W całej historii wiele kreatywnych umysłów próbowało znaleźć rozwiązania, które sprawiłyby, że świat stałby się lepszy. Nikola Tesla był jednym z nich, a jego ambicje przysłużyły się ludzkości. Jest też historia inżyniera z Baltimore Otisa T. Carra, który był gorliwym wyznawcą koncepcji darmowej energii Tesli.
Jednak obecnie stosunkowo mało poznanym genialnym umysłem jest wynalazca John Searl, który podobno stworzył własną „latającą maszynę” (antygrawitację) i opracował technikę wytwarzania czystej energii opartą na „perpetuum mobile”.
John Roy Robert Searl urodził się 2 maja 1932 r. w Wantage w Anglii. W latach 1946-1956 Searl twierdził, że stworzył i zbudował „Generator Efektu Searla” (SEG), określany zmiennie jako technologia antygrawitacyjna i perpetuum mobile.
Searl spędził ponad 60 lat, pracując nad zaoferowaniem ludzkości swojej metody pozyskiwania darmowej energii, aby uwolnić świat od paliw emitujących dwutlenek węgla. Pracował jako praktykant w firmie BR Rewinds przy Grays Inn Road w Londynie. Uzyskał tam pozwolenie na produkcję urządzenia z wykorzystaniem urządzeń i zasobów technicznych firmy.
Oświadczył, że w grudniu 1946 r. ukończył generator w swoim mieszkaniu przy 30 Crawley Rd, Haringey, Londyn, Wielka Brytania, używając wszystkich elementów magnetycznych wykonanych według jego specyfikacji.
Pierwotne prototypy wytwarzały prąd elektryczny, ale także niezwykle wysokie napięcie i grawitomagnetyzm, co spowodowało, że pierwsze urządzenia zostały zniszczone podczas testów z powodu znacznego efektu antygrawitacyjnego. Niestety, nie ma niezależnego potwierdzenia tych twierdzeń.
Generator Efektu Searla
Generator efektu Searla (SEG) działa podobnie do liniowego silnika indukcyjnego (LIM), ale jest zbudowany wokół okrągłego toru, który umożliwia ciągły ruch ruchomych wirników. Jest to magnetyczny mechanizm napędowy składający się z elektromagnetycznych wielofazowych walców zamontowanych na nieruchomych pierścieniach stojana, które są całkowicie pozbawione mechanicznego zużycia i tarcia.
Generator Searla jest zbudowany w całości z pierwiastków ziem rzadkich (neodymu) i posiada skomplikowaną strukturę. Energia jest zwielokrotniona dzięki strukturze pola magnetycznego wytwarzanego przez ruchome części. Precyzyjnie zaprojektowane pole magnetyczne jest elementem łączącym pracę silnika. Jest to element o kluczowym znaczeniu.
W przeciwieństwie do fizycznie widocznych bloków każdego innego silnika, pole magnetyczne pozwala rozwiązać problem w prostszy i bardziej zaawansowany sposób. Znacznie poprawia to wydajność urządzenia i pozwala uzyskać wyjątkowe efekty.
W latach 1946-1968 efekt Searla był określany jako pęcherzyki magnetyczne w ruchu, jak podawano we wczesnych biuletynach Searla. W 1968 r. stało się oczywiste, że te bańki magnetyczne zawierają cząstki stałe i że liczba baniek obecnych w materiale jest zgodna z przewidywalnym wzorcem.
W wyniku tego odkrycia Searl odrzucił termin „bańki magnetyczne” na rzecz terminu „magnetyczny materiał kwantowy” i opublikował te informacje w biuletynie, który został później przedrukowany w jednej z książek Searla. Dodatkowo, badania laboratoryjne potwierdzają, że materiał zmienia swój stan w jakiś sposób, gdy jest formowany tą metodą. Kiedy wałki zbliżają się do płyty SEG, rezonansowe pole magnetyczne maszyny przyciąga i przyspiesza elektrony.
Proces ten jest wspomagany przez silny efekt przyciągania lub wychwytywania elektronów przez warstwę neodymową. Unikalna konfiguracja mechaniczna i materiałowa SEG powoduje pulsowanie neodymu, uwalniając i wymieniając dodatkowe elektrony, które zapewniają moc mechaniczną i elektryczną. Demonstracja jest przedstawiona na filmie zamieszczonym poniżej.
Oprócz przełomowych prac nad generatorami darmowej energii i silnikami elektrycznymi, Searl wynalazł pojazd o odwróconej grawitacji (IGV). IGV, napędzany technologią SEG, to obiekt zdolny do unoszenia się i przeciwstawiania się grawitacji; jest to maszyna latająca, która podczas lotu odbiera i przekształca energię z otaczającego ją środowiska.
Czy efekt Searla rzeczywiście istnieje?
W połowie lat 90-tych rosyjscy naukowcy Vladimir Roshchin i Serge Godin skonstruowali i przetestowali własną wersję dysku Searla, nazwaną Magnetycznym Konwerterem Energii (MEC). Ich prototyp miał metr średnicy i był wyposażony w silnik rozruchowy oraz układ hamulcowy.
Badania wykazały, że gdy prędkość obrotowa wirnika przekroczyła około 200 obr/min, MEC zaczął wykorzystywać własną moc, w wyniku czego silnik napędowy zużywał mniej energii. Gdy wirnik osiągnął 550 obrotów na minutę, silnik rozrusznika przestał pobierać prąd i zaczął dostarczać moc wyjściową, wytwarzając 7 kilowatów przy prędkości wirnika 595 obrotów na minutę.
John Seal, prawdopodobnie ze swoim pojazdem latającym typu UFO. Zdjęcie: Thelivingmoon
Ponadto zauważono, że wirnik zaczął tracić masę po przekroczeniu 550 obrotów na minutę. Przy 595 obrotach na minutę zauważono, że całe urządzenie straciło 35% swojej masy. Urządzenie nie było testowane przy prędkościach większych niż 595 obr/min z obawy przed przekroczeniem limitów konstrukcji mechanicznej.
Podobno pierwszy prototyp został skradziony. Searl został skazany za kradzież energii elektrycznej poprzez obejście licznika energii elektrycznej i uszkodzenie urządzeń przedsiębiorstwa energetycznego, zgodnie z artykułem zamieszczonym w The Times z 26 listopada 1982 r., zatytułowanym „Złodziej energii elektrycznej zagroził blackoutem Południa”. Następnie rozpoczął swoją zemstę na przedsiębiorstwie energetycznym.
Od tego czasu Searl twierdzi, że wraz z kolegami skonstruował ponad 50 odmian swojego „dysku grawitacyjnego” w różnych rozmiarach i opanował ich sterowanie. Twierdzi, że prześladowania ze strony władz zakończyły się bezprawnym uwięzieniem i zniszczeniem większości jego prac, co zmusiło go do ponownego rozpoczęcia działalności. Twierdzi, że na początku lat 70. jedno z jego urządzeń wielokrotnie okrążyło świat bez wykrycia.
Niestety, ze względu na brak dowodów naukowych i empirycznych jego koncepcja jest przez wielu ludzi uważana za niejednoznaczną. Ponadto podstawowe prawo termodynamiki wyklucza możliwość stworzenia perpetuum mobile.
