KULT WĘŻA W WATYKANIE I RELIGIACH ŚWIATA – CZY WSZYSCY WYWODZIMY SIĘ OD GADA?

W tym artykule przyjrzymy się jednemu z najważniejszych, powszechnych i kontrowersyjnych symboli chrześcijaństwa i gnostycyzmu – symbolowi Węża.

Symbol najwyższej mądrości Bożej, upadku, odnowienia życia, płodności, zmartwychwstania, grzechu, uzdrowienia i Pierwszego Aktu Wolnej Woli.

Szczególnie uderzające sprzeczności znajdujemy w chrześcijaństwie. Z jednej strony demonizacja Węża jako sprawcy grzechu pierworodnego, z drugiej kult Węża, co wyraźnie potwierdza nowoczesny budynek Sali Audiencyjnej Pawła VI w Watykanie.

Współczesna nauka pokazuje nam podobieństwo między ludzką skórą a łuskami węża. Jak głęboko to sięga? Na zdjęciu wykonanym za pomocą mikroskopu elektronowego widać, że naskórek to gęsta powłoka utworzona przez przerywane warstwy martwych komórek skóry, które nieustannie złuszczają się i są zastępowane komórkami z warstw leżących poniżej.

Teoria, że ​​cała ludzkość ma „skórę węża”, pochodzi z trzeciego rozdziału Księgi Rodzaju, starożytnego tekstu Targum Jonatana ben Uzziel. tekst targum poprzedza Biblię Króla Jakuba.

A Adam nazwał imię swojej żony Hawa, ponieważ jest ona matką wszystkich dzieci ludzkich. A Pan Bóg uczynił dla Adama i jego żony szaty czcigodne ze skóry węża, którą zrzucił z siebie, na skórę ich ciała, zamiast odrzuconej ozdoby; i przyodział ich. ( Link do źródła )

”King James Version” to angielskie tłumaczenie Biblii pod patronatem króla Anglii Jakuba I i opublikowane w 1611 roku. W związku z tym Tagrum(1) poprzedza również tłumaczenie synodalne, które zostało opublikowane w 1819 roku. Natomiast pełny tekst Synodalnego Przekładu Biblii opublikowano w 1876 roku.

Pochodzenie materii wraca do Ogrodu Eden, kiedy Ewa została rzekomo „oszukana” przez węża, i cała ludzkość przeszła z „stan ducha” w ciało, które jest sprzeczne z „Duchem Bożym”.

Galacjan, rozdział 5, przekład synodalny:

16. Powiadam: chodźcie w duchu, a nie spełnicie pragnień ciała, 17. bowiem ciało pragnie przeciwieństwa ducha, a duch przeciwieństwa ciała; nie robisz tego, co chcesz. 18. Jeśli jesteś prowadzony przez ducha, nie podlegasz prawu. 19. Uczynki ciała są znane; są to: cudzołóstwo, wszeteczeństwo, nieczystość, lubieżność, 20. bałwochwalstwo, magia, wrogość, kłótnie, zawiść, gniew, waśnie, nieporozumienia, (pokusy), herezje, 21. nienawiść, morderstwa, pijaństwo, zniewaga i tym podobne. Oczekuję was, tak jak wcześniej, że ci, którzy to czynią, nie odziedziczą Królestwa Bożego.

Z piątego rozdziału Listu do Galatów rozumiemy, że wszystkie złe uczynki: cudzołóstwo, wszeteczeństwo, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, nienawiść, niezgoda, naśladownictwo, gniew, waśnie, bunt, herezja, zazdrość, morderstwa, pijaństwo, rozpusta itd. pochodza zciała a nie z królestwa Bożego.

Słowo „ ciało ” – greckie słowo σάρξ [sarx] , który jest zdefiniowany jako organ (w przeciwieństwie do duszy lub ducha) człowieka.

Słowo „ duch ” to greckie słowo π νεῦ μ α [pneuma] i jest zdefiniowane w jako strumień powietrza, oddech, czyli (ludzka) rozumna dusza.

