Czy prawdziwy Klaus Schwab jest dobrodusznym starym wujkiem, który pragnie zrobić coś dobrego dla ludzkości, czy też naprawdę jest synem nazistowskiego kolaboranta, który wykorzystywał niewolniczą pracę i wspomagał nazistowskie wysiłki w celu zdobycia pierwszej bomby atomowej? Johnny Vedmore prowadzi śledztwo.
Rankiem 11 września 2001 roku Klaus Schwab siedział przy śniadaniu w synagodze Park East w Nowym Jorku z rabinem Arthurem Schneierem, byłym wiceprezesem Światowego Kongresu Żydów i bliskim współpracownikiem rodzin Bronfmanów i Lauderów. Ci dwaj mężczyźni razem obserwowali jedno z najbardziej brzemiennych w skutkach wydarzeń następnych dwudziestu lat, kiedy samoloty uderzyły w budynki World Trade Center. Teraz, dwie dekady później, Klaus Schwab ponownie zasiada w pierwszym rzędzie, by obserwować kolejny, decydujący dla pokolenia moment we współczesnej historii ludzkości.
Bliskość Schwaba do zmieniających świat wydarzeń wynika prawdopodobnie z tego, że jest on jednym z najlepiej zorganizowanych ludzi na Ziemi. Jako siła napędowa Światowego Forum Ekonomicznego, „międzynarodowej organizacji współpracy publiczno-prywatnej”, Schwab od ponad 50 lat przyciąga do Davos głowy państw, czołowych przedsiębiorców oraz elitę środowisk akademickich i naukowych. W ostatnim czasie naraził się na gniew wielu osób, ponieważ od niedawna jest frontmanem Wielkiego Resetu, szeroko zakrojonego wysiłku mającego na celu globalną przebudowę cywilizacji dla wyraźnych korzyści elity Światowego Forum Ekonomicznego i ich sojuszników.
Schwab, podczas dorocznego spotkania Forum w styczniu 2021 roku, podkreślił, że budowanie zaufania będzie integralną częścią sukcesu Wielkiego Resetu, sygnalizując późniejsze rozszerzenie i tak już ogromnej kampanii wizerunkowej tej inicjatywy. Choć Schwab nawoływał do budowania zaufania poprzez nieokreślony „postęp”, zaufanie zwykle jest łatwiejsze dzięki przejrzystości. Być może właśnie dlatego tak wielu nie zaufało panu Schwabowi i jego motywom, ponieważ tak niewiele wiadomo o historii i pochodzeniu tego człowieka przed założeniem przez niego Światowego Forum Ekonomicznego na początku lat 70-tych.
Podobnie jak w przypadku wielu prominentnych frontmanów elitarnych agend, historia Schwaba w Internecie została dobrze oczyszczona, co utrudnia dotarcie do informacji na temat jego wczesnej historii i rodziny. Jednak, jako że urodził się w Ravensburgu w Niemczech w 1938 roku, wiele osób spekulowało w ostatnich miesiącach, że rodzina Schwaba mogła mieć powiązania z działaniami wojennymi Osi, powiązania, które, jeśli zostaną ujawnione, mogą zagrozić reputacji Światowego Forum Ekonomicznego i sprowadzić niepożądaną kontrolę na jego wyznawane misje i motywy.
W tym śledztwie Unlimited Hangout szczegółowo bada przeszłość, którą Klaus Schwab starał się ukryć, ujawniając zaangażowanie rodziny Schwabów nie tylko w nazistowskie dążenie do uzyskania bomby atomowej, ale także w nielegalny program nuklearny prowadzony przez apartheid w RPA. Szczególnie odkrywcza jest historia ojca Klausa, Eugena Schwaba, który prowadził wspieraną przez nazistów niemiecką filię szwajcarskiej firmy inżynieryjnej w czasie wojny jako wybitny kontrahent wojskowy.
Firma ta, Escher-Wyss, wykorzystywała niewolniczą siłę roboczą do produkcji maszyn niezbędnych w nazistowskich działaniach wojennych, a także w produkcji ciężkiej wody na potrzeby programu jądrowego. Wiele lat później, w tej samej firmie, młody Klaus Schwab zasiadał w zarządzie, gdy podjęto decyzję o wyposażeniu rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA w sprzęt niezbędny do realizacji jego dążeń do stania się potęgą jądrową.
Skoro Światowe Forum Ekonomiczne jest obecnie prominentnym orędownikiem nierozprzestrzeniania broni jądrowej i „czystej” energii atomowej, przeszłość Klausa Schwaba czyni go kiepskim rzecznikiem wyznawanego przez niego programu na teraźniejszość i przyszłość. Jednak gdy zagłębimy się jeszcze bardziej w jego działalność, staje się jasne, że prawdziwą rolą Schwaba od dawna jest „kształtowanie globalnych, regionalnych i branżowych programów” teraźniejszości w celu zapewnienia ciągłości większych, o wiele starszych programów, które popadły w niełaskę po II wojnie światowej – nie tylko technologii nuklearnej, ale także polityki kontroli populacji pod wpływem eugeniki.
Historia Szwabów
10 lipca 1870 roku dziadek Klausa Schwaba, Jakob Wilhelm Gottfried Schwab, zwany później po prostu Gottfriedem, urodził się w Niemczech, które były w stanie wojny ze swoimi francuskimi sąsiadami. Karlsruhe, miasto, w którym urodził się Gottfried Schwab, znajdowało się w Wielkim Księstwie Badenii, rządzonym w 1870 roku przez 43-letniego Wielkiego Księcia Badenii Fryderyka I. W następnym roku wspomniany książę będzie obecny przy proklamacji Cesarstwa Niemieckiego, która miała miejsce w Sali Lustrzanej Pałacu Wersalskiego. Był on jedynym zięciem urzędującego cesarza Wilhelma I i jako Fryderyk I był jednym z panujących władców Niemiec.
Gdy Gottfried Schwab skończył 18 lat, na tronie Niemiec zasiadł Wilhelm II po śmierci swojego ojca, Fryderyka III. W 1893 roku 23-letni Gottfried Schwab oficjalnie opuścił Niemcy, zrzekając się niemieckiego obywatelstwa i opuszczając Karlsruhe, aby wyemigrować do Szwajcarii. W tamtym czasie jego zawód był określany jako zwykły piekarz. Tutaj Gottfried poznał Marie Lappert, która pochodziła z Kirchberg niedaleko Berna w Szwajcarii i była pięć lat młodsza od niego.
Pobrali się 27 maja 1898 roku w Roggwil, w Bernie, a następnego roku, 27 kwietnia 1899 roku, urodziło się ich dziecko Eugen Schwab. W momencie jego narodzin Gottfried Schwab awansował w świecie, zostając inżynierem budowy maszyn. Kiedy Eugen miał około roku, Gottfried i Marie Schwab postanowili wrócić do Karlsruhe i Gottfried ponownie złożył wniosek o niemieckie obywatelstwo.
Eugen Schwab poszedł w ślady swojego ojca i również został inżynierem budowy maszyn, a w przyszłości doradzał swoim dzieciom, aby zrobiły to samo. Eugen Schwab w końcu rozpoczął pracę w fabryce w mieście w Górnej Szwabii w południowych Niemczech, stolicy powiatu Ravensburg w Badenii-Wirtembergii.
