NEFILIM TO NIE MIT - LOKALIZACJE GIGANTÓW ODNALEZIONE W AMERYCE - Globalna Świadomość

Share Tweet Send

Typ olbrzyma charakteryzujący się podwójnym rzędem zębów. Tego typu szczątki olbrzymów były zwykle znajdowane na w pobliżu starożytnych kompleksów kopców, które historycy uwazają jako kopce rdzennych Amerykanów a Indianie mowią, ze jak weszli w te tereny to kopce już tam były. Niektóre kopce, takie jak McKees Rock w Pittsburghu, zostały wykopane przez cywilów, więc istnieją zapisy dotyczące tych gigantycznych szkieletów.

Gazety z XIX wieku pełne były relacji takich jak te o robotnikach odkrywających gigantyczne szkielety. Giganci cieszyli się dużym zainteresowaniem ogółu społeczeństwa w XIX wieku. To nie przypadek, że jednym z pierwszych aktów nowo utworzonego Smithsonian Institution było wysyłanie ekspedycji w celu zlokalizowania, wykopania i skatalogowania kopców . Nawet w ich własnych raportach były szczegółowe opisy gigantycznych pochówków i czaszek zawierających wiele rzędów zębów.

„..Zęby wielu czaszek tego kopca były bez wyjątku w doskonałym stanie zachowania, zeszklone szkliwo tych organów było w stanie wytrzymać ekspozycję przez wieki… Ani jednego zęba próchnicowego nie znaleziono wśród setek w kopcu. Wiele było całych w żuchwie, całość zwarta i mocno osadzona. U niektórych zaobserwowano drugi zestaw, podczas gdy jedna szczęka miała wyraźne ślady trzeciego zestawu, jądro zęba widoczne pod szyjką zęba bardzo starej szczęki…Kontynuując moje badania i wykopując dalej w kierunku południowo-wschodniej ściany kopca, natknąłem się na największą kamienną siekierę.

Nie widziałem żeby kiedykolwiek znaleziono taką w tej części kraju. W pobliżu znajdowała się największa i najdoskonalsza czaszka kopca, nie zmiażdżona przez nacisk ziemi, kompletna w swej formie, całkiem sucha, bez piasku w zagłębieniu… przylegała do tego prawie ćwiartka czerwonej ochry i całkiem taką samą ilość tego, co wydawało się być sproszkowanym węglem drzewnym, jak materiały farby wojennej.

Spodziewając się idealnego okazu w tej czaszce, byłem skazany na rozczarowanie, bo po wyjęciu jej z ziemi i ustawieniu tak, abym mógł oglądać bezcielesną twarz tego gigantycznego dzikusa, w ciągu dwóch godzin rozsypała się na kawałki , z wyjątkiem małych porcji.

Według pomiarów kości tego szkieletu jego wysokość musiała wynosić całkiem siedem stóp(210cm)…”Gigantyczne szkielety nie ograniczały się jednak do Kultury Kopca. Na wyspach niedaleko Kalifornii, zwłaszcza Catalina, liczni archeolodzy-amatorzy odkryli setki gigantycznych szczątków plemienia, którego członkowie mieli od 7 do 9 stóp wzrostu(210-280 cm).

Pod koniec lat pięćdziesiątych, podczas budowy drogi w dolinie Eufratu w południowo-wschodniej Turcji, odsłonięto wiele grobowców zawierających szczątki gigantów. W tych miejscach kości ud zmierzono na 120 cm. Joe Taylor, dyrektor Muzeum Skamieniałości Mt Blanco, otrzymał zlecenie wyrzeźbienia ludzkiej kości udowej.

Ten olbrzym miał około 4-6 m wzrostu (po prawej). Prawdopodobnie był to szkielet osoby sprzed potopu, czas gigantycznych organizmów, kiedy wiemy, że ludzie żyli przez kilka stuleci. Nawet po potopie w Księdze Rodzaju 6:4 powiedziano: „W tamtych czasach na ziemi byli giganci”. W Liczb 13:28-33 izraelscy szpiedzy zbadali ziemię Kanaan w ramach przygotowań do inwazji. Zgłosili rasę gigantów, która sprawiła, że poczuli się jak zwykłe koniki polne.

Doniesienia o gigantach i wielkich szkieletach są częścią historiografii obu Ameryk. Wiele indiańskich plemion z Ameryki Północnej wspomina o gigantycznych ludziach, którzy żyli i przemierzali kiedyś tereny zamieszkałe przez ich przodków. W ciągu 200 lat w Ameryce zebrano około 1000 opisów dotyczących szkieletów ludzi mierzących około 2,3 m i więcej.

