Każdego roku, serwuje się nam wieloznaczną metaforę dramatu zmartwychwstania przyrody w ujęciu odnowienia sił seksualnych. Zmartwychwstanie Tammuza następuje przez smutek i radosną wieść o zapłodnieniu Ishtar dającej wieczne życie … Płodność przyrody i człowieka jest głównym aspektem rytuałów, którym się oddajecie ze sztucznym patosem i powagą …Każdego roku mężczyźni i kobiety smucą się z Ishtar po śmierci Tammuz i świętują powrót Boga hierarchii.
Święte jajo
Boskość związana jest z płodnością żeńskich jajników, a tym samym z kultem jaja i potęga płodności ryb i królika. Starożytni Druidzi wykazywali jajko, jako święte godło ich porządku. Rytuały związane z kultem Dionizosa lub Bachusa, obejmują świecenie jaj wszelakiego rodzaju. Barwienie jaj przyszło z Chin i Japonii gdzie pokrywanie ich złotym kolorem oznaczało ich bezcenność. Egipcjanie i Grecy, nadali obrzędom związanymi z jajkami cech mistycznych. Mistycyzm ten przyszedł do Egiptu, Grecji i Rzymu z Babilonu za sprawą opowiadań Hygina (Gajusz Juliusz Hyginus (ur. ok. 64 p.n.e., zm. ok. 17 n.e.) – rzymskiego pisarza i mitografa, autor zachowanych do dziś ekscerptów mitologicznych.), który spisał – przepisał dawną wiedzę.
Bogowie umierający i cudownie powracający do życia związani byli w tamtejszych kulturach z wegetacją, płodnością i żniwami.
Wiara w coroczny powrót sił przemagających śmierć i moce ciemności dawała ufność co do urodzajności kolejnego roku, a świeże pędy roślin kojarzono z wieczną młodością bóstwa wynurzającego się ze świata podziemnego. Okazując mu cześć wyznawcy wyrażali też potrzebę upewnienia się, iż po letniej suszy niszczącej urodzaj, zapewnią sobie plony w kolejnej porze zbiorów. Ponadto mity te łudziły wyznawców obietnicą szczęśliwego życia pozagrobowego, wymownie ukazując możliwość odniesienia zwycięstwa nad śmiercią i dając nadzieję na trwanie rodzaju ludzkiego w przyszłych pokoleniach.
Samo-ukrzyżowanie
każdej wiosny obchodzono pięciodniowe uroczystości ku czci bóstwa, uosabiającego płody ziemi, które giną z nastaniem zimy i odradzają się wiosną. Teatr religijny, czyli wielki tydzień Wystawiano wówczas dramat śmierci i wskrzeszenia Attisa. W obchodach tych, oprócz tłumów wiernych, uczestniczyli kapłani bóstwa – tzw. gallowie, oraz towarzyszący im dendroforowie i korybanci. Pierwszy dzień miał charakter żałobny: wyrwane z korzeniami drzewo (sosnę lub jodłę) uosabiające boga przynoszono z gaju obok świątyni Kybele i spowite we wstęgi z kwiatami, obnoszono po ulicach.
Drugiego dnia kapłani wprawiali się ekstatycznymi tańcami w trans, a następnie (w trzecim dniu) dokonywali samokastracji, spryskując swą krwią ołtarz i posąg bóstwa; czwartego dnia świętowano jego powrót do życia, piąty był jedynie dniem odpoczynku. Podczas obchodów dokonywano też rytualnych zaślubin Kybele z Attisem, którego rolę odtwarzał wyższy rangą kapłan bogini (archigallos).
W marcu uroczystości ku czci bóstwa odbywały się w dwóch terminach. Najpierw, 22 marca wspomiane quatriduum urodzin, ofiary, śmierci i zmartwychwstania bóstwa, czyli cannophoria, dendrophoria, sanguis (sanguinaria) i hilaria.
Następnie procesja do rzeki Almo, gdzie 28 marca kąpano wizerunek Wielkiej Matki. W sto lat po dekretach Klaudiusza dotyczących tych obchodów kult uświetniono dodatkowym obrzędem, zwanym taurobolium, a poprzez skrapianie krwią zabitego byka (jak w kulcie Mitry) symbolizującym oczyszczenie z grzechów. Znacznie silniejsze podstawy niż w kojarzeniu z Mitrą miało łączenie Attysa z innym frygijskim bóstwem – lunarnym Menem, również mającym wpływ na wegetację. Potwierdzałaby to nie tylko inskrypcja z Ostii, nazywająca go Attis Menotyrannus, lecz i neofrygijskie napisy nagrobne mówiące o obecności Attysa w świecie podziemnym w roli pana i sędziego – przypisywanej też Menowi.