Fabryka, w której rozwijał swoją karierę, była niemiecką filią szwajcarskiej firmy Escher Wyss. Szwajcarię łączyły z Ravensburgiem długotrwałe więzi gospodarcze – na początku XIX wieku szwajcarscy kupcy sprowadzali przędzę i wyroby tkackie. W tym samym okresie, do roku 1870, Ravensburg dostarczał do Rorschach zboże, a także zwierzęta hodowlane i różne sery. W latach 1809-1837 w Ravensburgu mieszkało 375 Szwajcarów, jednak do roku 1910 ich liczba spadła do 133.
W latach trzydziestych XIX wieku wykwalifikowani szwajcarscy robotnicy założyli fabrykę bawełny z zakładem bielenia i wykańczania, której właścicielami byli bracia Erpf. Targ konny w Ravensburgu, który powstał około 1840 roku, przyciągał również wielu ludzi ze Szwajcarii, zwłaszcza po otwarciu w 1847 roku linii kolejowej z Ravensburga do Friedrichshafen, miasta położonego nad pobliskim Jeziorem Bodeńskim na pograniczu Szwajcarii i Niemiec.
Handlarze zbożem z Rorsach regularnie odwiedzali Ravensburger Kornhaus, a ta transgraniczna współpraca i handel doprowadziły w końcu do otwarcia w mieście filii zuryskiej fabryki maszyn Escher-Wyss & Cie. Wyczyn ten stał się realny po ukończeniu w latach 1850-1853 linii kolejowej łączącej Szwajcarię z niemiecką siecią dróg. Fabryka została założona przez Waltera Zuppingera w latach 1856-1859 i rozpoczęła produkcję w 1860 roku.
W 1861 roku pojawia się pierwszy oficjalny patent producentów Escher-Wyss w Ravensburgu na „osobliwe urządzenia na krosnach mechanicznych do tkania wstążek”. W tym czasie oddziałem firmy Escher Wyss w Ravensburgu kierował Walter Zuppinger i to właśnie tam rozwinął on swoją turbinę styczną i uzyskał szereg dodatkowych patentów. W 1870 roku Zuppinger wraz z innymi założył fabrykę papieru w Baienfurt niedaleko Ravensburga. W 1875 r. przeszedł na emeryturę i całą swoją energię poświęcił dalszemu rozwojowi turbin.
Dokument założycielski Fabryki Escher-Wyss Ravensburg, datowany na 1860 rok.
Na przełomie wieków Escher-Wyss odłożył na bok tkactwo wstęgowe i zaczął koncentrować się na znacznie większych projektach, takich jak produkcja dużych turbin przemysłowych. W 1907 roku starał się o „procedurę zatwierdzenia i koncesji” na budowę elektrowni wodnej w pobliżu Dogern am Rhein, o czym informuje broszura z Bazylei z 1925 roku.
W 1920 roku Escher-Wyss znalazł się w poważnych kłopotach finansowych. Traktat wersalski ograniczył militarny i ekonomiczny rozwój Niemiec po Wielkiej Wojnie, a dla szwajcarskiej firmy spadek liczby projektów inżynierii lądowej w sąsiednich krajach był zbyt trudny do zniesienia. Macierzysty oddział firmy Escher-Wyss znajdował się w Zurychu i datował się na rok 1805, a firma, która nadal cieszyła się dobrą reputacją i ponad stuletnią historią, została uznana za zbyt ważną, aby ją stracić. W grudniu 1920 roku przeprowadzono reorganizację poprzez obniżenie kapitału akcyjnego z 11,5 do 4,015 milionów franków francuskich, a następnie podwyższono go ponownie do 5,515 milionów franków szwajcarskich. Do końca roku finansowego 1931 firma Escher-Wyss nadal ponosiła straty.
W latach 20-tych firma nadal realizowała duże kontrakty inżynieryjne, o czym świadczy oficjalna korespondencja Wilhelma III księcia Urachu z 1924 roku do firmy Escher-Wyss i do zarządcy majątku rodu Urachów, księgowego Juliusza Hellera. Dokument ten omawia „Ogólne warunki Związku Niemieckich Producentów Turbin Wodnych na dostawę maszyn i innych urządzeń dla elektrowni wodnych”.
Potwierdza to również broszura o „Warunkach Związku Niemieckich Producentów Turbin Wodnych dla montażu turbin i części maszyn na terenie Rzeszy Niemieckiej”, wydrukowana 20 marca 1923 roku w broszurze reklamowej firmy Escher-Wyss dla uniwersalnego regulatora ciśnienia oleju.
Po tym, jak Wielki Kryzys na początku lat trzydziestych XX wieku spustoszył światową gospodarkę, firma Escher-Wyss ogłosiła, że „w związku z katastrofalnym rozwojem sytuacji gospodarczej związanej ze spadkiem kursu waluty, firma [Escher-Wyss] jest tymczasowo niezdolna do kontynuowania swoich bieżących zobowiązań w różnych krajach będących klientami”.
Firma ujawniła również, że wystąpi o odroczenie sądowe na łamach szwajcarskiej gazety Neue Zürcher Nachrichten, która 1 grudnia 1931 roku donosiła, że „firmie Escher-Wyss przyznano zawieszenie upadłości do końca marca 1932 roku, a jako kuratora w Szwajcarii wyznaczono spółkę powierniczą.” Artykuł stwierdzał optymistycznie, że „powinna istnieć perspektywa kontynuowania działalności.” W 1931 roku Escher-Wyss zatrudniał około 1300 pracowników bez kontraktu i 550 pracowników najemnych.
W połowie lat 30-tych Escher-Wyss ponownie znalazł się w tarapatach finansowych. Aby tym razem uratować firmę, powołano konsorcjum, które miało uratować upadającą firmę inżynierską. Konsorcjum zostało częściowo utworzone przez Bank Federalny Szwajcarii (na czele którego przypadkowo stanął Max Schwab, który nie jest spokrewniony z Klausem Schwabem) i przeprowadzono dalszą restrukturyzację.
W 1938 r. ogłoszono, że inżynier z firmy, pułkownik Jacob Schmidheiny, zostanie nowym prezesem zarządu Escher-Wyss. Wkrótce po wybuchu wojny w 1939 roku, Schmidheiny został zacytowany jako mówiący: „Wybuch wojny nie musi oznaczać bezrobocia dla przemysłu maszynowego w neutralnym kraju, wręcz przeciwnie.” Escher-Wyss i jego nowe kierownictwo najwyraźniej cieszyli się na myśl o czerpaniu zysków z wojny, torując sobie drogę do przekształcenia się w głównego nazistowskiego kontrahenta wojskowego.
Krótka historia prześladowań Żydów w Ravensburgu
Gdy Adolf Hitler doszedł do władzy, wiele rzeczy w Niemczech uległo zmianie, a historia żydowskiej populacji Ravensburga w tym okresie jest smutna. Nie był to jednak pierwszy raz, kiedy antysemityzm w tym regionie dał o sobie znać.