Jeśli całe zło pochodzi z ciała, to logiczne byłoby, że ciało nie było stworzeniem Pana Boga, ale stworzeniem Węża, który oderwał się od Boga, ale wtedy dowiadujemy się o wiele ciekawszych wersji popularnego mitu.

Watykan i kult węża

Ciekawostka: Czy wiesz, że największym kościołem na świecie będącym siedzibą chrześcijaństwa jest Watykan, który został zbudowany w kształcie Węża w Koronie?

Możemy wyraźnie określić kształt głowy węża. Patrząc z lotu ptaka zza korony Watykanu dostrzegamy, że tam, gdzie jest język węża, jest rozwidlony chodnik. Uwielbienie Watykanu do węży potwierdzają także nowoczesne rozwiązania projektowe. Papieska sala przyjęć w Watykanie została zaprojektowana dokładnie tak, jak głowa gigantycznego węża wewnątrz i na zewnątrz.

Niewątpliwe podobieństwo do gadów jest uderzające.

Z wysokości lotu wyraźnie widać kształt głowy Węża.

Sala Audytoryjna Pawła IV, znana również jako Papieska Sala Audiencyjna, to budynek w Rzymie nazwany na cześć papieża Pawła IV o pojemności 6300, zaprojektowany przez włoskiego architekta Pierre’a Luigiego w żelbecie i ukończony w 1971 roku.

Powrót do kwatery głównej. Watykan ma okno dokładnie tam, gdzie jest paszczę węża. Poniższy obrazek przedstawia widok wnętrza.

Kolejnym dowodem potwierdzającym, że Watykan został zbudowany w formie węża w koronie, jest pochodzenie jego nazwy. Słowo „ Watykan ” dosłownie oznacza „Przepowiadający Wąż”. Watykan i Bazylika św. Piotra zostały zbudowane na starożytnym pogańskim miejscu zwanym vaticanus mons lub vaticanus collis po łacinie, co oznacza wzgórze lub górę proroctwa. Według innej wersji oryginalna nazwa to Mons Vatican (co oznacza „Miasto Umarłych”). Został założony jako cmentarz.

Ambona św. Piotra – Największy ołtarz na świecie znajduje się dokładnie naprzeciw tego samego witrażu. Ambona składa się z aniołów spadających z nieba i doskonale ilustruje nie tylko mitologię biblijną, ale także nauki gnostyckie i kabalistyczne.

Co mówi o tym Biblia?

Judy 1 werset 6, nieprawidłowe tłumaczenia:

W tłumaczeniu synodalnym zauważa się również aniołów, którzy nie zachowali swojej godności, ale opuścili swoje mieszkanie w wiecznych więzach, w ciemności, na sąd wielkiego dnia. Tłumaczenie Desnitsky’ego Nawet aniołowie, którzy zdradzili swoją służbę i porzucili swoją siedzibę, staną przed wielkim sądem w dniu ostatecznym, a do tego czasu Bóg trzyma ich w niezniszczalnych kajdanach ciemności.

Według słownika cerkiewnosłowiańskiego:

Aggel jest gramatycznie sztucznym terminem oznaczającym „posłańców zła” lub upadłych aniołów („Aggels of Satan”), w przeciwieństwie do jasnych „aniołów Bożych”, którzy zachowali swoją pierwotną godność. Słowa aggel (а҆́гглъ) i anioł (а҆́гг҃л) są pisane w języku cerkiewnosłowiańskim w ten sam sposób, ale anioł ma nad sobą tytuł ( ~ ) (znak oznaczający pojęcia sakralne). Aggelowie, którzy stali się upadłymi aniołami, którzy utracili swoją świętość, przynależność do Boga, są napisane bez tego znaku.

Teraz, wracając do największego ołtarza na świecie, widzimy, że odwrócony do góry nogami przypomina kobiecy układ rozrodczy. Odpowiednie elementy ołtarza zostały podświetlone na różowo dla ułatwienia.

