zawsze zmieniłoby to nasze postrzeganie historii. Egiptolodzy i uczeni od dawna wierzą, że egipski sfinks ma znacznie więcej niż 10 000 lat, a nawet 800 000 lat. Erozja wodna największego na świecie posągu wskazuje, że klimat w Egipcie prawdopodobnie zmienił się dramatycznie z lasu deszczowego na pustynię w stosunkowo krótkim okresie kilku tysięcy lat.
Pogląd ten jest zgodny z wnioskami naukowców badających zmiany klimatyczne na Antarktydzie, popartymi mapami z początku XVI wieku, które w zadziwiający sposób pasują do dzisiejszych obrazów radarowych dzisiejszej Antarktydy subglacjalnej. Dalej, W ostatnich latach ogromne struktury piramidalne odkryto także m.in. w Meksyku, Ameryce Środkowej i Południowej, Chinach, Kazachstanie, Bośni. Budowa tych tajemniczych gigantycznych struktur tylko wzmocniła powszechne twierdzenie, że starożytne kultury na całym świecie mogły być wspomagane przez zaawansowane technologie obcych.
Rosnące dowody naukowe pokazują, że zaawansowane cywilizacje z innych układów słonecznych, zarówno w naszej galaktyce, jak i poza nią, migrowały i krzyżowały się z ludzkimi populacjami na naszej ziemi co najmniej 1,6 miliona lat temu.
W ten sposób te nowsze odkrycia całkowicie niszczą wszystko, czego nas uczono, dyskredytując zarówno „fałszywą naukę o liniach czasu pochodzenia człowieka sprzed zaledwie 10 000 lat, jak i pogląd Darwina, że homo sapiens wyewoluował naturalnie z komórka ameby dla małpy i wreszcie dla nas, współczesnych ludzi. Nasza starożytna przeszłość została celowo pogrzebana i zwodniczo ukryta przede wszystkim przez dogmaty religijne i polityczne.