W średniowieczu w centrum Ravensburga znajdowała się synagoga, o której wzmianki pochodzą już z 1345 roku. Służyła ona niewielkiej społeczności żydowskiej, której ślady można znaleźć w latach 1330-1429. Pod koniec 1429 r. i przez cały rok 1430 Żydzi w Ravensburgu byli celem ataków i doszło do straszliwej masakry. W pobliskich miejscowościach Lindau, Überlingen, Buchhorn (później przemianowane na Friedrichshafen), Meersburg i Konstanz miały miejsce masowe aresztowania żydowskich mieszkańców. Żydzi z Lindau zostali spaleni żywcem podczas krwawego oszczerstwa w Ravensburgu w latach 1429/1430, w którym członkowie gminy żydowskiej zostali oskarżeni o rytualne składanie niemowląt w ofierze.
W sierpniu 1430 roku w Überlingen gmina żydowska została zmuszona do konwersji, 11 z nich przystąpiło do tego, a 12, którzy odmówili, zostało zabitych. Masakry, które miały miejsce w Lindau, Überlingen i Ravensburgu, odbywały się za bezpośrednią aprobatą panującego króla Zygmunta, a pozostali przy życiu Żydzi zostali wkrótce wypędzeni z regionu.
W Ravensburgu zakaz ten został potwierdzony przez cesarza Ferdynanda I w 1559 r. i został podtrzymany np. w instrukcji wydanej w 1804 r. dla straży miejskiej, w której czytamy: „Ponieważ Żydom nie wolno prowadzić tu żadnego handlu ani interesu, nikomu innemu nie wolno wjeżdżać do miasta pocztą ani powozem, Pozostali jednak, jeśli nie otrzymali z urzędu policyjnego pozwolenia na dłuższy lub krótszy pobyt, mają zostać usunięci z miasta przez komisariat policji”.
Dopiero w XIX wieku Żydzi mogli ponownie legalnie osiedlać się w Ravensburgu, a i wtedy ich liczba była tak mała, że nie odbudowano synagogi. W 1858 roku w Ravensburgu odnotowano tylko 3 Żydów, a w 1895 roku ich liczba osiągnęła 57. Od przełomu wieków do 1933 r. liczba Żydów mieszkających w Ravensburgu systematycznie malała, aż do momentu, gdy gmina liczyła zaledwie 23 osoby.
Na początku lat 30-tych XX wieku w Ravensburgu mieszkało siedem głównych rodzin żydowskich: Adler, Erlanger, Harburger, Herrmann, Landauer, Rose i Sondermann. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów część Żydów z Ravensburga została zmuszona do emigracji, inni zaś zostali zamordowani w nazistowskich obozach koncentracyjnych. W okresie poprzedzającym II wojnę światową w Ravensburgu i okolicach dochodziło do wielu publicznych przejawów nienawiści wobec niewielkiej społeczności żydowskiej.
Już 13 marca 1933 r., około trzy tygodnie przed ogólnokrajowym nazistowskim bojkotem wszystkich żydowskich sklepów w Niemczech, strażnicy SA ustawili się przed dwoma z pięciu żydowskich sklepów w Ravensburgu i próbowali uniemożliwić wejście potencjalnym kupcom, umieszczając na jednym z nich tabliczki z napisem „Wohlwert zamknięty do czasu aryzacji”. Sklep Wohlwerta został wkrótce „zateizowany” i był jedynym sklepem żydowskim, który przetrwał pogrom nazistów.
Pozostali właściciele czterech dużych żydowskich domów towarowych w Ravensburgu: Knopf, Merkur, Landauer i Wallersteiner zostali w latach 1935-1938 zmuszeni do sprzedaży swoich nieruchomości nieżydowskim kupcom. W tym okresie wielu Żydów z Ravensburga zdołało uciec za granicę, zanim rozpoczęły się najgorsze prześladowania narodowosocjalistyczne. Podczas gdy co najmniej ośmiu z nich zginęło śmiercią gwałtowną, podobno trzech żydowskich obywateli, którzy mieszkali w Ravensburgu, przeżyło dzięki swoim „aryjskim” małżonkom. Niektórzy z Żydów aresztowanych w Ravensburgu podczas Nocy Kryształowej zostali następnego dnia zmuszeni do przemarszu ulicami Baden-Baden pod nadzorem SS, a następnie deportowani do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen.
W Ravensburgu miały miejsce straszliwe nazistowskie zbrodnie przeciwko ludzkości. W dniu 1 stycznia 1934 roku weszła w życie w nazistowskich Niemczech „ustawa o zapobieganiu chorobom dziedzicznym„, zgodnie z którą osoby ze zdiagnozowanymi chorobami, takimi jak demencja, schizofrenia, epilepsja, dziedziczna głuchota i różne inne zaburzenia psychiczne, mogły być zgodnie z prawem przymusowo sterylizowane. W Szpitalu Miejskim w Ravensburgu (dzisiaj Heilig-Geist) od kwietnia 1934 roku przeprowadzano przymusowe sterylizacje. Do roku 1936 sterylizacja była najczęściej wykonywanym zabiegiem medycznym w tym szpitalu miejskim.
W przedwojennych latach trzydziestych, poprzedzających niemiecką aneksję Polski, fabryka Escher-Wyss w Ravensburgu, zarządzana obecnie bezpośrednio przez ojca Klausa Schwaba, Eugena Schwaba, nadal była największym pracodawcą w Ravensburgu. Nie dość, że fabryka była głównym pracodawcą w mieście, to jeszcze partia nazistowska Hitlera przyznała oddziałowi Escher-Wyss w Ravensburgu tytuł „Narodowosocjalistycznego Przedsiębiorstwa Wzorcowego„, gdy Schwab stał na jego czele. Naziści chcieli w ten sposób pozyskać szwajcarską firmę do współpracy w nadchodzącej wojnie, a ich starania zostały w końcu odwzajemnione.
Escher-Wyss Ravensburg i wojna
Ravensburg był anomalią w czasie wojny w Niemczech, ponieważ nigdy nie był celem alianckich ataków lotniczych. Obecność Czerwonego Krzyża i podobno porozumienie z różnymi firmami, w tym z Escher-Wyss, sprawiły, że wojska alianckie publicznie zgodziły się nie atakować tego południowoniemieckiego miasta. Przez całą wojnę nie było ono klasyfikowane jako znaczący cel wojskowy i z tego powodu miasto zachowało wiele ze swoich oryginalnych cech. Jednak po rozpoczęciu wojny w Ravensburgu działy się o wiele mroczniejsze rzeczy.
Eugen Schwab nadal zarządzał „narodowosocjalistyczną firmą modelarską” Escher-Wyss, a szwajcarska firma pomagała nazistowskiemu Wermachtowi produkować znaczącą broń wojenną, jak również bardziej podstawowe uzbrojenie. Firma Escher-Wyss była liderem w dziedzinie technologii dużych turbin dla zapór wodnych i elektrowni, ale produkowała również części do niemieckich samolotów bojowych. Była również ściśle zaangażowana w dużo bardziej złowrogie projekty, które działy się za kulisami, a których ukończenie mogło zmienić wynik II wojny światowej.
