EGZOSZKIELETY – AUTOMATYCZNE ZBROJE DA VINCI I TAJEMNICA ”JEŹDZICA BEZ GŁOWY”

Jeśli zwykły laik celowo nie studiował renesansu, jest mało prawdopodobne, aby wiedział o mechanicznym rycerzu „Leonardo”. Media wyolbrzymiają Mona Lisę jej enigmatycznym uśmiechem, wierząc, że dzieła da Vinci to zwykłą sztuka do podziwiania. Jednak istnieją mało znane wynalazki wskazujące na kolejną rozbieżność w oficjalnej historii ludzkości kierując nas w stronę teorii o egzoszkieletach średniowiecznych rycerzy.

Przedstawiony materiał jest sprzeczny z oficjalną historią i ogólnie przyjętymi dogmatami. Daty mają jedynie charakter informacyjny i NIE odzwierciedlają rzeczywistości .

Robot Leonarda, czyli mechaniczny rycerz Leonarda (wł. Automa cavaliere, dosł. „Mechaniczny rycerz ”) – humanoidalny robot opracowany przez Leonarda da Vinci około 1495 roku. Na pierwszy rzut ok wydaje się to być „zwykła zbroja” średniowiecznego rycerza. Nie wiedząc, że w środku znajduje się mechanizm, trudno sobie wyobrazić, że mamy do czynienia z robotem.

Według badań przeprowadzonych na Uniwersytecie Kalifornijskim plany robota znajdują się w albumach „odkrytych” w latach pięćdziesiątych XX wieku. Robot rycerz mógł stać, siedzieć, podnosić przyłbicę, poruszać rękami, wykonywać manewry bronią.

Cały system robotyczny współpracował z kołami pasowymi i pasami. (Uwaga autora: Koło pasowe (schijf, krążek angielski) to koło cierne z obręczą lub rowkiem na obwodzie, które przenosi ruch na pasek napędowy lub linę). Robot jest opisany jako noszący niemiecko-włoską średniowieczną zbroję i zaprogramowany do wykonywania kilku humanoidalnych ruchów (wstawanie i siadanie, poruszanie rękami i szyją).

Ponadto mieli anatomicznie prawidłową budowę szczęki. Technologia została częściowo oparta na badaniach anatomii Leonarda, w szczególności Człowieka witruwiańskiego. Projekt ten jest częściowo wynikiem badań anatomicznych Leonarda w Kanonach proporcji. Należy zauważyć, że wynalazek ten nie był znany przez prawie 500 lat. W latach pięćdziesiątych historyk Carla Pedretti znalazła rysunki w dużej kolekcji rysunków da Vinci.

Kodex Atlantycki

Kodeks atlantycki to 1119-stronicowy manuskrypt autorstwa Leonarda da Vinci. Strony pochodzą z lat 1478 -1519 i zawierają rysunki i notatki na różne tematy: aerodynamikę, broń, instrumenty muzyczne, matematykę, botanikę itp. Rękopis został skompilowany przez Pompeo Leoniego z porozrzucanych arkuszy, które wszedł w jego posiadanie i obecnie znajduje się w Mediolan, w Bibliotece Ambrozjańskiej.

Zaskakujące jest, że te projekty Da Vinci są nieznane ogółowi społeczeństwa. Nie wiadomo, JAK dokładnie „zaprogramowano” roboty i co wprawiło mechanizm w ruch.

Jedno jest jednak jasne: projekt był niezależny i nie sugerował przebywania wewnątrz osoby. „Mechaniczny rycerz” Da Vinci rzuca światło na tajemnicę średniowiecznej zbroi, a mianowicie na jej anatomicznie nieodpowiednią dla człowieka konstrukcję. Pancerz był nie tylko niewygodnym „kombinezonem bojowym”, nieskutecznym kombinezonem ochronnym, ale także utrudniał najprostsze zdolności motoryczne człowieka.

