LICZBY BESTII I MESJASZA – TAJEMNICZE KODY I 7 BIBLIJNYCH PIECZĘCI APOKALIPSY

Wielcy mędrcy starożytności byli głęboko przekonani o najważniejszym celu boskich liczb, wyrażających uniwersalne prawa czasu i przestrzeni. Wierzyli, że liczby są podstawową zasadą wszechświata, a bogowie kontrolują wszechświat za ich pomocą.

Aby poznać wszystkie tajemnice świata, człowiek musi nauczyć się wnikać w najgłębszą istotę liczb, rozumieć ich symbolikę ukrytą za abstrakcyjną powłoką liczb.

Wśród Greków liczby nieparzyste symbolizowały zasadę męską, aktywną, a liczby parzyste, odpowiednio, żeńską i pasywną. Chińczycy widzieli w liczbach nieparzystych odbicie zasady „yang” – niebiańskiej, stałej i sprzyjającej, a w liczbach parzystych – przeciwną zasadę „yin”, ziemską, zmienną i niekorzystną.

Starożytni usilnie próbowali zgłębić mistyczną tajemnicę liczb. Mądrzy Babilończycy zwracali szczególną uwagę na liczbowe cechy czasu; Aztekowie, którzy byli wrażliwi na liczby, utożsamiali każdą liczbę z określonym bóstwem, jakością i kolorem; a kabaliści, którzy przypisywali określoną liczbę każdej literze hebrajskiej, położyli podwaliny pod numerologię.

Jak wiemy, istnieje nieskończona liczba liczb, dlatego w tym artykule odsłonimy symbolikę tylko tych z nich, których niezrozumiała magiczna moc zawsze budziła największe zainteresowanie ludzi.

„0”

Zero to najbardziej tajemnicza i sprzeczna liczba, symbol pustki, nicości, pierwotnego chaosu, ale jednocześnie emblemat absolutności, wieczności i nieskończoności Wszechświata.

Pitagoras wierzył, że w tej tajemniczej liczbie kryje się wszystko, co istnieje. Potwierdzenie jego myśli znajdujemy w mitologii wielu ludów świata, gdzie jest powiedziane, że wszechświat powstał z Kosmicznego Jaja Świata.

W kabale zero jest kojarzone z Bogiem o imieniu Eyi, co po hebrajsku oznacza „to, czego nie ma”. Bóg jest niczym absolutnym: stworzył świat i podtrzymuje jego istnienie, lecz sam stwórca nie istnieje, gdyż stoi poza bytem, ​​chociaż odbija się w każdej najmniejszej cząstce wszechświata.

„1”

Jeden jest najważniejszą liczbą mistyczną, symbolem początku, jedności i integralności, ucieleśnieniem boskiej esencji i alegorią kosmicznej osi. Liczba „1” w odniesieniu do osoby symbolizuje człowieka, ludzkie „ja” i samotność.

We wszystkich religiach świata jednostka uosabia Boga. W konfucjanizmie liczba ta jest związana z pierwotną materią i mistycznym centrum, które służyło jako pierwotna przyczyna i źródło bytu. W średniowiecznej alchemii jednostka symbolizowała jedność i źródło życia.

Dla pitagorejczyków liczba „1” była punktem wyjścia, początkiem wszelkich obliczeń.

Zadziwiające walory jednostki są przedmiotem głębokich refleksji interesującego pisarza łacińskiego Ambrożego Teodozjusza Makrobiusza (IV w. p.n.e.), podanych w jego książce „Komentarz do „Snu Scypiona”:

„Jednostka, tj. monada jest zarówno mężem, jak i żoną, sama jest parzysta i nieparzysta i nie będąc sama liczbą, jest źródłem i początkiem liczb. Początek i koniec wszystkiego, ona sama nie zna początku ani końca, wskazując na najwyższe bóstwo i oddzielając go od wielu rzeczy i sił, które z niego wypływają, i nie bez powodu wyznaczasz jej kolejny krok po Bogu. Jest umysłem wyrosłym z najwyższego bóstwa, niepodlegającym działaniu czasu, lecz wiecznie przebywającym w teraźniejszości; zawsze niezmienna, sama nie może być zliczona, ale tworzy z siebie i zawiera w sobie niezliczone rodzaje rodzajów (rzeczy).”

