WIELKA TARTARIA – GLOBALNE PRZEPISYWANE HISTORII – CZY STAROŻYTNE KOLEBKI KULRUROWE POWSTAŁY W XIX WIEKU?

Z pozoru Starożytny Egipt, zachowuje wszystkie swoje tajemnice dla siebie tak aby ludzie nie byli w stanie ich zauważać. Bez niego nurt nauk oficjalnych i alternatywnych, teorii akademickich i spiskowych, poglądów kulturowych, teologicznych, ezoterycznych, i biblijnych upada, jest bardzo ważną częścią duchowej i materialnej kultury ludzkości.

Sfinks, piramidy u zbudowane zarania ery fotografii XIX wieku.

Według badaczy ”Wielkiej Tartarii” starożytny Egipt, podobnie jak starożytność, został wynaleziony, stworzony w 18-19 wieku. w ramach globalnego projektu przepisywania historii, po stworzeniu klasycznej starożytności grecko-rzymskiej, która rozpoczęła się na przełomie XVII i XVIII wieku, w przededniu powstania / odkrycia biblijnego Babilonu. Podobnie jak Babilon, wymyślony przez twórców Biblii, zmaterializowany przez wielkich archeologów, ożywiony nauką, literaturą, kinem, starożytny Egipt został odkopany i odkryty w XIX wieku przez poszukiwaczy przygód i innych, którzy później stali się wielkimi archeologami.

I podobnie jak biblijny Babilon czy starożytna Palmyra, prawie cały starożytny Egipt to, niedokończone ściany kolumn bez sufitów. Porównajmy, żeby nie być bezzasadnym, jak rzekomo nowo wydobyte, odkryte antyki wyglądały na fotografiach z połowy – drugiej połowy XIX wieku.

Trochę starożytnego Babilonu, Myken i Troi.

Ziggurat z UR był przebudowany przez wszystkich, od nowobabilońskiego króla Navonidasa w VI wieku. PNE. do Saddama w XX wieku, teraz jest to praktycznie nowa budowla, podobnie jak wszystkie pomniki starożytnego Babilonu.

Uważa się, że ziggurat z UR został odkryty w XIX wieku, ale został on wydobyty i oczyszczony z wielowiekowych warstw dopiero podczas wyprawy pracownika British Museum Woolley w latach 1922-1934. Ponadto Woolley uczestniczył w odkryciu i wykopaliskach wielu słynnych miast w Egipcie, Sumerze, Azji Mniejszej, Muzeum Brytyjskie jest pełne artefaktów z tych wykopalisk.

Brama Isztar i Droga Procesyjna zostały odbudowane w latach trzydziestych XX wieku. w Muzeum Pergamońskim w Berlinie. Fragmenty bram i lwów zdobiące drogę procesyjną są przechowywane w różnych muzeach na całym świecie. Muzeum Archeologiczne w Stambule ma płaskorzeźby lwów, smoków i byków.

W Detroit Museum of Art – płaskorzeźba Sirrush. Płaskorzeźby lwów znajdują się w Luwrze, Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, Oriental Institute w Chicago, Museum of the Rhode Island School of Design i Museum of Fine Arts w Bostonie. Kopia bramy Isztar została zbudowana w Iraku przy wejściu do muzeum .

Tak wyglądała brama Isztar na przełomie XIX i XX wieku.

Brama pałacu Nabuchodonozora. Czy to było trzy tysiące lat pod piaskiem? Oczywiście nie. Piasek nie dostał się nawet do niszy i rowków. W dolnej niszy, jeśli przyjrzysz się uważnie, nie ma piasku, ale chwasty.

Bezpośrednio przed wykopaliskami w Koldewey Babilon wyglądał właśnie tak.

Kolejne zdjęcie „ruin Babilonu” sprzed wykopalisk. Są tu wyraźnie niedokończone ściany i nie ma sufitów. Prawie cały starożytny Babilon to tylko mury ani śladu podłóg i belek. Podobnie wyglądają przedmieścia Doniecka, w opuszczonych wioskach.

