Dynamic Physical Rendering (DPR) opisuje sub-obszar badawczy nanotechnologii w konwergencji z robotyką, jak również proces dynamicznego układania inteligentnych cząstek materiału w rzeczywiste makro-ciała o dowolnym programowalnym kształcie. Znany również jako programowalna materia. Grupa badawcza Claytronics jest liderem w dziedzinie syntetycznej rzeczywistości.
Należy do Uniwersytetu Carnegie Mellon w Pittsburghu założonego przez elitarną rodzinę Carnegie. Claytronics to abstrakcyjna koncepcja przyszłości, która łączy robotykę w skali nano i informatykę w celu stworzenia indywidualnych komputerów w skali nanometrów, zwanych atomami claytronic lub katomami, które mogą wchodzić w interakcje ze sobą, tworząc namacalne obiekty 3D, z którymi użytkownik może wchodzić w interakcje.
W skrócie: tworząc sztuczne atomy claytronowe, można tworzyć dowolne obiekty 3D i wchodzić z nimi w interakcję tak, jakby były wykonane z gliny (po niemiecku glina). Są to dowolne materiały o zmiennym kształcie. W dolnym artykule CNN z 2009 roku, Intel pokazuje jak to „w przyszłości” mogłoby wyglądać, więc pewnie od dawna jest to możliwe w programach Black budget.
W przeciwieństwie do nanofabrykatora, jest to rodzaj inteligentnego szlamu/gliny, który formuje się w obiekty pod wpływem zewnętrznego sygnału zgodnie z zaprogramowaniem.
Zastosowania tego rozwiązania są nieograniczone: możesz stworzyć dowolny obiekt, postacie z gier wideo mogłyby opuścić twój telewizor, możliwa byłaby protetyka na zamówienie, mógłbyś mieć dotykową kopię siebie pojawiającą się u odbiorcy połączenia podczas wykonywania połączenia, mógłbyś budować całe miasta za pomocą tego rozwiązania i wiele więcej.
Możliwości dla samego przemysłu rozrywkowego są ogromne. Teoretycznie jednak, gdy claytronika osiągnie rozmiary atomów, można będzie stworzyć całkowicie syntetyczny świat materialny (jeśli dostępna będzie wystarczająca ilość materiałów – raczej mało prawdopodobne).
Inną formą „cyfrowej gliny” jest „zmiennokształtny stół 3D” zaprezentowany przez Seana Follmera w wykładzie TED w CERN. Dzięki niemu cyfrowe obiekty mogą natychmiast pojawiać się przed nami w 3D, a ludzie mogą „fizycznie” współpracować nad projektami na dowolną odległość. Jakby stworzony na miarę ery domowego biura.
Nazwa Claytronics nie jest przypadkowa. Gdzie jeszcze słyszeliśmy słowo „glina” w połączeniu z naszą wykreowaną rzeczywistością?
Lecz teraz, o Panie, Ty jesteś naszym Ojcem; my jesteśmy gliną, a Ty naszym garncarzem; wszyscy jesteśmy dziełem Twoich rąk. (Izajasza 64:8)
Oto ja jestem wobec Boga, tak jak ty; ja też zostałem ulepiony z kawałka gliny (Job 33:6).
Ale kim ty jesteś, człowieku, by odpowiedzieć Bogu? Czy to, co jest uformowane, powie do swego mistrza: „Dlaczego mnie takim uczyniłeś?”. Czy garncarz nie ma prawa nad gliną, aby z tej samej bryły uczynić jedno naczynie do użytku zaszczytnego, a drugie do użytku haniebnego? (Rz 9:20-21)
Termin glina jest zawsze używany w (angielskiej) Biblii w odniesieniu do materii stworzonej/uformowanej przez Boga, szczególnie w odniesieniu do stworzenia człowieka (jest tam też kilka innych wersetów biblijnych).
A to, że użyto właśnie terminu CLAYtronics, jest aluzją kabały do tej prawdy. Biblia ostrzega również, że ludzie/materia zostaną zmieszani z technologią. W Księdze Daniela jest przepowiedziane, że ludzkie nasienie (DNA) zostanie zmieszane z żelazem (technologią).
„Ale to, że widziałeś żelazo zmieszane z gliną, oznacza, że chociaż będą one zmieszane z nasieniem człowieka, to jednak nie będą do siebie przylegać, tak jak żelazo nie miesza się z gliną.” (Daniela 2:43)
Za pomocą Claytronics, swojej gliny, Lucyfer chce stworzyć świat na SWÓJ obraz i nadpisać dzieło Jahwe. Na końcu tego rozwoju technologicznego jest synteza rzeczywistości.