Możemy dokładnie odwzorować każdą część ołtarza na jajniki, jajowody, macicę, szyjkę macicy, łechtaczkę i otwór pochwy żeńskiego układu rozrodczego.

„Anioły” spadają z nieba, by urodzić się i umrzeć jak ludzie, dzięki żeńskiemu układowi rozrodczemu.

Tutaj znowu widoczne jest podobieństwo do Węża. Żeńskie genitalia są bardzo podobne do ust węża. Nie trzeba dodawać, że od wieków głównymi wrogami Kościoła były Kobiety i Węże, jako źródło „ zła ”.

A jeśli historia Ewy jest wystarczająco spopularyzowana, to historia Lilith , jako pierwszej kobiety i stworzenia wężopodobnego, została celowo zignorowana przez teologów.

Publiczne potępienie wolnej woli Ewy jest oderwane od pierwotnej historii stworzenia, a mimo to kultu Węży w Watykanie, wywołały kontrowersje, które zarysowaliśmy wcześniej. Poniżej, na słynnym alchemicznym zwoju George’a Ripleya, zilustrowano fabułę stworzenia Świata i stworzenia Pierwszego Człowieka i/lub Pierwszego Archonta. Kluczową rolę odgrywa Gadzia Kobieta, która tchnie życie w swoje Stworzenie [Dziecko].

Na powiększonym fragmencie czytamy łaciński napis „ Speritus ” na kobiecie, zgodnie z opisem, przypominający Lilith i „ Anima ” na dziecku, które urodzi.

Zakłada się, że zamiast „Speritus” oznaczano „Spiritus”. Według badań Petera Murraya Jonesa i Leah T. Olsan The Performative Rituals of Conception and Childbirth in England 900-1500. ” :

Definicje słowa „ Spiritus ” z łaciny – duch, oddech, powietrze, dusza, życie.Definicje ” Anima ” – powietrze (żywioł), oddech, życie, dusza, duch, zasada życia, wiatr, bryza.

Z ilustracji możemy wywnioskować, że to Kobieta gad tchnęła życie w Pierwszego Człowieka (według autorki artykułu, pierwszego Archonta)

Biblia, Kabała i Gnostycyzm

Niewiele osób wie, że słynny obraz Kabalistycznego Drzewa Sefirotów z Malchut poniżej jest ilustracją biblijnego Upadku. Natomiast idealne Drzewo Życia to zrównoważony system zamknięty, który można nazwać oryginalnym światem „boskim” lub „duchowym”.

Thomas Karlsson w swojej książce ”Kabbalah, Cliffot and Goetic Magic” pisze:

Aby w pełni zrozumieć Drzewo Życia, musisz znać jego tło. Ważne jest, aby zrozumieć, że ogólnie przyjęty obraz Drzewa Życia jest obrazem zdegradowanym, obrazem Drzewa po upadku. Upadek to upadek człowieka i natury w materię (lub w materializm, jeśli wolisz takie sformułowanie). Upadek oddziela nas od świata duchowego, a między człowiekiem a boskością otwiera się Otchłań. Celem adepta jest przywrócenie związku między człowiekiem a bóstwem. Tradycyjna ścieżka kabalistyczna to Ścieżka Prawej Ręki , której celem jest przywrócenie pierwotnej harmonii między człowiekiem a bóstwem. Jest jeszcze inna ścieżka – ścieżka lewej ręki, która zakotwicza i pogłębia Upadek. Adept ciemności kontynuuje Upadek, oddalając się od Boga, aby osiągnąć osobistą boskość.

Kabała klasyczna, jako główne religie świata, przyjęła tzw. Ścieżka Prawej Ręki, która głosi służbę Stwórcy/Bogu i ścieżkę naprawy . Podczas gdy ścieżka Lewej Ręki, która zakłada ewolucję osobistą, jest praktycznie utożsamiana z satanizmem.