Teren nie był pokryty nigdy piaskiem nawet przez rok, w przeciwnym razie nie rosły by tam trawy.

Dlaczego palmy rosły pod tysiącletnim piaskiem? I ogólnie: gdzie są materiały, opisy, dokumenty filmowe i fotograficzne, cały przebieg wykopalisk w Babilonie? Tam nic nie ma. 

Rozumiem, że tych zdjęć jest bardzo niewiele, aby wyciągnąć takie wnioski, ale można je wytłumaczyć tylko jednym: starożytny Babilon to globalne oszustwo. Cała wielka historia Babilonu powstała w mediach, artefakty muzealne powstały na warsztatach uniwersyteckich, jak starożytna Grecja i inne. I na miejscu niedokończone miasto zostało opuszczone jak zwykły plac budowy.

Przypomnijmy, do XX wieku miasto Babilon uważano jako biblijną metaforę, kiedy niespodziewanie, odkryty i wykopany przez niemieckiego architekta (!!!), nauczyciela, archeologa Roberta Koldeweya w latach 1899-1917. Wcześniej było on przypadkowo uczestnikiem wykopalisk w Troi.

Ten sam szef odkrywcy Babilonu, wielki mentor i archeolog Heinrich Schliemann, tak naprawdę nie wierzył że fotografie z tych prac zostaną utrwalone, pozostawiając tylko kilka wyraźnie zainscenizowanych zdjęć z epokowych wykopalisk innych literackich miast takich jak Myken i Troja.

Wolał zachować swoje encyklopedyczne odkrycia w Hellas i Troi w narysowanej formie.

I nie bez powodu. Cała ta roślinność spod głazów, które leżały w warstwie kulturowej z czasów homeryckich w nowo wykopanych mykeńskich bramach i fortecach, wieloletnich chwastach i krzewach, budzi wątpliwości, że właśnie zostały wykopane.

Trochę antycznej Palmyry.

Zdjęcia wyraźnie pokazuje, że Palmyra, Babilon, Niniwa … – opuszczone na krótko przed wojną nie były pokryte piaskiem przez tysiące lat, ani przez rok, ani przez jeden dzień. W przeciwnym razie nie byłoby tam pustynnych traw i krzewów, którymi zarosłyby wszystkie te „antyki”, które zostały zarejestrowane i sfilmowane w połowie XIX wieku, u zarania „ery fotografii”. Nikt tam niczego nie wykopał. Fotograf uznał je za te struktury. Od jego budowy minęły dziesięciolecia, sądząc po roślinności.

W jednym z reportaży o wandalizmie statystów z ISIS, przypomnijmy sobie, jak aktorzy zburzyli skrzydlatych strażników z betonowych kostek z odlewanym tynkiem z pałacu asyryjskiego króla Senacheryba (rzekomo VIII wpne) przez wielki brytyjski archeolog Henry Layard (odkryty i wykopany w latach 1845-1851) oraz posągi z wyposażeniem z fortecy Dur-Sharrukin Sargona II (rzekomo zbudowanej w VIII wieku pne) Widzimy ty wyraźnie że posągi i rzeźby są wzmocnione stalowymi prętami odlewniczymi !

Tym razem jest jeszcze ciekawiej !

I trochę więcej Palmyry. Filmowanie przed wszystkimi występami syryjsko-igilowo-wojskowymi. Wszystko jest tam na wzmocnione stalowymi prętami niczym w nowoczesnym budownictwie, jeśli przyjrzeć się uważnie, eksponatom muzealnym i ruinom rzymsko-hellenistycznym.

Słupek wejściowy do świątyni Baala jest w całości wyposażony w okucia, okrągłe i profilowane.

Na pierwszym zdjęciu Petry, z jeszcze nie ukrytymi wadami budowniczych, w stropie zostały kawałki drewna.

