TAJNE WOJNY ELIT – PUTIN KONTRA ROTHSCHILD i ROCKEFELLER

Podczas wczesnych etapów prywatyzacji w latach 90. Rotszyldowie zorganizowali tajne stowarzyszenie siedmiu rosyjskich oligarchów, którzy w pełni kontrolowali administrację Borysa Jelcyna. Grupa ta nosiła nazwę ”Semibankirchina”, nazwana na cześć siedmiu bojarów, którzy kontrolowali Rosję w XVII wieku  . 

Tajne stowarzyszenie obejmowało następujących oligarchów: Borysa Bieriezowskiego, Michaiła Chodorkowskiego, Michaiła Fridmana, Petra Avena, Władimira Gusinskiego, Władimira Potanina i Aleksandra Smoleńskiego. Wszyscy pracowali dla Rotszyldów – lub dla Londynu – a dokładniej dla Jacoba Rotszylda.

Elity w Rosji

Pod koniec 1999 roku Władimir Putin został prezydentem Rosji, a losy tych samozwańczych władców szybko się zmieniły. Utworzyła się nowa grupa „wtajemniczonych” Putina – Slivoki (składająca się z rosyjskich nacjonalistów ze świata bezpieczeństwa i biznesu) i zaczęła Semibankirchina ze zwojej pozycji. 

Z pozycji siły Putin wynegocjował „wielki układ” z pozostałymi oligarchami: zachowali oni większość swojego istniejącego bogactwa w zamian za dostosowanie się do wertykalnych rządów Putina nad Rosją. Era gangsterstwa finansowego z lat 90. dobiegła końca. 

W 2001 roku rządowe przejęcie mediów skonfiskowało stacje telewizyjne, które wcześniej należały do ​​marionetek Rotszylda. To właśnie te posunięcia Putina z początku marca 2000 roku doprowadziły do ​​rozwiązania kontroli Rotszylda nad Rosją.

David Rockefeller nie mógł znieść tak niewielkich zarobków. Chodziło o wprowadzenie Rosji do świata dolara – to było bardziej opłacalne dla jego imperium. Ponadto seria geopolitycznych konfrontacji na granicach Rosji bardzo przysłużyła się jej imperium. Pierwszymi tego typu były wojny czeczeńskie z lat 1994 i 1999/2000. Putin zakończył to szybko i bezwzględnie.

Wojskowa okupacja Iraku była pierwszym poważnym krokiem w tej amerykańskiej strategii wstrzykiwania ropy naftowej do koncernów naftowych obu rodzin. Następnie rosyjskie inwestycje w Iraku zostały utracone po inwazji USA w marcu 2003 roku. 

Również po inwazji na Afganistan w październiku 2001 roku Pentagon zaczął rozszerzać swoją obecność w Azji Środkowej, ku przerażeniu zarówno Rosji, jak i Chin. Z oczywistych powodów militarnych i politycznych Waszyngton nie był w stanie otwarcie przyznać, że jego strategicznym celem od upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku było rozczłonkowanie lub dekonstrukcja Rosji, a tym samym uzyskanie skutecznej kontroli nad jej ogromnymi rezerwami ropy i gazu.

Te dwie wojny były zaledwie pierwszymi strzałami w serii geopolitycznych „wojen dotyczących rurociągów” naftowych i energetycznych – nie wypowiadanych wojen, ale wojen w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Były to otwarte i ukryte wojny, które obejmowały Euroazję, Bliski Wschód i Afrykę. Wojny energetyczne toczyły się z bombami, taktykami terrorystycznymi i dronami. 

Walczyli także za pomocą wyrafinowanych nowych metod politycznej destabilizacji niechętnych do współpracy reżimów poprzez tak zwane kolorowe rewolucje. Cel był prosty: kontrola Rockefellera nad Pentagonem i CIA oraz nad wszystkimi głównymi złożami ropy i gazu PLUS rurociągami do ich transportu w celu zdobycia przewagi nad rodzącym się eurazjatyckim gigantem. Cel zostałby osiągnięty wszelkimi niezbędnymi środkami. 

Okrążenie Rosji przez NATO, kolorowe rewolucje w Eurazji i wojna w Iraku są aspektami tej samej amerykańskiej strategii geopolitycznej: wielkiej strategii dekonstrukcji Rosji raz na zawsze jako potencjalnego rywala dla jednej hegemonii supermocarstw USA. Koniec ery Jelcyna wstrząsnął wielkimi planami Waszyngtonu. 

Po plądrowaniu Rosji przez Wall Street w Londynie przez siatki dwóch rodzin, mądrzejszy i bardziej trzeźwy od swojego poprzednika Putin ostrożnie wyłonił się jako dynamiczna siła nacjonalistyczna oddana odbudowie Rosji. wszystkie aspekty tej samej amerykańskiej strategii geopolitycznej: wielka strategia mająca na celu raz na zawsze zdekonstruować Rosję jako potencjalnego rywala dla jednej hegemonii supermocarstw USA. 

