W całej historii tej afrykańskiej pustyni zaginęły dziesiątki tysięcy ludzi , i to tylko zgodnie z oficjalnymi danymi. Piasek jest znacznie bardziej niszczycielski niż nieszczęsny Trójkąt Bermudzki. Jest to zrozumiałe, pięć tysięcy kilometrów terenów pokrytych piaskiem. Jest też teoria która mówi, że Atlantyda znajdowała się właśnie w Oku Sahary.
Naukowcy z całą pewnością wiedzą, że miliony lat temu na pustyni były rzeki, jeziora, kwitnące ogrody, a najprawdopodobniej nawet ocean, ponieważ w piaskach znajdowały się liczne skamieliny wielorybów.
Odkryto ruiny miast, podziemne kanały, przez które kiedyś przepływała woda. W jednej z saharyjskich jaskiń znaleziono starożytne rysunki i hieroglify przedstawiające humanoidalne stworzenia, wokół których znajdowała się zieleń i woda. Stanowczo najbardziej tajemniczym miejscem na Saharze jest skalisty teren ze stopioną ziemią i śladami promieniowania.
W tym miejscu, według naukowców, doszło do eksplozji o niesamowitej mocy. Istnieje teoria, że wszystko to jest spowodowane upadkiem meteorytu. Potwierdzają to pierwiastki chemiczne, które naukowcy znaleźli w szkle i żelazie. Te pierwiastki są nieziemskiego pochodzenia i najprawdopodobniej dotarły do nas z meteorytem. Co więcej, sam krater jest ukryty gdzieś pod piaskami i nie został jeszcze odnaleziony.
Jeśli spojrzeć na pustynię z kosmosu, to pierwszą rzeczą, którą możemy zobaczyć, jest pierścień, zwany Kalb ar-Riszat inaczej oko Sahary, o średnicy ponad pięćdziesięciu kilometrów. W pobliżu pierścienia znajdują się góry skaliste, których nie ma nigdzie indziej na Ziemi. Same skały to najprawdopodobniej zastygła lawa.
Jednak wszystkie te tajemnice nie są przedmiotem szczegółowych badań, ponieważ ze względu na bezpieczeństwo na terenie Sahary wyprawy archeologiczne i naukowe są oficjalnie zabronione. Na obszarze pustyni stale dochodzi do konfliktów zbrojnych, które stanowią duże ryzyko dla naukowców. Tak mówią oficjalne źródła.
Nagła przemiana Afryki Północnej pokrytej niegdyś łąkami i bujnymi obszarami z jeziorami, których okolice zamieszkane były przez hipopotamy i żyrafy zmieniła się w pustynię 5000 lat temu i była to jedna z najbardziej dramatycznych zmian klimatycznych na naszej planecie. Według nowego badania, zmiany nastąpiły niemal jednocześnie w całej północnej części kontynentu.
Dane uzyskano dzięki analizom pyłu, który jest roznoszony przez wiatr na zachodzie Afryki aż do Oceanu Atlantyckiego. Badacze dokładnie zbadali 30 tysięcy lat osadów kurzu i gleby z dna oceanu, wyodrębnione za pomocą statków wiertniczych. Różny poziom pyłu w osadach oceanicznych daje naukowcom klucz do zrozumienia zmian klimatu które doprowadziły do powstania Sahary. Oprócz tego można prześledzić jak wielka pustynia zmieniała się w czasie.
Po prostu, im więcej kurzu tym bardziej suchy klimat. Jeśli jest go znacznie mniej oznacza to obecność bardziej wilgotnego środowiska. Badania potwierdzają inne przypuszczenia, które postulowały wilgotny okres w holocenie. Zaskakuje to, że w końcu tego mokrego okresu 6000 lat temu, poziom kurzu wynosił tylko 20 procent obecnego.
To znacznie mniej niż wcześniej szacowano. David McGee, paleoklimatolog z Massachusetts Institute of Technology i autor artykułu na ten temat twierdzi, że pełniejsze zrozumienie związku zapylenia ze zmianami klimatu, zapewni nowe wejście podejście do modeli klimatycznych. Pył z Sahary dominuje w osadach wybrzeży Afryki, a także może poruszać się w atmosferze aż do Ameryki Północnej.
Pustynię można bezproblemowo badać z kosmosu, przez analogię np. z Marsem, gdzie w zasięgu podczerwieni, za pomocą orbitujących satelitów i teleskopów, można wykrywać artefakty, jak również dokonywać nowych odkryć. Niestety, tak się nie dzieje. Pustynia Sahara, wraz z oceanami Ziemi, wciąż pozostają najmniej zbadanymi i poznanymi miejscami na ziemi.