I oczywiście, hollywoodzkie programowanie w programowalną materię idzie pełną parą od lat: od zmiennokształtnego robota T-1000 w Terminatorze, przez Star Trek, Transformers, do filmu Disneya Big Hero 6, i pewnie jeszcze więcej.
Wil McCarthy to amerykański pisarz science fiction, który napisał kilka książek non-fiction na temat programowalnej materii. Jego książka z 2003 roku „Hacking Matter” dotyczy następujących kwestii:
Programowalna materia nie jest prawdopodobnie następną rewolucją technologiczną, może nawet nie kolejną. Ale nadchodzi, a kiedy już nadejdzie, zmieni nasze życie bardziej niż jakikolwiek inny wynalazek. Wyobraź sobie, że możesz sam zaprogramować materię – jednym kliknięciem myszy zmienić ją z twardej w miękką, z papieru w kamień, z fluorescencyjnej w superodblaskową, aż po niewidzialną.
Przy wsparciu takich firm jak Levi Strauss, IBM i Ministerstwo Obrony, fizycy półprzewodników opracowują obecnie w laboratoriach MIT, Harvard, Sun Microsystems i innych miejscach tablice mikroskopijnych elementów, tak zwanych „kropek kwantowych”, które mogą zachowywać się jak programowalne atomy.
Mogą być elektronicznie skonfigurowane do naśladowania właściwości dowolnego znanego atomu, a następnie zmienione tak szybko, jak sygnał elektryczny, aby zachować właściwości innego atomu. Wkrótce będzie można nie tylko włączyć nienaturalne właściwości, takie jak zmienny magnetyzm, programowalne smaki lub egzotyczne wiązania chemiczne do materii stałej, ale także zmieniać te właściwości według własnej woli.
Hm – interesujące. Kropki kwantowe plastra szczepionkowego są więc również istotnym składnikiem programowalnej materii. Widzicie, że ta programowalna materia działa na najbardziej podstawowe mechanizmy materii.
Nano-Assembler i scenariusz apokalipsy Gray-Goo
Kim Eric Drexler jest amerykańskim inżynierem, pionierem i wizjonerem w dziedzinie nanotechnologii molekularnej. Naukowiec z MIT, jako pierwszy uzyskał tytuł doktora w dziedzinie nanotechnologii molekularnej w 1992 roku i jako pierwszy przedstawił ideę tak zwanego asemblera w swojej książce Engines of Creation (1986).
W nanotechnologii molekularnej asembler (także asembler molekularny) jest hipotetycznym robotem (nanobotem) o niewielkich rozmiarach, który manipuluje pojedynczymi atomami i cząsteczkami. Może on być wykorzystany do tworzenia struktur molekularnych, które nie występują w naturze. Asemblery mogą być programowane i są samoreplikujące, więc rozmnażają się podobnie jak asemblery występujące w naturze (bakterie i pierwotniaki), których programowanie jest zdeterminowane przez geny.
Asembler może tworzyć kompletne kopie samego siebie przy pomocy właściwych schematów i przy odpowiednim wkładzie surowców i energii. Kiedy tych kopii jest więcej i ich liczba rośnie wykładniczo przez pewien czas, są one przeprogramowywane, aby wytworzyć inny produkt. Asembler jest najlepiej wykonany z węgla w jego diamentowej formie.
Drexler był również pierwszym, który opisał hipotetyczny scenariusz zagłady stworzony przez samoreplikujące się nanoasemblery w swoim magnum opus Engines of Creation: The Gray Goo Scenario (niem.: Grauer Schleim).
Scenariusz ten przedstawia niekontrolowany wzrost samoreplikujących się nano-asemblerów zaprogramowanych do produkowania nowych nano-asemblerów z materii organicznej, które następnie powtarzają tą samą procedurę ponownie ad infinitum. W ten sposób liczba mikroskopijnych nano-asemblerów rośnie wykładniczo i po krótkim czasie te termitopodobne nano-boty całkowicie i na zawsze zniszczyły całą biomasę świata – ziemię, rośliny, zwierzęta, ludzi.
W czasie krótszym niż 10 godzin jeden z nich urósłby do 68 miliardów, w czasie krótszym niż jeden dzień ważyłby tonę, a w czasie krótszym niż dwa dni pochłonąłby całą masę Ziemi. Każdy atom został przekształcony w nanobota, nie byłoby szans na zatrzymanie tego procesu ekofagii ani na ucieczkę. Byłby to ostateczny koniec wszystkiego i wszystkich.
Oto jak mógłby wyglądać ten proces.