Na gruncie małoazjatyckim religioznawcy dopatrują się także powiązań Attysa z czczonym w Tarsie cylicyjskim Sandanem.” Adoracja grobu pańskiego, czyli czaszki, jest częścią wiecznego rytuału towarzyszącego kultowi śmierci … Zmartwychwstanie istoty ascendentnej dotyczy kreacji nowego wszechświata …
Iluzje Zmartwychwstanie, Jezus, króliczki i kolorowe jajka.
To nic innego jak pierwotny festiwal płodności, seksu i symboliki związanej z wiosennym przesileniem (prasłowiański nowy rok) i starożytną boginią Isztar, znaną również jako Eastre, Oestre i Ostara (gwiazda).Bogini związana z płodnością wyrażana jest za pomocą symbolu : jajka (jajniki, jajeczkowanie) i płodności (królik, zająć, ryba).Sama bogini Isztar, przedstawiana jest także z innym kobiecym symbolem : sową, o czym wspomnimy w dalszej części. Zacznijmy jednak od początku.Wielkanoc, ēostre, czyli w proto-germańskim : Austrōn – potomek, w proto-Indo-Europejskim – root (rön) – korzenie, aus -, co znaczy świecić (korzeń).
Uświęcone korzenie rodzaju ludzkiego wiążą się z seksualnością i seksem samym w sobie oraz . Skąd pojawiła się Isztar Gwiazda wschodu (symbol Chin, Rosji …), jutrzenka zwana Lucyferem, czyli tym który niesie światło, gwiazdą poranną (Lucy in the sky), jest Wenus, córka Saturna. Aster, astro (gwiazda),eastre, isztar, Esther, z hebrajskiego ester, z perskiego sitareh ” gwiazda,” pochodzi z języka Avestyjskiego.( Język awestyjski, język Awesty – język klasyczny używany w starożytnej Persji, w którym został zapisany zbiór prac Zaratustry. Zbiór ten nazywany jest Awestą (od średnioperskiego aβastāg „zalecenie, nakaz”). Należy do rodziny języków indoeuropejskich i jest siostrzanym językiem klasycznego sanskrytu.
Awesta sasanidzka została spisana w momencie, gdy język w którym powstała, był już od dawna martwy i używany jedynie przez kapłanów (zaprzysiężonych później iluminatów). Ponieważ Zaratustra żył ponad tysiąc lat przed spisaniem najstarszych tekstów Awesty, te przekazywane były najprawdopodobniej ustnie. )Ēoster – Wielkanoc Nazwa bogini Ēostre pokrywa się lingwistycznie z wieloma innymi boginiami świtu, a jej imię wyłania się z tradycji języków indoeuropejskich. Możemy fonetycznie wymawiać jej imię jako Oyster (ostryga – muszla miłości – wagina), co można powiązać z planetą Wenus (krew, namiętność, kobiecość), jednoznaczną z boginią Afrodytą, a także z płcią, miłości, romansem, urodą i płodnością.
Pisanki i medycyna
Pisanka pochodzi od starożytnej wielkiej bogini płodności (pramatki) znanej w różnych kulturach pod różnymi imionami Isztar, Eostre, Ostara … , której imię jest powiązane z żeńskim hormonem estrogenem. Trójca i jeden z wieluEstrogeny, to grupa hormonów płciowych, do których zalicza się trzy główne postacie estrogenu naturalnie występujące u kobiet, estrogen wytwarzany tylko w czasie ciąży estetrol. Estrogeny nazywane są hormonami żeńskimi i najważniejszą rolę odgrywają w organizmie kobiet, ale są też niezbędne dla mężczyzn – ich niedobór w jądrach może powodować bezpłodność. Estrogen jest związany bezpośrednio z świętem nowego życia i odrodzenia. Wielkanoc reprezentuje także hebrajską Paschę i semickie święto o tej samej nazwie.
Pascha
To święto ludowe obchodzone przez plemiona koczowników semickich w czasach przed Mojżeszem, tzn. przed 1500 r. p.n.e. Odbywało się na wiosnę. Przed wyprowadzeniem stada na wypas wiosenny, zabijano na ofiarę jedno z najbardziej okazałych w stadzie zwierząt jednorocznych. Udział w uczcie stanowił wyraz więzi, jaka łączyła wszystkich uczestników z bóstwem i między sobą. Odpadki po uczcie były dokładnie zbierane. Krwią zwierzęcia oblewano odrzwia, próg domu i na zewnątrz namiotu, aby zabezpieczyć stada i właścicieli przed wrogimi mocami. Jednym z dowodów na to, że pascha była znana przed Mojżeszem jest fragment Księgi Wyjścia, w którym Mojżesz pierwszy raz używa słowa pascha w znaczeniu religijnym i odwołuje się do jego świeckiego znaczenia.