Nazistowscy urzędnicy przed ratuszem w Ravensburgu w 1938 r., źródło: Haus der Stadtgeschichte Ravensburg
Zachodni wywiad wojskowy był już świadomy współudziału i współpracy Escher-Wyss z nazistami. Istnieją zapisy ówczesnego zachodniego wywiadu wojskowego, a konkretnie Record Group 226 (RG 226) z danych opracowanych przez Office of Strategic Services (OSS), które pokazują, że siły alianckie były świadome niektórych interesów Escher-Wyss z nazistami.
W RG 226 znajdują się trzy konkretne wzmianki o Escher-Wyss, w tym:
- Akta o numerze 47178, w których czytamy: Escher-Wyss ze Szwajcarii pracuje nad dużym zamówieniem dla Niemiec. Miotacze płomieni są wysyłane z Szwajcarii pod nazwą Brennstoffbehaelter. Datowane na wrzesień 1944.
- Akta o numerze 41589 wskazywały, że Szwajcarzy zezwalali na przechowywanie niemieckich towarów eksportowych w swoim kraju, który w czasie II wojny światowej miał być krajem neutralnym. Wpis brzmi następująco: Stosunki handlowe pomiędzy Empresa Nacional Calvo Sotelo (ENCASO), Escher Wyss i Mineral Celbau Gesellschaft. 1 p. lipiec 1944 r.; zob. też L 42627 Raport o współpracy między hiszpańskim Empresa Nacional Calvo Sotelo i niemieckim Rheinmetall Borsig, dotyczący niemieckiego eksportu przechowywanego w Szwajcarii. 1 sierpień 1944 r.
- Teczka nr 72654 stwierdzała, że: węgierski boksyt był dawniej wysyłany do Niemiec i Szwajcarii w celu rafinacji. Następnie konsorcjum rządowe wybudowało hutę aluminium w Dunaalmas na granicy Węgier. Dostarczono energię elektryczną, Węgry udostępniły kopalnie węgla, a urządzenia zamówiono w szwajcarskiej firmie Escher-Wyss. Produkcja rozpoczęła się w 1941 roku. 2 str. Maj 1944.
Escher-Wyss był jednak liderem w jednej z rozwijających się dziedzin, a mianowicie w tworzeniu nowej technologii turbin. Firma zaprojektowała turbinę o mocy 14 500 KM dla strategicznie ważnej elektrowni wodnej Norsk Hydro w Vemork, niedaleko Rjukan w Norwegii. Zakład Norsk Hydro, częściowo zasilany przez Escher Wyss, był jedynym zakładem przemysłowym pod kontrolą nazistów, który był w stanie produkować ciężką wodę, składnik niezbędny do produkcji plutonu dla nazistowskiego programu budowy bomby atomowej. Niemcy przeznaczyli wszystkie możliwe środki na produkcję ciężkiej wody, ale wojska alianckie zdawały sobie sprawę z potencjalnie zmieniających grę postępów technologicznych coraz bardziej zdesperowanych nazistów.
W latach 1942 i 1943 elektrownia wodna była celem częściowo udanych nalotów brytyjskich komandosów i norweskiego ruchu oporu, mimo że produkcja wody ciężkiej była kontynuowana. Siły alianckie zrzuciły na elektrownię ponad 400 bomb, które miały niewielki wpływ na działalność rozległego zakładu. W 1944 r. niemieckie statki próbowały przetransportować ciężką wodę z powrotem do Niemiec, ale norweski ruch oporu zdołał zatopić statek przewożący ładunek. Z pomocą Eschera-Wyssa nazistom prawie udało się zmienić losy wojny i doprowadzić do zwycięstwa Osi.
W fabryce Escher-Wyss w Ravensburgu Eugen Schwab zatrudniał robotników przymusowych w swoim wzorcowym nazistowskim przedsiębiorstwie. W latach II wojny światowej w Ravensburgu, w tym w Escher Wyss, pracowało prawie 3.600 robotników przymusowych. Jak podaje archiwista miejski w Ravensburgu Andrea Schmuder, w fabryce maszyn Escher-Wyss w Ravensburgu pracowało w czasie wojny od 198 do 203 robotników cywilnych i jeńców wojennych. Karl Schweizer, miejscowy historyk z Lindau, podaje, że Escher-Wyss prowadził na terenie fabryki mały obóz specjalny dla robotników przymusowych.
W związku z masowym zatrudnieniem robotników przymusowych w Ravensburgu konieczne było utworzenie w warsztacie byłego zakładu stolarskiego przy ulicy Ziegelstrasse 16 jednego z największych zarejestrowanych nazistowskich obozów pracy przymusowej. W obozie tym przebywało w tym czasie 125 francuskich jeńców wojennych, którzy w 1942 roku zostali przeniesieni do innych obozów. Francuskich robotników zastąpiło 150 rosyjskich jeńców wojennych, o których krążyły pogłoski, że byli traktowani najgorzej ze wszystkich jeńców wojennych. Jedną z takich więźniarek była Zina Jakuschewa, której karta pracy i książka pracy znajdują się w United States Holocaust Memorial Museum. Dokumenty te wskazują, że w latach 1943 i 1944 była ona nieżydowską robotnicą przymusową zatrudnioną w Ravensburgu w Niemczech.
W latach wojny Eugen Schwab z obowiązku utrzymywał status quo. Ponieważ w 1938 roku urodził się Klaus Martin Schwab, a kilka lat później jego brat Urs Reiner Schwab, Eugen chciał uchronić swoje dzieci przed niebezpieczeństwem.
Klaus Martin Schwab – Międzynarodowy Człowiek Tajemnicy
Urodzony 30 marca 1938 roku w Ravensburgu, w Niemczech, Klaus Schwab był najstarszym dzieckiem w typowej rodzinie żydowskiej. W latach 1945-1947 Klaus uczęszczał do szkoły podstawowej w Au, w Niemczech. W wywiadzie dla Irish Times z 2006 roku Klaus Schwab wspomina: „Po wojnie przewodniczyłem francusko-niemieckiemu regionalnemu związkowi młodzieży. Moimi bohaterami byli Adenauer, De Gasperi i De Gaulle”.
Klaus Schwab i jego młodszy brat, Urs Reiner Schwab, mieli pójść w ślady swojego dziadka Gottfrieda i ojca Eugena i obaj mieli początkowo kształcić się na inżynierów maszyn. Ojciec Klausa powiedział młodemu Schwabowi, że jeśli chce mieć wpływ na świat, to powinien zostać inżynierem budowy maszyn. To był dopiero początek kariery uniwersyteckiej Schwaba.
W latach 1949-1957 Klaus rozpoczął naukę w Spohn-Gymnasium w Ravensburgu, uzyskując dyplom ukończenia Humanistisches Gymnasium w Ravensburgu. W latach 1958-1962 Klaus rozpoczął pracę w różnych firmach inżynieryjnych, a w 1962 r. ukończył studia inżynierii mechanicznej w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu, uzyskując dyplom inżyniera. W następnym roku ukończył również kurs ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. W latach 1963-1966 Klaus pracował jako asystent dyrektora generalnego Niemieckiego Związku Budowy Maszyn (VDMA) we Frankfurcie.
