Prasa głównego nurtu próbuje wyśmiać temat adrenochromu. Poniżej przedstawiam dokumenty i powiązania, które rzucają światło na ciemność i stanowią punkt wyjścia do dalszych badań.
Badania nad adrenochromem.
Runwell Hospital w Wickford został założony jako szpital psychiatryczny przez Ministra Zdrowia i zarządzany przez NHS Foundation Trust. Został zbombardowany przez Siły Powietrzne podczas II wojny światowej.
Od 1958 roku swoją siedzibę tam miał narodowy instytut psychiatrii, który brał również udział w eksperymentach na ludziach.
„Te badania były finansowane przez agencję federalną, National Institute of Mental Health, w celu wzięcia udziału w pierwszym badaniu wpływu leków psychiatrycznych na schizofreników (…)
Eksperymenty w Spring Grove Clinic rozpoczęły się w latach pięćdziesiątych XX wieku. Szpital, pierwszy oficjalny eksperyment Spring Grove, rozpoczął jednak dopiero w 1963 r. Wielu pacjentów, którzy brali udział w tych eksperymentach zostało przyjętych do projektu wbrew własnej woli. W trakcie eksperymentów z LSD ”leczono” ponad 700 osób; jednakże nie więcej niż sześciu do ośmiu pacjentów było ”leczonych” w tym samym czasie.
W 1953 roku DW Liddell i H. Weil-Malherbe zbadali wpływ LSD na procesy psychologiczne i adrenalinę we krwi, oraz zaczęli charakteryzować zachowania wynikające z podawania LSD pacjentom. Okazało się, że „pacjenci z depresją” wykazywali zwiększone objawy i stawali się bardziej przygnębieni, podczas gdy pacjenci ze schizofrenią doświadczali odmiennych stanów katatonicznych.
Odkryli również, że po podaniu LSD przez żyły pacjenta, poziom adrenaliny wahał się sinusoidalne poprzez wznoszenie i opadanie. Ich metoda podawania LSD przez żyły chorym na schizofrenię została przyjęta w późniejszych badaniach.
Nie wszystkie testy były wykonywane nieświadomie, ale to nie czyniło ich bardziej etycznymi. Na przykład w procesie więziennym prowadzonym przez National Institute of Mental Health Addiction Research Center w Lexington Rehabilitation Center – więzieniu dla skazanych narkomanów, więźniom, którzy zgłosili się na ochotnika do halucynogennego eksperymentu narkotykowego, obiecano dawkę ich ulubionego narkotyku.
Badacz w National Institute of Mental Health , Julius Axelrod, Ulf von Euler i Sir Bernard Katz otrzymali w 1970 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny za swoje odkrycia dotyczące przekaźników kontrolujących nastrój emocjonalny w zakończeniach nerwowych oraz mechanizmu ich przechowywania, uwalniania i aktywacji.
W autobiografii Axelrod’a czytamy :
Dr. Kety przedstawił fascynujący raport o odkryciach dwóch kanadyjskich psychiatrów na seminarium w naszym laboratorium. Poinformowali, że adrenochrom po spożyciu wywołuje halucynacje schizofreniczne. Z powodu tych efektów behawioralnych zasugerowali, że schizofrenia może być spowodowana nieprawidłowym metabolizmem adrenaliny w stosunku do adrenochromu. Zaintrygowało mnie to zagadnienie.
W 1956 roku Kety przedstawił personelowi NIMH bardzo nagłośnioną i prowokacyjną publikację kanadyjskich psychiatrów Abrama Hoffera i Humphreya Osmonda, w której rzekomo wykazano, że adrenalina, hormon rdzenia nadnerczy, utlenia się we krwi schizofreników, co nie ma miejsca u ludzi zdrowych, w różowa substancja zwana adrenochromem została przekształcona. Julie próbowała zidentyfikować enzym, który mógłby przekształcić epinefrynę w adrenochrom, ale bezskutecznie ”.
Pierwsza publikacja o adrenochromie pochodzi z 1937 r .: Adrenaline and adrenochrome.
W projekcie MK Ultra, CIA rozpoczęła eksperymenty z adrenochromem pod kierunkiem chemika agencji i eksperta od trucizn Sidneya Gottlieba, uważał on, że agencja może wykorzystać właściwości odmieniające umysł leku do prania mózgu i tortur psychicznych.
Badania przeprowadzone w projekcie MK Ultra wykazało, że adrenochrom wywołuje reakcje psychotyczne, takie jak słabe myślenie, derealizacja i euforia. Badacze Abram Hoffer i Humphry Osmond twierdzili, że adrenochrom jest substancją neurotoksyczną, psychotomimetyczną i może odgrywać rolę w schizofrenii i innych chorobach psychicznych.
„We wczesnych latach pięćdziesiątych badano różne sposoby zwalczania chorób psychicznych. A. Hoffer i H. Osmond przedstawili hipoteze, że adrenochrom pobudza „wyobraźnię” osobowości schizofrenicznych, a tym samym ma decydujący wkład w obraz kliniczny. Nazwali tę hipotezę hipotezą adrenochromu, która miała poszerzyć powszechną i uznaną hipotezę dopaminy i doprowadzić do nowych metod leczenia.
Halucynogenne działanie adrenochromu było bardzo podobne do efektów LSD i meskaliny, lecz nie tak silne. Hoffer i Osmond wysunęli następnie hipotezę, że LSD i meskalina stymulują wytwarzanie adrenochromu przez organizm i dlatego są odpowiedzialne za jego halucynogenne efekty. Opisali swoje badania nad efektem halucynogennym w 1967 roku we wspólnym podręczniku „Halucynogeny”
Ofiara MK Ultra, Fiona Barnett, pisze:
„Stowarzyszenie Rockefellera sfinansowało badania Osmonda i Hoffera nad adrenochromem. Adrenochron to substancja chemiczna wytwarzana z utlenionej adrenaliny. Występuje we krwi ofiar traumatycznych mordów rytualnych, daje ona oprawcom narkotyczny haj i pobudza ich seksualnie”
W 1951 roku Osmond przeniósł się do opuszczonej placówki w Kanadzie o nazwie Weyburn Mental Hospital w Saskatchewan, gdzie otrzymał odpowiednie fundusze na badania adrenochromu do celów militarnych od rządu kanadyjskiego i Fundacji Rockefellera.
Istnieją dokumenty, dowody i wskazówki dotyczące, że adrenochromu, które jasno pokazują, że odgrywa on rolę w satanistycznych rytuałach elit, które używają tej substancji jako swojego narkotyku.
Źródło : https://www.oliverjanich.de/adrenochchrom-die-beweise-was-cia-akten-enthuellen