W rzeczywistości Wąż, który jest symbolem pierwszego aktu Wolnej Woli „uległej” Ewy, został zdemonizowany. Odpowiednio demonizowano przejawy wolnej woli jednostki. Idea pewnego rodzaju „korekty” dla treningu i tłumienia krytycznego myślenia w świadomości społecznej i osobistej jest wprowadzana do kultury od wieków.

T.N. „Nie sfera” Daat (hebr. דעת; „Wiedza”) często nie jest nawet przedstawiana na Drzewie Sefirotów po upadku.

Daath działa na dwóch poziomach. Wyższy poziom, zwany Daat Elyon („wyższa wiedza”) lub Daat hane’elam („wiedza ukryta”), służy zapewnieniu ciągłego połączenia między dwiema wyższymi mocami intelektu – Hochmą (חכמה) i Biną (בינה), mądrość i zrozumienie.

Niższy poziom, zwany Daat Takhton („niższa wiedza”) lub Daat hamitpashet („poszerzenie wiedzy”), służy do połączenia intelektu jako całości ze sferą emocji; zwiększając tym samym ich determinację i determinację do działania zgodnie z podstawowymi prawdami zintegrowanymi ze świadomością.

Thomas Karlsson, Kabbalah, Cliffot i Goetic Magic kontynuuje:

W pierwotnym Drzewie Życia Jesod, astralna siedziba człowieka, jest dokładnym odzwierciedleniem najwyższej płaszczyzny Keter. Tutaj człowiek jest dokładnym obrazem Boga. Być może z tego powodu Lucyfer i otaczający go aniołowie, Samyaza, Azazel i synowie nieba pragnęli człowieka (Księga Henocha, Genesis: 6). Yesod to poziom seksualności, który na doskonałym Drzewie zamieszkuje w wysublimowanej i uśpionej formie. Lucyfer-Daath, pierwotny wąż, to boska moc stworzenia, zdolna do urzeczywistnienia boskiej (triady Keter, Chokmah i Binah) idei stworzenia.

Lucyfer-Daat schodzi do poziomu człowieka, budzi w nim moc tworzenia i energię seksualną. W ten sposób człowiek może zdobyć wiedzę, która wcześniej była dostępna tylko dla Boga i aniołów. Wiedza Daath jest owocem, który człowiek spożywa w micie o raju.

— Objawienie 12 mówi, że wąż jest również znany jako Wielki Smok, Diabeł i Szatan:

9 I Wielki Smok został wyrzucony, starożytny Wąż, zwany Diabłem i Szatanem, który zwodził cały wszechświat, został wyrzucony na ziemię, a jego aniołowie zostali wyrzuceni razem z nim.

Po raz kolejny Psalm 81: 6-7 mówi:

6 (81-6) Powiedziałem: jesteście bogami, a synami Najwyższego jesteście wszyscy; 7 (81-7) ale umrzesz jak ludzie i upadniesz jak każdy z książąt.

Według Biblii Wąż jest źródłem materialnego ciała, w które wpadła Ewa po tym, jak została zwiedziona w Ogrodzie Eden, a tym samym wszyscy aniołowie Boży wpadli następnie w system cielesnego ciała ludzkiego, który jest kabalistycznym” wpaść w materię”.

Gnostycy wierzyli również, że materia jest z natury zła i dlatego Bóg nie może być jej autorem. Najwyższy Bóg i Stwórca Świata byli dwiema różnymi istotami wśród gnostyków. Ten ostatni był uważany za Boga Żydów i autora Prawa Mojżeszowego. W tym schemacie Istota, z którą ludzie mają do czynienia na tym świecie, jest jej Stwórcą [Świata] i winowajcą Zła.

Ponieważ wrogość Materii do Ducha była przyczyną wszelkiego zła , celem gnostycyzmu było oczyszczenie swoich wyznawców z wypaczeń Materii; a to musiało być zrobione przez uczynienie ich bardziej doskonałymi w Gnozie lub wiedzy mistycznej. I dlatego niektórzy uważali, że ciało powinno być ograniczone w praktyce samozaparcia poprzez sztywny system dyscypliny. Podczas gdy inni gardzili różnicami prawa moralnego i byli słusznie lub niesprawiedliwie oskarżani o rażące występki.