„2”

Głównym symbolicznym znaczeniem tych dwóch jest oczywiście ich dwoistość. Liczba „2” wyraża nierozerwalną jedność zrównoważonych przeciwieństw: życia i śmierci, materii i ducha, boga i diabła, mężczyzny i kobiety, dobra i zła, pozytywu i negatywu, bieli i czerni, wody i ognia, dnia i nocy itp. .

W mitologii ideę tę najwyraźniej ilustruje starożytny rzymski Janus o dwóch twarzach, bóg drzwi, władca wejść i wyjść. Dwie twarze Janusa zwrócone w przeciwne strony wskazują na jego władzę nad dwiema hipostazami czasu: jedna z nich zagląda w przeszłość, druga zaś swoim spojrzeniem przebija gęstą zasłonę przyszłości.

W dualistycznej religii mazdaistycznego Iranu obaj uosabiają konfrontację dobrych i złych bogów: jasnego Ahuramazdy i ciemnego Ahrimana. Zasada dualizmu jest podstawą wielu kultów religijnych, a w taoizmie jest reprezentowana przez przeciwstawne zasady „yin” i „yang”.

W alchemii liczba „2” wyraża także dwoistość i przeciwstawienie naturalnych właściwości materii: stałości i zmienności.

„3”

Trójka to synteza, kreatywność, tworzenie i miłość, jako mistyczna siła, która łączy dwa i rodzi trzecie.

Pitagoras i Arystoteles uważali tę liczbę za ucieleśnienie harmonii i kompletności, ponieważ łączy w sobie początek, środek i koniec. Trzy to liczba osoby, która łączy ciało, ducha i duszę.

W krajach Wschodu trójka jest liczbą świętą: wśród Chińczyków symbolizuje świętość, praworządność i doskonałość, a Japończycy czczą trzy „święte skarby” jako bezcenne relikwie: miecz, lustro z brązu i cenny jaspis.

W starożytnej mitologii indyjskiej Triloka, trójjedyny wszechświat, składa się z trzech światów: niebiańskiego, ziemskiego i podziemnego (zaświaty). 

W starożytnej mitologii istnieje wiele wspaniałych żeńskich triad: Graias, Gracje, Harpie, Gorgony, Parcas, Furie itp., A wśród Celtów są trzy Matrony.

W folklorze zwykle pojawia się trzech królewskich synów lub trzy panny. Główny bohater bajki rozwiązuje trzy zagadki, przechodzi trzy testy, dokonuje wyboru pomiędzy trzema drogami, ma trzy życzenia lub trzy magiczne przedmioty itp. 

We wszystkich religiach politeistycznych władza nad światem jest podzielona pomiędzy trzech najwyższych bogów. Egipska boska trójca jest reprezentowana przez Ozyrysa, Izydę i Horusa; hinduskie trimurti składa się z: stwórcy Brahmy, obrońcy Wisznu i niszczyciela Śiwy; do greckiej triady zaliczają się Zeus, Posejdon i Hades, a nawet atrybuty ich mocy oznaczone są pieczęcią świętej liczby „3” – potrójnej błyskawicy Zeusa, trójzębu Posejdona i trójgłowego piekielnego psa Hadesa.

Triady głównych bogów istniały w kulcie Skandynawów, Celtów, Inków, Azteków i wielu innych ludzi. Tendencja ta utrzymuje się nawet w chrześcijaństwie monoteistycznym, gdzie trójca jednego Boga wyraża się poprzez Trójcę chrześcijańską (Bóg Ojciec, Bóg Syn i Duch Święty).

Magia liczby „3” objawia się w hinduizmie poprzez potrójny mistyczny dźwięk „aum”, symbolizujący odwieczny rytm kosmosu lub boski oddech; w buddyzmie święte teksty Tripitaki dzielą się na trzy części; a w chrześcijaństwie trojka uosabia główne cnoty – Wiarę, Nadzieję i Miłość.

W alchemii liczba boska symbolizuje trzy ważne substancje: siarkę, rtęć i sól filozoficzną, które według Paracelsusa wzmacniają zdrowie, niszczą wady i chronią starość.

Hermes Trismegistus („Trzykroć Największy”), którego prototypem był egipski bóg mądrości Thot, uważany był za legendarnego idola i patrona wszystkich alchemików.

W astrologii trójka uznawana była za liczbę dynamiczną, twórczą, symbol  ekspansji przestrzeni  i godło największej planety Układu Słonecznego – Jowisza.

„4”

Cztery to najważniejsza liczba mistyczna, oznaczająca absolutną wszechmoc, wszechobecność, kompletność, władzę nad czasem i przestrzenią.