W 1965 roku Klaus pracował również nad doktoratem w ETH Zurich, pisząc rozprawę na temat: ” Długoterminowy kredyt eksportowy jako problem biznesowy w inżynierii mechanicznej”. W 1966 roku Klaus otrzymał tytuł doktora inżyniera w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu. W tym czasie ojciec Klausa, Eugen Schwab, pływał w większych kręgach niż dotychczas.
Po tym, jak przed wojną był znaną osobistością w Ravensburgu jako dyrektor zarządzający fabryki Escher-Wyss, Eugen został w końcu wybrany na prezydenta Izby Handlowej w Ravensburgu. W 1966 roku, podczas zakładania niemieckiego komitetu ds. tunelu kolejowego w Splügen, Eugen Schwab zdefiniował założenie niemieckiego komitetu jako projekt, „który tworzy lepsze i szybsze połączenie dla dużych środowisk w naszej coraz bardziej zbiegającej się Europie, a tym samym oferuje nowe możliwości rozwoju kulturalnego, gospodarczego i społecznego”.
W 1967 r. Klaus Schwab uzyskał tytuł doktora ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii oraz tytuł magistra administracji publicznej w John F. Kennedy School of Government na Harvardzie w Stanach Zjednoczonych. Podczas studiów na Harvardzie Schwab uczył się u Henry’ego Kissingera, o którym później powie, że był jedną z 3-4 postaci, które wywarły największy wpływ na jego myślenie w ciągu całego życia.
Henry Kissinger i jego były uczeń, Klaus Schwab, witają byłego premiera Wielkiej Brytanii Teda Heatha na dorocznym spotkaniu WEF w 1980 r. Źródło: Światowe Forum Ekonomiczne
We wspominanym wcześniej artykule w Irish Times z 2006 roku Klaus mówi o tym okresie jako bardzo ważnym dla ukształtowania się jego obecnego myślenia idealogicznego, stwierdzając: „Lata później, kiedy wróciłem z USA po studiach na Harvardzie, miały miejsce dwa wydarzenia, które miały na mnie decydujący wpływ wyzwalający. Pierwszym z nich była książka Jean-Jacques Servan-Schreiber „The American Challenge”, która mówiła, że Europa przegra z USA z powodu gorszych metod zarządzania w Europie. Drugim wydarzeniem było – i to jest istotne dla Irlandii – Europa sześciu stała się Europą dziewięciu„. Te dwa wydarzenia pomogły ukształtować Klausa Schwaba jako człowieka, który chciał zmienić sposób, w jaki ludzie prowadzili swoje interesy.
W tym samym roku młodszy brat Klausa, Urs Reiner Schwab, ukończył ETH Zurich jako inżynier mechanik, a Klaus Schwab rozpoczął pracę w starej firmie ojca, Escher-Wyss, która wkrótce stała się Sulzer Escher-Wyss AG w Zurychu, gdzie został asystentem prezesa, aby pomóc w reorganizacji łączących się firm. To prowadzi nas do nuklearnych powiązań Klausa.
Wzrost znaczenia technokraty
Sulzer, szwajcarska firma, której początki sięgają 1834 roku, zyskała rozgłos po rozpoczęciu produkcji sprężarek w 1906 roku. Do 1914 r. rodzinna firma stała się częścią „trzech spółek akcyjnych„, z których jedna była oficjalnym holdingiem. W latach 30-tych XX wieku zyski Sulzera ucierpiały w czasie Wielkiego Kryzysu i podobnie jak wiele innych firm w tamtym okresie, firma musiała stawić czoła zakłóceniom i akcjom protestacyjnym pracowników. II wojna światowa może nie dotknęła Szwajcarii tak bardzo jak jej sąsiadów, ale boom gospodarczy, który nastąpił później, doprowadził do wzrostu potęgi i dominacji rynkowej firmy Sulzer.
W 1966 roku, tuż przed przybyciem Klausa Schwaba do Escher-Wyss, szwajcarscy producenci turbin podpisali umowę o współpracy z braćmi Sulzer z Winterthur. Sulzer i Escher-Wyss zaczynają się łączyć w 1966 roku, kiedy Sulzer kupuje 53% udziałów w firmie. Escher-Wyss staje się oficjalnie Sulzer Escher-Wyss AG w 1969 roku, kiedy to bracia Sulzer nabywają ostatnie akcje firmy.
Po rozpoczęciu fuzji, Escher-Wyss rozpoczął restrukturyzację i dwóch z dotychczasowych członków zarządu jako pierwszych zakończyło swoją służbę dla Escher-Wyss. Dr H. Schindler i W. Stoffel zrezygnowali z członkostwa w Zarządzie, na czele którego stali teraz Georg Sulzer i Alfred Schaffner. Dr Schindler był członkiem zarządu Escher-Wyss przez 28 lat i przez większość tego okresu pracował u boku Eugena Schwaba. Peter Schmidheiny przejął później funkcję prezesa zarządu Escher-Wyss, kontynuując tym samym rządy rodziny Schmidheiny nad kadrą kierowniczą firmy.
W trakcie procesu restrukturyzacji zdecydowano, że Escher-Wyss i Sulzer skoncentrują się na odrębnych obszarach budowy maszyn. Fabryki Escher-Wyss zajmą się przede wszystkim budową elektrowni hydraulicznych, w tym turbin, pomp magazynowych, maszyn rewersyjnych, urządzeń zamykających i rurociągów, a także turbin parowych, turbosprężarek, systemów parowania, wirówek oraz maszyn dla przemysłu papierniczego i celulozowego. Sulzer skoncentrowałby się na przemyśle chłodniczym, a także na budowie kotłów parowych i turbin gazowych.
1 stycznia 1968 roku, świeżo zreorganizowana Sulzer Escher-Wyss AG została publicznie otwarta, a firma została usprawniona, co uznano za konieczne ze względu na kilka dużych przejęć. Należała do nich ścisła współpraca z Brown Boveri, grupą szwajcarskich firm z branży elektrotechnicznej, które pracowały również dla nazistów, dostarczając Niemcom część ich technologii U-Bootów używanych podczas II wojny światowej.
Brown Boveri opisywano również jako „wykonawców robót elektrycznych związanych z obronnością”, dla których warunki zimnowojennego wyścigu zbrojeń okazały się korzystne.
Fuzja i reorganizacja tych szwajcarskich gigantów w dziedzinie inżynierii mechanicznej zaowocowała wyjątkową współpracą. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Grenoble w 1968 r. firmy Sulzer i Escher-Wyss wykorzystały 8 sprężarek chłodniczych do wytworzenia masy sztucznego lodu. W 1969 r. obie firmy wspólnie pomogły w budowie nowego statku pasażerskiego o nazwie „Hamburg”, pierwszego na świecie statku w pełni klimatyzowanego dzięki połączeniu Sulzer Escher-Wyss.
W 1967 roku Klaus Schwab oficjalnie wkracza na scenę szwajcarskiej społeczności biznesowej i przejmuje inicjatywę w fuzji firm Sulzer i Escher-Wyss, a także tworzy korzystne sojusze z Brown Boveri i innymi firmami. W grudniu 1967 roku Klaus przemawia na spotkaniu w Zurychu do najważniejszych szwajcarskich organizacji przemysłu maszynowego: Związku Pracodawców Szwajcarskich Producentów Maszyn i Metali oraz Stowarzyszenia Szwajcarskich Producentów Maszyn.
