W 1867 roku grupa myśliwych musiała zatrzymać swoje ciężarówki po zobaczeniu dziwnej sceny głęboko w lasach Bulandshahr , w północnej prowincji Indii. Wataha wilków błąkała się po gęstej dżungli, podążając za ludzkim dzieckiem chodzącym na czworakach. Po krótkiej chwili Wataha zniknęła w pobliskich jaskiniach.
Można powiedzieć, że było to jeszcze bardziej przerażające niż zaskakujące dla myśliwych. Następnie próbowali wywabić watahę wilków z jaskini, podpalając jej wejście. Gdy wilki pojawiały się ponownie, łowcy zabili je i schwytali ludzkie dziecko. ”Cudowne” dziecko zostało później nazwane Dina Sanichar – zdziczałe dziecko wychowane przez wilki.
Przypadek wilczego dziecka Diny Sanichar
Dina Sanichar — sześcioletni chłopiec z Indii, który dosłownie został wychowany się przez wilki w lasach Bulandshehr w północnych Indiach. Sanichar był jednym z wielu dzikich dzieci znalezionych w Indiach na przestrzeni lat. Kraj ma długą historię dzikich dzieci, w tym dzieci wilków, dzieci panter, dzieci kurczaków, dzieci psów , a nawet dzieci gazeli .
W folklorze i powieściach na całym świecie dzikie dziecko jest często przedstawiane jako cud i niesamowita postać, ale w rzeczywistości ich życie było tragiczną opowieścią o zaniedbaniu i skrajnej izolacji. Ich powrót do „cywilizowanego” świata przynosi cudowną wiadomość, ale potem zostają zapomniani, pozostawiając po sobie pytania o etykę otaczającą ludzkie zachowania i co tak naprawdę czyni nas ludźmi.
Po schwytaniu Dina Sanichar został przewieziony do prowadzonego przez misję sierocińca, gdzie został ochrzczony i nadano mu imię – Sanichar, co dosłownie oznacza sobotę, gdyż został on znaleziony w sobotę w dżungli.
Ojciec Erhardt, kierownik władz sierocińca, zauważył, że chociaż Sanichar „niewątpliwie pogański (imbecyl lub idiota), nadal wykazuje oznaki rozsądku, a czasem rzeczywistej przebiegłości”.
Znany psycholog dziecięcy, Wayne Dennis, cytował wiele dziwacznych cech psychologicznych w swoim artykule „The Significance of Feral Man” z 1941 r. w American Journal of Psychology, którym podzielił się Sanichar. Dennis cytował, że Sanichar żył w nieporządku i jadł rzeczy, które cywilizowany człowiek uważa za obrzydliwe.
Dalej pisał, Sanichar jadł tylko mięso, gardził noszeniem ubrań i ostrzył zęby na kościach. Chociaż wydawał się nie mieć zdolności językowych, nie był niemy, zamiast tego wydawał odgłosy zwierząt. Zdziczałe dzieci były, jak wyjaśnił Dennis, „niewrażliwe na ciepło i zimno” i „nie przywiązywały się do ludzi”.
Jedyna osoba, do której Sanichar mógł rezonować
Sanichar jednak nawiązał kontakt z jednym człowiekiem: innym zdziczałym dzieckiem znalezionym w Manipuri Uttara Pradesha, które zostało przywiezione do sierocińca. Ojciec Erhardt stwierdził: „Dziwna więź sympatii połączyła tych dwóch chłopców, starszy najpierw nauczył młodszego pić z kubka”. Być może ich podobna przeszłość uczyniła ich zdolnymi do lepszego zrozumienia, aby stworzyć taką więź relacji.
Słynny ornitolog Valentine Ball autor Jungle Life in India (1880) uważał Dinę Sanichar za doskonałe dzikie zwierzę.
Historie zdziczałych dzieci w Indiach
W Indiach od wieków fascynowano się mitami o zdziczałym dziecku. Często recytują legendy o „wilczych dzieciach”, które dorastały w głębokim lesie. Ale to nie są tylko historie. Kraj rzeczywiście był świadkiem wielu takich przypadków. Mniej więcej w czasie, gdy w lesie północnoindyjskim znaleziono zdziczałe dziecko Sanichara, w Indiach odnaleziono również cztery inne wilcze dzieci, a z biegiem lat pojawiło się ich znacznie więcej.
Te historie i mity wpłynęły na wielu pisarzy i poetów, którzy stworzyli swoje dzieła w postaci zdziczałych dzieci. Rudyard Kipling, brytyjski pisarz, który przez wiele lat mieszkał w Indiach, również był zafascynowany opowieściami o indyjskim zdziczałym dziecku. Niedługo po cudownym odkryciu Sanichara Kipling napisał kultową już książkę dla dzieci ”Księgę dżungli”, w której młody chłpoiec -Mowgli, trafia do indyjskiego lasu i zostaje adoptowany przez zwierzęta. W ten sposób Dina Sanichar stał się znany jako „prawdziwy Mowgli z Indii”.
Opiekun Sanichara, ojciec Erhardt, umieścił Sanichara w obozie „reformatorów”, starannie planując cały jego „rozwój”. Sanichar spędził resztę swojego krótkiego życia w sierocińcu. Nawet po 20 latach w ludzkim środowisku Sanichar nie nabył praktycznie żadnych cywilizowanych cech.
Historia Romulusa i Remusa, bliźniaków, którzy zostali porzuceni na brzegu Tybru, wychowani i wychowani przez wilki, a następnie wrócili do cywilizacji, by stworzyć Rzym, tzw. epicentrum cywilizacji, jest chyba najbardziej znanym zachodnim mitem o dzikich dzieciach.
Z drugiej strony historia Sanichara jest biegunowym przeciwieństwem tej dzikiej i szlachetnej historii. Możesz wygonić wilka z lasu ale lasu nie wygonisz z wilka, zgodnie z jego historią. Sanichar, jak prawie wszystkie zdziczałe dzieci, nigdy w pełni nie zasymilowałby się ze społeczeństwem, woląc zamiast tego pozostać na nieszczęśliwym, pośrednim gruncie.
Chociaż nabył umiejętność chodzenia na nogach. Potrafił się ubrać „z trudem” i nauczył się korzystać z kubka i talerzy. Nadal wąchał całe swoje jedzenie przed zjedzeniem, zawsze unikając wszystkiego poza surowym mięsem. Inną dziwną rzeczą, którą zauważono u Sanichara, było to, że nauczył się palić tytoń palenia i stał się nałogowym palaczem. Zmarł w 1895, niektórzy mówili, że na gruźlicę.
Saturday Mthiyane – Dzikie dziecko znalezione w południowoafrykańskiej dżungli Kwazulu
Historia Diny Sanichar przypomina podobne zdziczałe dziecko o imieniu Saturday Mthiyane , które również znaleziono w sobotę 1987 roku w Afryce. Pięcioletni chłopiec mieszkał wśród małp w pobliżu rzeki Tugela w dziczy KwaZulu Natal w Południowej Afryce. Wykazując tylko zwierzęce zachowanie, ”sobota” nie umiała mówić, chodziła na czworakach, lubiła wspinać się po drzewach i kochać owoce, zwłaszcza banany. Zginąła tragicznie w pożarze w 2005 roku.