W naturze liczba „4” jest powiązana z czterema żywiołami (ziemia, woda, ogień i powietrze), rządzi czterema głównymi kierunkami i dzieli czas na dużą i małą „czworościenną” skalę. Główna zawiera rok, miesiąc, tydzień i dzień, a mniejsza zawiera dzień, godzinę, minutę i sekundę. Magii kwartetu podlegają także główne kategorie czasowe poszczególnych skal: dzieli on rok na cztery pory roku – wiosnę, lato, jesień i zimę, a dzień – na poranek, popołudnie, wieczór i noc.

W mitologii Majów czterej boscy bracia Bakata, stojący w czterech krańcach wszechświata, trzymają niebo w swoich rękach. Indyjski bóg o czterech twarzach Brahma rządzi czterema żywiołami.

W religii Bon czterech potężnych krasnoludów strzeże głównych kierunków. W mitologii chińskiej czczono cztery święte zwierzęta: qilin (jednorożec), fenghuang (feniks), lun (smok) i gui (żółw). W mitach babilońskich, indyjskich, irańskich, niemieckich i skandynawskich spod korzeni Drzewa Świata wypływają cztery rzeki niosące wody duchowości i nieśmiertelności.

W propagandzie religii chrześcijańskiej ogromną rolę odegrało czterech ewangelistów: Jan, Marek, Mateusz i Łukasz, a w hinduizmie społeczeństwo zostało podzielone na cztery zamknięte kasty (braminowie, Kszatrijowie, Waiszjowie i Śudrowie).

W Indiach i Chinach liczba cztery była symbolem Ziemi, ponieważ starożytni wyobrażali sobie naszą planetę jako kwadrat o płaskich bokach.

Ale w Japonii jest to liczba śmierci: hieroglif „si”, który oznacza, że ​​jest zgodny ze słowem „śmierć”. Z tego powodu przesądni mieszkańcy Krainy Wschodzącego Słońca na wszelkie możliwe sposoby unikają śmiertelnej liczby: w Japonii nie ma mieszkań, domów, pięter, oddziałów szpitalnych z tą liczbą.

Wśród pitagorejczyków liczba „4” jest symbolem ludzkiej duszy. Znaczenie tej liczby dla nich można ocenić po następujących słowach Ambrożego Teodozjusza Makrobiusza:

„Czwórka jest czczona przez Pitagorejczyków… jako liczba mistyczna, symbol doskonałości duszy, dlatego też umieścili ją w świętej formule swojej przysięgi: „Przysięgam tym, którzy oddali naszą duszę (pojawienie się) cztery”…

„5”

Piątka to uniwersalny symbol człowieka i jego pięciu zmysłów (wzrok, słuch, smak, dotyk i węch). Graficznie symbolikę tę przekazała postać stojąca z rękami wyciągniętymi w różnych kierunkach i szeroko rozstawionymi nogami, czyli w kształcie pięcioramiennej gwiazdy (pentagramu).

Piątka kojarzy się z miłością i energią seksualną, centrum i sercem, siłą i zdrowiem, a wśród pitagorejczyków uosabia święte, nierozerwalne połączenie ziemi z niebem.

W mitologii liczba „5” jest bezpośrednio związana z niektórymi istotami niebiańskimi: hinduskim Śiwą, którego godłem była pięcioramienna gwiazda; rzymska Wenus, której piękność i seksualność wyrażała; Aztek Quetzalcoatl, który piątego dnia powstał z Królestwa Umarłych itd.

W religii Chin i buddyzmu japońskiego święta piątka, obejmująca cztery główne kierunki i mistyczne centrum, była symbolem  wszechświata  . W judaizmie liczba ta oznaczała boską moc, w chrześcijaństwie – pięć ran Chrystusa, a w islamie – pięć przykazań wiary: namaz (pięciokrotna modlitwa codzienna), rytualna ablucja, eid (post w świętym miesiącu Ramadan), zakat (podatek na rzecz biednych) i hadżdż (pielgrzymka do Mekki).

W alchemii pięć symbolizuje kwintesencję – mistyczny piąty element.

„6”

Liczba „6” jest wspaniałym symbolem jedności, równowagi, równowagi, harmonii i piękna, a dla pitagorejczyków jest także symbolem szczęścia i szczęścia.