W swoim przemówieniu trafnie przewidział znaczenie włączenia komputerów do nowoczesnej szwajcarskiej budowy maszyn, stwierdzając, że:„W 1971 r. produkty, które dziś nie są jeszcze dostępne na rynku, mogą stanowić nawet jedną czwartą sprzedaży. Wymaga to od firm systematycznego badania możliwych kierunków rozwoju i identyfikowania luk na rynku. Dzisiaj 18 z 20 największych firm naszego przemysłu maszynowego posiada działy planowania, którym powierzono takie zadania. Oczywiście, każdy musi korzystać z najnowszych osiągnięć techniki, a komputer jest jednym z nich. Liczne małe i średnie firmy naszego przemysłu maszynowego obierają drogę kooperacji lub korzystają z usług specjalnych dostawców usług przetwarzania danych.”
Komputery i dane były oczywiście postrzegane jako ważne dla przyszłości, według Schwaba, i to było dalej widoczne w reorganizacji Sulzer Escher-Wyss podczas ich fuzji. Współczesna strona internetowa Sulzer’a odzwierciedla tę godną uwagi zmianę kierunku, stwierdzając, że w 1968 roku: „Działalność w zakresie technologii materiałowej zostaje zintensyfikowana [przez Sulzera] i stanowi podstawę dla produktów technologii medycznej. Fundamentalna zmiana z firmy produkującej maszyny na korporację technologiczną zaczyna być widoczna.”
Klaus Schwab pomagał przekształcić firmę Sulzer Escher-Wyss w coś więcej niż tylko giganta w dziedzinie budowy maszyn – przekształcał ją w korporację technologiczną pędzącą z dużą prędkością ku przyszłości hi-tech. Należy również zauważyć, że firma Sulzer Escher-Wyss zmieniła inny obszar swojej działalności, aby pomóc w „stworzeniu podstaw dla produktów technologii medycznej”, dziedziny, która nie była wcześniej wymieniana jako branża docelowa dla Sulzer i/lub Escher-Wyss.
Ale postęp technologiczny nie był jedynym unowocześnieniem, jakie Klaus Schwab chciał wprowadzić w Sulzer Escher-Wyss, chciał on również zmienić sposób myślenia firmy o stylu zarządzania. Schwab i jego bliscy współpracownicy forsowali całkowicie nową filozofię biznesową, która pozwoliłaby „wszystkim pracownikom zaakceptować imperatywy motywacji i zapewnić w domu poczucie elastyczności i zwrotności”.
To właśnie tutaj, pod koniec lat 60. widzimy, jak Klaus zaczyna wyłaniać się jako postać publiczna. W tym czasie firma Sulzer Escher-Wyss stała się również bardziej niż kiedykolwiek zainteresowana kontaktami z prasą. W styczniu 1969 roku szwajcarscy giganci zorganizowali publiczną sesję doradczą pod nazwą „Dzień prasy w przemyśle maszynowym„, która dotyczyła głównie pytań związanych z zarządzaniem firmą. Schwab stwierdził podczas niej, że przedsiębiorstwa stosujące autorytarny styl zarządzania przedsiębiorstwem „nie są w stanie w pełni uruchomić ’kapitału ludzkiego’”, który to argument wykorzystywał wielokrotnie pod koniec lat 60-tych.
Pluton i Pretoria
Escher-Wyss byli pionierami w niektórych z najważniejszych technologii w dziedzinie wytwarzania energii. Jak zauważa Departament Energii USA w swoim dokumencie na temat rozwoju nadkrytycznego cyklu Braytona CO2 (CBC), urządzenia wykorzystywanego w elektrowniach wodnych i jądrowych, „Escher-Wyss był pierwszą znaną firmą, która opracowała turbomaszyny dla systemów CBC, począwszy od 1939 roku”.
Dalej czytamy, że zbudowano 24 systemy, „przy czym Escher-Wyss zaprojektował cykle konwersji mocy i zbudował turbomaszyny dla wszystkich z wyjątkiem 3”. W 1966 roku, tuż przed wejściem firmy Schwab do Escher-Wyss i rozpoczęciem fuzji z Sulzer, sprężarka helowa Escher-Wyss została zaprojektowana dla La Fleur Corporation i kontynuowała rozwój Cyklu Braytona. Do 1986 r. technologia ta nadal miała duże znaczenie dla przemysłu zbrojeniowego, a drony o napędzie jądrowym zostały wyposażone w chłodzony helem reaktor jądrowy pracujący w cyklu Braytona.
Firma Escher-Wyss była zaangażowana w produkcję i instalację technologii jądrowej co najmniej od 1962 roku, o czym świadczy ten patent na „układ wymiany ciepła dla elektrowni jądrowej” oraz ten patent z 1966 roku na „instalację reaktora gazowo-turbinowego z chłodzeniem awaryjnym”. Po odejściu Schwaba z firmy Sulzer Escher-Wyss, Sulzer pomagał również w opracowywaniu specjalnych turbosprężarek do wzbogacania uranu w celu uzyskania paliwa do reaktorów.
Kiedy Klaus Schwab dołączył do Sulzer Escher-Wyss w 1967 roku i rozpoczął reorganizację firmy, przekształcając ją w korporację technologiczną, zaangażowanie Sulzer Escher-Wyss w mroczne aspekty globalnego wyścigu zbrojeń jądrowych stało się natychmiast bardziej widoczne. Przed zaangażowaniem Klausa, Escher-Wyss często koncentrował się na pomocy w projektowaniu i budowie części do cywilnych zastosowań technologii nuklearnej, np. do wytwarzania energii jądrowej. Jednak wraz z pojawieniem się gorliwego pana Schwaba firma zaczęła brać udział w nielegalnym rozprzestrzenianiu technologii broni jądrowej. Do 1969 roku proces włączania Escher Wyss do Sulzera został w pełni zakończony i firma zmieniła nazwę na Sulzer AG, pozbywając się historycznej nazwy Escher-Wyss ze swojej nazwy.
Dzięki kontroli i raportowi przeprowadzonemu przez władze szwajcarskie i niejakiego Petera Huga ostatecznie ujawniono, że Sulzer Escher-Wyss w latach 60. potajemnie pozyskiwał i budował kluczowe części do broni jądrowej. Firma, w czasie gdy Schwab był w jej zarządzie, zaczęła również odgrywać kluczową rolę w rozwoju nielegalnego programu broni jądrowej w RPA w najciemniejszych latach reżimu apartheidu. Klaus Schwab był wiodącą postacią w tworzeniu kultury firmy, która pomogła Pretorii zbudować sześć rodzajów broni jądrowej i częściowo zmontować siódmą.
W raporcie Peter Hug opisał, w jaki sposób Sulzer Escher Wyss AG (po fuzji nazywana po prostu Sulzer AG) dostarczała rządowi RPA istotne komponenty i znalazł dowody na rolę Niemiec we wspieraniu rasistowskiego reżimu, ujawniając również, że rząd Szwajcarii „był świadomy nielegalnych transakcji, ale 'tolerował je w milczeniu’, wspierając niektóre z nich aktywnie lub krytykując je tylko połowicznie”. Raport Huga został ostatecznie sfinalizowany w pracy zatytułowanej: „Szwajcaria i RPA 1948-1994 – Raport końcowy NFP 42+ na zlecenie Szwajcarskiej Rady Federalnej”, która została opracowana i napisana przez Georga Kreisa i opublikowana w 2007 roku.
