Słowo określające traumę pochodzi od starożytnego greckiego określenia „rana” (τραυμα, traûma). W języku angielskim możemy prześledzić to aż do 1656 roku, kiedy wpis w Oxford English Dictionary opisał je jako „należące do ran lub leczenia ran”. Przez większość historii tego terminu odnosił się on ściśle do ran fizycznych, spuścizny zachowanej w terminach medycznych, takich jak „uraz tępym narzędziem”.
Wymiar mentalny otworzył się dopiero w połowie XIX wieku, wraz z wprowadzeniem kolei, a dokładniej, wypadków kolejowych. Podróż koleją dała początek nowemu światu, dając nam wszystko, od zsynchronizowanego czasu i eksperymentu myślowego Einsteina po bezprecedensowe zniszczeniaI wojny światowej.
To także, jak pisze Will Self , dało początek współczesnej koncepcji traumy. Przemierzani przez przestrzeń kosmiczną z niespotykaną szybkością i konfrontowani z aparatem technologicznym, nad którym nie mieli kontroli, pasażerowie zaczynali zmagać się z rodzajem niepokoju i bezsilności, które miały charakteryzować znaczną część naszego współczesnego stosunku do technologii.
Możliwe stały się „wypadki” na dużą skalę, „całkowity upadek funkcjonującego systemu”, jak to ujmuje Self – upadek, szok, pęknięcie, paradygmatyczne elementy tego, co jest obecnie uważane za traumatyczne.W 1866 roku brytyjski lekarz John Erichsen opublikował „O kolejach i innych urazach układu nerwowego”.
Zauważył w nim, że ludzie wpadali w wypadki kolejowe i wychodzili pozornie nietknięci fizycznie, tylko po to, by później ulegać wielu fizycznym i psychicznym problemom. Większość historii traumy wywodzi swój współczesny rodowód z tego tekstu, w którym przypisywał te dolegliwości niezauważalnemu wstrząsowi kręgosłupa, porównując wypadek do uderzenia w magnes, który zaburza jego siłę magnetyczną, nie sprawiając wrażenia, że go fizycznie uszkadza.
Jak magnes, pisze, „jeśli kręgosłup jest poważnie wstrząsany, wstrząśnięty lub wstrząśnięty ciosem, okazuje się, że siła nerwowa jest do pewnego stopnia wytrącona z człowieka”. Chociaż ten opis „kręgosłupa kolejowego” wciąż był zakorzeniony w układzie nerwowym — podobnie jak współczesne teorie, takie jak neurolog Paul Oppenheim, który przypisał to, co nazwał „nerwicą urazową” niewykrywalnym zmianom w mózgu — stworzył podstawy do myślenia o zjawisko w kategoriach ukrytych efektów psychologicznych.
W dzisiejszych czasach temat ten zyskuje coraz więcej uwagi, ponieważ samoocena trauma wydaje się być dziś tak wszechobecna, że nawet słuchanie opinii, które ci się nie podobają, jest przez niektórych uważane za brutalną traumę, która trwa całe życie. Większość artykułu wydaje się być zawiła i chaotyczna bez dochodzenia do sedna sprawy, ale powyższy cytat wyróżnia się.
Tak więc dopiero wynalezienie kolei sprawiło, że pojęcie chronicznej traumy zostało wprowadzone do koncepcji.
Co oznacza kolej? Myślę, że to utrata kontroli nad własnym życiem. To właśnie oznacza trauma – organizm zostaje unieruchomiony, a energia nie może opuścić systemu. W naturze zwierzęta łatwo goją się z urazów, ponieważ nie ma kory przedczołowej, która uniemożliwia reakcję uzdrawiania, która uwalnia zamrożoną energię z układu nerwowego, a tym samym uwalnia układ nerwowy.
To może wyjaśniać, dlaczego postrzegana trauma narasta z każdym pokoleniem, im bardziej stajemy się zależni od technologii, która odbiera nam kontrolę nad naszym życiem, co jest sprzeczne z naszą biologią i ludzką naturą, wbrew naturalnemu działaniu naszego układu nerwowego.
Myślę więc, że wynalezienie kolei i cała rewolucja przemysłowa były prawdopodobnie momentem, w którym ludzie zaczęli tracić kontrolę nad swoim życiem i to właśnie sprawiło, że trauma stała się powszechnym zjawiskiem. To w zasadzie stan bezradności, ponieważ czujesz, że nie możesz nic zrobić.
Pytanie brzmi, dlaczego ludzie nie czuli urazu, na przykład spadając z konia? Jest to prawdopodobnie związane z faktem, że nadal możesz reagować, gdy jesteś na koniu, więc Twój układ nerwowy postrzega , że to wszystko pod kontrolą. Dla układu nerwowego wszystko sprowadza się do percepcji. Obiektywny wynik nie ma znaczenia.
Tak więc przez ostatnie 200 lat, z każdym pokoleniem, zaczęliśmy budować świat, który nie jest dostosowany do naszego układu nerwowego. Nie tylko pod względem technologii, ale także pod względem bycia wrzuconym do dużych organizacji (korporacji, narodów), które nie przypominają naturalnych społeczności ludzkich. W końcu poczucie kierowania i kontroli nad sobą jest zmniejszone i jako całość ludzie stają się coraz bardziej częścią maszyny, która nie jest ludzka i jest większa niż to, co mogą pojąć.
„W odpowiedzi na zagrożenie i obrażenia zwierzęta, w tym ludzie, wykonują oparte na biologii, nieświadome wzorce działania, które przygotowują je do stawienia czoła zagrożeniu i samoobrony. Sama struktura traumy, włączając w to aktywację, dysocjację i zamrażanie, opiera się na ewolucji zachowań przetrwania. W przypadku zagrożenia lub zranienia wszystkie zwierzęta czerpią z „biblioteki” możliwych reakcji. Orientujemy się, robimy uniki, robimy uniki, usztywniamy się, zaciskamy, wycofujemy, walczymy, uciekamy, zamarzamy, upadamy itd. Wszystkie te skoordynowane reakcje są oparte na somatyce – są to rzeczy, które robi ciało, aby się chronić i bronić. To właśnie wtedy, gdy te orientacyjne i obronne reakcje są przytłoczone, widzimy traumę. (…) Kiedy nie jesteśmy w stanie wykonać odpowiednich działań, nie udaje nam się rozładować ogromnej energii generowanej przez nasze przygotowania do przetrwania. Energia ta zostaje utrwalona w określonych wzorcach gotowości nerwowo-mięśniowej. Osoba pozostaje wówczas w stanie ostrego, a następnie chronicznego pobudzenia i dysfunkcji ośrodkowego układu nerwowego. Osoby po traumie nie cierpią na chorobę w normalnym tego słowa znaczeniu – ugrzęzły w stanie pobudzenia. Normalne funkcjonowanie w takich okolicznościach jest trudne, jeśli nie niemożliwe”. – PeterA.
Zbiorowe implikacje są takie, że duża część społeczeństwa utknęła w tym stanie, co oznacza, że energia jest zablokowana i nie może płynąć. Co oczywiście ułatwia kontrolowanie ludzi.