Tak wspaniała symbolika opiera się na niesamowitych właściwościach szóstki, ujawnionych w szczególności przez Rzymianina Makrobiusza:

„Jeśli chodzi o sześć, które dodane do jednego daje siedem, ma wiele różnych zalet i znaczeń. Po pierwsze, jest to jedyna liczba spośród dziesięciu, którą można utworzyć z ilorazów (otrzymanych z niej). Przecież druga, trzecia i szósta część sześciu, czyli trzy, dwa i jeden, razem dają sześć…”

W astrologii ta liczba piękna i harmonii stała się symbolem niebiańskiego piękna – planety Wenus.

„7”

Siedem to magiczna liczba, znak doskonałości, kosmicznego porządku i kompletności cyklu. Symbolikę tę w dużej mierze zdeterminowały siedmiodniowe fazy Księżyca i siedem ciał niebieskich naszego Układu Słonecznego znanych w czasach starożytnych. Siódemka ucieleśniała także główną tajemnicę wszechświata, dlatego też tę nierozwiązywalną zagadkę nazywamy „sekretem zapieczętowanym siedmioma pieczęciami”.

W każdej religii ta liczba gwiazd była kojarzona z boskimi mocami. W starożytnym Egipcie siódemka była symbolem Ozyrysa, symbolem jego nieśmiertelności; w kulcie irańskiego Mitry istnieje siedem stopni wtajemniczenia; w hinduizmie – siedem hipostaz Buddy; w judaizmie – siedem świąt religijnych, Siedem Filarów Mądrości i siedem dni Stworzenia; w tradycji islamskiej Wszechświat składa się z siedmiu krain, mórz i niebios, siedem stopni prowadzi do piekła i taka sama liczba drzwi blokuje drogę do rajskich ogrodów.

W chrześcijaństwie, najbardziej niespójnej ze wszystkich religii, liczba „7” ma zarówno pozytywną, jak i negatywną symbolikę: rytuał kościelny ma siedem głównych sakramentów (chrzest, komunia, bierzmowanie, spowiedź, kapłaństwo, małżeństwo kościelne, namaszczenie), ale z drugiej strony, ojcowie chrześcijaństwa piętnowali siedem grzechów głównych: gniew, skąpstwo, zazdrość, pychę, obżarstwo, cudzołóstwo i lenistwo.

W astrologii siedem „wędrujących gwiazd” znanych w starożytności i średniowieczu odpowiadało siedmiu dniom tygodnia: Słońce „rządziło” niedzielą, Księżyc – poniedziałek, Mars – wtorek, Merkury – środa, Jowisz – czwartek, Wenus – piątek, Saturn – sobota.

W historii ludzkości magiczna liczba „7” uosabiała wszystko, co wielkie i cudowne. Starożytni Grecy czcili siedmiu wybitnych mędrców starożytności: Talesa, Bianthusa, Solona, ​​Pittacusa, Cleobulusa, Chilona i Periandera. W epoce hellenistycznej zidentyfikowano siedem niezrównanych arcydzieł architektury i sztuki, zwanych siedmioma cudami świata: piramidy egipskie, „wiszące ogrody” Babilonu, posąg Zeusa w Olimpii, Świątynia Artemidy w Efezie, Kolos z Rodos, mauzoleum w Halikarnasie i latarnia morska w Aleksandrii.

Wielki Rzym, dumny władca starożytnego świata, stał na siedmiu wzgórzach (Awentyn, Palatyn, Kwirynal, Kapitol, Viminal, Eskwilin i Caelium). W tym fakcie geologicznym aroganccy Rzymianie widzieli szczególne miłosierdzie i przychylność bogów wobec Wiecznego Miasta i jego mieszkańców.

W średniowieczu najbardziej szanowano siedem sztuk wyzwolonych: gramatykę, retorykę, arytmetykę, geometrię, astronomię, logikę i muzykę.

Trudno powiedzieć, czy widać w tym rękę losu, czy boską opatrzność, ale polityczne zjednoczenie Chin poprzedziła potężna „era walczących królestw” (V-III wiek p.n.e.), kiedy to siedem potężnych królestw zderzyło się w wysiłek przejęcia władzy nad całym Niebiańskim Imperium: Chu, Qin, Wei, Zhao, Han, Qi i Yan.

Po pewnym czasie ta sama historia powtórzyła się w Anglii, gdzie w VI-VII wieku. AD Siedem królestw anglosaskich walczyło ze sobą: Kent, Wessex, Sussex, Essex, Mercia, Northumbria i Anglia Wschodnia.

