Wszyscy wiemy, że Zaświaty znajdują się pod rządami jakiegoś silnego i potężnego przedstawiciela sił ciemności. Częściej nazywany jest Diabłem. Niektórzy wierzyli, że Zaświatami rządzi Lucyfer, podczas gdy inni wierzą, że królem tego królestwa jest sam Szatan. Ale dla wielu wszystkie te trzy imiona są identyczne, chociaż w rzeczywistości mówimy o zupełnie innych postaciach.
Piekło dla ludzi to takie niegeograficzne miejsce, gdzie wszyscy są tacy jak ty. Piekielny stan świadomości jest wtedy, gdy jakakolwiek z otaczających nas żywych istot jest postrzegana jedynie jako projekcja naszego obrazu nas samych, jako aplikacja przeznaczona dla naszej przyjemności, ale wcale nie jako osoba posiadająca wolną wolę, nie jako jednostka, która ma swoją niepowtarzalną naturę.
Osoba nieprzytomna jest stale i przynajmniej w swoim umyśle „na autopilocie”, ale zwykle nieświadomie, zajęta próbą przerobienia innych dla siebie, dla swoich „reguł gry”, dla swojego punktu widzenia. Piekielny stan świadomości oznacza całkowitą niezdolność do przejrzenia i zaakceptowania osobowości, świata wewnętrznego i indywidualnej natury innych dusz takimi, jakimi one są.
Postrzeganie kogoś, kto jest w piekle, jest dostrojone w taki sposób, że jako osobowość postrzega on tylko siebie, a wszystkie inne istoty depersonalizuje, nie dając im prawa do bycia osobowościami. Z punktu widzenia mieszkańca piekła jest to całkiem logiczne i słuszne, bo jeśli zacznie postrzegać wszystkich jako osobowości z wolną wolą, to sam będzie musiał zejść z iluzorycznego tronu, na którym czuje się pan tego piekła.
Lucyfer, od Boga do upadłego anioła
Starożytne rzymskie bóstwo, które zasadniczo miało niewielki wpływ. Lucyfer nie był jednym z najwyższych bogów Rzymian, a jego odpowiednik Fosfor nie był częścią boskich sił Olimpu. Na terenie Arabii w okresie przedislamskim bóg Attar był utożsamiany z Wenus, a germańsko-skandynawscy mieli Aurvandila, który łączył światy. Fenicjanie, Sumerowie i Akadyjczycy czcili swojego „Lucyfera” jako najwyższe bóstwo, a raczej boginie. Isztar (Inanna, Astarte) była bardzo potężna, silna, dominująca, była prawdziwą królową swojego ludu.
Astarte często utożsamiano ze starożytną egipską Izydą. Ta sama bogini matka, uosabiająca lojalność, oddanie i kobiecość. Jej kult był bardzo rozwinięty w Egipcie i chrześcijaństwo musiało próbować pokonać Izydę.
W mitologii chrześcijańskiej bóstwo identyfikujące Wenus przekształciło się w upadłego anioła. Lucyfer rzekomo zbuntował się przeciwko Bogu i został zrzucony na ziemię. Następnie przewodził królestwu Ciemności.
Zwróćmy jednak uwagę na mitologię starożytnych Rzymian. Ich Lucyfer nigdzie nie upadł, tak jak Izyda i Fosfor nie upadły. W micie o pojawieniu się Astarte mówi się, że przybyła na ziemię w postaci płonącej gwiazdy, która zapadła się na wybrzeżu Morza Śródziemnego w Azji Mniejszej. Następnie stała się wielką boginią-matką, czczoną od tysięcy lat.
W Małym kluczu Salomona występuje bardzo interesujący demon o imieniu Astaroth. To on jest pozornie identyczny ze starożytną boginią Astarte (Isztar). Jednak Astaroth, będąc dość potężnym demonem, władcą Zaświatów, z pewnością Wielkim Księciem. Nazywany jest najbardziej życzliwym demonem, który zajmuje się nauczaniem ludzkości, przynosząc im wiedzę, tak jak kiedyś grecki Prometeusz przyniósł im światło.
Szatan jest aniołem i wrogiem ludzkości
W średniowieczu obraz Szatana był bardzo zniekształcony. Nagle na jego ciele pojawiły się rogi, ogon i inne dziwne części. Jednak po raz pierwszy został opisany przez Hioba. Jego księga jest zresztą częścią Starego Testamentu. Zatem Szatan nie jest człowiekiem z rogami i ogonem. Został opisany jako anioł, który nie wierzył w sprawiedliwość ludzką. Wszyscy ludzie są potencjalnymi grzesznikami, a szatan jest gotowy ich wypróbować, aby ujawnić tę grzeszność.