To, co na początku brzmi jak science fiction, w rzeczywistości traktowane jest przez świat bardzo poważnie. Mimo że Drexler po latach zdystansował się od swojej hipotezy, ponieważ jego zdaniem była ona możliwa, ale mało prawdopodobna, a wynikająca z niej paranoja była szkodliwa dla jego dziedziny badań, założony przez niego Foresight Institute wzywa do wbudowania mechanizmów kontrolnych w maszyny molekularne.
Kontrole te byłyby w stanie zapobiec wszelkim celowym nadużyciom nanotechnologii i w ten sposób uniknąć scenariusza Gray Goo. Nawet książę Karol w 2004 roku wezwał Royal Society do sporządzenia szczegółowego raportu na temat zagrożeń związanych z nanotechnologią i potencjalnym scenariuszem Gray-Goo.
Wówczas jednak Royal Society stwierdziło, że technologia ta jest jeszcze zbyt odległa w czasie, aby jednoznacznie ocenić potencjalne zagrożenia. Ale od tego czasu minęło 17 lat, technologia jest już dostępna i nadal nie jest uregulowana. Center for Responsible Nanotechnology również ostrzega przed scenariuszem Gray-Goo i zakłada, że nie może się on wydarzyć przypadkowo, lecz musiałby być specjalnie zaplanowany. Bardziej prawdopodobne i groźne są jednak inne zastosowania nanotechnologii jako broni i związany z tym nano-terroryzm oraz uzbrojenie w nanowebronie.
Produkcja molekularna otwiera możliwość stworzenia niezwykle skutecznej broni. Przykładowo, najmniejszy owad ma rozmiar około 200 mikrometrów; jest to prawdopodobna wielkość dla nanotechnologicznie wyprodukowanej broni przeciwpiechotnej, zdolnej do wyszukiwania i wstrzykiwania jadu niechronionym ludziom. Śmiertelna dawka toksyny jadem kiełbasianym dla człowieka wynosi około 100 nanogramów, czyli około 1/100 objętości broni.
Do jednej walizki można by zapakować do 50 miliardów urządzeń przenoszących toksyny – teoretycznie wystarczających do zabicia każdego człowieka na Ziemi. Pistolety wszystkich rozmiarów byłyby znacznie potężniejsze, a ich pociski mogłyby być samonaprowadzające.
Sprzęt lotniczy i kosmiczny byłby znacznie lżejszy i potężniejszy, zbudowany z minimalnej ilości metalu lub bez niego i byłby znacznie trudniejszy do wykrycia przez radar.
Wbudowane komputery pozwoliłyby na zdalną aktywację dowolnej broni, a bardziej kompaktowe zasilanie pozwoliłoby na znaczne ulepszenie robotyki. Te pomysły ledwie zarysowują powierzchnię tego, co jest możliwe.
Rój nanobotów montażystów z filmu „Dzień, w którym Ziemia stanęła w miejscu”.
Na stronie popierającej transhumanizm znajduje się długa lista terminologii transhumanistycznych wraz z ich wyjaśnieniami. Co ciekawe, istnieje kilka określeń „Goo” dla różnych zastosowań nano-botów/asemblerów.
Green Goo: Nanomaszyny lub bioinżynieryjne organizmy używane do kontroli populacji ludzi, przez rządy lub grupy eko-terrorystyczne. Najprawdopodobniej działałyby poprzez sterylizację ludzi poprzez skądinąd nieszkodliwe infekcje. Nick Szabo, informatyk, który prawdopodobnie był zaangażowany w rozwój Bitcoina, napisał w 1993 roku esej o scenariuszu Green Goo.
Opisuje on, że możliwe jest zmodyfikowanie wirusów tak, aby zabijały lub czyniły bezpłodnymi tylko ludzi lub pewną grupę ludzi, coś podobnego jest już robione w celu eksterminacji pewnych gatunków zwierząt i byłby to humanitarny sposób radzenia sobie z rzekomym problemem przeludnienia.
Tak więc samoreplikujące się i programowalne nano-asemblery mogły istnieć już od dawna, oraz od dawna były one pokazywane w fikcji. Jednak w rzeczywistości są one tam zawsze pokazywane w czarnej jak smoła przestrzeni. Kabała, niewidzialna ręka stojąca za środowiskiem naukowym i przemysłem rozrywkowym, wykorzystuje dzieła fikcji, aby karmić masy ideami, które służą ich agendzie i aby dać ich planom tarczę zaprzeczenia. Przyjrzyjmy się najważniejszemu „goo” w rzeczywistości i fikcji: czarnemu goo .