„8”

Osiem to ucieleśnienie harmonii, równowagi, porządku i stabilności. Osiem jest paradoksalne i uniwersalne, gdyż tworzące ją dwie czwórki lub cztery dwójki wyrażają jedność i walkę przeciwieństw, czyli główne prawo kosmicznego porządku świata.

Jeśli siedem oznacza zakończenie cyklu, wówczas osiem przekroczeń o jeden symbolizuje początek nowego okresu, odnowy i odrodzenia. Jednocześnie ta niesamowita liczba jest modelem nieograniczonego Wszechświata; nie bez powodu w tradycji japońskiej oznacza to wielość, a w matematyce ta sama liczba, przedstawiona poziomo, służy jako znak nieskończoności.

W filozofii starożytnej liczba osiem uosabia jedność czterech podstawowych żywiołów, podzielonych na dwie przeciwstawne pary (ogień – woda, ziemia – powietrze) i ich wzajemnie przeciwne właściwości (ciepło – zimno, suchość – wilgoć). Dla pitagorejczyków była symbolem mądrości, roztropności i sprawiedliwości. Makrobiusz, komentując tak wysoką ocenę jej przez przedstawicieli tej słynnej szkoły filozoficznej, pisał:

„A pitagorejczycy nazywali ósemką sprawiedliwością, jako pierwszą liczbę, którą można rozłożyć na takie pary równe liczby, to znaczy dwie czwórki, które dzieląc, ponownie tworzą dwie identyczne liczby parzyste, czyli dwie dwójki. I ósemka jest zrobiona w ten sam sposób: dwa razy dwa dwa.

W mitologii osiem to święta liczba egipskiego Thota i greckiego Hermesa. W mitologii chińskiego taoizmu szczególne miejsce zajmuje grupa legendarnych bohaterów – Ośmiu Nieśmiertelnych, do której należą: Lü Dongbin, Li Tieguai, Zhang Guolao, Zhongli Quan, Cao Guojiu, Han Xiangzi, Lan Caihe oraz jedyna kobieta, „nieśmiertelna dziewica” He Xiangu.

Na ich atrybuty składa się 8 symboli nieśmiertelności: flet, miecz, wachlarz, bambusowa laska, tykwa, kosz kwiatów, kastaniety i lotos. Każdy z nich wyposażony jest w specjalne magiczne funkcje: miecz Liu przeznaczony jest do karania demonów, wachlarz Zhongli ma ożywiać zmarłych, Jest to biały lotos, którego łodyga jest zakrzywiona w kształcie świętej laski Ruyi, jest w stanie spełniać życzenia takie jak magiczna różdżka itp.

We wszystkich religiach świata liczba „8” odgrywa niezwykle ważną rolę. W islamie ośmiu aniołów wspierających tron ​​Allaha reprezentuje stabilność boskiego porządku świata. W buddyzmie, gdzie Osiem Przykazań Buddy uważa się za święte, Ośmioraka Ścieżka, która obejmuje prawy osąd, motywy, mowę, wysiłek, działanie, postawę, aktywność duchową i kontemplację, wskazuje na harmonijny, umiarkowany sposób życia prowadzący do zbawienia.

Dla buddystów lotos z ośmioma płatkami czakr jest symbolem dobrego omenu.

W chrześcijaństwie liczba osiem symbolizuje  odrodzenie i odnowę  . Powodem tej symboliki jest to, że zmartwychwstanie Chrystusa jest tu przedstawione jako „ósmy dzień stworzenia”. W kulcie chrześcijańskim istnieje wiele przykładów ilustrujących święte znaczenie liczby osiem. Symbolem zmartwychwstania Chrystusa jest ośmioramienny krzyż maltański, a duchowa odnowa człowieka poprzez sakrament chrztu znajduje odzwierciedlenie w ośmiokątnym kształcie chrzcielnicy.

W ikonografii chrześcijańskiej Gwiazda Betlejemska ma osiem promieni, które obwieszczają światu narodziny Zbawiciela. W ikonografii buddyjskiej osiem szprych koła samsary wskazuje na nieskończoną liczbę odrodzeń osoby, która nie przestrzega zbawczych przykazań Buddy.

W magii Indian północnoamerykańskich takie koło uważano za ośmioboczny model Wszechświata, obejmujący cztery główne kierunki kardynalne i cztery kierunki pośrednie (północny wschód, północny zachód, południowy wschód i południowy zachód).

Wolumetryczny model świata najlepiej odzwierciedla liczba „8” podniesiona do kwadratu, czyli osiem pomnożona przez samą siebie.