Gnostycyzm wskazuje na głębokie powody religijnej mizoginii, ponieważ to kobieca postać Zofii niesie niezgodę w idealnym „duchowym” świecie.

Z Wikipedii:

Eon Sophia, Najwyższa Mądrość (od starożytnego greckiego αιών – wiek, era i Σοφία – mądrość) – w gnostycyzmie – żeński dwunasty eon.

Sophia , Mądrość (starogrecki Σοφία „umiejętność; wiedza, mądrość”; hebrajski חכמה Hochma).

Z namiętnym impulsem spiesząc do Pierwszego Ojca, chcąc go kontemplować, Sophia narusza w ten sposób integralność Pleromy i zostaje z niej wydalona. Jej negatywne emocje (przerażenie, smutek, zdumienie) dają początek duszy i materii. Ona rodzi Demiurga , który tworzy z nich świat materialny.

Gnostycki Ophits i wąż Nahaszy

Agnolo Bronzino, Brązowy Wąż, fragment fresku w kaplicy Eleonora di Toledo, Florencja, Palazzo Vecchio

Ophits lub Ophians ( starogreckie ὀφῖται od starogreckiego ὄφις – „wąż”, „wąż” ; łac. ophitae ; staroruskie minitsi ), zwane także naassen (od Naas, węże w języku hebrajskim), są sektami gnostycznymi, które powstały w Syrii i Egipcie wokół 100 n.e. Opici przywiązywali wielką wagę do symboliki Węża Nahasza czytając Księgę Rodzaju i do ustalenia związku między gnozą a zakazanym owocem drzewa poznania dobra i zła.

Nahash, od hebrajskiego נָחָשׁ (nāḥāš), po hebrajsku oznacza w Biblii węża. Nahash jest po części terminem używanym w odniesieniu do węża z Księgi Rodzaju.

W przeciwieństwie do chrześcijańskiej interpretacji Węża jako ucieleśnienia Szatana , Ophitowie widzieli w Wężu bohatera. Jednocześnie widzieli w Elohimie boga, który stworzył i przeklął Adama i Ewę, złego Demiurga.

Ze względu na zniszczenie pism gnostyckich przez Kościół prawosławny od IV wieku, które zachowały rękopisy i teksty ofitów, wiele informacji o sektach ofitów pochodzi z pism ich wrogów, Hipolita Rzymskiego, Ireneusza z Lyonu (Przeciw Herezje), Orygenes i Epifaniusz z Cypru (Panarion) …

Ireneusz w swoim traktacie Przeciw herezjom pisze, że ofici wierzyli w różnych bogów, w tym w Yaldabaoth ( Ialdabaoth ), który zrodził aniołów i archaniołów. To Yaldabaoth wypędza Adama i Ewę z raju, a także zsyła na ludzi potop. Jednak Noe został uratowany przez Sophię.

Apokryfy Jana mówią, że w swojej arogancji Jaldabaoth chwalił się przed innymi Archontami:

„Jestem Bogiem i nie ma innego Boga oprócz mnie!”

Jaldabaoth był słaby i nieświadomy, ponieważ nie rozumiał, że ta moc była od niego silniejsza. Myślał, że był Pierwszym. Jaldabaoth zgrzeszył wypowiadając te słowa, dlatego nadano mu przydomek Samael – „ślepy bóg”. Ma inne imię – Saklas, imię zwykle nadawane Szatanowi .

Według „Hipostazji Archontów”(2) (II 87: 2) to Sophia zganiła go i nadała mu imię Samael:

„Mylisz się, Samaelu”

Po tej przechwałce przeciwstawił się głosowi. Hipostaza Archontów (II 94:25):

„Jeżeli coś jeszcze istnieje przede mną, niech mi to pokaże!”

Sophia wyciągnęła więc palec i wniosła bezgraniczne światło w materię i obszar chaosu. Główny Archon zadrżał ze strachu.