Koniec ery Jelcyna wstrząsnął wielkimi planami Waszyngtonu. Po plądrowaniu Rosji przez Wall Street w Londynie przez siatki dwóch rodzin, mądrzejszy i bardziej trzeźwy Putin ostrożnie wyłonił się jako dynamiczna siła nacjonalistyczna oddana odbudowie Rosji. wszystkie aspekty tej samej amerykańskiej strategii geopolitycznej:

Wielka strategia mająca na celu raz na zawsze zdekonstruować Rosję jako potencjalnego rywala dla jednej hegemonii supermocarstw USA. Koniec ery Jelcyna wstrząsnął wielkimi planami Waszyngtonu. Po plądrowaniu Rosji przez Wall Street w Londynie przez siatki dwóch rodzin, mądrzejszy i bardziej trzeźwy Putin ostrożnie wyłonił się jako dynamiczna siła nacjonalistyczna oddana odbudowie Rosji.

Putin zrywa z Rockefellerami

Kluczowe wydarzenie w rosyjskiej geopolityce energetycznej miało miejsce w 2003 roku. Gdy Waszyngton przejmował Irak, Putin nakazał spektakularne aresztowanie rosyjskiego oligarchy-miliardera Michaiła Chordokowa – lub MK – za uchylanie się od płacenia podatków. Następnie Putin zamroził akcje gigantycznego koncernu naftowego Chórdokowskiego Jukos i umieścił go pod kontrolą państwa. Co spowodowało dramatyczne działanie Putina?

MK pracował dla Jacoba Rotszylda. Był frontem Rotszylda. W marcu 2000 r. MK był obecny wraz ze wszystkimi innymi oligarchami na zwołanym przez Putina spotkaniu. Oligarchowie obiecali Putinowi, że będą mogli zatrzymać swoje aktywa, jeśli pozostaną poza rosyjską polityką i zwrócą część skradzionych pieniędzy (w rzeczywistości skradzionych państwu w sfałszowanych ofertach za Jelcyna). 

Wszyscy ci oligarchowie byli frontami Rotszylda. Większość akceptowana, z wyjątkiem żydowskich oligarchów Rotszylda. Putin poszedł za nimi, gdy złamali daną mu obietnicę. I MK też. Był zajęty wykupem Dumy – rosyjskiego parlamentu – jako pierwszego kroku do wystąpienia przeciwko Putinowi w 2004 roku.

Tymczasem Michaił Chodorkowski negocjował z dwoma koncernami naftowymi Rockefellerów, Exxonem i Chevronem, sprzedaż 40% Jukosu (za sumę 25 mld USD). Gdyby ta umowa została zawarta, gospodarcza i finansowa niezależność Rosji by się skończyła. Te 40 procent udziałów dałoby Waszyngtonowi, amerykańskim gigantom naftowym i rodzinie Rockefellerów de facto prawo weta w sprawie przyszłych rosyjskich umów naftowych i gazowych oraz rurociągów. 

W momencie jego aresztowania Jukos właśnie podjął kroki w celu przejęcia Sibnieft’, bardzo dużej rosyjskiej firmy naftowej. Połączona spółka Jukos-Sibnieft’ byłaby wówczas właścicielem drugich co do wielkości na świecie rezerw ropy i gazu na poziomie 20 miliardów baryłek ropy i gazu – będących własnością prywatną, a nie państwową. 

Przejęcie przez Exxona Jukos-Sibniefti byłoby dosłownym energetycznym zamachem stanu. David Rockefeller i Jacob Rothschild wiedzieli o tym. Podobnie Biały Dom. MK o tym wiedział. Zwłaszcza Władimir Putin wiedział o tym i podjął przeciwko niemu stanowcze działania. Putin podjął działania przeciwko niemu w październiku 2003 roku i aresztował go.

Podczas czystki przeprowadzonej przez oligarchów i sępych kapitalistów wyłoniła się prawdziwa siła stojąca za Michaiłem Chodorkowskim. Kiedy stało się prawdopodobne, że zostanie aresztowany, zaaranżował przeniesienie wszystkich swoich udziałów w Yukos Oil Company na własność Jacoba Rotszylda. Transfer miał miejsce w listopadzie 2003 roku i dał Jacobowi Rothschildowi 40-45 procent kontroli nad Jukosem, szacowanym na 25 miliardów dolarów. 

Następnie Putin zlikwidował i znacjonalizował Jukos, konfiskując jego akcje i sprzedając je państwowym koncernom naftowym. Putin przywrócił Rosję, która została skradziona przez Jacoba Rotszylda, niegdyś najbogatszego człowieka w kraju. Losy Michaiła Chodorkowskiego pogorszyły się. W 2003 r. Chodorkowski został oskarżony przez Putina za oszustwa podatkowe i oszustwa, za co ostatecznie odsiedział w więzieniu 10 lat, a następnie został wygnany. 

Kiedy w latach 1995/96 odbyła się sfałszowana aukcyjna sprzedaż majątku państwowego, większość firm została sprzedana za zaledwie 5% ich wartości. A Jukos został „kupiony” za mniej niż 400 milionów dolarów, chociaż jego realna wartość była znacznie wyższa.