Starożytna chińska mantika, oparta na słynnej „Księdze Przemian”, operuje ośmioma trygramami, oznaczającymi osiem głównych stanów świata. Różne kombinacje tych trygramów tworzą 64 przewidywania, obejmujące wszystkie aspekty życia osobistego i publicznego danej osoby.

Te same magiczne liczby stały się podstawą najmądrzejszej gry wszechczasów. Każdy bok szachownicy jest podzielony na osiem kwadratów, a jest ich w sumie 64. Szachy to dualistyczny model starożytnego świata hinduskiego, pole odwiecznej walki pomiędzy jasnymi siłami dobra i ciemnymi legionami zła.

„9”

Pitagorejczycy nazywali zamykającą liczbę dziewięć „granicą wszystkich liczb”. Dziewięć to potrójna triada, symbol absolutnej doskonałości i kompletności.

Człowiek znalazł na to dowody w kosmosie, na ziemi, a nawet pod ziemią. Przygotowując się do wejścia w wielki świat, ludzki płód dojrzewa i zyskuje siłę w łonie matki przez dziewięć miesięcy. W Układzie Słonecznym obraca się dziewięć planet, tworząc świat bliskiej przestrzeni kosmicznej.

W mitologii chińskiej niebo składa się z dziewięciu sfer (Jiu Tian): cztery sfery niebieskie są zorientowane w czterech głównych kierunkach, pozostałe cztery są zorientowane w kierunkach pośrednich, a dziewiąta znajduje się w środku. Na ziemi odpowiadają one dziewięciu częściom Cesarstwa Niebieskiego, ponieważ legendarny cesarz i zarządca ziemski Wielki Yu, „mierząc swoimi krokami Dziewięć Gór, Dziewięć Rzek i Dziewięć Bagien, podzielił ziemię na Dziewięć Regionów”.

Niesamowita kompletność dziewięciu została Mictlanowi nadana w mitologii Majów i Azteków – ponury, podziemny świat umarłych, podzielony na dziewięć poziomów. Chrześcijańskie piekło również składa się z dziewięciu koncentrycznych kręgów i prowadzi do niego dziewięć bram.

Według powszechnego przekonania morskiego statek zostaje zniszczony przez fatalną „dziewiątą falę” – gigantyczną ścianę wody wznoszącą się niemal do nieba.

W mitologii greckiej zupełną pełnię doskonałości uosabia dziewięć pięknych muz: Kaliope – muza poezji epickiej, Euterpe – muza poezji lirycznej, Erato – muza pieśni miłosnych, Melpomene – muza tragedii, Thalia – muza muza komedii, Terpsichore – muza tańca, Clio – muza historii, Urania – muza astronomii i Polyhymnia – muza świętych hymnów.

W religii chrześcijańskiej kompletność porządku świata, zgodnie z naukami Pseudo-Dionizego Areopagity (V w.), wyraża się w dziewięciu szeregach anielskich, rozdzielonych pomiędzy trzy triady. Pierwsza (najwyższa) triada składa się z serafinów, cherubinów i tronów; drugi – panowanie, siła i moc, a trzeci, najbliższy światu ludzi – zasady, archaniołowie i aniołowie.

Boską esencję dziewięciu uznają także inne religie: w hinduizmie symbolizuje ona święty ogień boga Agni; w judaizmie – światło prawdy, a w buddyzmie – najwyższa moc duchowa.

„10”

Liczba „10” jest symbolem integralności, kompletności i doskonałości.
W filozofii starożytnej, zwłaszcza wśród pitagorejczyków, dziesięć uważano za uniwersalną liczbę wszechświata, oznaczoną dziesięcioramienną gwiazdą. Dziesiątka rządziła mikrokosmosem (człowiekiem) i makrokosmosem (Wszechświatem): integralność pierwszego z nich wskazywało 10 palców, a całkowitą doskonałość drugiego 9 planet ze słońcem pośrodku.

W filozofii chińskiej liczba „10”, symbolizująca  równowagę i harmonię  , była przedstawiana hieroglifami w formie równobocznego krzyża.

W mitologii chińskiej i koreańskiej istnieje 10 taoistycznych symboli życia wiecznego: słońce, góra, kamień, woda, chmura, jeleń, żółw wodny, żuraw, sosna i „trawa nieśmiertelności”.