Kiedy Jaldabaoth i inni archonci usłyszeli głos. Wyśledzili ten głos i prześledzili go do otchłani, gdzie główny archont zobaczył odbicie swojej matki w wodzie. Chcieli zrobić zdjęcie Sophii, ale nie mogli. Byli ignorantami i słabymi, ponieważ nie rozumieli, że obraz odbija się z góry.

Apokryf Jana:

„Jestem Bogiem zazdrosnym i nie ma innego Boga oprócz mnie”.

Ale ogłaszając to, zwrócił uwagę towarzyszącym mu aniołom, że jest inny Bóg. Bo gdyby nie było innych, komu by zazdrościł?

Jeśli nie ma innych bogów, dlaczego miałby być zazdrosny?

Według kosmogonii gnostyckiej, w tym momencie Sophia zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła i pokutowała. Modliła się do Ojca o uwolnienie i przywrócenie sił, które zostały jej skradzione przez syna (Jaldabaoth). Jej światło zgasło po kradzieży jej mocy. Poruszała się tam iz powrotem.

W tym momencie dał się słyszeć głos niewidzialnego Ducha, wyrzucający Jaldabaothowi i archontom. Zadrżeli ze strachu i zobaczyli odbicie w wodzie obrazu Boga (Ducha) w ludzkiej postaci.

Arogancki Jaldabaoth chciał odtworzyć obraz Boga (Ducha) odbijając wodę, a wielu archontów i aniołów było zaangażowanych w stworzenie tego obrazu. Próbował stworzyć istotę na podobieństwo Pierwszego Człowieka, którego nazwał Adamem lub Adamem, aby mógł ukraść światło (ducha). Ale jego dzieło było pozbawione życia i duszy.

Aby odzyskać siły, Sophia poprosiła Ducha i Barbelo (w kosmogonii gnostyckiej, jednej z ich głównych kobiecych eonów, matki wszystkiego, co żyje), aby jej pomogli. Radzą Jaldabaothowi, aby wydmuchał ducha w twarz, aby obudzić ciało. Jaldabaoth nieświadomie dmuchnął w twarz, tak że duch i siła jego matki (Sofii) opuściły własne ciało Jaldabaotha i wkroczyły w ciało, które stworzył. W ten sposób Adam ożył.

(Chociaż według The Hypostasis of the Archons i O powstaniu świata Jaldabaoth tchnął w ciało, ciało nie powstało. Celem było umieszczenie obrazu (duszy) Boga w ciele fizycznym, aby archonci mogli to schwytać.)

Jaldabaoth był od razu zazdrosny, ponieważ jego twór był potężniejszy i mądrzejszy niż on i pozostali archonci. Kiedy przynieśli Adamowi wszystkie rodzaje zwierząt, mógł je nazwać po imieniu. Kiedy zobaczyli, że Adam jest również lekki i wolny od zła, zrzucili go na najniższy poziom istnienia (Ziemię).

Ale Barbelo wysłał Adamowi pomocnik, Epinoię, znaną również jako Życie (Zoe), aby Epinoia mogła pomóc Sophii odzyskać jej moc i miejsce. Eponoya została ukryta w ciele Adama. Epinoia potajemnie przekazała mu wiedzę o tym, jak został stworzony i nauczyła Adama wstąpić z powrotem do Pleromy, czyli prawdziwego domu światła (ludzkiego ducha).

Archonci chcieli uwięzić Adama, więc uwięzili jego duszę w ciele, a materialne ciało stało się śmiertelne. Umieścili Adama w ziemskim raju (Ogrodzie Eden), uśpili Adama i nałożyli na niego więzy zapomnienia.

We śnie Adama Jaldabaoth próbował wyciągnąć Epinoya z ciała Adama przez żebro. Jednak Epinoia zdołała uciec, a główny archon stworzył kolejne ciało na podobieństwo Epinoi. Nowym ciałem była kobieta i nie pochodziła z żebra Adama, jak w Księdze Rodzaju. Epinoya wchodzi do nowo powstałego ciała.