Co wiadomo o rycerzach w pełnej zbroi? Że mają ruchomy staw łydkowy i nie ma pięty jako takiej, tj. „But” jest natychmiast zginany na stopie. W tym samym czasie możesz wsunąć stopę do przodu przez jednoczęściową zbroję łydki tylko przez odpięcie stopy lub bez niej, lub przez rozciągnięcie zbroi, cóż, lub zakładając zbroję o kilka rozmiarów większą lub mając chude nogi, ich zapięcie było bardzo słabe, jak na przykład w przypadku sznurków.

Pancerz to konstrukcja nieodpowiednia anatomicznie dla człowieka. Pancerz był nie tylko niewygodnym „kombinezonem bojowym”, nieskutecznym kombinezonem ochronnym, ale także utrudniał najprostsze zdolności motoryczne człowieka.

Podobnie, jak gorsety dam dworu, zbroja przypomina bardziej konstrukcję nośną dla postaci niezdolnej do samodzielnego stania pionowo.

Pierwsze gorsety dworskich dam bardziej przypominają zbroje i bardzo przypominają zbroje. Te ubrania były rodzajem ”zewnętrznego szkieletu” i pozwolono na wykonanie najprostszych ruchów humanoidalnych. Alternatywna wersja początkowo traktuje zbroję jako egzoszkielet i / lub robota bojowego. Rycerze mieli wygląd humanoidalny ale kto lub co było w środku ?

Po kolejnej katastrofie, kiedy utracono technologię, pozostali przy życiu tubylcy zaczęli naśladować wygląd robotycznych rycerzy. Ściśle mówiąc, skopiowano wszystko, co pozostało z poprzedniej cywilizacji. Moc okazała się być z tymi, którzy pierwsi pospieszyli i przywłaszczyli ocalałe relikwie. W historii nazywano go „renesansem”, czyli dosłownie. Starożytne dziedzictwo, które przetrwało „mroczne średniowiecze”, powódź, zarazę, wielki pożar Londynu, zostało odrodzone, a raczej skopiowane.

Technologia tworzenia robotów bojowych została utracona, podobnie jak wiele innych. Pozostałe egzemplarze rozebrano na części. Detale zewnętrznego części zaczęły być spinane pasami i sznurowadłami i przymierzone dla siebie. Pancerz jako taki zaczął być używany przez artystów do pozowania i nadawania wizerunkowi znaczenia.

Popularyzacja robota „Leonardo”

Robot „Leonardo” został zaprezentowany publiczności, aby uciszyć niewygodne pytania z przeszłości. W przeciwieństwie do tchórzliwych historyków „starej szkoły”, nowe pokolenia badaczy porównują starożytne relikwie z nowoczesną technologią. Należy zauważyć, że obecnie jak dotąd nie udało się odtworzyć działającego robota da Vinci

Pierwszy model powstał w 1997 roku i był szeroko stosowany przez wydawców i media do publikowania ich w odniesieniu do Robota Leonarda da Vinci. Nic dziwnego, że robot nie został jeszcze odtworzony. Rekonstruktorzy, starając się ich zdaniem osiągnąć maksymalną „autentyczność”, próbowali rozwiązać ewidentnie nieudany problem. Przyjrzyjmy się nowoczesnej rekonstrukcji Robota Leonarda w 2007 roku.

Szczególnie uderzające jest zastosowanie drewnianych elementów i skórzanych pasów, biorąc pod uwagę metalową konstrukcję. Po co drewno, skoro w czasach da Vinci produkcja wyrobów żelaznych była tak ugruntowana? Całkiem możliwe jest użycie nitów lub innych elementów metalowych jako elementów złącznych. Oczywiste jest, że próba odtworzenia oryginału zakończyła się niepowodzeniem.

Prawdopodobnie rekonstruktorzy nie chcieli odtworzyć oryginalnego „Robota Leonarda”, Kopia została stworzona dla rozbawienia tłumów i odwrócenia uwagi od powyższego artykułu. Być może jest to prototyp, ale przy kolejnej próbie replikacji innego robota ponownie wykorzystywane są elementy drewniane.