Diyu, chińskie piekło, podzielone jest na dziesięć dziedzińców. W dziewięciu z nich znajdują się dusze grzeszników, skazanych na pewne męki za zbrodnie popełnione na ziemi. Dusze bezgrzesznych ludzi po śmierci trafiają na dziesiąty sąd. Po dokładnym sprawdzeniu otrzymują prawo do odrodzenia i bilet na nowe życie.

W religii starożytnych Żydów dziesięć przykazań, jeden i zero, tworzących dziesięć, oznaczało objawienie się Boga, dlatego w judaizmie i chrześcijaństwie czczone jest dziesięć przykazań Bożych, a Kościół żądał ofiar od wierzących w formie płacenia dziesięciny (dziesiątej części zbiorów lub majątku).

W historii liczba ta oznacza pewien kamień milowy w życiu ludzkości: mniejszy kamień milowy oznacza dekadę (10 dni), duży kamień milowy – dekadę.

W sprawach wojskowych kilkunastu żołnierzy, zespawanych żelazną dyscypliną w jedną jednostkę wojskową dowodzoną przez brygadzistę, stanowiło podstawę wielu armii średniowiecza. Na przykład w armii Czyngis-chana każdy żołnierz był odpowiedzialny za wszystkich swoich tuzinów towarzyszy; Jeśli jeden z nich uciekł z pola bitwy, cała dziesiątka została skazana na śmierć.

W armii rzymskiej sprawdzonym sposobem zwalczania dezercji było dziesiątkowanie (losowa egzekucja co dziesiątego legionisty). Zdziesiątkowanie, stosowane w pierwszych wiekach Rzymu, zostało następnie zniesione. Jednak podczas wspaniałego powstania Spartakusa (74-71 p.n.e.) Marek Krassus, rozwścieczony sukcesami gladiatorów i tchórzostwem rzymskich żołnierzy, został zmuszony do wskrzeszenia okrutnego starożytnego zwyczaju.

Oto co donosi na ten temat wielki grecki historyk i biograf Plutarch (I w. n.e.):

„…Krassus… dozbroił pokonane jednostki, ale zażądał od nich gwarancji, że odtąd będą dbać o swoją broń. Wybrawszy następnie pięciuset – głównych sprawców ucieczki – i podzieliwszy ich na dziesięć osób, rozkazał, aby co dziesiąty, którego los wskazywał, został skazany na śmierć. W ten sposób Krassus wznowił karę, która była stosowana wśród starożytnych i nie była stosowana przez długi czas; ten rodzaj egzekucji wiąże się ze wstydem i towarzyszą jej na oczach wszystkich straszne i ponure rytuały”.

„12”

Dwanaście jest symbolem odwiecznego cyklu czasu, pełni i skończoności, gdyż rok składa się z 12 miesięcy, a dzień i noc – z 12 godzin. W Chinach era składa się z 12 dwunastoletnich okresów.

W mitologii greckiej największy bohater Hellady, Herkules, dokonał 12 genialnych wyczynów: 1) udusił lwa nemejskiego; 2) zabił hydrę lerneńską; 3) strzelał do ptaków stymfalijskich – kanibali; 4) złowił szybkonogiego daniela kerynejskiego; 5) pokonał dzikiego dzika erymantejskiego; 6) sprzątał stajnie króla Augiasza; 7) oswoił ziejącego ogniem byka kreteńskiego; 8) poskromił krwiożercze konie Diomedesa; 9) uzyskał złoty pas królowej Amazonki Hipolity; 10) poganiał krowy Geriona; 11) wyprowadził z podziemia piekielnego trójgłowego psa Cerbera; 12) za pomocą tytanu Atlas uzyskał złote jabłka Hesperyd.

W astrologii gwiaździste niebo dzieli się na 12 znaków zodiaku (Wodnik, Koziorożec, Strzelec, Skorpion, Waga, Panna, Lew, Rak, Bliźnięta, Byk, Baran, Ryby).

W religii starożytnych Greków i Rzymian istnieje 12 głównych bogów – olimpijczyków: Zeus (Jowisz), Posejdon (Neptun), Hades (Pluton), Hera (Juno), Apollo (Phoebus), Artemida (Diana), Atena (Minerwa), Afrodyta (Wenus), Demeter (Ceres), Dionizos (Bachus), Ares (Mars) i Hermes (Merkury).