Otóż, jeśli ktoś pokaże tę część kamiennego bloku, nie mówiąc, że ciosana świątynia Jowisza, pierwszy robotnik budowlany powiedziałby: szalunek i zaprawa murarska, co więcej, z niedopełnionymi zatokami. Naukowcy mówią jednak o laserach, super narzędziach do cięcia kamienia. Cóż, to ich praca.

Krawędź bloków to wyraźny narożnik, z którego wykonana jest rama szalunkowa.

W Baalbek przedstawiono obie technologie odlewania ze sztucznego granitu, w jednym miejscu przykłady takich kolumn stoją obok siebie: jeden element pod tynkiem granitowym lanym, drugi z elementów odlewanych

Ten kikut odlany w tym miejscu iw takiej postaci, w pochyłej platformie, nierówno leżącej, wyraźnie widać poziome warstwy odlewu, absolutnie nieuniknione przy takiej objętości. Strzałki pokazują granice warstw.

Przy oświetleniu z boku widoczna jest nie tylko różnica w fakturze warstw położonych poziomo, ale także strefa pęknięć między warstwami, która przebiega również poziomo.

Bardzo interesujące jest słuchanie towarzyszy naukowców-rzeźbiarzy: w jaki sposób erozja wybrała te wspaniałe rowki erozyjne spod belek, kwadratowych, w równej odległości, wzdłuż linijki?

Trochę starożytnego Egiptu .

Bez względu na to, jak uboga jest roślinność egipskiej pustyni (a prawie cały starożytny Egipt powstał na jej granicy), a ona również wskaże na pierwszych fotografiach głównych „odkrytych zabytków”, że nikt ich nie wykopał.

Słynny kompleks Medinet AbuRamzes III, rzekomo zbudowany w XII wieku pne Został odkryty i wykopany przez naukowców z Najwyższej Rady Starożytności (SCA) Egiptu w 1859 roku.

Zdjęcie ma datę 18 marca 1862 r. Część sali faraona w świątyni pałacowej. Ruiny, trzy lata jak wykopano, chociaż krzaki zarosły nieco ponad trzy lata. Te. wykopaliska pomnika rozpoczęły się wcześniej, a SCA po prostu zakończyło proces.

To wzgórze było głównym sekretem budowy piramid, kolosów i innych konstrukcji z ciężkich elementów. Odtąd będziemy to nazywać: budowaniem ziemi. To także szalunek. Podczas wypełniania stopniowo wlewano kolumny i inne mega konstrukcje w wymodelowanym i gładkim szalunku.

To już jest zbawienie bałaganu. Brak fundamentów. Grunt budowlany został usunięty, Nil wylał, woda gruntowa podniosła się – trzeba było wyrzeźbić podpory, aby kolumny nie spadły.

Oto zabawne ujęcia. Sala Kolumnowa Amenhotepa III, Luksor. Pierwsze zdjęcie to 1857, potem 1864. Na zdjęciu opuszczone przyrządy budowlane do wykańczania „części kamieni”. Połowa piasku zostaje zdmuchnięta. Tymczasowe mury między kolumnami twierdzy gruntu budowlanego nadal stoją. W kupie piętrzą się krzewy, które zdążyły wyrosnąć podczas budowy wielkiej świątyni.

Jeszcze bardziej zabawna jest sala hipostylowa, są takie w Luksorze, Karnaku … Historycy uważają, że wszystko, co pozostało z kolumn, jest tutaj.

Rysowane są plany i rekonstrukcje hipostylu. Nowa architektura królestwa – proszę!

A na zdjęciu po wykopaliskach tego samego Medinet Abu widać dolne sektory kolumn i ani jeden górny, chociaż powinny być tutaj stosy. Nikt nie zbudował tej hali, zostawili ją taką, jaka jest, a nawet nie wykonano minimum. Czas naglił, dostawcy nas zawiedli, czy brygadziści pili ?