Jeśli wierzyć Enochowi, to musimy mówić o całym szeregu aniołów, którzy oskarżają ludzi. Ci aniołowie są w Piątym Niebie. Nawiasem mówiąc, byli to rebelianci, którzy przybyli na Ziemię, aby uczyć ludzi.
Pytanie czy upadły? Przypomnijmy sobie najsłynniejszą jesień, Ewę i zakazany owoc. Był też Wąż, który ją kusił iw końcu dopiął swego. Tak więc Enoch, przedpotopowy patriarcha, nazwał winowajcę upadku pierwszej kobiety jednym z aniołów-obserwatorów. Nazywa się Gardiel.
W poszukiwaniu króla Zaświatów możesz zacząć wymieniać wszystkich aniołów-oskarżycieli. Możesz szukać wśród upadłych i dyskutować o ich ewentualnym panowaniu i powodzeniu na tym piekielnym polu w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Jedno musi być jasne. Szatan jest całkowicie podporządkowany Bogu, nawet jeśli byli odstępcy, którzy zdecydowali się pójść wbrew jego woli. Aniołowie-oskarżyciele przede wszystkim nie widzą ludzkiej prawości, bo ona nie istnieje.
Ale przynajmniej spróbujmy rozważyć najbardziej bezwzględnego i prawdopodobnie okrutnego anioła Szatana. Nazywa się Mastema i jest aniołem nieszczęścia.
Przymierze Damana opisuje tego anioła jako „ojca wszelkiego zła”, a także nazywa go pochlebcą Boga. Prorok Ozeasz w swojej księdze użył określenia zbliżonego do imienia anioła – mastemah, co oznacza wrogość i nienawiść. Również imię anioła pochodzi od słowa mastim – przeciwstawiający się.
Księga Jubileuszy również nie sprzyja temu aniołowi. Jest księciem, pod którego przywództwem są demony. Kiedy nastąpiła wielka powódź, Mastema zwrócił się do Boga. Poprosił o pozostawienie niektórych złych stworzeń pod jego kontrolą, aby z ich pomocą mógł potępić ludzkość. Bo synowie człowieczy emanują wielkim złem.
Ale kim są te złe istoty? Tradycja chrześcijańska rozumie pogańskie bóstwa jako „złe stworzenia”, które zepsuły rodzaj ludzki.
Nawet jeśli Mastema nie jest królem Zaświatów, całkiem dobrze nadaje się do roli szatana, którego tak wielu się boi.
Diabeł i jego królestwo
Stary Testament nazywa go głównym złem, a sataniści uważają go za uosobienie pierwotnej natury człowieka. Ogólnie rzecz biorąc, trzeba się rozwijać, aby stać się cywilizowanym i przynosić dobro.
Diabeł jest obrazem zbiorowym występującym jako odrębna postać, która dowodzi siłami zła, demonów i diabłów. Każdy przeciwnik chrześcijaństwa jest już diabłem, weźmy na przykład Cernunnosa. Był najstarszym bóstwem Celtów, który faktycznie stał się prototypem Diabła. Na ogół wszyscy rogaci bogowie stali się tak zwanymi diabłami, a czciciele ich byli brutalnie mordowani.
Dlatego jeśli wyjdziemy z faktu, że Diabeł jest przede wszystkim przeciwnikiem monoteizmu, to oczywiście można go uznać za dowolnego boga starożytności. Dlatego dla samego Diabła ten obraz jest symboliczny. Ma rogi, ponieważ rogaci bogowie byli masowo czczeni, a kulty te były bardzo potężne.
Ale kto rządzi Zaświatem? I czy ktoś tym w ogóle rządzi? W końcu w „Goetii” można spotkać królów, władców, książąt i tak dalej, ale nie ma demona, na którego wskazywałby król Salomon, nazywając go najwyższym i centralnym.
Bóstwa Wenus, aniołowie-oskarżyciele i zdemonizowani rogaci bogowie nie podpadają pod wizerunek jakiegoś Władcy Królestwa Ciemności. Jest tajemniczy, inteligentny, okrutny, mądry. Jest Panem Ciemności i Mroku, ale jego imię jest przed nami ukryte.