Do 1967 r. RPA zbudowała reaktor SAFARI-2 w Pelindabie, będący częścią planu produkcji plutonu. SAFARI-2 był częścią projektu mającego na celu stworzenie reaktora moderowanego ciężką wodą, który byłby zasilany naturalnym uranem i chłodzony sodem. To powiązanie z rozwojem ciężkiej wody do produkcji uranu, tej samej technologii, która była wykorzystywana przez nazistów, również z pomocą Escher-Wyss, może wyjaśniać, dlaczego RPA początkowo zaangażowało Escher-Wyss. Jednak do 1969 roku RPA porzuciło projekt budowy reaktora ciężkiej wody w Pelindabie, ponieważ pochłaniał on środki z rozpoczętego w 1967 roku programu wzbogacania uranu.
Południowoafrykańska atomówka w magazynie
W 1970 roku Escher-Wyss byli zdecydowanie mocno zaangażowani w technologię nuklearną, o czym świadczy zapis dostępny w Landesarchivs Baden-Württemberg. Dokumentacja ta przedstawia szczegóły procesu zamówień publicznych i zawiera informacje o rozmowach w sprawie udzielenia zamówienia z konkretnymi firmami zajmującymi się pozyskiwaniem technologii i materiałów jądrowych. Wśród cytowanych przedsiębiorstw znajdują się: NUKEM; Uhde; Krantz; Preussag; Escher-Wyss; Siemens; Rheintal; Leybold; Lurgi; oraz niesławny Transnuklear.
Szwajcarzy i RPA utrzymywali bliskie stosunki w tym okresie historii, kiedy brutalnemu reżimowi południowoafrykańskiemu niełatwo było znaleźć bliskich sojuszników. Do 4 listopada 1977 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję nr 418, która nakładała obowiązkowe embargo na broń dla RPA, embargo, które nie zostało w pełni zniesione aż do 1994 roku.
Georg Kreis w swojej szczegółowej ocenie raportu Huga zwrócił uwagę na następujące kwestie:„Fakt, że władze przyjęły postawę leseferystyczną nawet po maju 1978 roku, wysuwa się na pierwszy plan w wymianie listów między Ruchem Anty-Apartheidowskim a DFMA w październiku/grudniu 1978 roku. Jak wynika z opracowania Huga, Ruch Antypartheidowski w Szwajcarii zwrócił uwagę na niemieckie raporty, według których Sulzer Escher-Wyss i firma o nazwie BBC dostarczyły części do południowoafrykańskiego zakładu wzbogacania uranu, a także na powtarzające się kredyty dla ESCOM, które obejmowały również znaczne wkłady banków szwajcarskich. Twierdzenia te doprowadziły do pytań, czy Rada Federalna – w świetle fundamentalnego poparcia dla embarga ONZ – nie powinna skłonić Banku Narodowego do zaprzestania w przyszłości udzielania kredytów dla ESCOM.”
Szwajcarskie banki pomogły sfinansować południowoafrykański wyścig po atomówkę, a do 1986 r. Sulzer Escher-Wyss z powodzeniem produkował specjalne sprężarki do wzbogacania uranu.
Założenie Światowego Forum Ekonomicznego
W 1970 r. młody, początkujący Klaus Schwab napisał do Komisji Europejskiej z prośbą o pomoc w założeniu „niekomercyjnego think tanku dla europejskich liderów biznesu”. Komisja Europejska miała również sponsorować to wydarzenie, wysyłając francuskiego polityka Raymonda Barre’a, aby działał jako „intelektualny mentor” forum. Raymond Barre, który w tym czasie był komisarzem europejskim ds. gospodarczych i finansowych, później został premierem Francji i został oskarżony o antysemickie komentarze podczas sprawowania urzędu.
W 1970 r. Schwab opuścił Escher Wyss, aby zorganizować dwutygodniową konferencję menedżerów biznesu. W 1971 r. w Davos w Szwajcarii odbyło się pierwsze spotkanie Światowego Forum Ekonomicznego, które wówczas nosiło nazwę Europejskiego Sympozjum Zarządzania. W pierwszym Europejskim Sympozjum Zarządzania Schwaba wzięło udział około 450 uczestników z 31 krajów, głównie menedżerów z różnych firm europejskich, polityków i naukowców amerykańskich. Projekt został zarejestrowany jako zorganizowany przez Klausa Schwaba i jego sekretarkę Hilde Stoll, która jeszcze w tym samym roku miała zostać żoną Klausa Schwaba.
Europejskie sympozjum Klausa nie było oryginalnym pomysłem. Jak stwierdził dość spójnie pisarz Ganga Jey Aratnam w 2018 r:„Duch Davos” Klausa Schwaba był również „duchem Harvardu”. Nie tylko szkoła biznesu popierała ideę sympozjum. Prominentny ekonomista harwardzki John Kenneth Galbraith był orędownikiem społeczeństwa dobrobytu, jak również potrzeb planowania kapitalizmu i zbliżenia Wschodu i Zachodu.”
Prawdą było również to, że jak zauważył Aratnam, nie był to pierwszy raz, kiedy Davos gościło takie wydarzenia. W latach 1928-1931 w hotelu Belvédère odbywały się konferencje uniwersyteckie w Davos, których współzałożycielem był Albert Einstein, a które zostały wstrzymane dopiero przez Wielki Kryzys i groźbę wybuchu wojny.
Klub Rzymski i WEF
Najbardziej wpływową grupą, która przyczyniła się do powstania sympozjum Klausa Schwaba, był Klub Rzymski, wpływowy think tank elit naukowych i majątkowych, który pod wieloma względami odzwierciedla Światowe Forum Ekonomiczne, między innymi w promowaniu modelu globalnego zarządzania przez technokratyczną elitę. Klub został założony w 1968 roku przez włoskiego przemysłowca Aurelio Peccei i szkockiego chemika Alexandra Kinga podczas prywatnego spotkania w rezydencji należącej do rodziny Rockefellerów w Bellagio we Włoszech.
Wśród jego pierwszych osiągnięć była książka z 1972 r. zatytułowana „The Limits to Growth”, która w dużej mierze skupiała się na globalnym przeludnieniu, ostrzegając, że „jeśli światowe wzorce konsumpcji i wzrost populacji będą kontynuowane w tym samym wysokim tempie co w tamtym czasie, Ziemia osiągnie swoje granice w ciągu stulecia”. Na trzecim spotkaniu Światowego Forum Ekonomicznego w 1973 roku, Peccei wygłosił przemówienie podsumowujące książkę, które strona internetowa Światowego Forum Ekonomicznego wspomina jako wyróżniające się wydarzenie tego historycznego spotkania. W tym samym roku Klub Rzymski opublikował raport opisujący szczegółowo „adaptacyjny” model globalnego zarządzania, który dzieliłby świat na dziesięć wzajemnie powiązanych regionów gospodarczych/politycznych.