Judaizm połączył kult ofiarny z kultem słońca, występującym w kulcie Mitry. Światło pokonało ciemność, a zapatrzony i zaślepiony blaskiem plebs nie patrzy na ręce kapłanów …Tajemnicza religia wielebnych kapłanów Aby zobaczyć powiązanie między wiosennym przesileniem, Isztar i Tammuzem. Isztar (sum. Inana, asyr. Issar) – w mitologii mezopotamskiej bogini wojny i miłości, z czasem główna i jedyna licząca się bogini panteonu mezopotamskiego; jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu – w Syrii i Fenicji (Asztarte) oraz Anatolii (Szauszka); w Babilonii czczona głównie w Uruk w świątyni E-ana („Dom nieba”).Sumeryjskie imię bogini – „Inana” („Inanna”) – wywodzi się prawdopodobnie z domniemanego Nin-anna („Pani Nieba”) i występuje również w formie Innin. Znak dla zapisania imienia Inany (węgar z pierścieniem) znany jest już z najstarszych tekstów pisanych.
Imię Isztar (wcześniej Esztar) w języku akadyjskim jest spokrewnione z imieniem południowoarabskiego (męskiego) bóstwa Attar oraz z imieniem syryjskiej bogini Astarte (biblijna Asztoret), z którymi to bóstwami była niewątpliwie łączona.Główne przekazy dotyczące Inany przedstawiają ją jako córkę boga Ana, blisko związaną z sumeryjskim miastem Uruk. Według innej tradycji była uważana za córkę boga księżyca Nanny (Sina) i siostrę boga słońca Utu (Szamasza). W odmiennych przekazach uchodziła za córkę Enlila a nawet Enkiego. Siostrą Inany była bogini Ereszkigal, królowa świata podziemnego Kur. Jej wezyrem (posłanką) była bogini Ninszubur.Inana nie ma stałego małżonka, ten fakt jest związany z tym, że jest boginią miłości cielesnej.
Wielki piątek
Słowo „piątek” pochodzi od słowa „Freya” (Freja), która była boginię pokoju, radości. Freja (także Freyja, Freya, Frøya, staronord. Pani) – bogini nordycka należąca do wanów asgardskich, bliźniacza siostra Frejra. Była bóstwem wegetacji, miłości, płodności i magii. Ponadto patronowała wojnie, 1/2 poległych wojowników podlegała jej władzy na polach Fólkvangr (reszta należała do Odyna – w Walhalli). Jej mężem był Od (letnie słońce), córkami Hnoss („skarb”) i Gersimi („klejnot”). Ona, jej brat Frejr, ojciec Njörðr i matka są członkami Vaniru.Według mitów uważana za najpiękniejszą z bogiń, jej obecność na Asgardzie gwarantowała innym bóstwom szczęśliwe życie. Jej atrybutem był złoty naszyjnik Brisingamen. Freja posiadała też drugi naszyjnik, Hildiswin, wykuty przez dwóch braci — Daina i Nabbiego, krasnoludzkich złotników.
Wielka sobota
Nikt z was nie ma pojęcia, że Dies Veneris dla kultu chrześcijańskiego, jest szóstym dniem tygodnia … A więc związany jest z Saturnem – śmiercią. Dziwne ? Saturn jak już wiemy był ojcem Wenus, a śmierć nieustannie wiąże się z płodnością o ponownymi narodzinami. Co należy zrozumieć Saturn zabił Ikara, który odrodził się w postaci Księżyca, Marsa i Wenus.Saturn, Wenus, Ishtar, Inanna, Lillith z Sową i Księżycem … wszystko ma związek z śmiercią, płodnością, zmartwychwstaniem i kobiecym cyklem rozrodczym.
Sowa jest też symbolem mądrości, ponieważ siedzi na mądrym starym drzewie Oak lub Tree of Knowledge (drzewo wiedzy).Słowo Log wiąże się z etymologia słowa logika, a sufiks logy (logia), odnosi się do badania, podobnie jak słowo etymologia. Etymologia, to korzenie (root) świetego drzewa. Wszystko pochodzi od greckiego logos : rozum, słowa, mowa, dyskurs. Drzewo wiedzy – logiki, to drzewo życia. Aby spisać wiedzę używano ołówków ze świętych drzew. Wiedza aby trwała musi być propagowana poprzez mnożenie gatunku ludzkiego, sekrety dążą do prostych rozwiązań.
Mylicie się co do prawdziwego pochodzenia Wielkanocy, musicie zrozumieć, że historia Jezusa jest zapisane jako symboliczna metafora i mieszanka zdarzeń duchowych, ezoteryczny, filozoficznych, fizjologicznych, alchemicznych, i mieszanki kilku dawnych religii, mitów i tradycji. Całość została oparta na teatrze misteryjnym gdzie księża – kapłani – aktorzy – marionetki, ściągają was do teatru, utrzymującego was w tradycji fałszywej wiary. Ktoś żyje na wasz koszt i kontroluje społeczeństwo, aby to nie dotarło do prawdy tożsamości rdzennej.