W ten sposób Putin wypowiedział wojnę najpotężniejszym rodzinom na świecie. Od tego momentu między Putinem a obiema rodzinami miała się rozpocząć walka. Putin przeżył wiele zamachów na swoje życie przez te dwie sieci władzy. Odkąd Putin aresztował Chordołowskiego w 2003 roku, Kreml oddał machiny kontroli gospodarczej z powrotem w ręce państwa.

Jednym z pierwszych punktów programu Putina była spłata całego długu MFW i niespłaconych pożyczek z czasów sowieckich, tym samym uwolnienie się od ingerencji Rotszylda. Pozwoliło to Putinowi na zmniejszenie ich wpływu na losy Rosji.

Wkrótce po wydarzeniach w Rosji nastąpiły finansowane przez CIA tajne destabilizacje w Eurazji, kolorowe rewolucje przeciwko rządom na peryferiach Rosji.

Putin podjął szereg środków zaradczych, aby przywrócić realną równowagę w obliczu coraz bardziej widocznej polityki Waszyngtonu, polegającej na okrążaniu i osłabianiu Rosji. Kolejne pomyłki strategiczne Stanów Zjednoczonych nieco ułatwiły sprawę Rosji. 

Teraz, gdy stawka po obu stronach – NATO i Rosji – rośnie, Rosja Putina wykroczyła poza prostą obronę i rozpoczęła nową dynamiczną ofensywę mającą na celu zabezpieczenie bardziej opłacalnej pozycji geopolitycznej, wykorzystując swoją energię jako dźwignię.

Do 2003 roku, po zajęciu Iraku przez siły amerykańskie i brytyjskie, kontrola rosyjskiej ropy, gazu i związanych z nimi rurociągów była najwyższym priorytetem USA. Za niezbędny uznano zamach stanu w maleńkiej gruzińskiej republice, a także podobny na Ukrainie. 

Gdyby proamerykańskie reżimy mogły zostać zainstalowane w obu krajach, nie tylko samo bezpieczeństwo militarne Rosji byłoby śmiertelnie zagrożone, ale zdolność Rosji do kontrolowania eksportu ropy i gazu do UE byłaby poważnie utrudniona.

W styczniu 2004 r. rewolucja róż doprowadziła do władzy kandydata Waszyngtonu na prezydenta Gruzji, Micheila Saakaszwilego. Mając na stałe męża w Tbilisi, BP i anglo-amerykańskie konsorcjum naftowe szybko przystąpiły do ​​ukończenia 1800-kilometrowego rurociągu z Baku przez TYblisi do Ceyhan na tureckim Morzu Śródziemnym, kosztem około 3,6 miliarda dolarów. Wraz z budową tego rurociągu (BTC) wydawało się, że nastąpiło znaczne osłabienie rosyjskiej niezależności naftowej i energetycznej.

W listopadzie 2004 roku CIA doprowadziła swojego człowieka do władzy na Ukrainie. Ten zamach stanu został nazwany Pomarańczową Rewolucją. Ukraina miała dla Rosji większe znaczenie strategiczne niż Gruzja. Było to spowodowane kilkoma rurociągami naftowymi i gazowymi przecinającymi Ukrainę z UE. Odcięcie tych rurociągów na granicy z Ukrainą zadałoby Rosji dotkliwy cios gospodarczy, choć nie mogłaby sobie pozwolić na taką stratę. 

Ponieważ Polska jest już w NATO, członkostwo Ukrainy i Gruzji w NATO prawie całkowicie otoczyłoby Rosję z wrogimi sąsiadami i stworzyłoby egzystencjalne zagrożenie dla samego przetrwania Rosji. Putin wiedział o tym, ale jego możliwości były ograniczone. Waszyngton wiedział, o co toczy się gra

Do 2005 roku głównymi firmami naftowymi obu rodzin były (Londyn) BP, Shell, Total); Nowy Jork (Exxon, Chevron) przejął kontrolę nad większością ropy na Morzu Kaspijskim. Kontrola energii – na całym świecie – przez cztery duże firmy naftowe dwóch rodzin Chevron i Exxon (Rockefeller) oraz BP i Shell (Rothschild) – była kamieniem węgielnym ich globalnej strategii.

W dyskusjach rodziny Rockefellerów i w waszyngtońskich kręgach politycznych było jasne, że aby Stany Zjednoczone mogły kontrolować te globalne przepływy ropy i gazu, musiałyby projektować swoją siłę militarną o wiele bardziej agresywnie, aby osiągnąć całkowitą supremację militarną, którą było pełne spektrum. o dominacji. 

Stratedzy dominacji ”Full Spectrum” przewidywali kontrolę nad prawie całym światem finansów. Podstępne i przebiegłe umysły, które doprowadziły do ”cyrku z Wuhan”, aby zamknąć globalną gospodarkę — dlaczego? – aby ocalić systemy finansowe i bankowe imperium Rockefellerów.

W codziennym telewizyjnym teatrze przedstawiane nam sią manewry wojenne i obustronna propaganda, jednak ta wojna toczy się na innym froncie i o zupełnie o co innego…