Jest zdjęcie słynnych wykopalisk. Zachodnie wejście do sanktuarium Amona.

Niemal z tego samego punktu – zdjęcie z naszych czasów. Co widzimy Coś dziwnego. ”Starożytne” egipskie płyty. Bloki są rozrzucone w nieładzie. Arabowie toczą w kierunku świątyni. Nad siłownikami na prawym torze znajduje się trójnóg konstrukcji podnoszącej. A baranów z ciałami lwa wyraźnie brakuje w obu szeregach. To nie są wykopaliska. To jest ostateczna konstrukcja. Usuną grunt szalunkowy i odpady budowlane, przyniosą barany, ułożą płyty – będzie dziedzictwo ludzkości dla UNESCO.

Cudowne zdjęcie w temacie: przybycie sfinksa z głową baran. Widzimytu rozładowywanie towaru przed zainstalowaniem przy wejściu do Świątyni Amona.

Przyjrzyj się teraz uważnie tym starożytnym Egipcjanom – środkowemu Nilowi, grobowcowi Taharki. Co robią za pomocą dwóch szyn, łomu, dźwigni z belek – czy ostrożnie usuwają starożytne egipskie arcydzieło, bezcenną betonową płytę sufitu piramidalnej świątyni Pharanon Tahark, docierając do grób, czy też umieszczają go na ścianach nośnych?

Ale ten faraon właśnie został wykopany z piasku? A może przyniesiono go na miejsce znaleziska w wózku? Oczywiście nie wykopali, a tylko przynieśli – piasek nie zdążył nawet wypełnić rowków wewnątrz odlewanej formy.

Przyjrzymy się też Abu Simbellowi – unikalnym posągom starożytnego Egiptu, solidnie wykutym przez starożytnych egipskich kamieniarzy ze starożytnych egipskich skał monolitycznych w XIII wieku pne. i otwarte, tj. ukończony na początku XIX wieku. Ciekawe, że zostały zdemontowane jako lego i przetransportowane wyżej w latach 1964-68 z powodu zalania zbiornika hydroelektrowni w Asuanie. Zostały one odlane, jak wszystkie podobne posągi, z okuciami.

Podobno najstarszy posąg ludzkości, świadek powodzi i strażnik piramid, wykuty w litej skale, jest w rzeczywistości ostatnim z obiektów starożytnego Egiptu na Gizie, który został ukończony pod koniec xix wieku..

Patrzymy na zmiany w tylnej części Sfinksa.

Następnym razem pod pozorem renowacji, odbudowy tynk zostanie odnowiony, a „lita skała” pozostanie jak nowa. Tak powstały wszystkie egipskie antyki. Na budowie Sfinksa, użyto również kolejki wąskotorowej.

Zobaczmy teraz jak wizerunek najbardziej tajemniczego i najwspanialszego posągu na świecie został przeinaczony wyraźnym zakrzywionym ogonem, zaokrąglonymi bokami i zrobionym tyłkiem lwa.

Sfinks z mitów i legend przybrał swoją obecną postać nie tak dawno temu. Otóż oryginalnie Sfinks był stworzeniem z rybim ogonem. A wizerunek tego stworzenia przypominał bardziej Syrenę, był on powszechnie znany u Sumerów, Asyryjczyków, Filistynów.

W XVI wieku (cóż, tak się uważa, trzymajmy się tradycyjnej historii dla lepszego zrozumienia metamorfozy) Sfinksy z rybimi ogonami były wszędzie.
Pochodzi z lat 1505-36.

Wykopaliska (prawdopodobnie) Sfinksa rozpoczęły się w 1858 roku, a zakończyły się w większości w 1925 roku. W okolicach początku wykopalisk powstało wiele wybitnych dzieł literackich, muzycznych i wszelkiego rodzaju sztuki o syrenach.

Mniej więcej w tym samym czasie ludzie morza, syreny zniknęły z recenzji i prac i narracji naukowej z geografi i biologii.