Szkielety często odnajdywano w komorach grobowych, kamiennych kryptach, jaskiniach, starożytnych polach walk i ogromnych kopcach położonych na rozległych terytorium rozciągającym się od wybrzeża do wybrzeża. Istnieją oficjalne zapisy mówiące, że agenci Biura Etnologii zbadali ponad 2000 kopców. Wśród znalezionych w nich przedmiotów były perły w dużej liczbie, a niektóre z nich były bardzo dużych rozmiarów.

W XVI wieku hiszpańscy podróżnicy penetrujący wybrzeża Ameryk opisywali widywanych przez siebie żywych gigantów. Trzech kapitanów hiszpańskich statków, a także sir Francis Drake, kapitan John Smith i wielu innych podróżników donosiło o ponad przeciętnych wysokich rdzennych mieszkańcach, których spotkali podczas swoich wypraw.

W roku 1519 r. hiszpański odkrywca Alonso Alvarez de Pineda sporządził mapę linii brzegowej Gulf Coast, nanosząc na nią rzeki, zatoki, punkty orientacyjne i miejsca nadające się na porty. Niedaleko miejsca, w którym rzeka Mississippi wpada do Zatoki Meksykańskiej, ,,odkrył duże miasto, a po obu stronach jej brzegów, w odległości sześciu mil w górę jej biegu, około czterdziestu tubylczych wiosek”.

Pineda opisał plemiona osiadłe w pobliżu rzeki Mississippi jako ,,rasę gigantów o wzroście od dziesięciu do jedenastu dłoni i rasę pigmejów o wzroście około pięciu – sześciu dłoni”. Dłoń jako jednostka miary oznacza wymiar od 7 do 10 cali (17,8 – 25,4 cm), co oznacza, że giganci mierzyli nawet do 2,5 m.

W roku 1523 r. hiszpańska flota odkryła, zdominowała i objęła rządy na Karaibach, za sprawą historyka Petera Martyra, który współpracował z Radą do spraw Indii, zaczęły krążyć dziwne opowieści. Ciekawą relację przekazał tubylec, który nawrócił się na chrześcijaństwo i został zabrany do Hiszpanii.

Wieść niosła, że tubylcy byli biali, a ich król i królowa gigantami, których kości, gdy byli małymi dziećmi były rozmiękczane maścią z dziwnych ziół, potem ugniatane i rozciągane jak wosk przez osoby wtajemniczone w tą sztukę co sprawiało, że biedne ofiary ich magii były na wpół żywe, dopóki po wielokrotnym powtarzaniu tych zabiegów nie osiągnęły wreszcie swojego wielkiego rozmiaru.

Hiszpański odkrywca Lucas Vazquez de Aylion odwiedził wiele indiańskich plemion. O jednym plemieniu napisał: Tubylcy mieli białą skórę (…) ich włosy są brązowe i zwisają im do pięt. Rządzi nimi gigantycznych rozmiarów król o imieniu Datha, którego żona jest tak samo wielka jak on. Mają pięcioro dzieci. Zamiast na koniach król jest noszony na barkach silnych młodych mężczyzn, którzy biegną z nim w różne miejsca, które pragnie odwiedzić.

Sir Francis Drake wspomina w swoich pamiętnikach, że nawiązał kontakt z gigantami w Patagonii w 1578 r., a latem 1579 r. widział gigantów na północ od San Francisco.

W roku 1602 r. Hiszpanie ,,odkryli” Wyspy Santa Barbara. Na początku XX wieku znaleziono na nich ponad 3000 szkieletów. Niektóre z nich miały rozmiar do 2,7 m. Donoszono tam również często o odnalezieniu tajemniczych czaszek, które zawierały podwójne rzędy zębów.

Setki relacji z ekshumacji szkieletów na terenie USA informowały o ich pewnych bardzo nietypowych cechach anatomicznych. Były to między innymi wielkogłowe wydłużone czaszki, olbrzymie szczęki, w których mogła by się zmieścić twarz normalnego człowieka i podwójne rzędy zębów. Znaleziska takie datowano na okres między 3362 a 8000 lat temu.

Pochodzenie północnoamerykańskich gigantów jest owiane tajemnicą. Istnieją dziesiątki tysięcy ustnych przekazów, których czci się ich niczym bogów, a czasami przedstawia jako groźnych ludożerczych wojowników. Jedno jest pewne obecnie istnieje wiele dowodów, aby badacze mogli zająć się wyjaśnieniem ich zagadki.