Kobieta obudziła się pierwsza i zobaczyła leżącego obok niej Adama. Powiedziała mocnym głosem: „Wstań, Adamie” i Adam się obudził. Ponieważ Jaldabaoth rzucił na Adama zaklęcie ignorancji, gdy ten spał, aby nie poznał gnozy. W chwili, gdy Adam obudził się z nienaturalnego snu, pomyślał, że kobieta dała mu życie.

Według Hipostazy Archontów powiedział do kobiety:

„To ty dałeś mi życie; będziesz nazywana „matką żyjących”.

Jej prawdziwe imię brzmiało Zoe, co oznacza Życie, ale jak wszyscy znamy ją w Genesis, Adam nazwał ją Ewą.

Naczelny Archon chciał zostawić Adama i Ewę w ciemności, umieszczając ich w fałszywym raju, mając nadzieję, że zatrzyma ich jako swoich niewolników, którzy oddadzą mu cześć. Tak więc Jaldabaoth powiedział Adamowi, że może jeść każdy owoc w ogrodzie, ale ostrzegł go, by nie jadł owocu z Drzewa Wiedzy. Plan Jaldabaotha został udaremniony.

Jednak owoc ten pozwoli im zobaczyć prawdę, jak Jezus powiedział Janowi, i że to on przyniósł im jabłka, a nie wąż (jak mówią w Księdze Rodzaju).

Archonci przeklęli węża, a także Adama i Ewę za nieposłuszeństwo.

Rozgniewany ich nieposłuszeństwem, Jaldabaoth wypędził ich z Ogrodu Eden. Jaldabaoth zobaczył, że Epinoe jest w Eve, więc świeciła. Kiedy Jaldabaoth zobaczył, że Ewa jest wierna Adamowi, archon chwycił Ewę. Ale Epinoia uciekła ponownie, pozostawiając fizyczne ciało Eve, zanim Jaldabaoth zgwałcił Eve i spłodził jej dwóch synów. Synowie Jaldabaotha i Ewy nazywani byli Elohim i Yav, których znamy pod imionami Kain i Abel. Ale w innych tekstach gnostyckich tylko Kain był synem Jaldabaotha, a Abel był synem Adama.

Jedną z ciekawszych rzeczy w tekstach gnostyckich są role kobiecości i kobiet, zwłaszcza Barbelo i Zofii, a następnie Ewy, Norei, Marii Panny i Marii Magdaleny.

Przypisy

1. Aramejski Targum – żydowskie tłumaczenie Biblii na aramejski.

„Targumimi (liczba pojedyncza: targum, hebrajski: תרגום) były ustnymi opowieściami, objaśnieniami i rozszerzeniami hebrajskich pism (zwanych też Tanach) podawanymi przez rabina we wspólnym języku słuchaczy, który wówczas często był aramejski” (Wikipedia). : https://en.wikipedia.org/wiki/Targum)

Dlatego w wielu wydaniach Pięcioksięgu z komentarzami przekład ten nosi nazwę „Targum Yonatan ben Uziel”, chociaż Talmud mówi, że tana Yonatan ben Uziel tłumaczył tylko księgi proroków.

Hipostaza Archontów czyli Rzeczywistość Władców jest interpretacją Księgi Rodzaju 1–6 i wyraża gnostycką mitologię boskich stwórców kosmosu i ludzkości. Ten tekst został znaleziony wśród tych zawartych w Bibliotece Nag Hammadi w 1945 roku. Datuje się mniej więcej na III wiek naszej ery i uważa się, że pochodzi z okresu przejściowego w gnostycyzmie, kiedy przekształcił się ze stanu czysto mitologicznego w fazę filozoficzną. Początek i koniec dokumentu – gnostycyzm chrześcijański. Pozostała część materiału to mitologiczna opowieść o pochodzeniu i naturze sił archontycznych oraz o tym, jak te prymitywne siły wpływają na losy człowieka.