Klub Rzymski przez długi czas budził kontrowersje z powodu swojej obsesji na punkcie redukcji globalnej populacji i wielu swoich wcześniejszych polityk, które krytycy opisywali jako inspirowane eugeniką i neomaltuzjanizmem. Jednakże w niesławnej książce Klubu z 1991 roku, The First Global Revolution, argumentowano, że taka polityka może zyskać powszechne poparcie, jeśli masy będą w stanie powiązać ją z egzystencjalną walką przeciwko wspólnemu wrogowi.
W tym celu Pierwsza Globalna Rewolucja zawiera fragment zatytułowany „Wspólnym wrogiem ludzkości jest Człowiek”, który stwierdza, co następuje:„Szukając wspólnego wroga, przeciwko któremu moglibyśmy się zjednoczyć, wpadliśmy na pomysł, że zanieczyszczenie środowiska, zagrożenie globalnym ociepleniem, niedobór wody, głód i tym podobne, będą pasowały do tego zestawienia. Zjawiska te, w swej całości i wzajemnym oddziaływaniu, rzeczywiście stanowią wspólne zagrożenie, któremu wszyscy razem muszą stawić czoła.
Ale określając te zagrożenia jako wroga, wpadamy w pułapkę, przed którą już ostrzegaliśmy czytelników, a mianowicie mylimy objawy z przyczynami. Wszystkie te zagrożenia spowodowane są ingerencją człowieka w procesy naturalne i tylko poprzez zmianę postaw i zachowań można je przezwyciężyć. Prawdziwym wrogiem jest więc sama ludzkość.”
Od tamtego czasu elity zasiadające w Klubie Rzymskim i Światowym Forum Ekonomicznym często argumentowały, że metody kontroli populacji są niezbędne do ochrony środowiska. Nic więc dziwnego, że Światowe Forum Ekonomiczne w podobny sposób wykorzystałoby kwestie klimatu i środowiska jako sposób na promowanie niepopularnych polityk, takich jak Wielki Reset, jako koniecznych.
Przeszłość to prolog
Od czasu założenia Światowego Forum Ekonomicznego Klaus Schwab stał się jednym z najpotężniejszych ludzi na świecie, a jego Wielki Reset sprawił, że bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, aby przyjrzeć się człowiekowi zasiadającemu na globalistycznym tronie.
Biorąc pod uwagę jego znaczącą rolę w dalekosiężnych działaniach mających na celu przekształcenie każdego aspektu istniejącego porządku, historia Klausa Schwaba była trudna do zbadania. Kiedy zaczynasz grzebać w historii człowieka takiego jak Schwab, który siedzi na szczycie innych szemranych elit, szybko odkrywasz, że wiele informacji zostało ukrytych lub usuniętych. Klaus jest kimś, kto chce pozostać ukryty w mrocznych zakamarkach społeczeństwa.
Czy prawdziwy Klaus Schwab jest dobrodusznym starym wujkiem, który chce zrobić coś dobrego dla ludzkości, czy też jest synem nazistowskiego kolaboranta, który wykorzystywał niewolniczą pracę i pomagał nazistom w uzyskaniu pierwszej bomby atomowej?
Czy Klaus jest uczciwym menedżerem biznesowym, któremu powinniśmy ufać, że stworzy bardziej sprawiedliwe społeczeństwo i miejsce pracy dla zwykłych ludzi, czy też jest osobą, która pomogła popchnąć firmę Sulzer Escher-Wyss do rewolucji technologicznej, która doprowadziła do jej roli w nielegalnym tworzeniu broni jądrowej dla rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA? Dowody, które przejrzałem, nie wskazują na miłego człowieka, ale raczej na członka bogatej, dobrze powiązanej rodziny, która ma historię pomocy w tworzeniu broni masowego rażenia dla agresywnych, rasistowskich rządów.
Jak powiedział Klaus Schwab w 2006 roku: „Wiedza będzie wkrótce dostępna wszędzie – nazywam to 'googlowaniem’ globalizacji. Nie chodzi już o to, co wiesz, ale o to, jak to wykorzystujesz. Musisz nadawać tempo”. Klaus Schwab uważa siebie za osobę nadającą tempo i gracza z najwyższej półki i trzeba przyznać, że jego kwalifikacje i doświadczenie są imponujące. Jednak, jeśli chodzi o praktykę, Klaus się o tym przekonał. Jednym z trzech największych wyzwań na liście priorytetów Światowego Forum Ekonomicznego jest nierozprzestrzenianie broni jądrowej, ale ani Klaus Schwab, ani jego ojciec Eugen nie przestrzegali tych samych zasad, gdy prowadzili działalność gospodarczą. Wręcz przeciwnie.
W styczniu Klaus Schwab ogłosił, że rok 2021 jest rokiem, w którym Światowe Forum Ekonomiczne i jego sojusznicy muszą „odbudować zaufanie” wśród mas. Jeśli jednak Schwab nadal będzie ukrywał swoją historię i historię powiązań swojego ojca z „narodowosocjalistyczną firmą modelarską”, którą w latach 30. i 40. był Escher-Wyss, ludzie będą mieli dobry powód, by nie ufać podstawowym motywacjom jego zbyt daleko idącej, niedemokratycznej agendy Wielkiego Resetu.
W przypadku Schwabów, dowody nie wskazują po prostu na złe praktyki biznesowe czy jakieś nieporozumienia. Historia rodziny Schwabów ujawnia natomiast nawyk współpracy z ludobójczymi dyktatorami z pobudek podstawowych, jakimi są zysk i władza. Naziści i południowoafrykański reżim apartheidu to dwa z najgorszych przykładów przywództwa we współczesnej polityce, ale Schwabowie najwyraźniej nie potrafili lub nie chcieli tego dostrzec w tamtym czasie.
W przypadku samego Klausa Schwaba wygląda na to, że pomagał on prać relikty ery nazistowskiej, tj. ambicje nuklearne i ambicje kontroli populacji, aby zapewnić ciągłość głębszej agendy. Pełniąc funkcje kierownicze w Sulzer Escher Wyss, firma ta starała się wspierać ambicje nuklearne reżimu południowoafrykańskiego, wówczas najbardziej nazistowskiego rządu na świecie, chroniąc dziedzictwo Escher Wyss z czasów nazizmu.
Następnie, za pośrednictwem Światowego Forum Ekonomicznego, Schwab pomógł zrehabilitować politykę kontroli populacji inspirowaną eugeniką w okresie po II wojnie światowej, kiedy to ujawnienie nazistowskich okrucieństw sprawiło, że pseudonauka szybko straciła na popularności. Czy istnieje jakikolwiek powód, by sądzić, że Klaus Schwab, taki jaki jest dzisiaj, zmienił się w jakikolwiek sposób? Czy też jest on nadal publiczną twarzą trwających od dziesięcioleci wysiłków, mających na celu zapewnienie przetrwania bardzo starej agendy?
Ostatnie pytanie, które należy zadać na temat prawdziwych motywacji stojących za działaniami Herr Schwaba, może być najważniejsze dla przyszłości ludzkości: Czy Klaus Schwab próbuje stworzyć Czwartą Rewolucję Przemysłową, czy też Czwartą Rzeszę?
