Pomimo faktu, że oficjalni historycy nazywają wszystkich, którzy wątpią w prawdziwość mitów przedstawionych w podręcznikach, „ignorantami” i „niekompetentnymi”, niewiele osób wie, że istnieje wiele źródeł historycznych, które zaprzeczają tej bardzo „oficjalnej wersji ”.
Grecki Herodot z Herakliusza, „ojciec historii”, opowiada o swoich rozmowach z egipskimi kapłanami podczas wizyty w Egipcie: po tym, jak Egipt stał się królestwem, „cztery razy w tym czasie, jak mi powiedziano, słońce wschodziło inaczej niż zwykle; dwa razy wzniósł się tam, gdzie teraz stoi, i dwa razy usiadł tam, gdzie teraz się wznosi”.
Oprócz Herodota rzymski geograf Pomponius Mela napisał to samo: „Egipcjanie są dumni z tego, że są najstarszym narodem na świecie. W ich oryginalnych kronikach można przeczytać, że od początku ich istnienia bieg gwiazd czterokrotnie zmieniał swój kierunek i że słońce dwa razy zaszło w tej części nieba, w której obecnie wschodzi”
To znaczy wszystko zmieniło się 4 razy? Jak to wyjaśnić?
Historyczne dane dotyczące Egiptu są jednoznaczne: „Magiczny papirus” Harrisa opowiada o kosmicznym przemieszczeniu ognia i wody, kiedy „południe stało się północą, a Ziemia się obróciła”. Papirus Ipuwer stwierdza, że „ziemia obróciła się jak koło garncarskie”. W papirusie Ermitażu znajduje się również wzmianka o katastrofie, która wywróciła Ziemię „do góry nogami”.
Przypomnijmy, że ludzie nie wiedzieli o dobowym obrocie ziemi i wierzyli, że Firmament ze swoimi luminarzami obraca się wokół Ziemi; „Stało się coś, co nigdy się nie wydarzyło”.
W starożytnym Egipcie istniała nawet nazwa wschodu zachodniego Słońca – „Garukhuti, wschodzi na zachodzie”).
W syryjskim mieście Ugarit (Ras Shamra) znaleziono tekst poświęcony bogini Anat, która „zniszczyła ludność Lewantu i odwróciła dwa świty i ruch gwiazd”.
Platon napisał: „Mam na myśli zmiany wschodów i zachodów słońca i innych ciał niebieskich, kiedy w starożytności zwykle ustawiały się tam, gdzie teraz wschodzą, i wznosiły się tam, gdzie teraz zachodzą. W pewnych okresach wszechświat ma swój obecny obrót, aw innych okresach obraca się w przeciwnym kierunku. Spośród wszystkich innych zmian zachodzących w niebiosach, ten odwrotny ruch jest najbardziej znaczący i kompletny. W tym czasie nastąpiła zagłada wszystkich zwierząt, a tylko garstka ludzi pozostała przy życiu” („Polityk”).
Jakie jest wyjaśnienie rotacji wszechświata w przeciwnym kierunku?
Platon nie jest jedynym Grekiem, który pisał o odwrotnym ruchu słońca. Takich greckich autorów jest wielu. W dramacie historycznym „Atreus” ateńskiego dramatopisarza Sofoklesa wskazano, że Słońce wschodzi na wschodzie tylko dlatego, że zmienił się jego ruch.
„Zeus zmienił bieg słońca, powodując, że wschodziło ono na wschodzie zamiast na zachodzie”. Starożytny grecki dramaturg Eurypides napisał w „Elektrze”: „Wtedy Zeus wstał w swoim gniewie, zawracając gwiazdy na ich ognistą ścieżkę, a nawet oślepiająco płonący rydwan słońca i mglisty wygląd pochmurnego poranka.
A błysk jego latającego rydwanu oświetlił oblicze gasnącego dnia szkarłatnym światłem, słońce odwróciło się, niosąc karę śmiertelników biczem swojego gniewu. W innym eseju Eurypides pisze: I skrzydlaty rydwan słońca cofnął się ze straszliwej walki, zmieniając swoją drogę przez niebiosa na zachód w kierunku, gdzie świt płonął rumieńcem: lud, ogarnięty strachem, pytał: „Czy my sami ze wszystkich Czy ludzkość zasługuje na to, by to niebo z odwróconymi biegunami nas przerażało? Czy naprawdę nadszedł nasz ostatni dzień?”.
Jak to możliwe, że niebo z odwróconymi biegunami przerażało wówczas ludzi, skłaniając ich do czekania na scenariusz końca dat?
Wśród Indian amerykańskich Słońce, które porusza się na wschód (czyli w kierunku przeciwnym do obecnego) ma nawet osobną nazwę – Teotl Lixo. Meksykanie symbolicznie porównują zmianę kierunku ruchu Słońca do niebiańskiej gry w piłkę, której towarzyszą zderzenia i trzęsienia ziemi na Ziemi.
Żydowskie dane historyczne: Hai Gaon w swoich „Odpowiedziach” wspomina o przemianach kosmicznych, w wyniku których słońce wschodziło na zachodzie i zachodziło na wschodzie. W traktacie „Sanhedryn”, który jest częścią Talmudu, jest napisane: „Siedem dni przed potopem Święty zmienił pierwotny porządek i słońce wzeszło na zachodzie, a zaszło na wschodzie”.
Koran arabski mówi o Bóstwie „dwóch wschodów i dwóch zachodów” (Sura LV). Cytat z Koranu: „Godzina nie nadejdzie, dopóki słońce nie wzejdzie na Zachodzie, a kiedy wzejdzie i ludzie to zobaczą, wszyscy uwierzą, ale wtedy człowiek nie będzie dobrej wiary, jeśli nie wierzył wcześniej, nie zasłużyli sobie na dobro (postępując sprawiedliwie) swoją wiarą”. Zachodnioarabski filozof Awerroes pisał o wschodnich i zachodnich kierunkach słońca.
W rosyjskich kronikach z XIII-XIV wieku (choć wszystkie pochodzą z późniejszych spisów) pojawiają się zaczerwienienia nieba, trzęsienia ziemi, pożary lasów, dwumiesięczna ciemność, bezprecedensowe powodzie i tak dalej. W kronice Wołogdy napisano: „Słońce umarło”.
Jezuicki misjonarz Martinius napisał książkę „Historia Chin” według starożytnych kronik. Pozostawiając w nawiasach fałszerstwo Catai (Chiny), ale książka mówi wprost o przesunięciu osi Ziemi: „Upadła podpora nieba. Ziemia została wstrząśnięta aż do fundamentów. Niebo zaczęło opadać na północ. Słońce, Księżyc i gwiazdy zmieniły tor swojego ruchu. Nadszedł cały system Wszechświata Słońce było w zaćmieniu i planety zmieniły swoje tory.”
O czym mówią te wszystkie źródła? Oczywiście o tych bardzo globalnych katastrofach z przeszłości, których obecność oficjalna nauka całkowicie ignoruje, mówiąc nam o postępującym rozwoju cywilizacji od kultur najbardziej prymitywnych do współczesnych.
Ale jeśli takie katastrofy miały miejsce w przeszłości, oznacza to, że w ich wyniku ludzkość niejednokrotnie została wrzucona w „epokę kamienia łupanego” w swoim rozwoju. A co za tym idzie, w naszej przeszłości mogły rzeczywiście istnieć te bardzo wysoko rozwinięte cywilizacje, o których pamięć zachowała się jedynie w mitologii różnych kultur.