Biblia wspomina o 12 synach Jakuba, 12 pokoleniach Izraela, 12 owocach Drzewa Życia, 12 bramach Świętego Miasta, 12 gwiazdach w koronie Dziewicy Maryi. Chrystus miał 12 uczniów – apostołów: Piotra, Andrzeja, Jakuba Starszego, Jakuba Alfeusza, Jana Apostoła, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Tadeusza (Judasz Levway), Szymona Zelotę i Judasza Iskariotę, który przez 30 lat zdradził swego boskiego nauczyciela kawałki srebra.

„13”

Trzynastka to najbardziej fatalna, pechowa liczba, symbol  zniszczenia i śmierci  . Przekracza o jeden liczbę kompletu i dlatego skrywa w sobie groźbę konfliktu i niebezpieczeństwo eksplozji, przejścia do innej, nieznanej jakości.

Początki straszliwej symboliki liczby „13” ukryte są w mroku wieków. W mitologii starożytnych Egipcjan mistyczne schody prowadzące do Wyższej Wiedzy miały 13 stopni, z których ostatni symbolizował życie pozagrobowe.

W mitach skandynawskich istnieje opowieść o fatalnej uczcie w Walhalli – niebiańskim pałacu Odyna. Na ucztę zaproszono 12 bogów, ale gości było 13 – bez zaproszenia pojawił się okrutny bóg chaosu i niezgody Loki, którego machinacje doprowadziły
do ​​śmierci bystrego i pięknego Baldera. Historia ta przypomina niemal chrześcijańską legendę o Ostatniej Wieczerzy: jako ostatnia, trzynasta z rzędu, przybył na nią Judasz Iskariota, niszcząc Chrystusa.

Powód mistycznego strachu przed tą liczbą nie jest trudny do zrozumienia, jeśli weźmiemy pod uwagę, że starożytni Żydzi oznaczali tym samym znakiem „13” i słowo „śmierć”. Dlatego w okultyzmie „13” jest ulubioną liczbą nekromantów i czarowników, a karta Tarota numer 13 nazywa się „Śmiercią”.

Nawet we współczesnej erze cywilizowanej czarna magia „martwej” liczby nadal wpływa na przesądnych ludzi i całe narody. W USA, Anglii i Francji nie da się znaleźć takiej liczby na domach, ale w kinach i kabinach samolotów po dwunastym miejscu następuje natychmiast czternaste. W kalendarzu szczególny niepokój budzi „Czarny Piątek” (piątek 13-go) – uważa się, że pechowy dzień tygodnia podwaja tajemniczą, diabelską moc fatalnej liczby. Strach przed nim jest w naszych czasach tak powszechny, że psychologowie określili go specjalnym terminem – „triskaidekafobią”.

„666”

Istnieje liczba bardziej złowieszcza niż „13” i jest to „liczba bestii” – „666”, ogólnie przyjęty symbol diabła i znak Antychrysta. Liczbę tę po raz pierwszy wspomniał Jan Apostoł w Apokalipsie: 

„Kto ma inteligencję, policz liczbę bestii, bo jest to liczba ludzka; jego liczba to sześćset sześćdziesiąt sześć.

Ale nie każdy ma inteligencję, dlatego zarówno w starożytności, jak i w naszych czasach, szatańskie trzy szóstki wywołują u głupców poczucie przesądnego horroru, chociaż numerologia już dawno przekonująco wykazała, że ​​ewangelista Jan, podsumowując wartości liczbowe liter, zaszyfrowanych pod liczbą „666”, a nie imieniem Diabła i słowami „Cezar Neron”. To właśnie ten autor Apokalipsy słusznie nazywa „bestią”, gdyż ten zaciekły prześladowca chrześcijan na arenach amfiteatrów truł bezbronnych ludzi dzikimi zwierzętami.

Neron jest niewątpliwie krwawym dyktatorem, podłym katem i sadystą, ale utożsamianie go z samym przodkiem zła to zbyt wielki zaszczyt.

„888”

W przeciwieństwie do „liczby bestii” za liczbę Mesjasza uznano trzy ósemki. Liczba „888”, wywodząca się z wartości liczbowej liter alfabetu hebrajskiego, wskazuje na Jezusa Chrystusa, bo to On jest rzekomo mesjaszem, który zbawi nasz świat.

Nadszedł jednak czas, aby ludzkość XXI wieku, borykająca się z wieloma problemami globalnymi, uświadomiła sobie swoją odpowiedzialność za wszystko, co dzieje się na Ziemi i nie pokładała zbytniej wiary w zbawczą rolę Mesjasza. Pokładaj nadzieję w Mesjaszu, ale sam nie popełniaj błędu.