Mniej więcej „mechaniczny” rycerz znajduje się we Florencji, w Muzeum Leonarda da Vinci. Model wygląda znacznie lepiej niż poprzednie. Warto założyć, że we Florencji jest prawdziwy robot bojowy. Zachowana kopia, która dziś jest przedstawiana jako „rekonstrukcja”. Brak pasów mówi o epoce przed tzw. Renesans. Prawdopodobnie ten model nie ma nic wspólnego z postacią da Vinci.

Robot Monk

Najbardziej znanym przykładem publiczności jest Clockwork Monk. Prawdopodobnie zbudowany w latach sześćdziesiątych XVI wieku przez włosko-hiszpańskiego zegarmistrza, inżyniera i matematyka Toledo Juanelo Turriano (Gianello Torriano; z domu Giovanni Torriani).

Każda część ciała mnicha wykonuje swoje własne czynności: ciało obraca się, głowa patrzy na lewo i prawo; usta się poruszają; oczy patrzą na krzyż za każdym razem, gdy się podnosi; prawa ręka uderza w klatkę piersiową, a być może najbardziej efektownie, lewa ręka podnosi i opuszcza krzyż i różaniec. Mechanizmy zegarka są ukryte pod jego płaszczem.

Mechaniczny mnich nadal może się poruszać, poruszając ustami i rękami w cichej modlitwie. Okaz został wykonany z drewna i żelaza o wysokości około 40 cm. Ta maszyna, która działa do dziś, została zakupiona przez Smithsonian Institution w 1977 roku.

Robots Women

Kunsthistorisches Museum w Wiedniu mieści żelazną zbroję z żelazną plisowaną spódnicą. Datowane na 1526 r.Materiał: Kute, kute, częściowo trawione. Wytrawianie: wypełnione czarną farbą (nowoczesne). Skóra (częściowo nowoczesna). Haczyki, nity: żelazo. Hełm: żelazny, kuty, kuty, częściowo trawiony, częściowo malowany. Mosiądz.

Według oficjalnej wersji zbroja ta, wykonana w północnych Niemczech na wzór z Innsbrucku, została wykonana przez Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego Albrechta z Brandenburgii i prawdopodobnie została wykonana z okazji jego ślubu z Dorotheą Duńską 1526. Panna młoda i pan młody wygrawerowana na odwrocie zbroi wskazówka z tej okazji.

To kolejny przykład robota, tym razem w damskiej sukience. Grawer na odwrocie może wskazywać, że robot był prezentem ślubnym. Podobne przedmioty, które zgodnie z oficjalną wersją były od tego czasu strojami ceremonialnymi bez wątpienia nie można ich było użyć w bitwie.

Dullahan – bezgłowy jeździec

Ocalałe roboty bojowe znajdują odzwierciedlenie w folklorze, podobnie jak inne urządzenia techniczne. Na przykład Dullahan jest złowrogim duchem w mitologii irlandzkiej, przedstawiającym potwornego bezgłowego jeźdźca. Powszechnie znany jako Bezgłowy Jeździec.

Obecność „głowy” w robotach była skrajnie warunkowa. Głowa pełniła funkcję społeczną dla lepszej mimiki z ludźmi, tj. z tymi, którzy go mają. Widać, że obecność ludzkiej głowy w środku nie była zamierzona. Konstrukcja robotów była zróżnicowana. Sądząc po średniowiecznych rękopisach, głowa robota pełniła raczej funkcję estetyczną. W środku mogła znajdować się kontrola, ale najwyraźniej nie była to główna.

Legenda o bezgłowym jeźdźcu to mistyczna i smutna opowieść o samotnym zagubionym robocie – robocie bez właściciela, zaprogramowanym do zabijania i aż do ostatniego impulsu wykonuje polecenie. Taka jest rzeczywistość, drogi czytelniku. Prawdziwa historia ludzkości jest znacznie ciekawsza, a jednocześnie absolutnie pragmatyczna. Najważniejsze jest, aby wszystko było na swoim miejscu.

Pozostaje nurtujące pytanie, kto lub co było tych zbrojach ? Jak były kontrolowane i sterowane, jaką energią i skąd pochodzi ta technologia biorąc pod uwagę że Da Vinci sam nie mógł wszystkiego stwożyć.